آیا می‌توان مانع اتفاقاتی شد که صلاحِ خداوند برای ماست؟ - صفحه 1 (به ترتیب امتیاز)

سلام خدمت استاد عزیز و دوستان

به نام خداوند دوست داشتنی . من نمی دونم از کجا شروع کنم چون اولین بار هست درد دل خودم رو برای عموم می نویسم ولی آنقدر دل نوشته ها شیرین هست آدم و وادار می‌کنه بنویسم .

من همیشه یادمه از بچگی احساس میکردم با همه فرق دارم من عمر جاودان دارم برای من اتفاقات خوب می افته .همینجور الان که ۳۰ سال دارم باز هم این باور رو دارم . ولی یه دوره از ۱۰ سالگی تا ۱۹ سالگی هیچی از زندگی متوجه نبودم چون کاملا داخل جهل و اشتباهات وخطا های خودم بودم خدایی که الان میشناسم و اصلا تو زندگیم نداشتم و دنبال رفیق بازی و کلی اشتباه که الان به این نتیجه رسیدم که چقدر اون اشتباهات داره تو زندگی الآنم کمکم می‌کنه و استفاده میکنم و خدارو شکر میکنم که من و سر بلند بیرون آورد از اون همه حادثه هایی که شاید اگر خودمو بیرون نمی کشیدم به نجوای درونم گوش نمی دادم الان هم تو همون شرایط بلکه بدتر درجا میزدم .

بعداز اینکه با امید و روحیه عالی گفتم من باید برم خدمت سربازی تا مرد بشم اطراف من دوستانی بودن که از سربازی فراری بودن که منم می ترسند توهم فراری میشی اعتیاد پیدا می‌کنی باورهای مخرب خودشون رو روی من دوست داشتن پیاده کنن . من خدمتم و با سربلندی تموم کردم و خدارو شکر میکنم که توی اون دوران قرار گرفتم تا یک تجربه بزرگ رو تجربه کنم و از اون جا بود که تازه خدارو شناختم و تونستم دنبال خدای واقعی بگردم . من هیچ موقع فراموش نمی کنم محل خدمتم زرین شهر اصفهان یک یگان دور افتاده از شهر و یه شرایط سخت کنترل شده توی یگان کاملا توی فشار عصبی مارو مدیریت میکردن جوری که سرباز فرار میکرد . ماه مبارک رمضان بود که من تصمیم گرفتم با تمام سختی های خدمت پست دادنا رژه رفتنا کم خوابی ها روزه بگیرم و یه درخواست از خدا داشتم که نیت کردم کمکم کنه من و انتقال بده به تهران کنار مادرم باشم . باورتون نمیشه وقتی فکر میکنم میگم مگه میشه یک بار دیگه به اون حال معنوی که واقعا خدارو لمس کنم برگردم . قبلاً روزه می‌گرفتم لحظه شماری میکردم اذان بگن برم غذا بخورم اما اون زمان فقط تو فکر این بودم سریع برم به خدا وصل بشم یه حس و حالی که بیانش برام سخته جوری که ماه رمضان تموم شد از نماز عید فطر جا موندم و من و نبردن انقدر افسوس خوردم و گریه کردم ولی یه ندایی بهم گفت قبول باش . خدا قبولم کرده بود خدا رو شکر کردم تونستم برای اولین بار ۳۰روز کامل روزه بگیرم تلاشم نتیجه داد که چقدر حس قشنگیه بعد اون همه سختی تونستم . و هدیه من بعد چند هفته جوری که هیچ کس باورش نمی شد به من داده شد .به طور عجیب همه دنبال من افتاده بودن همه پرسنل همه مسئولین و فرمانده یگان همه هستی دست به دست داده بودن من و از اون شرایط منتقل کنن و منتقل شدم به جایی که همه آرزو داشتن جای من باشن توی اون دوران خودم باورم نمی شد . ده سالی از این داستان میگذره تعریف میکنم و ذوق میکنم که این شانس و داشتم که به اون حس و حال رسیدم . و نتیجه گرفتم

. بعداز خدمت باز توی یک مسیر اشتباه قرار گرفتم اما عاقل تر شده بودم تصمیمات اشتباهم کم تر شده بود خدارو بیشتر حس میکردم بخاطر همین، همیشه مادرم نگران من بود که نکنه نابود بشم نکنه های مادرانه و دوست داشت من ازدواج کنم تا آدم بشم و من همیشه میگفتم مامان نگران نباش من از اون بچههاش نیستم خودت برام عروس پیدا می‌کنی . و یک روز به خودم اومدم یکجا خونده بودم خدا گفته بود اگر ازدواج کنی پنجاه درصد دینت کامل میشه .این حرف ذهن من و شست‌وشو داد تا اینکه گفتم من همون پنجاه درصد و می خوام صددرصد کار من نیست خدا یک جور خاص که خودش یه داستان جالبی هست که بعدا می نویسم .

بعد ازدواج من و تازه شکوفا کرد خدا ،به لطف همسرم نعمت هاشو برای زندگی من جاری کرد پشت سرهم آنقدر جالب بود که بعدا نشستم پازل رو چیدم دیدم خدا چه قدر قشنگ و با عشق دست من و گرفت . من برای اولین بار دارم می‌نویسم و خدارو شکر میکنم که تونستم . حالا می خواهم تموم کنم دلم نمیاد دوست دارم بنویسم .

خدایا شکرت شکرت شکرت که با شما دوستان پر انرژی و عالی آشنا شدم