معرفی دوره «هم جهت با جریان خداوند» - صفحه 31

⭕️ما و قطره‌ای از اقیانوس⭕️

1️⃣ وقتی از همه بریدم، ولی خدا منو نزد

اون روز حس کردم مغزم داره منفجر میشه.

همه چی به‌هم ریخته بود. دو تا معامله پشت سر هم ضرر داده بودم و اون‌قدری پول توی حسابم مونده بود که فقط یه معامله‌ی کوچیک میشد زد.

همه‌چی می‌گفت: «ول کن، نمی‌تونی. این راهت نیست.»

نشستم لب پنجره. آسمون ابری بود. یه جور غصه توی هوام بود. اما‌تویِ دلِ من نه .

ولی نمی‌دونم چرا، دستمو گذاشتم رو سینه‌م و گفتم:

«خدایا، من دیگه از خودم هیچ انتظاری ندارم.

اگه هنوز منو لایق می‌دونی، خودت نشونم بده.»

همین یه جمله بود…

نه برنامه‌ای داشتم، نه چیزی…..

فقط یه جور تسلیم از ته دل بود.

فرداش، یه ایده ساده‌ به ذهنم رسید—یه چیز ابتدایی ولی درست همون چیزی بود که باعث شد ضرر رو جبران کنم.

نه به‌خاطر تحلیل،

فقط چون انگار خدا یه چیزی انداخت توی قلبم.

اون روز فهمیدم:

وقتی از همه می‌بُری، خدا تو رو نمی‌بُره. فقط منتظره خودت کوتاه بیای.

2️⃣ معامله‌ای که با دعای عزیزخانم سود داد

مامان‌بزرگم همیشه قبل از اینکه از خونه برم بیرون، می‌گفت:

«الهی خدا به دلت بندازه چی درسته.»

یه روز که خیلی حس بدی داشتم و ذهنم آشفته بود، رفتم خونه‌شون.

دستش رو گرفتم و گفتم:

«عزیز ، برام دعا کن. یه معامله هست ولی نمی‌دونم برم یا نرم.»

سرشو آورد پایین و گفت:

«هر جا که خدا باشه، ترس نیست.»

شبش، نشستم پشت سیستم، اصلاً نه برنامه‌ریزی خاصی داشتم، نه انرژی تحلیل.

فقط حس کردم باید وارد شم.

نه با منطق، با دل.

اون معامله همون‌قدر سود داد که انگار معجزه شده.

نه به‌خاطر اینکه «تحلیل‌گر حرفه‌ای» بودم.

به‌خاطر اینکه دعای یه مادر ، منو وصل کرده بود به یه چیزی بالاتر. شده بود یه آلارم یادآوری‌که محسن تو صاحب داری. تو عاشق داری. کسی که همه‌ نمودارها و بازارهت که هیچ ، کل مَا فِی‌السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ وَمَا بَیْنَهُمَا تحت نظرشه‌ !

اون شب، فهمیدم:

بعضی وقتا لازم نیست بدونی چی درسته. فقط کافیه به کسی وصل باشی که راه رو بلده.

3️⃣ ترسیدم، ولی رفتم

یه بار یه موقعیتی بود که دلم می‌خواست واردش بشم ولی از ضرر می‌ترسیدم.

دستم روی موس بود، ولی انگار یه طناب نامرئی نگه‌م داشته بود.

بلند شدم، رفتم یه دور توی پارک زدم.

یه بچه رو دیدم که با چشم بسته از پله‌ها می‌پرید. باباش هم پایین پله‌ها، دست‌هاشو باز کرده بود.

همون‌لحظه تو دلم گفتم:

«آره خدایا.

منم اگه باور کنم تو دست‌هاتو باز کردی،

می‌پرم. حتی با چشم بسته.»

اومدم خونه. چشم‌هامو بستم،

یه نفس عمیق کشیدم

و وارد معامله شدم.

اون حس پریدن، همون لحظه‌ی ورود،

یه حس عجیبی بود. نه از جنس هیجان یا استرس.

از جنس اعتماد بود.

و نتیجه؟

هرچی بود، مهم نبود.

چون برای اولین‌بار،

واقعاً پَر زده بودم…

و انگار خدا قبلش خودش پایین ایستاده بود و عاشقانه آعوشش رو باز‌کرده بود‌ .

—————————————-

—————‐——‐—————–

⭕️⭕️⭕️

یه قطره، هرچقدر هم زلال، پاک و درخشان باشه، تا وقتی جدا از اقیانوس بمونه، کم‌کم تبخیر میشه، خشک میشه، یا ته‌نشین.

اما همین قطره، اگر به جریان اقیانوس وصل بشه، وارد حرکتی بی‌پایان میشه. میره به سمت طراوت، به سمت زندگی، به سمت نقش‌آفرینی.

زندگی ما هم همینطوره.

ما آدم‌ها هم، به‌تنهایی، با ذهن محدود و خواستن‌های فردی‌مون، شاید بتونیم چند قدم برداریم. اما در نهایت، ذهنِ تنها، مثل همون قطره‌ی جدا شده‌ست؛

زود میترسه، زود خشک میشه، زود دلسرد میشه.

مخصوصاً وقتی بخواد همه چیز رو خودش بفهمه، خودش پیش‌بینی کنه، خودش مدیریت کنه، و خودش نجات بده.

اما وقتی وصل میشیم، ماجرا عوض می‌شه.

🟣 یعنی مثل قطره‌ای باشیم که می‌دونه تنهایی معنا نداره.

میدونه اصل کار، اون جریان بزرگ‌تره؛

اقیانوس خدا، سیستم بی‌نقص هدایت، قوانینی که خدا گذاشته و استاد عباسمنش سال‌هاست داره توضیح‌شون میده.

اینکه بدونی «خدا سیستم داره، و پارتی‌بازی نمی‌کنه» براساس قانوناش بری اتوماتیک هزاران برابرش بهت عطا میشه‌ .

و این طناب نجاتی که خدا معرفی کرده – «وَاعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللَّهِ جَمِیعًا وَلا تَفَرَّقُوا» – دقیقاً یعنی همین.

چنگ بزن به اون سیستم.

چنگ بزن به جریان زندگی‌بخش خدا.

چنگ بزن به روش‌هایی که با عدل و حکمت نوشته شده، نه با احساسات لحظه‌ای ما.

و وقتی وصل میشی، تازه می‌فهمی چقدر از بارِ زندگی رو خودت داشتی به‌تنهایی حمل می‌کردی، در حالی که کمرت خم شده بود.

درحالی‌که فقط باید واگذار می‌کردی…

■■ واگذاری یعنی… ؟

یعنی کنترلِ ذهنی رو رها کنی.

یعنی به‌جای اینکه هر لحظه بترسی «اگه این‌جوری نشه چی؟ اگه خراب شه چی؟»

با خودت بگی:

«خدایا، من طبق الهام و احساس درونم که از سمت توئه و باهاش احساس بهتری دارم اقدام می‌کنم، بقیه‌ش با تو.»

و این نقطه، دقیقاً همونجاست که اعجازها شروع مییشن.

■■ اعتماد کن، اقدام کن، رها کن

در طول این مسیر، خاطره‌هایی که توی دوره‌ استاد نوشتم شاید خیلی ساده باشن.

اما در دل اون سادگی، لحظه‌هایی بود که فهمیدم:

1. خدا به من ایمان داره

اون لحظه‌هایی که کاری کردم که ازم بعید بود؛

مثل وقتایی که بدون پول کافی قدم برداشتم، و مسیر خودش باز شد.

خدا بهم نشون داد:

“من به تو اعتماد دارم. فقط تو هم به من اعتماد کن.”

2. وقتی با هدایت درون همراه میشی، شوت‌هات به هدف می‌خوره

مثل وقتایی که بدون برنامه‌ریزی خاص، فقط با یه نیت پاک، شروع کردم کاری رو و نتیجه‌ها چند برابر چیزی شد که فکر می‌کردم.

3. وقتی وسط خطرات، تنهایی، اما وصل باشی، نمی‌ترسی

حتی لذت می‌بری…… مثل وقتی توی دل یک چالش بودم که از بیرون ترسناک به نظر می‌رسید، اما توی دلم یه آرامش بی‌دلیل داشتم.

اون حس، یعنی وصل بودن.

یعنی خدا دستتو گرفته.

4. وقتی می‌پری، خدا وسط راه بال می‌فرسته

نَه قبلش، نَه روی زمین.

فقط وقتی پریدی.

اون لحظه که باور کردی میتونی، و با اقدام نشون دادی که ایمان‌ت واقعیه.

●● برنده کسیه که خودش رو بسپره

نه اون‌که فقط حساب‌گر باشه،

نه اون‌که فقط تحلیل‌گر باشه،

بلکه اون‌که با ایمان، حرکت می‌کنه و با یقین، رها می‌کنه.

به قول قرآن:

“إِنَّ أَکْرَمَکُمْ عِندَ اللَّهِ أَتْقَاکُمْ” (حجرات: 13)

شایسته‌ترین شما نزد خدا، پرهیزگارترین/رهاترین/خودکنترل‌ترین شماست.

اون‌که شرک‌های پنهانش رو شناخته،

ترس‌های کوچیک و بزرگش رو دیده،

و قدم‌به‌قدم، رها کرده خودش رو در جریان خدا.

□○□ این یعنی هیچ کاری نکنیم؟

نه! اتفاقاً باید اقدام کنیم.

اما اقدام با ذهن خشک و پر از ترس فرق داره با اقدامِ حاصل از ایمان.

یکی از نشونه‌های اقدامِ متصل به سیستم خدا، اینه که سبک‌تره.

آرامشه توشه.

منتظر نتیجه نمی‌مونه، اما آماده‌ی هر معجزه‌ای هست.

🟢 یاد گرفتم…

یاد گرفتم که:

• فشار روی دوشم نیست چون خدا پشت همه‌چی هست.

• تنها نیستم چون وقتی به هدایت درونم گوش می‌کنم، از قبل همه‌چی برنامه‌ریزی شده.

• نیاز به عجله نیست چون اون‌که زمان و فضا رو ساخته، بهتر از من وقت‌شناسِ تغییرات زندگی‌منه.

• احتیاج به ثابت کردن خودم ندارم چون خدا قبلاً منو تأیید کرده.

• و مهم‌تر از همه:

خدا منتظر 1٪ اقدام منه تا بخش خودش رو شروع کنه.

در نهایت…..

من و تو، اگر بخوایم به آرامش، ثروت، سلامت، و لذت برسیم، لازم نیست همه‌چیز رو تغییر بدیم.

فقط کافیه یه چیز رو تغییر بدیم:

جهت‌مون رو.

یعنی به‌جای تقلا، به‌جای بی‌قراری، به‌جای کنترل‌گری،

بیایم با ایمان اقدام کنیم،

با یقین رها کنیم،

و با سپاس، منتظر نتایج شگفت‌انگیز خدا باشیم.

خودِ این ایمان، خودِ این واگذاری،

ما رو تبدیل می‌کنه به همون قطره‌ای که توی اقیانوس خدا گم نمیشه،

بلکه خودش میشه بخشی از جاری‌ترین، زنده‌ترین، و بی‌نقص‌ترین جریان هستی.

——————–

جانانم شککککککرت

خدایا…

می‌خوام حرف دلمو بهت بزنم، بی‌هیچ تشریفاتی. همون‌جوری که توی دلم راه میرم، باهات حرف بزنم. همون‌جوری که وقتی دارم تو کوه‌پایه قدم می‌زنم، بی‌هوا اسم تو میاد رو لبم.

می‌دونم… تو همیشه بودی. همیشه هستی. حتی اون موقعی که من توی حال بد بودم، تو هنوز داشتی نعمت‌ می‌فرستادی. من چشمامو بسته بودم، ولی بارون رحمت تو قطع نشده بود. حالا که دارم می‌فهمم، فقط می‌خوام بگم: ببخش که دیر فهمیدم.

خدایا…

گاهی فکر می‌کردم باید سختی بکشم تا به چیزی برسم. فکر می‌کردم اگه زیاد به چیزی فکر کنم، یعنی دارم جذبش می‌کنم.

ولی تو یه جوری منو آروم‌آروم فهموندی که اصلِ ماجرا، اون حالتیه که توش رها می‌کنم…

اون لحظه‌ای که فقط حالم خوبه، بی‌هیچ دلیلی.

اونجا که تو رو حس می‌کنم، بدون اینکه چیزی بخوام.

خدایا…

تو به من فهموندی که وقتی حالم خوبه، یعنی دارم به تو نزدیک‌تر میشم.

تو گفتی:

«السابقون السابقون، اولئک المقربون»

و من حالا می‌فهمم اونایی که جلو می‌زنن، زور نمی‌زنن…

فقط حالم خوبه، فقط به تو وصله، فقط سبک‌بالن…

خدایا…

دیگه نمی‌خوام گاری ببندم به خودم. نمی‌خوام با فکرای سنگین، با ترس، با عجله، خودمو از تو دور کنم.

دیگه می‌خوام بدون قید و شرط، رها بشم تو دستای تو.

همین که صبح چشم باز می‌کنم، نفس می‌کشم، خورشیدو می‌بینم، یعنی تو هستی. یعنی نعمت هست.

و من فقط باید ظرفمو بزرگ‌تر کنم.

نه با حرص، نه با ولع، نه با چسبیدن به آرزوها.

فقط با حال خوب…

با شکر…

با اینکه بدونم تو همیشه داری می‌فرستی، حتی اگه من نبینم.

خدایا…

وقتی یادم میره، تو صبوری. وقتی گیر می‌کنم، باز تو یه راهی نشونم میدی.

یه آدم می‌فرستی، یه جمله می‌رسونی، یه منظره نشونم میدی…

تا دوباره بفهمم که خودم نبودم، تو بودی که داشتی از اول تا آخر، هدایت می‌کردی.

خدایا…

من می‌خوام تمرین کنم که صداتو بهتر بشنوم.

اون صدای نرمی که از دلِ احساس خوب میاد.

اون صدای لطیف و بی‌ادعایی که میگه:

«آروم باش، من هستم. رها کن، می‌رسونی.»

خدایا…

من دیگه نمی‌خوام تجسم کنم که چیزیو حتماً باید داشته باشم،

فقط می‌خوام از تصورش لذت ببرم.

تا وقتی حالمو خوب می‌کنه، نگهش دارم.

ولی اگه دیدم دارم بهش می‌چسبم، رهاش کنم.

چون حال خوب یعنی تو.

و چسبیدن یعنی ترس از نبودنت…

خدایا…

من می‌خوام مثل کودکی باشم که با اطمینان کامل دست پدرشو گرفته و فقط داره لذت می‌بره.

نه از مقصد می‌پرسه، نه نگران پول ناهاره، نه فکر می‌کنه ممکنه جا بمونه.

فقط می‌دونه کسی که داره دستشو می‌کشه جلو، بلده.

تو بلدی خدا…

تو بلدی چطور منو به بهترین نسخه‌م برسونی.

تو بلدی کِی چی رو برسونی، کِی چی رو نرسونی.

تو بلدی اگه چیزی خوب نیست، نذاری بیاد تو زندگیم.

تو بلدی…

و من می‌خوام با تمام وجودم بگم:

منم یاد گرفتم رها کنم.

خدایا…

ازت می‌خوام کمکم کنی ظرفمو بزرگ‌تر کنم.

نه با زور، نه با فکر زیاد، نه با برنامه‌ریزی‌های پیچیده.

با یک چیز ساده:

با حال خوب.

خدایا…

تو گفتی «لَئِن شَکَرْتُمْ لَأَزِیدَنَّکُمْ»

و من حالا فهمیدم که شکر، یعنی حال خوب.

یعنی قدر لحظه‌هارو دونستن.

یعنی حتی وقتی هیچی هنوز نرسیده، دل آدم قرص باشه که داره میرسه.

یعنی ایمان…

خدایا…

ممنونم که داری منو به خودم نزدیک‌تر می‌کنی.

ممنونم که یادم دادی، هر وقت احساسم خوب نیست، یعنی یه گاری بستم به خودم.

و هر وقت سبک‌بال و بی‌دغدغه‌ام، یعنی تویی که داری منو می‌بری بالا…

دوستت دارم خدا

و اینو با دل‌خوشیِ یه کودک، توی دل شب، زیر سقف پرستاره‌ت، زمزمه می‌کنم:

من به تو وصلم، پس همه‌چی خوبه…