سریال سفر به دور آمریکا | قسمت 223 - صفحه 2

به نام خدایی که مرا انسان آفرید، سلام بر استاد عباسمنش وخانم شایسته،اولین و مهمترین چیزی که باید درک شود این است :

کاری را به زور انجام نده

اجازه بده امور به آسانی اتفاق بیفتند.

اگر میخواهی راز زندگی را کشف کنی آن را در درون بجو

افکار مدام به بیرون جاری هستند

افکار مدام تو را به بیرون می‌برند

وقتی افکار متوقف شوند دیگر جایی برای رفتن وجود ندارد

به راحتی در خانه هستی

این در خانه بودن مدیتیشن است.

سکوت وآرامش محض ..

️

ما در مورد زندگی چنان نگرش‌ها و افکار و فلسفه‌هایی ساخته‌ایم که به واسطه‌ی وجود آنها، از دیدن حقیقت زندگی محروم هستیم.

ما پیشاپیش قبول کرده‌ایم که زندگی چیست ــ بدون هیچگونه جسست و جو، بدون هیچ اشتیاق و بدون هیچ ادارکی از خودمان.

ما تنها فکری از پیش تعیین شده و از پیش متصور شده در مورد زندگی را درک کرده‌ایم. ما هزاران سال است که یک چیز را چون ذکر مدام آموخته‌ایم: زندگی بی‌معنی است، زندگی عبث است، زندگی رنج است، زندگی فقط برای ترک کردنِ آن خوب است!

اینها از بس که تکرار شده، همچون صخره در وجودمان سخت شده است. به همین دلیل، زندگی شروع کرده به تبدیل شدن به یک رنج بزرگ و به نظر عبث می‌آید. به این سبب، زندگی تمام خوشی، تمام عشق و تمام زیبایی‌اش را از دست داده است. انسان زشت گشته و به موجودی رنجور بدل شده است. و پس از پذیرفتن اینکه زندگی رنج و عبث است، ابداً جای تعجب نیست اگر تلاش برای بامعناکردن آن نیز متوقف شود. زیرا اگر پذیرفته باشی که زندگی زشت است، چرا به دنبال زیبایی در آن بگردی؟!

وقتی انسان قویاً باور داشته باشد که زندگی فقط برای تارک‌دنیا شدن خوب است، آنوقت چه معنی دارد که سعی کند آن را تزیین کند، تمیز کند و آن را پالایش کند و زیبا کند؟

نگرش انسان‌ها به زندگی، بی‌شباهت به نگرش آنان نسبت به اتاق انتظار ایستگاه قطار نیست. شخص می‌داند که فقط چند ساعت در آنجا خواهد بود و به زودی حرکت خواهد کرد… اتاق انتظار چه اهمیتی دارد؟ چه معنایی دارد؟ بنابراین هر کاری با آن می‌کند: تف می‌کند، آن را کثیف می‌کند. او بی‌توجه است، در مورد اتاق انتظار فکر نمی‌کند، هرچه باشد او به زودی آنجا را ترک می‌کند. ما با زندگی همینگونه رفتار می‌کنیم، همچون یک منزلگاه موقتیِ بی‌ارزش.

آنوقت نیاز به جست و جو برای خلق زیبایی و حقیقت در زندگی کجاست؟!

می‌خواهم به شما بگویم که:

ما به یقین از این زندگی خواهیم رفت، ولی هیچ راهی برای جدا شدن از خودِ زندگی وجود ندارد. ما این منزل را ترک خواهیم کرد، از این مکان خواهیم رفت، ولی جوهره‌ی زندگی با ما می‌ماند ــ ما همان هستیم. مکان عوض می‌شود، منزل عوض می‌شود، ولی زندگی؟ زندگی با ما خواهد بود. مطلقاً هیچ راهی برای خلاصی از آن وجود ندارد.

و نکته این نیست که ما جایی را که اقامت داشتیم زیبا کرده‌ایم، محیطی عاشقانه در جایی که اقامت داشتیم خلق کرده‌ایم… نکته این نیست که ما در آنجا ترانه‌ای شادمانه خوانده باشیم.

نکته این است که کسی که ترانه‌ای شاد می‌خواند، امکانی برای شادی بیشتر برای خودش باز کرده است. کسی که آن منزل را زیبا ساخته، به ظرفیتی برای یافتن زیباییِ بیشتر دست یافته است. کسی که حتی آن دقایق را در اتاق انتظار با عشق گذرانده باشد، لیاقت دریافت عشقی گسترده‌تر را کسب کرده است.

ما توسط کارهایی که می‌کنیم شکل داده می‌شویم. در نهایت، این اعمال ما است که ما را می‌سازد. کارهایی که می‌کنیم، رفته‌رفته، خالق زندگی‌های ما می‌شوند. آنچه در زندگی انجام می‌دهیم، تعیین می‌کند که چگونه خودمان را خلق می‌کنیم.

رفتار ما در زندگی تعیین کننده‌‌ی جهت سفر روح ما است؛ راهی که در آن پیش خواهد رفت، دنیاهای تازه‌ای که کشف خواهد کرد.

اگر آگاه باشیم که این رفتار ما است که ما را می‌سازد، آنوقت شاید این دیدگاه که زندگی عبث و بی‌معنی است، اعتبار خودش را از دست بدهد. آنوقت شاید این فکر که «زندگی یک رنج است» نیز به نظر خطا بیاید.