چرا فکر می کنیم مرغ همسایه غازه؟

به نام خداوند، ربّ العالمین، ارحم الراحمین

سلام.

به این درک رسیدم که مقایسه یعنی چی؟

تو زندگیِ حقیقیم یعنی اینکه هر لحظه ذهنم میخواد بگه این بهتره نسبت به دیگری.

آیا نمیشه فارغ از اینکه قضاوت کنم بین دو چیز یا چند چیز، و دسته بندی کردنشون به اینکه این یکی بهتر از اون یکی هست، این بده این خوبه، زندگی کنم؟

نمیشه بگم هر کدوم جای خودشون درست و خوبن، خاصیت و ویژگی های خودشون رو دارن؟

عادت کردم به این جور افکار، که دایم صدای ذهنم میگه این بهتر از اون یکیه.

این برتر از اون یکیه.

این قشنگتر از اون یکیه.

این خوشتیپ تر از اون یکیه.

این خوش سلیقه تر از اون یکیه.

این خوش هیکل تر از اون یکیه.

این ثروتمندتر از اون یکیه.

این خوش اخلاق تر از اون یکیه.

این بخشنده تر از اون یکیه.

این یکی خوش ذاته اون یکه بد ذاته.

این یکی چقدر چاقه، اون یکی چقدر لاغره خوش به حالش.

این یکی چقدر بد دهن و بداخلاقه، اون یکی چقدر با ادبه.

و …

دارم تلاش میکنم روی بهبود این فکرها کار کنم.

نمیگم اوضاعم خیلی خراب و داغونه، نه.

چون این بی انصافی در برابر ذاتِ قشنگم هست.

اما گاهی این افکار نازیبا واقعا آزارم میدن.

گاهی شخصیتی که جای این یا اون هست، خودم هستم.

خودمم که از فلانی بهترم.

فلانیه که از من بهتره و …

اقای نارنجی ثانی کامنتی نوشت بسیار الهام بخش، از اینکه زمانی بوده در زندگیش که به خاطر مذهبی بودن، خودش رو برتر میدونسته بقیه که کلا هیچی…

من خودمو تو اون کامنت دیدم زیاد.

ممنونم ازشون که با نوشتن، کمک میکنن به بقیه که به خودشناسی بهتر برسن.

همونجا داشتم پاسخ مینوشتم که وقتِدارسالش نبود …

الان میگم:

من تو نوجوانی به خاطر سابقه ی مذهبی بودنم و اینکه کاملا همراستا بودم با سلیقه ی مذهبی اکثریت اعضای خانواده، خودمو برتر میدیدم از خواهرم که یک سال و یک ماه و بیست روز ازم بزرگتره.

من بچه اخر هستم و دنبال تایید گرفتن بودم و هنوزم هستی گاهی.

من چون نماز میخوندم، گاهی مسجد میرفتم، روزه هامو مقیدانه میگرفتم، فکر میکردم من بهتر از خواهرمم که نماز نمیخونه، روزه هاشم شل و سفت میشه.

من بهترم از خواهرم که حجابمو خوب رعایت میکنم ولی اون اعتقادی به حجاب نداشت و زورکی رعایت میکرد و موهاشو بیرون میذاشت.

من بهترم چون با پسرها نه دوست میشدم، نه حرف میزدم، نه چشم تو چشم میشدم ولی خواهرم راحت بود.

البته بعدا کشف کردم شاید به خاطر مذهب نبود که من سمت هیچ پسری نرفتم، کمبود اعتماد به نفس و احساس لیاقت و همچنین خجالتی بودنم، باعث میشد پشت نقابِ حجب و حیا قایم شم.

البته که من حجب و حیا داشتم و دارم اما این ربطی به ناتوانی من در برابر ارتباط با جنس مخالف نداشت.

البته که بعدها متوجه شدم خواهرم بهتر از من عمل میکرد و میکنه گاهی.

وقتی میرفتیم خرید میتونست راحت صحبت کنه با مغازه دار و اگه میدید اقای مغازه دار بیشتر از حدش داره صحبت میکنه به راحتی متوجه میشد و معازه رو ترک میکردیم.

من واقعا تحسینش میکنم برای شجاعتش.

و جالبه بگم من که خودمو به واسطه ی انجام فرایض دینی بهتر از خواهرم میدیدم و البته تایید شدن هامم از طرف خانواده مزید بر علت بود، رفته رفته نمازم کم و کمتر شد تا کاملا ترک شد.

روزه رو تا 4-5 سال پیش کامل بدون هیچ قضای مانده از سال گذشته جلو برده بودم، ولی الان قضاهای این سالهای اخیرم به دلیل عادت ماهانه و مسافرت و بارداری پارسال مونده هنوز…

حجاب هم که دیگه ارزشش رو برام از دست داده.

هنوزم حجاب دارم ولی نه مثل گذشته.

دیگه اصلا اونطوری نگاه نمیکنم به نماز و روزه و حجاب و …

من به چیزی میبالیدم و افتخار میکردم که انجامش میدادم و خواهرم نه…

خودمم شدم شبیه خواهرم…

پس چی بود اون برتری من نسبت به خواهرم؟؟؟

همه چیز درون ادم هاست که ارزشمندشون میکنه، نه صرفا انجام دادن یا ندادن برخی کارها، که بتونه به اونها برچسب ارزشمند یا غیر ارزشمند بزنه.

منم واقعا اینطوری بودم تا سالهای سال که فکر میکردم ادمهای مذهبی بهترن، بقیه نه.

بعدا که دیدم نه، مذهب فقط یه برچسبه، متوجه شدم پشت اسم مذهبی میشه همچنان ادم نادرستی بود که صرفِ برچسب مذهبی بودن باعث نمیشه اونا پاک باشن بقیه نه.

اینکه من برچسب مذهبی داشتم ولی گاهی دروغ میگفتم، غیبت میکردم، کینه و خشم داشتم، تندخو و پرخاشگر بودم باعث نمیشد که من تطهیر بشم از خطاهام.

همونطور که آدمهای غیر مذهبی هم این کارها رو میکردن.

فقط چون جامعه یادمون داده بود مذهبی ها بهترن، پاک ترن، توهم برمون داشته بود که بله ما بهتریم از بقیه.

هنوزم این باور تو جامعه رایج هست چون کشور با باور مذهبی داره اداره میشه.

اما خوبه که درک کردم برچسب مذهبی و غیر مذهبی کاری از پیش نمیبره برای جایگاهی که نزد خدا داریم هر کدوممون.

متوجه شدم جنسِ رفتار و شخصیت منه که میتونه باعث بشه من به درگاه خداوند بنده ی خوبی باشم یا نه.

به ظاهر نیست که.

و از درون حقیقی هر کس فقط خدا مطلعه، برای همین راه هرگونه قضاوت و مقایسه بسته است روی ما.

قشنگیش اینه هر کسی مسیر درک و رشد و شادی خودش رو داره.

تو همین سایت هستن کسانیکه نماز با عشق میخونن، و کسانیکه نماز نمیخونن، کسانیکه روزه میگیرن و نمیگیرن، زیارت خانه خدا و ائمه اطهار میرن یا نمیرن، اعتکاف میرن یا نمیرن، تسبیح دستشونه یا نیست…

قشنگیش اینه بچه های اینجا همو مقایسه نمیکنن.

که فلانی کارش درسته یا غلطه.

انقدر به هم احترام میذاریم که طبق سلیقه و روش خودمون زندگی کنیم و مسیولیتش رو هم پذیرا باشیم.

اینجا جدای از سایر جامعه، ما پذیرفتیم که هر کدوممون مدل خودمون فکر و زندگی میکنیم.

اگه اشتباه باشه خودمون مسیولشیم نه بقیه.

اگه درسته خودمون شاد میشیم.

اگه کاری رو انجام میدیم یا نه، دنبال پاسخ دادن به دیگری نیستیم.

این سایت اون مکان امن هر کدوممونه که تو جامعه وجود نداره، چون جامعه باورهای غالبِ خودش و اکثریت رو ادامه میده فارغ از فکر کردن به درست بودن یا نبودنش، قابل اصلاح یا بهتر شدن یا نشدنش.

اشکالی هم نداره.

ادما مسیر رشد خودشون رو دارن، کند و تند هم معنی نداره، هر کسی تو جاده ی خودش داره حرکت میکنه، مهم نیست مشابه یا متغیر باشه با بقیه، چون نتایج خودشم میگیره.

از وقتی تو دوره احساس لیاقت و سایر فایلهای استاد بارها و بارها شنیدم از مضّراتِ مقایسه، قضاوت، حس بد، کینه، غیبت، دروغ و … توجهم بیشتر جلب شده به بهبود خودم.

استاد جان ممنونم برای اینکه معلم و استاد بی نظیری هستین.

فَاللَّهُ خَیْرٌ حَافِظًا وَهُوَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِینَ

الهی شکرت

سلام نیلوفر عزیز.

چقدر کامنتت دلچسب بود.

کیف میکردم وقتی میخوندم.

ممنونم که انقدر از زیبایی های زندگیت نوشتی.

خوندن این زیبایی ها همیشه لذت بخشه.

خوندن از رفتارهای زیبای ادم ها همیشه لذت بخشه.

چراغِ خونه تون و عشقتون پر نور و همیشگی.

در پناه الله مهربان باشی در کنار خانواده ی محترم و عزیزانت.

فَاللَّهُ خَیْرٌ حَافِظًا وَهُوَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِینَ

الهی شکرت

سلام ناعمه جانِ عزیزم.

خیلی لذت بردم از زندگیِ قشنگی که برای خودت خلق کردی ناعمه جان.

بعضی کامنتها رو حقیقتا با شوق میخونم.

چون حسم گره میخوره به حسِ نویسنده.

مثل کامنتهای تو.

مرسی برای مثال های عالی که مینویسی.

من وقتی میخونم تصویرسازی میکنم با نوشته ات.

چون خیلی خوب مینویسی.

انگار که دارم قصه و رمانِ خوش بیانی رو میخونم.

دوران نوجوانی به بعد تا سالیان دانشگاه و کمی بعدش رمان خونِ حرفه ای بودم، ایرانی و خارجی.

من عاشق قصه و داستانم.

برای همینه که فیلم و سریال و رمان و نمایشنامه رادیوئی رو خیلی دوست داشتم و دارم.

بعضی کامنتهای سایت منو میبره به همون سرزمین.

سرزمین قصه و داستان و نمایش که حسابی بهم خوش میگذره.

ناعمه جان.

بنویس که زیبا مینویسی.

خوش قلم هستی.

گزافه گویی نمیکنی.

میری سراغ اصل مطلب.

کیف میکنم هر بار از اگهی تبلیغاتی خودت مینویسی مخصوصا برای پسرها که قبلا نسبت بهشون گارد داشتی.

منم اینطور بودم زمان نوجوانی و جوانی.

الان که یه خانم 37 شدم هنوزم گاهی اون خصوصیات نوجوانیم اعم از خجالتی بودن، متعصب مذهبی بودن و … بالا میاد.

به خودم میگم خدا رو شکر که بزرگتر شدم…

فکرم بزرگتر شد.

فهمیدم میتونم طور دیگه ای هم به زندگی و پیرامونم نگاه کنم.

تجربیاتت رو که میخونم، دوست دارم همچنان بنویسی…

از قرارت با خودت برای قهوه نوشیدن در کافه ها، از ورزش ها مخصوصا پیاده روی و کوهنوردی که قبلا ازش مینوشتی، از زیرزمین خونه تون که شده سوئیت ویژه و انحصاریت که کلی خلوت لذت بخش با خودت و خدا برای خودت خلق کردی.

تحسینت میکنم برای شجاعتت در اقدام عملی.

تحسینت میکنم برای تک تک بهبودهات.

ممنونم ازت به طور ویژه برای کامنتهایی که با مثال و کاربردی مینویسی.

مثال ها، راهگشا و الهام بخش هستن.

اونجا که از روابط خانوادگیت نوشتی، از پذیرفتن مسیولیت های خودت در روابطت، از عدم دخالت در زندگی خواهرت و ‌… تحسینت کردم که داری با قوانین زندگی میکنی و از حرف و کلام عبور کردی و به عمل رسیدی.

احسنت به تو.

نمیشه فقط بهت 5 ستاره بدم و برم.

باید برات مینوشتم تا قلب خودمم جلا پیدا کنه.

وقتی زیبایی میبینم، چیزی میخونم که منو به وجد میاره، حتما باید بنویسم تا اون زیبایی ها برام محکمتر و تثبیت بشن.

اینطوری لذتی که بردم و میبرم چند برابر میشه.

الهی شکرت برای کامنتهای خوب که روزیم میکنی بخونم و بنویسم.

در پناه نور عالمین باشی همیشه.

این سایت، نویسنده های شگفت انگیزی داره.

الهی شکر که مطالعه کردن کامنتهای سایت، روزیِ من میشه به لطف خدا.

فَاللَّهُ خَیْرٌ حَافِظًا وَهُوَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِینَ

الهی شکرت