چرا فکر می کنیم مرغ همسایه غازه؟

سلام و شب بخیر خدمت همگی.

همون صبح ک فایل رو گوش کردم یاد اتفاق دیروز افتادم ولی متاسفانه شرایط طوری نبود ک همون صبح تمرین این جلسه رو انجام بدم.

صبح ب محض شنیدن یادم ب دیروز افتاد ک دوباره قاطی کرده بودم ازینکه چرا هیشکی تو نظافت خونه ک بزرگم هست کمکم نمیکنه.دیروز باخودم گفتم خوبه دوباره تمیزکار بگم بیان و خونه رو نظافت کنند ولی بعدش تصمیمم عوض شد.

ولی کلا ازین ناراحت بودم ک من بچه کوچیکم ندارم چرا هی خونم اینقدر باید کثیف بشه. حالا کمک ک نمیکنند واسه نظافتش کاش حداقل واسه زحمت آدم اررش قائل بودند و اینقدر مثل بچه ها کثیف نمیکردند.اصلا این اصل یادم رفته بود ک آدم با افکار و باورهاش شرایط زندگی خودشو خلق میکنه و دوباره شرایط بیرون رو مسبب میدونستم. حالا در حین اینکه حرص میخوردم تودلم گفتم اینم شانس منه.خواهرزادم10سالم از دختر من کوچیکتره و مادرشم سرکارمیره و این دختر همه کاری توخونه انجام میده.از پخت و پز گرفته تا جارو تا ظرف شستن ولی من هنوز همه ی وقتم فقط باید ب کارای خونه بگذره و تازه آخرشم انگار نه انگار.

صبح ب محض گوش دادن باین فایل دقیقا یاد این اتفاق افتادم و خیلی واضح و شفاف شد برام ک خدای من!ببین کجاها دیگه ازین جمله افکار و عبارات بکاربردم.دیشب برادرم توی گروه ی عکس فرستاده بود ک زیر کرسی نشسته بود و فنجون قهوه دستش و گفته بود بفرمایید کرسی و قهوه.

همونموقع ناخودآگاه من گفتم بفرما!من تصمیم داشتم بخاطر روماتیسمم امسال کرسی بذارم و هی گفتم امسال کرسی میخام ولی هیشکی بها نداد. حالا برادرم گذاشته. ک همسرم گفت آخه اون کرسی برقی گذاشته و تو ذغالی میخاستی و ازین حرفا..منظورم اینه ک همین فقط دیروز دوبار من ازین قبیل عبارات استفاده کردم ک نتیجش حسادت و حسرت و احساس قربانی بودن و….

تازه دوتاشو من یادمه.آیا بازم بوده یانه.

امروز وقتی استاد گفتند شماها هم اگه مثالی دارید بزنید بجز این دومثال ک زدم یادمه چندسال پیش من ب یک شهری سفر کردم و اونجا از اون حد نظمی ک در رانندگی داشتند واقعا کیف کردم.

بااینکه اون شهر همیشه پراز ترافیکه ولی مردم اینقدر با نظم و حوصله رانندگی میکردند ک آدم دوست داشت فقط اینارو تماشا کنه.حالا تو شهر ما انگار همه مسابقه گذاشتن.هی میخان هرچه زودتر ب هر نحوی ک شده سبقت بگیرند و خودشون زودتر ب مقصد برسند.بعد منکه شاهد این نوع رانندگی تو شهر خودم هستم همش ناخودآگاه باخودم میگفتم واقعا کاش فرهنگی ک مردم فلان شهر داشتند رو اینجا هم داشتند.یا کاش یذره اینا یاد بگیرند.یا کاش اصلا ما ازین شهر و دیار میکندیم میرفتیم.خسته شدیم از دست این مردم از بس فلان….

یا مثلا منم این مورد رو داشتم ک همسرای دیگه فلان همسر منو نیگاه.

یا هنوزم ک هنوزه مادر خودمو مقایسه میکنم با مادرای دیگه.

تو اینستا ی زن و شوهر خارجی هستند ک نمیدونم مال کدوم کشورند.بعد من مدتیه اینارو فالو دارم.یادمه یکی دوماه پیش وقتی اولین پست رو ازین دو دیدم اینقد تو انجام کارای خونه باهم هماهنگ و دقیق بودند ک آدم لذت میبرد.من ب چشم توجه به نکات مثبت و اون چیزی ک دلخواه منه بهش نگاه میکردم.

چون اونموقع هم یذره رابطه بین منو همسرمم خوب نبود،اینارو میدیدم و این حجم کمک ک اون آقا ب خانمش میکرد رو تحسین میکردم و میگفتم منم دوست دارم ک باهمسرم اینطوری باشم.

و همین قدر قشنگ باهم بریم خرید بعد ک میایم جفتمون باهم خریدهارو جمع کنیم بسته بندی کنیم.باهم غذا درست کنیم و…

واقعا خیلی دلم میخاد ک منم باهمسرم چنین چیزایی رو تجربه کنم.الان ک دارم فکرشو میکنم یادم نمیاد ک ب چشم حسرت یا حسادت یا مقایسه کردن این موضوع رو دیده باشم.شایدم پنهانی و مخفیانه ذهنم داره کار خودشو میکنه من خبر ندارم.نمیدونم.خیلی دوست دارم جواب این سوالمو بگیرم.چرا میگم ارتعاش حسادت یا حسرت یا مقایسه رو نفرستادم،چون حس و حالم بادیدن این تصاویر بد نمیشد.بلکه خیلیم عالی بود و تحسین میکردم و لذت میبردم. از استایل خانمه گرفته تا چیدمان خونه ی بزرگشون تا کابینتها و ظروف یخچال فریزرشون و ….

ولی از بس ک از بچگی همش مادرم مقایسه میکرد منو با بچه های فامیل ک مثلا ببین دخترخالتو چ خانمه چ فلان…منم ناخودآگاه انگار این رفته تو وجودم ک با کوچکترین مسئله ای سریع میرم توی این نوع گفتگو با خودم.حالا یعنی میحام مثل مادرم با صدای بلند هم اینارو نگم ک ب بچه هام بی احترامی نکرده باشم ولی از درون این گفتگو و این مقایسه رو دارم.

یا مثلا ببین فلانی چقدر خوب حرف میزنه از حق زن و بچش دفاع میکنه.محکم وایمیسه حرفشو میزنه ولی همسر من چی؟ترجیج میده باج بده ولی اصلا نره با طرف دو کلام حرف بزنه.

در مقایسه محله ک نگم. ک محله قبلی من از آدماش و فرهنگشون ناراضی بودم و همش میگفتم کاش میرفتیم توی فلان محله.فلان محله رو اگه ببینی.اگه کاسباش رو ببینی ک چقدر با فرهنگند.اگه طرز رفتار آدماشو ببینی.ولی چیند اینجا.ی مشت فلان.. و حالا هم ک جابجا شدیم اومدیم توی این محله بازم همین حرفا..تازه اینجا بدتره.صد رحمت ب اون محله قبلی.

مثال تو زندگی من بسیاره. بقول استاد بجای اینکه مسئولیت زندگیمو تمام و کمال بپذیرم و در صدد تغییر خودم بربیام،همش کارم شده ببین فلانی اینطور ولی همسر من اونطور بچه ی من اونطور خانواده ی من…

ببین برادرم با خانمشو بچه هاش چطوری بااحترام رفتار میکنه جلوی همه ک کسی جرات نمیکنه بگه بالاچشمت ابرو..حالا شوهر من!دیگه کسی تو این دنیا نبوده ک همه حرفی بما نزده باشه و اینم فقط نگاه نکرده باشه.

باید تلاش کنم تمرین کنم.اول از همه یادم نره ک این منم ک با باورها و افکارم شرایط زندگیمو خلق میکنم.دوما میتونم ازین ب بعد جوری دیگه خلق کنم.سوما ازین ب بعد بیشتر سپاسگذار باشم برای هرآنچه و هرکسی ک همین الان توی زندگیم هست. از فرزند و همسر و خونوادم گرفته تا محله و شهر و آدمای شهرم.

باید سپاسگذاری بیشتری داشته باشم بخاطر داشته هام.و بگردم حتی اگه شده کوچکترین نکته مثبتی رو اگه میبینم بهش توجه کنم و درموردش صحبت کنم و اگه نقصی چیزی هم هست باید بگردم تو خودم ببینم کجای کار خودم داستان داره.

اینا فعلا در حد حرف و کمی هم شاید آگاهیه. از خدا میخام قدرت و توان اجراشو بهم بده.

از خدا میخام کمکم کنه در نه گفتن ب چنین عادتهای فکری مخرب. و جایگزین اونها،تعریف و تحسین و شکرگزاری بیارم.از داشته های خودم تعریف کنم و قدردان باشم.بجای اینکه اینقد تمرکزم رو مقایسه کردن باشه.آخه این روش فکر کردن و رفتار،چ فایده ای بحال من داره!

استادجان!سپاسگذار خداوندم بابت وجودتون توی زندگیم و ازتون ممنونم بابت وقت و انرژی ک واسه بالابردن سطح آگاهی ماها میذارید.

خیر و برکت تو زندگی همه جاری باد.

دوستتون دارم.عرفانه