آموزش های استاد عباس منش چه راهکاری برای اجرای «تصمیماتِ به تعویق افتاده» و تحقق «اهداف فراموش شده» دارد؟ - صفحه 3

شروع همه ی دستاوردهای بزرگ بشری با یک آرزو، یک هدف، یک خواسته و یک ایده ی ساده بوده است. یعنی لحظه‌ای که یک فرد توانسته توانایی خودش را در تحقق یک هدف‌یا آرزو باور کند‌، برای تحقق شان تصمیم بگیرد و به خاطر آن باورها‌ی قدرتمندکننده، تصمیم گرفته شده را عملی کند.
قبل از اینکه آرزویی در دلمان شکل بگیرد، «توانایی تحقق آن آرزو» در وجودمان ساخته شده است و منتظر است تا فرصت بروز بیابد. در حقیقت اینکه یک آرزو در قلب مان شکل می گیرد و به میان کلام مان نفوذ می کند و تمام وجودمان را مشتاق می کند برای داشتن و تجربه ی آن آرزو، یک نشانه ی مهم است از اینکه تواناییِ لازم برای تحقق آن آرزو اکنون در وجود ما آماده و منتظر بروز است. این قانون خداوند است. این خاصیت انسان است و ویژگی ای که خداوند برای انسان ساخته تا بتواند با تحقق خواسته هایش جهان را رشد بدهد. بنابراین اگر این ارتباط معنا دار بین داشتن یک آرزو یا خواسته و آماده شدن امکانات لازم درونی برای تحقق آن خواسته را بفهمی، دیگر رویاهایت را آرزوهایی دور و دراز نمی دانی بلکه یک نشانه می دانی از اینکه توانایی مورد نیاز برای آن خواسته اکنون آماده ی بهره برداری است.

اما مسئله این است که خیلی از افراد‌ توانایی‌هایی را فراموش کرده‌اند که همین حالا در وجودشان خاک می‌خورد و می تواند آرزوهایی را محقق کند که سالهاست به عنوان رویایی دور از دسترس به آن نگاه می کنند. به همین دلیل برای خیلی از افراد سالها زمان می‌برد تا بخواهند تصمیمی بگیرند و برای خیلی‌ها هم مدت‌ها زمان می‌برد تا برای تصمیمی که گرفته‌اند‌، عملا اقدام کنند. یعنی آنها همچنان در صف انتظارِ همان شنبه ی معروفی هستند که بالاخره یک روز از راه می رسد…

تمام زندگی ما روی این اصل استوار است که‌: «تمام اتفاقات زندگی ما بدون استثناء بازتاب باورهای خودمان است.»

درست است که ساختن باور یک فرایند تکاملی است و باور یک شبه ایجاد نمی‌شود‌؛

درست است که نتایج ما همواره به اندازه باورهای مان است‌؛

درست است که «به تعویق انداختنِ اخذ یک تصمیم»‌، نشانه‌ی این است که هنوز باورمان به اندازه‌ای قدرت نگرفته تا خودش را به شکل «یک تصمیم اخذ شده» نشان دهد‌؛

درست است که «به تعویق انداختن اجرای یک تصمیم»‌ نشانه‌ی این است که‌ تغییرات درونی ما فقط تا همین جای کار را جواب داده است و آنقدرها قدرت ندارند که منجر به اقدام هم بشود.

درست است که تا آن باور ساخته نشود‌ و آن میزان از ایمان ایجاد نشود‌، در مدار آن خواسته قرار نمی‌گیریم و به راه‌حل‌ها‌، ایده‌ها و فرصت‌هایی که اهداف‌مان را محقق نمایند‌، دسترسی نداریم‌؛

همه اینها درست‌! اما قرار گرفتن در مدار خواسته‌، خود به خود صورت نمی‌گیرد. باید خودت را در مدار خواسته قرار دهی. تغییر یک مسابقه یک نفره با خود قبلی‌ات است.
تکامل خود به خود رخ نمی‌دهد‌، باید خودت را در مسیر تکاملی قرار دهی و تعهدی غیر قابل مذاکره برای برداشتن قدم‌ها داشته باشی. زیرا باورهای تو همزمان با قدم‌هایی که برمی‌داری رشد می‌کنند. تکامل تو با ناشناخته هایی که تجربه می کنی، مهارت هایی که کسب می کنی و حتی اشتباهاتی که انجام می دهی و درس هایی که از آن اشتباهات می آموزی طی می شود.
باور ساختن مثل پروسه تولید یک کالا نیست که‌ اول صبر کنی تا فرایند تولید به اتمام برسد و سپس از کالا استفاده نمایی. یعنی نمی‌توانی بگویی من یک گوشه می‌نشینم و روی باورهایم کار می‌کنم و آنها را به اندازه کافی قدرتمندکننده می‌کنم و سپس این پروسه را متوقف و تمام می‌کنم و از محصول ساخته شده‌، بهره می‌برم.
زیرا باور ساختن یک فرایند همیشگی است. زیرا جهان در هر لحظه به فرکانس‌های تو پاسخ می‌دهد و در هر لحظه در حال اجرای همان میزان باور ساخته شده هستی.
ماجرای جهان ما به این شکل است که‌، در هر لحظه نتیجه آنچه را در زندگی‌ات می‌بینی که‌، در ذهنت در حال ساختنش هستی.
این نتیجه اول در قالب شک کردن به شیوه ها و راهکارهای قبلی کار خود را آغاز می‌کند، سپس اطمینان از اینکه شیوه قبلی اشتباه بوده‌ بیشتر می‌شود، سپس تصمیم برای فراموش کردن شیوه قبلی‌، سپس تصمیم برای نگرش به شیوه آگاهی‌های جدید‌، سپس فکر کردن به توانایی‌هایت‌ و باور کردن آنها و فکر کردن به اینکه می‌توانی این توانایی را جدی بگیری‌، می‌توانی داشتن این هدف و رویا را ممکن بدانی و از این توانایی برای تحقق‌اش استفاده کنی‌،
سپس کم کم همه ی روند برای شما ذهن شما منطقی تر می شود و به خاطر برداشته شدنِ مقاومت های ذهنی ای که حاصل غیر ممکن بودن داشتن آن خواسته یا ناتوان شمردن خودت در تحقق آن خواسته بوده است، ایده‌هایی از راه می‌رسند برای تحقق آن خواسته.

از آنجا که همه چیز در ذهنت منطقی شده است، تصمیم می‌گیری آن ایده ها را عملی کنی؛

از طرف دیگر از آنجا که در حال تغذیه ذهن با ورودی‌های مناسب هستی‌، باورهای قدرتمندکننده‌ بیشتر قدرت می گیرند و ایمان و عزت نفس تو را بیشتر می‌کنند تا برای اجرای آن ایده قدم برداری‌. سپس آن قدم جواب می‌دهد و آن نتیجه اعتماد به نفس و انگیزه‌هایت را رشد می‌دهد تا به خودت بگویی: اگر برای این خواسته جواب داده‌‌، پس برای آن یکی خواسته هم باید جواب بدهد. و به این شکل نرم و آرام و بدیهی‌، روند تغییر شرایط زندگی‌ات شروع می‌شود.
اما مسئله این است که جنس از ورودی‌ها باید ادامه دار باشند تا تا آن جنس از خروجی ها نیز ادامه داشته باشد. یعنی ذهن همیشه باید تغذیه‌ای مناسب داشته باشد تا به مدار هماهنگ با خواسته ات دسترسی پیدا کنی، بتوانی وارد مدار بشوی‌، در آن مدار بمانی و در آن مدار به ثبات برسی و سپس به مدار بالاتر صعود کنی. وگرنه اگر این ورودی‌های قطع شود‌، خروجی نیز قطع می‌شود و به مدارهای پایین‌تر سقوط می‌کنی.
در همین چند وقته تجربه‌ای داشتم که خیلی خوب ثبات یا عدم ثبات در یک مدار را به من آموخت. به مدت چند هفته بود که هر روز مسیری طولانی را با دوچرخه می‌پیمودم و هر بار این مسیر برایم کوتاهتر به نظر می‌رسدو هر روز رکاب زدن با دوچرخه برایم راحت‌تر می‌شد. به گونه‌ای که گاهی مثل برق و باد با سرعت از کنار عابران رد می‌شدم.
مدتی در روند دوچرخه سواری‌ام تعویق افتاد و نتوانستم این کار را به شکل هر روز ادامه دهم. شاید کمتر از یک ماه. تا اینکه چند روز پیش دوباره سراغ دوچرخه رفتم  تا مثل همیشه مثل برق و باد و با سرعت دوچرخه را برانم.
کمی که پیش رفتم احساس کردم رکاب زدن برایم به راحتی قبل نیست.
اول از همه به خود گفتم حتماً به دلیل سربالایی است. لذا کم کردن بی‌ وقفه دنده را شروع کردم و از آنجا که عجله داشتم تا زودتر به حالت ساده رکاب زدن برسم‌، بی وقفه دنده را از ۶ به ۱ تغییر دادم و فهمیدم رکاب دوچرخه خیلی بیش از حد روان شده.آنقدر زیاد که دیگر چیزی در کنترل من نیست. یعنی فقط رکاب می‌زنم اما دوچرخه حرکتی ندارد.  در واقع قانون تکامل اینجا خودش را نشان داد. وقتی پیاده شدم‌، متوجه شدم به خاطر عدم رعایت این قانون در کم کردن دنده‌، زنجیر دوچرخه افتاده.
زنجیر را درست کردم و به راهم ادامه دادم. اما خبری از راحتی رکاب زدن به شیوه روزهای قبل نبود. سرانجام به این نتیجه رسیدم که‌، حتماً دوچرخه اشکالی پیدا کرده و به نرمی قبل نیست.
از آنجا که در چند روز گذشته‌، میکائیل از دوچرخه استفاده می‌کرد‌، قضاوت ذهن هم شروع شد که‌، بله حتماً کار کار اوست و اشکالی رخ داده است.
یعنی همه عوامل را در این ماجرا لحاظ کرده بودم الا خودم را. حتی به این موضوع فکر هم نکردم که‌، این وقفه یک‌ماهه موجب شده تا ماهیچه‌های من تکرار و تمرینی نداشته باشند. یعنی ورودی مناسبی دریافت نکنند. پس بدیهی است که نتوانم به راحتی قبل رکاب بزنم.
این موضوع را در چند روز آینده متوجه شدم. یعنی وقتی به خاطر تکرار روند‌، دوباره پاهایم عادت کرد و رکاب زدن برایم به روانی قبل شد‌، ماجرا را فهمیدم.
دوچرخه همان دوچرخه با همان کیفیت چند روز پیش بود‌، اما من به خاطر تکرار و تمرین دوچرخه سواری‌، به مدار بالایی برگشته بودم. در یک کلام‌، تعویق و تآخیر قبلی در روند تمریناتم‌، مرا به مدار قبلی برده بود.
باورهای ما نیز به همین شیوه عمل می‌کنند و در هر لحظه و هر روز نیاز به تغذیه مناسب دارند. پس انتظار نداشته باش اگر مدتی بی وقفه روی باورهایت کار کنی‌، برایت کافی است.
کنترل ذهن و تغذیه آن با ورودی‌های مناسب‌، یک کار همیشگی است.
اما در شروع کا‌ر باید یک جهاد اکبر به راه اندازی تا این چرخ‌های زنگ زنده را که در یک سربالایی قرار دارد‌، اول بتوانی حرکت دهی و کم کم آن را به سطح برسانی و سپس به سوی سراشیبی روانه شوی.
این جهاد اکبر را زمانی می‌توانی شروع کنی که این اصل را درک کنی که:
تمام اتفاقات زندگی تو به وسیله فرکانس‌های خودت رقم می‌خورد. اقدامات تو برای اجرای تصمیمات به تعویق افتاده یا اخذ تصمیمات به تعویق افتاده‌‌، به اند‌ازه‌ای است که می‌توانی این اصل را جدی بگیری.
اگر می‌خواهی در تله به تعویق انداختن ایده‌هایت نیفتی و تصمیم‌هایت را فقط در حد یک تصمیم باقی نمانند‌، باید قوانین جهان و موجودیت فرکانسی خودت را درک کنی.
یادت باشد که ما به دنیا آمدیم تا جهان را تجربه کنیم، اتفاقات را تجربه کنیم و با این تجارب به شناخت بهتری از خودمان و خواسته هامان برسیم. این همان کار خاص و مهمی است که باید انجامش دهی.
خواسته‌های واقعی تو در این مسیر کم کم مشخص می‌شوند. حتی با قدم برداشتن برای هر هدف لحظه‌ای‌ و به نظر غیر مهم‌، یک قدم به خواسته‌ی واقعی‌ات نزدیک تر می‌شوی.
ما با تجربه هر خواسته رشد می کنیم ، حتی اگر بدانیم که این خواسته واقعی مان نبوده، کمترین نفعش این است که درباره خواسته واقعی مان واضح تر شده و به مسیر آن خواسته هدایت می شویم.
هرگز اینگونه نیست که شما یک گوشه بنشینی و فکر کنی که کدام کار برایت بهتر است یا کدام تصمیم مهم‌تر است یا ارزش بیشتری دارد که همان تصمیم را بگیری و نخواهی وقتت را برای اجرای این تصمیم یا این ایده که الان داری‌، هدر دهی.
راهش برداشتن اولین قدم برای اجرای اولین ایده‌ای است که به تو الهام می شود. نباید اجازه دهی آن ایده به شکل یک تصمیم نگرفته و یا یک تصمیم گرفته شده اما اجرا نشده‌، باقی بماند.
زیرا به اندازه‌ای که می‌توانی این ایده‌ها را مهم و الهام شده از جانب خداوند بدانی‌، راه‌های ارتباط با او را باز نگه می‌داری و
بیشتر هدایت پروردگار را در قالب الهام یک ایده یا نشانه‌ی واضح تر، دریافت می کنی.
این مراحل رشد شماست و همیشه قدم بعدی زمانی به شما گفته می شود که قدم قبلی را برداشته باشی و تصمیم قبلی را اجرا کرده باشی و ایده‌ی الهام شده‌ی قبلی را عملی کرده باشی.
و مهم‌تر از همه‌، این تو هستی که آن ایده یا نشانه را درک می کنی و می‌شناسی، به همین دلیل انتظارهم نداشته باش تا دیگری به شما بگوید که باید چکار کنی.
اصلا آن ایده آمده تا شما را هدایت کند و اگر به آن توجه نکنی و خیلی سریع اجرایش نکنی، شیطان ذهنت زودتر از آنچه فکرش را کنی دست به کار و تو را در همان ابتدای راه متوقف می کند. این کار شیطان ذهن است. در حالیکه قلب شما، با ایده ها و الهاماتش شما را هدایت می کند.
راه دریافت این هدایت، برداشتن اولین قدم است
شما در مسیر تصمیم‌هایی که آنها را به تعویق نمی‌اندازی و برای‌شان قدم برمی‌داری‌، تجاربی کسب می‌کنی که شما را رشد می‌دهد و درباره اهداف و قدم‌ها و تصمیمات بعدی‌، به وضوح بیشتری می‌رساند و توانایی‌های بیشتر را برای اجرای تصمیمات مهم‌تر بعدی‌، در وجودتان شکوفا می‌کند.
پس به بهانه انجام یک کار خاص‌تر یا یک تصمیم مهم‌تر‌، گرفتن یک تصمیم و اجرای آن را به تعویق نینداز و بیهوده منتظر یک فرصت مناسب یا یک شنبه‌ی دیگر نباش‌. زیرا راهش این است که این جهاد اکبر را شروع کنی و از دل تضادها، خواسته هایت را با وضوح بیشتری بشناسی.
یکی از مهم‌ترین راهکارها که حکم قدم اول و مهم ترین قدم را دارد برای «جهادی اکبر به پا کردن» برای «انجام کارهای مدت‌ها به تعویق افتاده»، آگاهی ها و تمرینات جلسه دوم | دوره روانشناسی ثروت 1 است.

این جلسه دو اهرم بسیار مهم و اساسی را یادآور می‌کند که برای ساختن هر هدفی لازم داریم. زیرا قرار نیست ما در مسیر اهداف‌مان سختی بکشیم. قرار است اهرم‌هایی را بشناسیم و از آنها استفاده ببریم که مثل کاتالیزور‌، روند را برای‌مان ساده و به مسیر صحیح هدایت‌مان می‌کنند. این دو اهرم‌، اهرم رنج و لذت نام دارد.

یعنی خواسته‌هایی که ذهنت آنها را جزو غیرممکن‌ها دسته بندی نموده‌، به گونه‌ای که بی‌خیالشان شده‌ای یا نزدیک است‌، برای همیشه بی خیالشان بشوی،  نتیجه‌ی ارتباطات نامناسبی است که در ذهن درباره‌ی رنج ها و لذت‌های پیرامونِ تحقق آن خواسته در ذهن شما شکل گرفته است. به عبارت ساده‌تر  در ذهن تو‌، جای اهرم رنج و لذت درباره آن خواسته‌، درست نیست. اهرم رنج و لذت نام دارد.

شرایط کنونی ما‌، خروجیِ تصمیماتی است که گرفته‌ایم یا به تعویق انداخته‌ایم.  هر تصمیمی که می‌گیریم یا به تعویق می‌اندازیم‌، راهکار ذهن‌مان است برای دور شدن از یک رنج یا کسب یک لذت و به طور خلاصه‌، تبعیت ذهن از اهرم رنج و لذتی که برایش تعبیه شده است.

این اهرم که ساختار ذهن شما را پیکرده بندی می‌کند‌، عصاره ی فکر شماست. یعنی ذهن با این اهرم برنامه ریزی می‌شود و ناخودآگاهانه ، رفتارهای‌مان را در کنترل می‌گیرد‌، بر تصمیمات و ایده‌هایمان اثر می‌گذارد‌، اولویت‌هایمان را تعیین می‌کند‌، افسار زندگی‌مان را به دست می‌گیرد و به ما در جهت ساختار آن اهرم‌، خط می‌دهد و تجربه‌های زندگی‌مان را پیرامون این برنامه شکل می‌دهد.

دلیل اینکه آدمها در شرایط متفاوت‌، عکس‌العمل های متفاوتی دارند‌، «اهرم‌ها رنج و لذت‌ متفاوت» در ذهن‌شان است که انگیزاننده‌ و محرک ذهن است برای فرار از آن رنج‌ها و بدست آوردن آن لذت‌ها.

بنابراین اگر این اهرم‌ بر علیه تو باشد‌، یعنی برنامه ای بر علیه خودت‌، در ذهنت نصب کرده‌ای.

برای همین بسیار مهم است که عملکرد این اهرم را در ذهنت بشناسی‌ تا دلیل واکنش‌های ذهن و بازتاب آن واکنش‌ها در رفتار و سپس تجربه‌ات را  درک کنی. یعنی بدانی:

چرا از انجام« باید‌های هم‌جهت با خواسته‌ات» (اقداماتی که ارزش می‌آفریند) فرار می‌کنی؛

و چرا سرگرمِ انجام «نباید‌هایی» هستی که بین تو و کیفیت زندگی مورد دلخواهت‌، فاصله می‌اندازد؛

و مهم‌تر از همه‌، فرایند نصب شدنِ این رنج و لذت‌ها را در ذهنت درک کنی تا بتوانی جای رنج و لذت را در این اهرم‌ به گونه‌ای قرار دهی که هم‌جهت با خواسته‌هایت کار کند.

زیرا خواسته‌هایی که ذهنت آنها را جزو غیرممکن‌ها دسته بندی نموده‌، به گونه‌ای که بی‌خیالشان شده‌ای یا نزدیک است‌، برای همیشه بی خیالشان بشوی،  نتیجه‌ی ارتباطات نامناسبی است که در ذهن درباره‌ی رنج ها و لذت‌های پیرامونِ تحقق آن خواسته در ذهن شکل گرفته است. به عبارت ساده‌تر  در ذهن تو‌، جای اهرم رنج و لذت درباره آن خواسته‌، درست نیست.

این جلسه از دوره روانشناسی ثروت 1 به شما چگونگی طراحی رنج و لذت در این اهرم را به گونه‌ای که با خواسته‌ات هم جهت بشود‌، یاد می‌دهد.

در این جلسه شما می‌آموزی که چگونه  با پرسیدن سوالات اساسی و  پرداختن به «آیاها و چراهایی» که از جنبه‌های مختلف به «منطقِ رنج‌ و لذت‌های تعریف شده در ذهنت» حمله می‌کند‌، میزان ارزشی که می‌آفرینند را بررسی ‌کنی و میزان پایداری نتایج‌شان را محک بزنی و به این شکل‌ و طی این پروسه‌ به وسیله‌‌ی متوقف ساختن لذت‌های موقتی و ناکارایی که تو را در خلاف جهت خواسته‌ات پیش می‌برد‌ و مشتاق شدن برای انجام اقدامات کارا و هدایتگرانه‌ای که به اشتباه در ذهنت با رنج مساوی شده بود‌‌، قدرت نهفته در آن رنج‌ها و آن لذت‌ها را به گونه‌ای برمی‌انگیزانی و رهبری می‌کنه که:

موجب هُل دادن تو به سمت آن خواسته و همزمان کشیدنِ تو به سمتِ آن خواسته بشود.‌ به عبارت ساده‌تر‌، جای رنج و لذت را در این اهرم‌، هم جهت با خواسته‌ات می‌کنی و ذهنت را با خودت و خواسته‌هایت هم‌-جهت و هم-کار می‌کنی.

زیرا درست نشاندن جای رنج و لذت در این اهرم‌، تنها ابزار است برای: «ذهنت را با خودت همیار و همکار کردن» و نیرویش را به نفع خودت به کار گرفتن و با او تشریک مساعی کردن.

از آگاهی‌های این جلسه از دوره روانشناسی ثروت 1 کمک بگیر و این دو اهرم قدرتمند را در وجودت بیدار کن و در جای مناسب قرارشان بده.

برای من، جلسه دوم از دوره روانشناسی ثروت 2، یکی از مهم ترین آگاهی هایی است که باید هر چند وقت یک بار برای خودم تکرار کنم. خصوصا وقتی که احساس می کنم در یک جایی از مسیر بهبود، متوقف مانده ام و هیچ راهکاری ندارم.
استاد عباس‌منش در این جلسه نقش اهرم رنج و لذت را در حل معظل کارهای به تعویق افتاده یا به ظاهر غیرممکن به خوبی شرح داده است. هر کدام از تمرینات این دوره‌، به گونه‌ای طراحی شده تا عادت‌های فکری و رفتاری قدرتمندکننده‌ای در شما ایجاد شود تا:
اولاً: هدف داشته باشید
ثانیاً: باورهای قدرتمندکننده و هماهنگ با آن اهداف را بسازید تا بتوانید به مدار آن اهداف هدایت شوید.
داشتن هدف های واضح و مشخص و ساختن باورهای هماهنگ با آن اهداف، تنها راه رسیدن به هر هدفی است. برای رسیدن به این نقطه‌، کار شما جدی گرفتن تک تک آموزش‌ها و تمریناتی است که در این دوره آمده است. خصوصاً جلسه دوم این دوره‌، مختص حل معظل کارهای به تعویق افتاده‌ یا قدم‌های برداشته نشده است.
تک تک تمریناتی که استاد عباس‌منش در این دوره ارائه داده است‌ را جدی بگیر‌، حتی اگر به نظر برسد که به موضوع مورد نظر شما و هدفی که داری بی ربط است.
زیرا قطعا هدف بسیار مهمی پشت آن تمرین است و برای ایجاد باور قدرتمندکننده‌ای طراحی شده که لازمه قرارگرفتن شما در مدار اهداف‌تان است.
انجام این تمرینات و زندگی کردن‌، واکنش نشان دادن و رفتار کردن به شیوه این تمرینات‌، باورهای قدرتمندکننده و عادت‌هایی در شما می سازد تا همواره ایده هایت را جدی بگیری و قطعا آنها را به مرحله اجرا و عمل در آوری.
زیرا وقتی روی باورهایت کار میکنی، ایده هایی که مسائلت را حل و نعمت ها را وارد زندگی ات می کند، به شما الهام می شود
اما از آنجا که افراد زیادی درگیر مسئله نادیده گرفتن ایده ها و عمل نکردن به آنها به دلیل تنبلی، عدم احساس لیاقت و جدی گرفتن خودشان و هر دلیل دیگری… هستند، با نادیده گرفتن ایده هایی که به آنها الهام می شود، با دست خود، راه ورود نعمت ها را به زندگی شان می بندند.
مهم نیست هدف تان چقدر بزرگ است، زیرا توانایی‌های شما خیلی بیش از آنچه است که فکرش را بکنید. امکاناتی که خداوند در اختیارتان گذاشته خیلی وسیع‌تر از اینهاست. فقط کافی است این توانایی‌هایی که برای خلق اهداف‌تان در شما نهادینه شده را باور کنید تا بتوانید به امکاناتی وصل شوید که مسخر شما شده و وارد مداری شوید که اهداف‌تان آنجاست. زیرا وقتی در مدار اهدافتان قرار می گیرید، راه کارها و الهاماتی برای عملی ساختن و محقق کردن هدف تان از راه می رسد. سپس قدم به قدم در این مسیر هدایت می‌شوید.
استفاده از جلسه دوم دوره روانشناسی ثروت 1 را برای حل معظل  هر فردی توصیه می‌کنم که تا کنون تصمیمات زیادی را نگرفته و تحقق اهداف زیادی را به تعویق انداخته است. آگاهی‌های این دوره برای همه افرادی است که هنوز نتوانسته‌اند اهداف واقعی‌شان را بشناسند. آنهایی که در تله یافتن یک هدف مهم گیر کرده‌اند و هر ایده و الهامی را نادیده می‌گیرند و غیر مهم می‌دانند؛
آنهایی که به جای برداشتن قدم های پیش رو و پیروی از الهامات همین لحظه، منتظر یافتن یک رسالت جادویی و دهن پر کن هستند و نمی‌دانند که این آبشخور این معظل‌‌، همان برنامه‌ی ناکارایی است که بر علیه خودشان در ذهن‌شان نصب کرده‌اند. برنامه‌ای که جای رنج و لذت در آن به گونه‌ای طراحی شده تا آنها را مرتباً از هدف‌شان دور تر کند‌ و، تحقق آن را غیرممکن‌تر جلوه دهد.

اما وقتی برای تغییر این برنامه مصمم می‌شوی و از آگاهی‌های این دوره کمک می‌گیری‌، اقدامات‌ات‌، ایده‌هایت‌، علائق‌ات‌ و رنج ‌ها و لذت‌هایت‌، هم‌جهت و هم‌مسیر با خواسته‌ات می‌شود. زیرا این قانون ذهن است که وقتی جای رنج و لذت را در این اهرم در ذهن درست ‌می‌کنی و سمت خودت را انجام می‌دهی‌، ذهن قطعاً سمت خودش را خودکارانه انجام می‌دهد. به گونه‌ای که ناممکن ترین چیزها را ممکن می‌سازد.

ذهن اصلا اهمیت نمی‌دهد چه چیزی را رنج یا لذت می‌دانی‌، او فقط متمایل به حرکت به سمت لذت و فرار کردن از رنج است. ذهن همیشه راهی به سوی آن لذت‌ها و دوری جستن از آن رنج‌ها‌، در آستینش دارد.

برای همین است که وقتی این اهرم‌ها در ذهنت درست می‌شود یعنی هم-راستا با خواسته‌هایت می‌شوند‌، آنوقت اهرم رنج‌، شما را از هر آنچه فراری می دهد که ناهماهنگ با خواسته ات است و اهرم لذت به منظور کسب آن لذت‌، شما را به سمت آن خواسته می‌کشاند و این برنامه‌ی ذهنی نیرویی را در وجودت زنده نگه می‌دارد که ناخودگاه به سمت رفتارهای کارساز که در راستای خواسته‌ات است‌- همان رفتارهایی که قبلا انجامشان برایت رنج آور می‌بود‌- مشتاق می‌شوی و ناخودگاه متنفر می‌شوی از رفتارها و کارهای ناکارایی که فقط به خاطر درست نبودن جای رنج و لذت در این اهرم‌، به سمت‌شان گرایش داشتی.

به اندازه‌ای که این اهرم در ذهنت درست می‌شود و به ثبات می‌رسد‌، نتایج دلخواهِ زندگی‌ات نیز به ثبات می‌رسد و ادامه دار می‌شود

اطلاعات کامل درباره محتوای آموزشی دوره روانشناسی ثروت 1