چرا با وجود تلاش فراوان، به خواسته‌هایم نرسیده ام؟ | قسمت 1

سلام دوستان

بعد از شنیدن این فایل تاثیرگزار داشتم فکر می کردم که واقعا دلیل ناکامی من در رشته و حرفه ای که انتخاب کردم و خیلی براش زحمت کشیدم چی بود؟ چرا بعضی از دوستان و همکارانم با تلاش کمتر و مسیر ساده تری تونستن موفق بشن ؟ من در دو مورد احساس میکنم که به شدت ترمزهای روانی مزاحم باعث شدند که به نتیجه دلخواهم نرسم. یکی در بحث کار و دیگری رابطه.

من سالها پیش با تلاش بسیار زیاد با رتبه عالی در آزمون وکالت قبول شدم. در ابتدا شور و شوق وشعف زیادی داشتم چون به خواسته ای که سالها دنبالش بودم و براش تلاش کردم رسیده بودم. تایم زیادی روی ابرا سیر میکردم از فرط خوشحالی.

دوره کارآموزی رو هم با موفقیت پشت سر گذاشتم. اما بعد از اون دچار یک حالتی شدم که احساس میکردم این شغل نیازمند تبحر و تخصص و تسلط زیادیه و خودم را لایق اون نمیدونستم. همش احساس میکردم من باید خیلی بنیه علمی قوی داشته باشم که بتونم موفق عمل کنم. وقتی پرونده ای بهم محول می شد سرتاپای وجود من رو استرس فرا میگرفت و دیگه خواب وخوراک نداشتم تا اون پرونده به نتیجه برسه. زندگی بر من حروم می شد وقتی کار جدیدی رو بعهده میگرفتم. دلم نمیخواست شکست بخورم و اصلا نمیتونستم شکست رو تحمل کنم. دلم میخواست همیشه بهترین عملکرد رو داشته باشم. وقتی کیسی رو بعهده میگرفتم میخواستم که حتما به نتیجه برسه و اضطراب و استرس زیادی داشتم. این در حالی بود که همه دوستا و همکارایی که با من کار میکردن خیلی ریلکس بودن و همه مون تقریبا توی یک سطح تحصیلی و علمی بودیم ولی اونا راحت کار میکردن و من همیشه به اونها غبطه میخوردم. جوری شده بودم که بعد از مدتی دیگه نمیخواستم کار کنم و مسئولیت هیچ پرونده ای رو بعهده بگیرم . فکر میکردم اینجوری راحت ترم. از زیر بار مسئولیت فرار میکردم، یا میخواستم حتما در کنار کسی کار کنم که او مسئولیت کار را به عهده بگیره. خلاصه که سالها درگیر این وضعیت بودم و نه تنها پیشرفت نکردم، کارم رو هم کنار گذاشتم. البته بعد ازون همیشه احساس ناکامی داشتم بخصوص وقتی میدیدم که همکارام دارن کار میکنن و موقعیت خودشون رو ارتقا دادن. همیشه با احساس ناکامی و شکست زندگی کردم .

باورهای محدودکننده من احساس عدم لیاقت و خود ارزشمندی بود. دائما خودم رو با دیگران مقایسه میکردم. با کوچکترین اشتباهی، شروع به خودخوری و خود سرزنش گری میکردم. همیشه دیگران رو بالاتر و برتر از خودم میدیدم و به آنها غبطه میخوردم. هیچوقت خوشحالی واقعی و احساس رضایت درونی رو در زندگی ام احساس نکرده ام. حتی مواقعی که از من تعریف و تمجید میشد، من خودم رو لایق اون تعاریف نمیدونستم. همیشه فکر میکردم که اگر وکیل موفقی باشم خوشحال خواهم بود، اگر در کارم موفق باشم خوشحال خواهم بود. هیچوقت خودم رو صرفا بدون هیچ دستاوردی مهم و باارزش نمیدونستم. فکر میکردم حتما باید دستاوردی داشته باشم که با ارزش و لایق باشم. برای بدست آوردن تعریف و تمجید دیگران خودم رو سانسور میکردم. خیلی از مواقع خود واقعی ام نبودم چون قضاوت دیگران خیلی برایم مهم بود. دائما دنبال تعریف و تمجید از دیگران بودن و دلم میخواست در مرکز توجه باشم و فقط به من توجه کنند. مثلا کلاس زبان میرفتم و برای اینکه تاپ استیودنت کلاس باشم و توجه استاد همیشه روی من متمرکز باشه بیشتر از همه درس میخوندم و خودم رو اذیت می کردم و استرس و اضطراب زیادی رو تحمل میکردم. خلاصه در هر حیطه ای یا باید بهترین میبودم یا نبودنم را انتخاب میکردم. سالهااای سااال با این روند جلو اومدم و خیلی از فرصتهای زندگی ام رو از دست دادم و الان هم در بلاتکلیفی و انفعال به سر میبرم. الان که به لطف استاد، ترمزهای ذهنی ام رو شناختم و متوجه شدم که ایراد کار کجاست خیلی خوشحالم و امیدوار شدم که بتونم روی خودم کار کنم و این موانع رو از سر راه زندگی ام بردارم و منم بتونم مثل همه آدمها زندگی عادی شغلی و خانوادگی خودم رو داشته باشم.

خوشحال میشم که اگر کامنت من رو میخونین و شما هم درگیر این ترمزهای روانی بودید و تونستید از شرشون خلاص شید من رو هم راهنمایی کنید.

ممنونم