سریال سفر به دور آمریکا | قسمت 180 - صفحه 11 (به ترتیب امتیاز)

سلام استادعباسمنش و استادشایسته عزیزم ، وقتتون به خیر و خوشی.

من چندروزه میام تو این صفحه و فایل تصویری رو پلی می کنم و آن صفا و صمیمیت آن پاکی و معصومیت و آن یکی بودن شما عزیزانم رو می بینم ، انقدری بغض می کنم که نمی توانم دیگر ادامه فایل را ببینم ، فقط کامنت های همین صفحه را می خوانم و وجودم ذوب می شود ، یعنی انقدری صاف انقدری پاک و بی آلایش و بدون ناخالصی…

شما مانند مریم مقدس ، مقدس هستید با آن لبخند های پر از صفا و صمیمتتان ، عشق می کنم ، لذت می برم و اشک میریزم ، چطور بگم خدایا شکرت ، داشتم به این فکر می کردم که چقدر خوبه که شما دوتا در کنار هم هستید و هم مسیرید و هم اصولید ، و به سمت و انا الیه راجعون حرکت می کنید.

در حال و فضای تصور چون شمایی در کنار خودم بودم که چقدر لذت بخش هست چقدر از وجود همین یک نعمت که یک عشقی در کنارت باشد و هر روز ببینیش و هر روز از خدا بابت وجودش سپاسگذاری کنی و هر روز عاشقانه نگاهش کنی و با نگاه کردن روحت از بدنت جدا شود ، و از سپاسگذاری لبریز شوی ، او بهم گفت میبینی ؟

این دنیا و این زیبایی ها را قرار دادم ، تا تو انقدر ظرفت بزرگ شود که همواره من را در پیش خود ببینی و همینطور عشق کنی و همینطور مجذوب شوی و همینطور خالص شوی و همینطور اشک بریزی ، منی که تورا خلق کردم ، منی که به اندازه ای که ظرفت بزرگ باشد من را میبینی من را درک می کنی حضور من را حس می کنی.

آره چقدر عشق تو خوب هست ، چقدر تو خوبی ، چقدر تو خوبی ، گفتی که هروقت چالشی تضادی خواسته ای بهش برخورد کردی اگر صبر کنی برش من درود و رحمت و هدایتم را برای تو می فرستم ، آخر تو که هستی ؟

چقدر ؟

چقدر تصور کنم خوبیت را ؟ چقدر به اعماق تو سفر کنم تا تورا بیشتر بشناسم ؟

گفتی ، به تضاد خوردی خواسته ای داشتی به یادت بیار که انا لله و انا الیه راجعون ، انا لله یعنی تو مال منی تو از آنِ منی تورو مالک خودم می دونم و همواره به سوی تو رجعت می کنم…

سپاسگذارم ازت ، ممنونم ازت که انقدر خوبی.

و آنچه را که متوجه ام کردی از قانونت می گویم ، اسمش را شاه کلید گذاشتم:

هر تضاد هر چالش هر شکستی هر نداشتنی هر مسئله ای باعث میشه خواسته ای در درون ما شکل بگیره ، چه موقع اون خواسته رو دریافت می کنی ؟ وقتی که ظرفت گنجایش اون خواسترو پیدا کنه ، و به صورت طبیعی اون خواسته وارد زندگیت میشه اون مسئله حل میشه ، رفع میشه ، یعنی هر تضادی میاد به ما نشون میده که ظرف وجودیه ما گنجایش بزرگ شدن از این حدی هم که هست داره ، تا نعمت های بیشتری واردش بشه.

شاه کلید من چی میگه ؟

میگه تمامیت رسیدن به خواسته ها مربوطه به اندازه ی ظرفت ، اگر خواسته ای رو می خوای و نداریش یعنی ظرفت گنجایش اون رو نداشته که نداریش ، پس تمام کارت این باشه که ظرفت رو بزرگ کنی و تمام.

ظرف چطور بزرگ میشه ؟

ان شکرتم ازیدنکم ، اگر شکرگذار باشید شما را می افزایم ، ظرفتون رو بزرگ می کنم.

و این یعنی آقا تو هرچه لذت ببری از لحظه به لحظه های زندگیت یعنی سپاسگذارتری و یعنی داره ظرفت هی بزرگتر میشه.

حالا چطور از لحظه به لحظه های زندگی لذت ببریم ؟

در مسیری خودمان را قرار دهیم که ما رو به خلاقیت و خلق و اجرای ایده میرسونه که میشه بهش گفت مسیری که دوستش داریم مسیری که به عنوان مسیر مورد علاقه معروفه ، اما این جا یک نکترو بگم ، هر مسیری که فکر می کنی به خلاقیت بیشترت منجر میشه اون می تونه مسیر مورد علاقه نام بگیره ، یعنی اول تعریفی از خود علاقه داشته باش ، که به چی میگن مسیر مورد علاقه و بعد برو دنبالش ، که به نظر من تعریف علاقه یعنی مسیری که تو بخوای درش خلق کنی نوآوری کنی بسازی خراب کنی بتراشی شکل بدی و…

شاه کلید می گه چی ، می گه وظیفه ای تو بزرگ کردنه ظرف وجودته ، حالا چطور ظرفت بزرگ میشه ؟

دو مورد :

1. انجام کارهایی که تو رو به احساس شادی عشق و صفا و لذت و احساس شوقُ‌شکر میرسونه ، که کارهایی هستند که مقطعی هستند ، مثل بازی کردن ، پیاده روی کردن ، رفتن بیرون با دوستان ، کتاب خوندن و هر آنچه که شما رو پله به پله میرسونه به احساس شکرگذاری و توجهتون رو از مسئله بر میداره و باعث میشه ظرفتون بزرگ بشه و جواب مسئلتون بیاد و درش قرار بگیره ، چون مسئله ای که میاد برای حلش نیاز داری ظرفت رو بزرگ کنی :) ، پس برو ظرفت رو بزرگ کن خودش حل میشه.

2. تخصص ، در مسیری که انتخاب کردی که می خوای درش خلاق باشی و نو آور حرکت کنی و عشق کنی و بیشتر و بیشتر مطالعه کنی در موردش عمیق بشی درش و ادامش بدی تا نامبر وان خودت بشی ، این مسیری هست که مثل مسیر 1 دیگر مقطعی نیست و کل زندگیه توعه ، این یعنی همون لذت بردن از تک به تک لحظات زندگیت ، وقتی تو در مسیری حرکت می کنی و خلق می کنی و متخصص میشی ، داری همینطور همواره ظرفت رو بزرگ میکنی و به صورت طبیعی نعمت ها میان و درش قرار میگیرن.

چون وقتی تو وارد دل ناشناخته هات میشی ظرفت بزرگ تر میشه هی ، وارد دل ناشناخته ها شدن حتما رفتن و در تاریکی جنگل خوابیدن نیست ، یک مکان ناشناخته ای هست که همواره در وجودمون قرار داره و اون مکان یادگیری و تخصص ماست ، مکان پیشرفت ماست ، چرا افراد متخصص کمی هستند در جهان ؟ چون همون ذهنی که می ترسونه تورو از وارد شدن به دل ناشناخته ها که مثلا رفتن و کمپ کردن تو جنگل باشه ، به همون حد هم می ترسونه تورو تا وارد مکان ناشناخته ی مغزت برای یادگیری یک مورد جدید بشی ، میگه نمی خواد یادش بگیری ، نرو توش ، معلوم نیست چیه تهش ، همه ی این ها رو هم در مورد یادگیری میگه ، یادگیری که آقا یک سرچ سادست ! گوگل رو باز کن و تایپ کن ، همینقدر ساده ، ولی چرا خیلی ها همین کار سادرو هم انجام نمیدند؟ چون همین هم یعنی وارد شدن به دل ناشناخته ها ، وارد شدن به اون قسمت از فضای مموری حافظمون که خالیه و قراره با موارد جدید پرش کنیم ، می ترسونه ، میگه نمی خواد بری ، بزار خالی بمونه ، وقتی مموری حافظمون خالیه تاریک هم هست ، وقتی موردی رو یاد میگیری نور می تابونی به اون تاریکی و اون تاریکی از بین میره.

پس وارد شدن به دل ناشناخته ها همین تخصص همین یادگیری مستمر که در وجودمونه هم هست ، نه صرف رفتن در دل تاریکی جنگل ، اون هم هست و خوبه و باید انجام بشه ، اما کلی تاریکی عدم دانستن در وجودت هست که باید غلبه کنی بر ذهن و بری توش و متخصص شی ، حرکت کنی.

باهر بار رفتن در دل ناشناخته هات علیرضا ظرفت بزرگ تر میشه داداش.

تضاد ها میان که ظرف وجود ما رو بزرگ کنند تا ترمز های ما برداشته بشه تا نعمت ها به صورت طبیعی وارد زندگیمون بشن.

پس اصل داستان بزرگ کردنه ظرفته ، ظرفت چطور بزرگ میشه با حال خوب با احساس سپاسگذاری ، که دوتا روش براش هست چیزهایی که مقطعی حالت رو خوب می کنند و مسیری که همواره حالت رو خوب میکنه.

اون مسیر مقطعی حال خوب کن برای این هستش که زمانی نمی تونی از مسیری که خلاقی توش به هر دلیلی لذت ببری و احساس خوب داشته باشی ، یک استراحت می دی به خود و از موارد مقطعی حال خوب کن استفاده می کنی و بعد دوباره به مسیر اصلیت مسیر خلاقیتت مسیر تخصصت مسیر کسب مهارتت بر می گردی.

و داستان باور ها هم همین جا خودش رو نشون میده ، وقتی اصل احساس شکره که ظرف تورو بزرگ می کنه ، در هر مسئله ای که داشتی میای می بینی که آقا مثلا باورت به کمبود مشتری حالت رو ناخوب میکنه ، حالا میای با دیدن الگوهایی که فوج فوج مشتری صف کشیده براشون و تحسینشون و تصدیقشون حالت رو تبدیل می کنی به احساس خوب ، و حرکت می کنی و حرکت می کنی و ادامه می دی ، و دیگه اونکه فلانی انقدر مشتری داره رو در ذهنت می چرخونی یادآوریش می کنی و هروقت اون ترس کمبوده اومد با اون الگویی که دیدی و تحسین کردی و تصدیق کردی جوابش رو میدی و حالت خوب میشه و ایمانت قوی تر میشه و حرکت می کنی ، این یعنی تغییر باور که در نهایت منجر به احساس خوب و لذت و احساس شکر میشه.

شاه کلید:

به تضاد به مسئله خوردی ، نعمتی رو می خوای؟

آره

برو ظرفت رو بزرگ کن!

چجور ؟

برو عشق و صفا کن تا به احساس شوق و شکر برسی

از چه مسیری ؟

دوتا مسیر وجود داره ، مسیرهای مقطعی ، مسیر خلاقیتت

مسیر مقطعی مثل بازی کردن ، خوابیدن ، ورزش کردن ، قدم زدن ، سریال زندگی در بهشت و سفر به دور امریکا دیدن

مسیر خلاقیت ، مسیری که متخصص باید باشی درش ، مسیری که دوست داری خلق کنی دوست داری ببینی و بفهمی فلان ایده چطور اجرا میشه ، چطور کار می کنه ، چطور من بسازمش ، مسیری که مسیر خلق کردنه توعه مسیر تخصصه توعه ، مسیریه که تو باید متخصص باشی و درش درجه 1 خودت باشی ، وقتی خلق می کنی احساس شوق شکر می گیری.

ظرفت هم بزرگ میشه و مسئلت هم حل میشه ، خود به خود ، چون تو ظرفت بزرگ شده و جواب اون مسئله ، اون نعمت ، درش قرار گرفته.

و این بزرگ کردن ظرف وجود تا به الیه راجعون ادامه داره :) ، چقدر قشنگه نه ؟

خدایا شکرت ، تا جایی ادامه داره که یکی میشی با خالقت :)

داستان دیدن خداوند در حرکت کردنه منه ، من وقتی حرکت می کنم وقتی قدم هایی که با شرایط حال حاظرم می تونم بردارم رو بر می دارم ، و میرم جلو و مسائلم و درها باز میشه ، خدا رو می بینم ! یعنی اینکه کی می دونست من چنین خواسته ای دارم ، کی حلش کرد ، چطور حل شد ، چطور این هم زمانی و هم مکانی رخ داد ؟ بعد که این روند بار ها و بار ها اتفاق بیوفته دیگه میگی مگه میشه خدایی نباشه ؟ فلان جا کی بود کارم رو اکی کرد ؟

به کسی نگفته بودم که این مسئله رو دارم که ، پس چی شد چطور شد…

به جایی میرسه آدم که وقتی قدم اولش رو برداشته و با یاراش فرار کرده و رسیده رو به دریا و راه فرار و بازگشتی هم نداره و یاراش میگن گیر افتادیم ، میگه:

کلا ان معی ربی سیهدین

ابدا ، قطعا رب من با من هست و به نزدیکی من رو هدایت می کنه.

انقدر مسیر قبلش طی کرده تا رسیده به این حد از دیدن خداوند ، انقدر مسیر رو به صورت عملی قدم برداشته حرکت کرده ، رفته در دل ناشناخته هاش و جواب گرفته تا وقتی که جلوی دریا هم میرسه ، دریا براش شکافته میشه.

:)

این موارد رو به خودم گفتم ، تا یادآوری بشه برام دوباره.

شاه کلید:).

خدایا شکرت ، ممنونم ازتون.