سریال سفر به دور آمریکا | قسمت 195

سلام به مونایِ نازنینِ نازنینِ نازنین.

تو این سایت متوجه شدم هر پیام و کامنت و فایلی رسالتی به عهده اش هست که به اذن و هدایت خدا میاد و میرسه به دستِ صاحبش…

بارها شده شرایطی داشتم که اومدم سایت، کامنتی خوندم که راهگشا بوده، سبب آرامشم شده، بارها و بارها پوشه ی استاد عباس منش تو حافظه ی موبایلمو باز کردم، سپردم به جریانِ هدایت، تا چیزی که باید بفهمم رو از زبون استاد بشنوم و بفهمم و آروم شم…

چقدر خداوند زیبا و مستقیم باهامون صحبت میکنه از طریقِ دست هاش.

خیلی ازت ممنونم که خودت نقطه ی آبی رو بهم هدیه دادی.

من باور دارم تو پاسخ های بچه ها برام، مستقیم عشق خدا به دستم میرسه…

یعنی یه طوری محبت خدا رو از طریق دستهای مهربونش دریافت میکنم تو قسمت پاسخ ها که حد نداره، نمونه اش پیامِ خودِ تو، قبلش پیامِ سید عظیمِ بزرگوار، قبلش سحر جانم…

یعنی اگه من خودم، صد سال هم تلاش میکردم این عشق رو دریافت کنم، نمیومد سمتم…

اما خدا…

خودش شونصد برابر چیزی که من دوست دارم رو بهم میده.

منم تو ستاره قطبی هر روز مینویسم پاسخِ دوستان دریافت میکنم.

2 روز پیش 6 پاسخ داشتم که خیلی ذوق داشتم از خوندنشون، و دیروز هیچی…

کنترل ذهن کردم

گفتم همونطور که خودت گاهی چیزی نداری که بنویسی برای بچه ها، این حالت برای بقیه هم پیش میاد دیگه…

و گفتم پاسخ بیاد عالیه

پاسخ نیاد هم عالیه…

تا امروز که مجدد 4 پاسخ ظاهر شد…

میخوام به یه نکته ای توجه کنم واسه سمانه:

-اینکه به لطفِ خدا، داری خلق میکنی زندگی تو همونطور که دلت میخواد.

– اینکه داری تو کنترل ذهن بهتر و بهتر عمل میکنی.

آفرین سمانه جونم.

بهت افتخار میکنم.

تحسینت میکنم سمانه جانِ نازنینم.

ماچ و بغل و قلب برای خودِ خودِ خودت.

تبریک میگم بهت که خلق کردی خواسته ات رو مونا جان.

خیلی خوشحالم و سپاس گزار برای اینکه پیام هامو با عشق میخونی، باعثِ افتخارمه.

یه نکته ای جذابه که اینجا همه برای هم الهام بخش هستن…

یه روزی که تو سریال زندگی در بهشت دیدم مریم جون تنها هستن تو پردایس، شب هست، میترسن، ولی برای غلبه به ترسشون اومدن طی چند مرحله بیرون، همونجا این آرزو و خواسته در من شکل گرفت که منم میخوام شجاع باشم، نترسم از شب، از تنهایی، از تاریکی، از هیچی…

خدا هست…

و خدا به فضلِ خودش هدایتم کرده پله پله تمرین کنم حضور در شب و تاریکی رو و افزایشِ توکل و اعتماد به خدا رو…

تا تنهایی بیرون خوابیدن، شب، در خانه ی شگفت انگیز پدر شوهرم، در روستا که صدای زوزه ی سگ و شغال های نازنین میاد…

مطمئنم بهتر و بهتر هم میشه با هدایت و حمایتِ خدا.

چی شده سمانه؟

عالی شده، اعتبارش از اللهِ یکتاست، فقط از اللهِ یکتا…

تازه دارم بهتر درک میکنم باید بلافاصله اعتبار هر نیکی رو بدم به اللهِ یکتا، من بلد نبودم نمیدونستم، الان کامل حس میکنم من هیچی نیستم، هیچی…

من، سمانه صوفی، می‌ترسیدم.

این سمانه به فضل و شجاعتی که خود خدا بهش داده بهتر شده.

سمانه حواستو جمع کن.

اعتبار همه ی نیکی ها، موفقیت ها، پیشرفت ها از اللهِ یکتاست نه تو…

دقت کن

توجه کن

تو در برابرِ عظمت خدا اصلا نیستی، هیچی نیستی…

حواست باشه وقتی میگی من، فلان کار رو کردم یا فلان چیز رو به دست آوردم و موفق شدم، و یادت میره دست خدا روی شونه هات بود که انقدر عالی جلو رفتی، بدون که خودت در رو باز کردی برای غرور و منیّت، الکی گردنِ شیطانِ رجیم ننداز، شیطان داخلِ خودته، بیرون نیست که.

با توحید، شیطانِ درونت رو بفرست بره تو باقالی ها…

هر چی بخوای میشه مونا جان.

خدا که هست، میشه.

وقتی نمیشه و نمیرسم، کد میده من دارم از خدا، از منبع، از اصل دور میشم، وگرنه نشدی وجود نداره، هر چی هست خیره با خدا.

روزی رو میبینم که شما هم مینویسی روی ترس هات پا گذاشتی و تجربه های متفاوتی رو با شجاعت و جسارت انجام دادی و میدی.

الانشم حتما انجام دادی.

ممنونم که برام نوشتی و خوشحالم کردی.

بهترین ها برات تو دنیا و اخرت، برای همه مون.

الهی شکرت برای تبادل نور و زیبایی تو این سایتِ توحیدی.