https://tasvirkhani.com/fa/wp-content/uploads/2023/10/208.jpg8001020گروه تحقیقاتی عباس‌منش/fa/wp-content/uploads/2015/12/logo-with-title-340x85.pngگروه تحقیقاتی عباس‌منش2023-09-08 23:34:582024-08-22 19:38:50سریال سفر به دور آمریکا | قسمت 208
478نظر
توجه
اگر می‌‌خواهی تجربیات خود را درباره موضوعات این فایل بنویسی، لازم است عضو سایت شوی و اگر عضو هستی، می‌توانی با ایمیل و رمز عبورت از اینجا وارد سایت شوی.
و اینو به یادم آورد که دیدن و درکِ نشانه ها یعنی اینکه تو مسیر هستی.
یعنی تو مدار چیزی که داشتی بهش فکر میکردی هستی.
یعنی همون لحظه خدا باهات صحبت میکنه.
یعنی اینکه دکمه تایید میگیری.
چند دقیقه پیش یه کبوتر رو جلوی پنجره آشپزخانه دیدم.
بعدش یه گنجشک رو روی شاخه ی روبه روم تو اتاق.
بعدش 3 تا گنجشک که از این درخت به اون درخت پریدن، دقیقا دو درخت روبه روی دیدِ من.
و بعد کامنت شما رو خوندم در رابطه با نشانه ها.
در رابطه با احساس ارزشمندی و لیاقتِ درونی.
از توجهت به خانمی که توپ رو با تمرکز و فارغ از نگاه دیگران داخل حلقه کرد.
از حرکت لاک پشت.
انقدر خوشم میاد با مصداق و مثال مینویسی که حد نداره.
آفرین به تو گل پسر، قندِ عسل:)
امیدوارم در منزلِ جدید حسابی جا افتاده باشین، طبیعتِ اطراف منزل رو حسابی کشف کرده باشی و از پنجره های خونه وقتی نگاهت به بیرون میوفته زیبایی های خدا رو شکار کنی و حض ببری.
این پنجره ها، دریچه های کشفِ زیبایی های خدا هستن برای من.
چون زیبایی ها رو از تو یه قابِ ثابت ولی هر لحظه پر از تنوع بهم نشون میدن.
یه زمانی به تلویزیون میگفتن قابِ جادویی، من به پنجره و منظره ی بیرونش میگم قابِ جادویی.
پر از درک و آگاهی باشی همیشه و عملیاتیشون کنی در زندگیت.
همینطور هم هست.
برای همه مون و خودمم اینو میخوام.
مرسی که خدا میگه و شما مینویسی تا منم بخونم و لذت ببرم.
حقیقتا که همه مون دست های خدا هستیم تو هر کامنت، برای انتقال و یاداوریِ آگاهی های ناب به همدیگه.
خوشحالم که هدایت شدم به کامنتت، من از خدا خواستم خودش منو بیاره سر وقت کامنتهای خوب و کاربردی و آموزنده و آگاهی بخش، امروز شما سومین کامنتِ این گروه هستی.
سپاس گزارم از استاد، شما، سایت، مریم جون، خودم و همه ی اعضای صمیمی خانواده عباس منش.
خدایا شکرت که منو آوردی اینجا، این لحظه، لذت این لحظه.
سلام آقا احسانِ گل و بلبل.
داشتم کامنتت رو میخوندم و همینطوری لذت میبردم،
که رسیدم به صحبتت در مورد نشانه ها.
و اینو به یادم آورد که دیدن و درکِ نشانه ها یعنی اینکه تو مسیر هستی.
یعنی تو مدار چیزی که داشتی بهش فکر میکردی هستی.
یعنی همون لحظه خدا باهات صحبت میکنه.
یعنی اینکه دکمه تایید میگیری.
چند دقیقه پیش یه کبوتر رو جلوی پنجره آشپزخانه دیدم.
بعدش یه گنجشک رو روی شاخه ی روبه روم تو اتاق.
بعدش 3 تا گنجشک که از این درخت به اون درخت پریدن، دقیقا دو درخت روبه روی دیدِ من.
و بعد کامنت شما رو خوندم در رابطه با نشانه ها.
در رابطه با احساس ارزشمندی و لیاقتِ درونی.
از توجهت به خانمی که توپ رو با تمرکز و فارغ از نگاه دیگران داخل حلقه کرد.
از حرکت لاک پشت.
انقدر خوشم میاد با مصداق و مثال مینویسی که حد نداره.
آفرین به تو گل پسر، قندِ عسل:)
امیدوارم در منزلِ جدید حسابی جا افتاده باشین، طبیعتِ اطراف منزل رو حسابی کشف کرده باشی و از پنجره های خونه وقتی نگاهت به بیرون میوفته زیبایی های خدا رو شکار کنی و حض ببری.
این پنجره ها، دریچه های کشفِ زیبایی های خدا هستن برای من.
چون زیبایی ها رو از تو یه قابِ ثابت ولی هر لحظه پر از تنوع بهم نشون میدن.
یه زمانی به تلویزیون میگفتن قابِ جادویی، من به پنجره و منظره ی بیرونش میگم قابِ جادویی.
پر از درک و آگاهی باشی همیشه و عملیاتیشون کنی در زندگیت.
همینطور هم هست.
برای همه مون و خودمم اینو میخوام.
مرسی که خدا میگه و شما مینویسی تا منم بخونم و لذت ببرم.
حقیقتا که همه مون دست های خدا هستیم تو هر کامنت، برای انتقال و یاداوریِ آگاهی های ناب به همدیگه.
خوشحالم که هدایت شدم به کامنتت، من از خدا خواستم خودش منو بیاره سر وقت کامنتهای خوب و کاربردی و آموزنده و آگاهی بخش، امروز شما سومین کامنتِ این گروه هستی.
سپاس گزارم از استاد، شما، سایت، مریم جون، خودم و همه ی اعضای صمیمی خانواده عباس منش.
خدایا شکرت که منو آوردی اینجا، این لحظه، لذت این لحظه.