گفتگو با دوستان 41 | اراده و مشیت (قوانین) خداوند - صفحه 7

گفتگوی استاد عباس منش قسمت 41.

سلام به استادعزیز شیوا سخنم .

بازم بحث توحیدی که من میمیرم براش .اگه استاد ساعتها هم تو این زمینه صحبت کنن ،من سیر نمیشم که هیچ خسته هم نمیشم وتا آخر صحبت‌هارو با عشق ولذت گوش میدم.

چون می‌دونم از خدا شناخت کافی ندارم .وهرچقدرم گوش بدم و مطالب جدیدیا حتی تکراری بشنوم باز نیاز دارم این مطالب رو گوش بدم.

هر شناختی هم که تا حالا پیدا کردم که باعث ایجاد افکار و باور جدید نسبت به خدا، تو زندگیم شده ،طبیعتا از استاد عزیزآموختم .

منم ازاون دسته افرادی بودم که همیشه این ابهام رو داشتم که چرا خدا گفته «به هر که بخواهد،میدهد ».

منم میگفتم پس وقتی قراره خودش دل به خواهی به هرکی میخاد روزی ببخشه ،من چکاره ام ؟!پس منتظر می‌شینم ببینم آیا منم جزعه اون افراد هستم یانه ؟! از اون جایی که خودمو جز دار و دسته ی خوب خدا نمیدیدم .از طرفی تضاد برام وجود داشت پس چرا ثروتمندا ،پولدارتر میشن؟چرا به آدمای فقیر یا تنگدست توجهی نمیشه؟!

تمرکزم روی پاسخ همین سوالات خودم بودبنابراین چیزدیگه ای هم اگه وجود داشت ،من نمیدیدم.

اما وقتی از استاداین حرفو شنیدم که این جمله در مورد مشیت خداس .ینی هر فردی که طبق قوانین جهان پیش بره به او داده میشود.میشه گفت این جمله ی خدا در قرآن سندی هستش که ما بریم دنبالش وبدسش بیاریم.با این تفاسیر نگاهم به این جریان خیلی زیاد تغییر کرد.

اول از همه توقعاتم رو از خدا برداشتم .اینکه بی خیال نشسته بودم ویه سری باور غلط تو ذهنم پرورش داده بودم رو پاک کردم.

وباورهای جدید را جایگزینش کردم.

باور اینکه من به جهان اعتماد کنم وحرکت کنم .باایمانم در هر لحظه منتظر هدایت خداوند باشم وبعد هرآنچه اتفاق افتاد رو بپذیرم.

ایمان واعتمادباهم در کنار هم هستن ،فرقی نمیکنه اگه ایمان داشته باشی اعتماد میکنی یااینکه اگه اعتماد داشته باشی ایمان پیدا میکنی.

این دو کلمه ی مکمل هم هستن.

تا وقتی هم ایمان واعتمادت به یقین نرسه ،انجام هرکاری فایده نداره .

باید اینا باشن تا تو موفقیت‌ها وخواسته هاتو بدست بیاری.

اگه غیر این باشه که شرک محسوب میشه.

وظیفه ی ما اینه که بیاییم بیندیشیم که ما چکار کنیم که در این مدار قراربگیریم تااز تمامی نعمتها بهره مند بشیم؟

وقتی استاد میگن خداوند تصمیم گیرنده نیست که بخواهد دهنده یا غیر دهنده باشد .ینی من باید شروع به حرکت بکنم .من باید این مسیر زیبا رو کشف کنم وبیفتم تو جاده ی صاف خدا.

هرچقدر ایمانم بیشتر باشه بیشترمورد لطف وعنایت خداوند قرار میگیرم چون تو قوانینش اینو گفته.

تازه اینجور که استاد میگن وقتی خدا رو داشته باشیم لزومی هم نداره زیاد تلاش کنیم ودست وپای زیادی بزنیم.فقط کافیه ما خودشو باور داشته باشیم بقیه ی مسائل خود به خود حل میشن.

اما چ کنیم که ما انسانهای سرکشی هستیم واز چنان غروری برخورداریم که کمتر بندگی میکنیم وبیشتر رو کله ی خودمون راه میریم.

فکر میکنیم عقل کل هستیم ونیاز به کمک کسی نداریم اما وقتی دست از پا دراز تر برمیگردیم وبه غلط کردم میفتیم وبا شکستها ودردهاوسختیهای زیادی مواجه میشیم تازه یادمون میفته خدای هم هست .

واین خیلی دردناکه .

اینجاس که سرزنشها واحساس گناهها سراغمون میاد که چرا ازاول اعتماد نکردیم؟!

واین اتفاق بارها و بارها برامون افتاده وهنوزم درس عبرت برامون نشده که خدایی هست به چ قدرتمندی وبزرگی ،انقدی که من بخام .

فقط نیاز به باور من داره که شکر خدا ما داریم تمرین میکنیم .

من به شخصه نگاهم خیلی تغییر کرده .تو زمینه ی مالی بهتر از همه باورش دارم.

تو زمینه سلامتی هم همین طور.یه کم مقاومت تو زمینه روابط عاطفی دارم که اونم روزانه دارم تمرین میکنم وسعی میکنم برای هر روزم اعتماد کنم.

در این که باور همچنین خدایی منو به بی نهایت نعمتها وآرامش وخوشبختی میبره که شکی وتردیدی ندارم.

ولی چرا موقه ای که باید یادمون بیفته خدا هست ودست از نگرانی وپریشون حالی وترسهامون‌ برداریم ،

یادش نمی‌کنیم .اینجاس که من بندگی خودموپس میزنم .

اگه بخام بندگی خدا روبکنم باید تو عمل نشون بدم کلام وحس من به هیچ دردی نمیخوره.

پس خدا رو وارد زندگیم میکنم .

یه چیزی هم هست ،چیزی که خودمم باهاش در گیر بودم .

هرجا که خودم فکر میکنم خدا می‌تونه کمکم کنه ازش تقاضا میکنم وهرجا که فکر میکنم نه نمیتونه ،خودم دست به کار میشم .

دقت کردید اکثرمون به این شکل عمل میکنیم ینی انتخاب میکنیم که خدا کجاها،قدرتمندوبهتر از ما عمل می‌کنه وکجاها نمیتونه .

واین همون شرکه .

خیلی راحت شرک می‌ورزیم در حالیکه فکر میکنیم مشارکت چ کار شاقی انجام میدن .همیشه نگاهمون به ایراد گرفتن از بقیس در حالیکه خودمون بدتر از خیلیا عمل میکنیم .

خب چکار کنم که خدا همیشه یادم باشه ؟

چکار کنم که برای انجام هر کاری خودمو به هدایت خودش بسپارم؟

چکارکنم که در مسیر درست باشم؟

چکار کنم خدا رو بیشتر از هرکسی بپرستم وباور کنم که کسی قدرتمند از این نیرو نیست در جهان؟

هرروز باید این سوالات رو به خودم یاد آوری کنم و در هر پیشامدی به خصوص اتفاقات ناجالب ،توکل وامیدم رو از دست ندم .

ما در مسیری باید قرار بگیریم که دریافت کننده ی نعمات خداوند باشیم .واینو خودمون انتخاب میکنیم.

پس انقد از خدا گله وشکایت نکنیم وخدا رو مورد قضاوت قرار ندیم.

منه بنده هرچقدر به این درک برسم که من در مقابل پروردگارم عاجز وناتوان هستم ،بیشتر سمت وسوی خدا میرم.

اینکه خودم احساس قدرت میکنم ،دست بکار میشم دیگه .

ولی اعلام ناتوان بودن در برابر خدا،باعث میشه صبر بیشتری بکنیم ،امید بیشتری داشته باشیم ،تقلای بیمورد نکنیم.

اعتماد، ایمان ،باور به پروردگارمون به عرش میبره .

کاش در هر لحظه تو ذهنمون بمونه.

بله وقتی این سه مرحله رو رد کردیم ،افراد مناسب ،شرایط مناسب ،اتفاقات خوب وعالی برامون بوجود میادوخداوند در مسیر الهی خودش ما رو هدایت می‌کنه سمت خواسته های بزرگمون ، سمت خوشبختی وآرامش وشادابی هر چ بیشتر.

منه تنها قدرت وتوان رسیدن به این همه خواسته رو ندارم ،باید راهنمایی چون خدا داشته باشم تا بااطمینان خاطر قدم بردارم.

انشالله این تجربه هایی که میشنویم واین درسهایی که میگیریم ، عبرتی باشه برامون تا رفتار وواکنشهای درست در مواقع پیشامدها داشته باشیم .

استاد جونم ممنون وسپاسگزارم ازت که هستی .

بودنت انگیزه برای رسیدن من به خواسته هام ودرک بیشتر ازپروردگارمه.