چرا فکر می کنیم مرغ همسایه غازه؟

به نام خداوند یکتا

خدا رو بینهایت سپاسگزارم بابت حضورم در این مسیرالهی و حضور استادان صادق و بی نظیری چون شما و دوستان ارزشمندم

استاد عزیزم از شما و استاد شایسته عزیز هم سپاسگزارم بابت تلاشتون برای انتشار هین اگاهیها و خصوصا بابت درنگی که در گامهای پروژه مهاجرت به مدار بالاتر ایجاد کردین چون فرصت خوبی فراهم شد تا خودم رو برسونم و دوباره بنویسم واو به واو کلام توحیدیتون رو و بهره ببرم.

مقایسه در هر شکلش بسبار خطرناک تر از تصور ماست از هر شکلی اسیب زننده هست.مقایسه یه شکلش همون غروری میشه که میتونه انسان رو از عرش به فرش و حتی بدتر همون اسفل االسافلینی که شیطان بهش وهرد شد ببره.این شکلش هم که استاد عزیز توصیح دادین باز هم بسبار خطرناک هست.من از کودکیم از وقتی که دنیا رو شناختم بهم این باور داده شد که بقیه بهتر از ما هستند بقیه فرق دارن .یادم هست وقتی تو حیاط خونمون مینشیتیم و صدای خنده همسایه ها میومد اطرافیانم میگفتن خنده اونها واقعیه شادی واقعی برای اونهاست و کلا شادی برای همه هست الا ما و انقدر این باور مخرب تکرار میشد که کلا این نکاه در من بود که ما فرق داریم خدا که ما رو دوست نداره و خواسته که ….

این باور باعث شده بود خیلی قاطی مردم نشیم حتی تو مدرسه خیلی وارد جمع همکلاسها نمیشدم و دوستان کمی داشتم.همیشه فکر میکردم ما متفاوتیم پس همه ما رو مسخره میکنند و همین هم بود و گاها میشنیدم و مطمئن میشدم این باور درست هست و مطمئن تر میشدم که نباید قاطیشون بشم.این نگاه توی دانسگاه هم بود و با اینکه دوستان خوب و زیادی پیدا کردم اما اون احساس اینکه همه از ما بهترن بود و یه جور ترس باعث میشد دروغ بگم .راجب محل زندگیم که روستا هست.راجب تعداد افراد خانوادم که پر جمعیت هستیم همیشه دروغ میگفتم و دروغ هم هیچوقت انرژس خوبی نداره همیشه ترس داشتم حتی سنم رو هم دروغ گفته بودم و دروغ هم یک زنجیره دروغ دیگه رو هم هی با خودش میاره.

وقتی با یوانین اشنا شدم استاد شما اتفاقا توی گام 2 پروژه مهاجرت به مدار بالاتر میگین که اون حال خوب که بعد از اون تلخی ها بهش رسیده بودین انقدر براتون ارزشمند بود راجب من هم همین مساله رخ داد یعنی وقتی از فضل خداوند وارد این مسیر الهی و نورانی شدم اون حاله خوبه و اون تفاوتی که در حالم ایجاد شد اصلا برام یه شگفتی داره که همیشه تازگی داره.من کسی بودم که همیشه کابوس میدیدم از بچگی و حتی زمان دانشگاه که تو خوابگاه بودم به خاطر اون کابوسها حراست دانشگاه من رو خواسته بود.ارزوم بود یه روزی برسه دیگه اروم بخوابم و کابوس نبینم و وقتی وارد این مسیر الهی شدم خداوند شما رو فرشته خودش قرار داد تو مسیرم که من ارام بشم چقدر فایلهای ارامش در پرتو اگاهی برای من تاثیرگذار بود کم کم انقور ارامش پیدا کردم که یه جاهایی وقتی گذشتم رو به یاد میاوردم باورم نمیشد و این ارامشه چقدر ارزشمند هست واقعا.سالهاست به لطف خدا خوابهای من گلستان شدن یا هدایت الهی رو تو خواب دریافت میکنم یا انقدر راحت میخوابم که خواب خاصی نمیبینم.الان اگر قاطی مردم نمیشم دلیلش دیگه این نیست که لونها بهترن یا من بهترم دلیلش دوری از فرکانسی جز فرکلنس الهی هست.استاد میدونید مدتیه اطرافیانم و اقوام بهم میگن گوشه گیر شدی میگن اجتماعی نیستی و ادم باید تو اجتماع باشه .فکر میکنن من از ناراحتی شرایط سرم رو زیر برف کردم و گوشه گیر شدم که غصه نخورم در صورتی که اونها از حال خوش من خبر ندارن از اون احساس بسیار با کیفیتی که تو تنهاییهام دارم تجربه میکنم.جالبه که همون افراد بهم میگن یه ارامش عجیبی داری که ادم دوست داره پیشت باشه.الان وقتی میرم تو حیاط صدای خنده همسایه ها رو میشنوم خدا رو شکر میکنم و میگم چقدر حس شادی خوبه الهی همیشه همه بخندن.چند وقت پیش یه دوست قدیمی دوست دوران دبیرستانم با خواهرم کار داشت و تماس گرفته بود به خواهرم گفت گوشی رو بده به من.تنها دوست دوران دبیرستانم بود که بسیار هم دختر فوق العاده مهربون و دوست داشتنی هست اما سالهای ساله که ارتباطی نداریم.اوالش خواستم صحبت نکنم اما یاد تمرینی افتاوم که خیلی برای رشدم مهمه که اون هم نگاه برتر نداشتن هست به هیچکس تحت هیچ شرایطی .باهاش صحبت کردم و یه جاهایی که حرفهاش سمت بحث های ناجالب میرفت شروع میکردم نکات مثبت و خوبیهاش رو میگفتم .ازم دعوت کرد رستورانشون برم که یه جای بسیار بسیار زیباست .خیلی از محبتش خوشحال شدم و خدا رو شکر کردم ولی قبول نکردم یعنی اون غار حرای خودم انقدر برام ارزشمنده که این دعوت برام جذابیتی نداشت دوستم گفت تو داری عمرت رو حروم میکنی تو خونه نشستی و چکار میکنی گفتم من دارم کاری میکنم که ازش لذت میبرم و دیگه توضیحی ندادم.میدونید استاد همین که حتی جنس اون کناره گرفتن از بقبه انقدر تفاوت کرده که دیگه از کمتر بیتی خودم یا عدم احساس ارزشمندی نیست و اتفاقا از این هست که من وقتم رو ارزشمند میدونم و دوست دارم انتخاب کنم جهان افراد هم مدار و هم فکر خودم رو تو مسیرم بیاره این خودش خیلی ارزشمنده.استاد همین خونه پدریم برای من همیشه یه کابوس بود یه جایی که ازش فراری بودم چون همیشه اطرافیانم و محیط زندگیم رو با بقیه مقایسه میکردم .این شکل مقایسه همون کفر نعمتی هست که تو فایلهای قبلیتون در موردش صحبت کردین.برای من که راجب اطرافیانم و روستا و مردمش اون هم باور علط داشتم انرژی بسیار زیادی رو این سالها صرف تغییر اون باورها کردم نمیگم خیلی خوب عمل کردم اما نشانه های خوبی رو دریافت کردم و به اندازه تلاشم در این مورد نتیجه گرفتم.قبلا وقتی میومدم روستا خانوادم رو ببینم اول روستا که میرسیدم یه بغض و یه عدم رضایت گلوم رو میگرفت از مردمش متنفر بودم و این ذهنیت رو داشتم که اینا صب تا شب نشستن ما رو میشمرن و مسخره میکنن.اما این سالها خلاف اینها بهم ثابت شد به اندازه ای که روی خودم کار کردم دیدم تک تک اطرافیانم عشق بسیار ارزشمندی به من دارن که همیشه حمایتگر من بودن.پدرم قوامیتش رو این سالها با عشق تقدیم من کرد.خیلی اتفاقات خوب افتاده.مردم روستامون که همینقدر بگم یکی دو ماه پیش پدرو مادرم که سالها ارزو داشتن بنا به باورهای خودشون برن سفر حج به فضل خدا مشرف شدن و مردم روستامون کارایی کردن و محبت هایی که اصلا قابل باور نبود برامون.روی راه پله خونمون پر از دسته گلهایی شده بود که حتی نمیدونستیم کی اورده چون ما اینجا اقوام خاصی نداریم و ارتباط خاصی هم با کسی نداریم اما محبتی رو ازشون دریافت کردبم که اون باورهاب محدود کننده ریخت حتی برای اطرافیانم .از اینکه صبح ها برلی ما فرشته وار نون داغ بگیرن و تیکه کنن و بیارن که ما نانوایی نریم تا اون همه دسته گل و محبتشون.استاد اون روزهایی که اطرافیانم درگیر سفر پدرو مادرم و مراسم و این حرفها بودن من تا تونستم متمرکز شدم رو خودم دخالتی نکردم و داشتم رو پروژه خانه تکانی ذهن کار میکردم با همون خساستی که استاد شتیسته میگفتن وقت بگذارید وقت میزاشتم .انقدر رو خودم متمرکز بودم که یقین داشتم خداوند من رو تو جمع مردم قرار نمیده چون فکر میکروم خب اگر باشم تو اون شلوغی دریافتی ها وورودی های نامناسب رو دریافت میکنم .حتی تو اون روزها به دلیل بنایی در اصلی ورودیمون موقت نمیشد رفت و امد کنیم و اطرافیانم در ورودی اتاق من رو به حیاط باز کردن تا از اونجا رفت و امد کنیم با اینکه اصلا قفل نبود استاد چون اون روزها مردم میومدن خونمون که کمکی کنن و اینها اما چون من تو اون اتاق داشتم رو خودم کار میکردم و قاطی اونها نمیشدم خدا خودش به محض اینکه اونها در اتاقم رو باز کردم اون در رو بدون اینکه کلید یا قفل بشه چنان قفل کرد که تا همین یکی دو هفته پیش قفل بود.به خاطر همین یقین داشتم که من رو خدا دور میکنه از اون شلوغی اما عجیب روز ی که پدرو مادر ارزشمندم برگشتن من بودم حتی برتم سوال شده بود و خواستم خودم رو جایی مخفی کنم تا بعد از مهمونی اما خدا بهم عجیب گفت تو باید بری و مسئول چایی باشی.از طرف من مقاومت بسبار زیادی بود اما نشانه ها شکی درشون نبود انقدر یقین داشتم که تو اون جمع قرار نمیگیرم که در ساده ترین حالت ممکن بودم اما استاد نه تنها ورودی بدی از مردم اون روز دریافت نکردم که ماشالله و قربون صدقه بود که مردم بهم میگفتن.و اون روز انگار خدا خواست باشم اون حد از محبت مردمی که قبلا انقدر ازشون تنفر داشتم که به رسم روستا که سلام میدن من سلامشون هم نمیدادم و روم رو ازشون میگزفتم همونها محبتی رو اون روز دیدیم همگی که اصلا باورمون نمیشد از کسانی که فکرشم نمیکردیم و اینکه اون روز من شاهد دو تا اتفاق خیلی بزرگ بودم که انگار نوید میوه تلاشهام تو این سالها بود که زمانی که به نتیجه نهایی برسه میگم.خواستم بگم همین مقایسه چه شخصیت داغونی در من ساخته بود و تغییرش چقدر همینجا رو برام گلستان کرده انقدر که احساس بودن تو بهشت رو دارم البته که تضادهایی هست اما میدونم جهاد اکبر من اگر ادامه دار و مستمر و هدفنمدتر باشه اون تضاد رو هم تا حالا خیلی خوب حل کرده باقیش هم حل میکنه