سریال سفر به دور آمریکا | قسمت 243 - صفحه 4

به نام خدای مهربان

سلام به استاد عباسمنش افتخارآفرین و مریم بانوی شایسته عشق آفرین

درود به همه همراهان سفر به دور امریکا

همه مون به این بخش از سفر خوش اومدیم…

خدا رو شکر می کنم که 40 دقیقه درس تازه گرفتم. از زبان و روش و منش اساتیدم و همچنین از دریچه دوربینشون که در واقع همون زاویه دید مخصوص اونهاست و نگاه زیباییه که توش آگاهیهای زندگی سرشاره.

این برنامه ریزی و مدیریت برای یک کمپ تمرینی ورزشی برای من از این لحاظ جالبه که هیچ محدودیتی براش قائل نشدن. یعنی نه محدودیت سن، نه جنسیت، نه ملیت و محل سکونت، نه سطح سواد بدنی و سواد بازی پینگ پنگ.

همه و همه در کنار هم با احترام و با در نظر گرفتن شرایطشون اجازه دارن 5 روز از خدمات مربیان و فضای آموزشی استفاده کنن و بسته به تلاش خودشون ازش بهره ببرن.

این دقیقا معنای اختیاره. این همون سفره پهنی هست که جهان بر اساسش خلق شده. ما تصمیم می گیریم چقدر از منابع موجود استفاده کنیم.

این ماییم که با اختیار خودمون راه رو برای رشد خودمون هموار یا ناهموار می کنیم.

ولی نعمتها همیشه در همه جا به طرق مختلف هستند.

من به وضوح بهبود بازی و وضعیت توپ دست گرفتن و ضربه زدن رو در مریم خانم و استاد دیدم.

حتی وضعیت ایستادنشون.

و این نشون میده که چقدر تلاش مهمه در هر تغییر عادتی. عاداتی که مثل گیاه عشقه به ذهنمون چسبیدن و شکستنشون محال به نظر می رسه، اما با ممارست و ناامید نشدن بالاخره در رحمت باز میشه. پرتوهای نور خیلی کورسو و باریک بالاخره از بین ابرها نمایان میشن و با همون عشقی که اول به تغییر داشتیم بزرگ و پرنورتر میشن.

اینو من دارم همین الان در ارتباط با دخترم درک می کنم. دارم هر روز لمسش می کنم.

می خوام این موضوع رو ارتباط بدم به موضوع بعدی که استاد به زیبایی در مورد اون دخترخانم 10 ساله کمپ پینگ پونگ بیان کردن.

وقتی از بچه یا هر فردی در هر سنی تعریف و تمجید بجا می کنیم، بخاطر خوبیهاش ازش تشکر می کنیم و به روش میاریم داریم انگار یک جون به جونهاش اضافه می کنیم. یه دور فرصت زندگی بیشتر بهش میدیم. اصلا می بینیم که شوق از چشماش می پاشه بیرون.

دختر من در کنار تمام خوبیهایی که داره، کمی اعتمادبنفس و عزت نفسش پایینه.

دیگه خودمو سرزنش نمی کنم که چرا بچه 5 ساله ام از الان اینقدر واضح این علایم رو نشون میده. دیگه نمیگم تقصیر من بوده بلکه فقط در صدد کمک و جبرانش هستم. اونم به روش تشویق کردن و تشکر کردن.

با مشارکت دادنش تو کارهای مختلف.

وقتی ازش میخوام مثلا سفره غذا رو بچینه و بابتش کلی ازش تشکر می کنم قشنگ حس می کنم بچه یک مرحله رشد ذهنی کرده.

بعدش میاد میگه مامان می خوام کمکت ظرف بشورم و من خوشحالتر میشم و دوباره تحسینش می کنم.

اینه قدرت تمرکز بر نکات مثبت و تحسینشون.

استاد من اینو از شما یاد گرفتم و بابتش ازتون سپاسگزارم.

////////////////////////////////////////////

و اما برسیم به اون خانم 62 ساله.

قدرت باور. قدرت امید به زندگی. و داشتن نگاهی متفاوت از برآیند جامعه.

این خانم هم در بین جماعتی بوده که اکثرا از مشکلات جسمی و روحی خودساخته ای رنج میبرن که اتفاقا نمی دونن طبیعی نیست و کاملا بهش عادت کردن. اما نخواسته قبول کنه و اجازه نداده ضعفها و افکار ناتوان کننده بهش غلبه کنند.

پس هدایت شده به سبک زندگی سالم. در این راه مسیرهای مختلفی رو هم امتحان کرده و داره خودش رو محک میزنه که کدومش بیشتر باب میلشه و قطعا به زودی پیداش میکنه.

صد هزار آفرین به این فکر متفاوت و قدرتمند.

من خوشحالم که میگم: من مادری دارم بسیار از لحاظ ذهنی شبیه به این خانم و تقریبا همسن ایشون که داره تمام تلاشش رو برای قرارگیری در سبک سالم زندگی میکنه. سرشار از امید به زندگیه و اخلاقهاش دارن روز به روز بهتر و پخته تر میشن. همیشه الگوی من بوده و هست.

::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::

خدا رو شکر می کنم بابت داشتن دوستان خوبی که دارم و اینو زمانی بهتر حس کردم که دیدم بعضی از دوستان نامناسب که از دایره ارتباطم حذف شدن چه آرامش بیشتری نصیبم شد.

وقتی ارتباط دوستی شما استاد عزیز رو با دوستانتون می بینم لذت می برم.

تجربه باز کردن یه میوه جدید و عجیب. هیجان مزه مزه کردنش و البته ذکر فراوانی نعمت و تشکر بابت اینهمه تنوع و نعمت های جورواجور.

چه خدای نازی داریم. چه نعمتهای دیگه ای هست که از دید ما به دور مونده چون ما پا قلمروهای ناشناخته نگذاشتیم. چون از منطقه امنمون خارج نشدیم تا سعادت شکرگزاری از خدا بابت اون نعمتها رو پیدا کنیم.

خدا میدونه چه کوه ها و رودها و میوه ها و تکنولوژیها و پارچه ها و فرهنگها و طبیعتهایی هست که منتظر منن تا برم و ببینم و سر سجده به درگاه خدا بگذارم.

،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،

چه حرف درستی زدن مریم جان که گفتن مهم اینه که اول تشخیص بدی چه عادات نادرستی داری، بعد از اونه که میتونی همت و انرژی بذاری رو تغییر دادنش.

و این آگاهی به نظر من به لطف برخورد با تضادها به وجود میاد. اگه ما جایی به مشکل یا بن بستی برخورد نکنیم اصلا متوجه وجود اون عادت و اشتباه بودنش نمیشیم.

می خوام از عادتی بگم که سالها منو درگیر کرده بود و البته می دونستم نادرسته ولی فکر می کردم من همینم و نمیشه عوضش کرد.

من همه چیز رو تحمل می کردم و حرف نمی زدم تا مرز انفجار می رسیدم و به یکباره وقتی که دیگه از گفتگوهای ذهنیم و ضعف خودم خسته می شدم با یک بشکن منفجر میشدم و تمام خشم و ناراحتیم رو خالی می کردم. واکنش من مناسب اون اتفاق کوچیک نبود ولی چون نتیجه بارها و مدتها تحمل اون اتفاق بد بود خیلی بزرگتر و سهمگینتر ابرازش می کردم و این همه چیز رو خرابتر می کرد و من پشیمون و سرخورده می شدم.

اما به لطف دوره های استاد و فیض بردن از آموزشهای ایشون کم کم آرامش درونیم و احساس ارزشمندیم بیشتر شد و نتیجه این شد که از اول جلوی بعضی ناملایمات رو می گرفتم و اجازه نمی دادم انقدر برام سنگین بشه که مثل یک کوه یکهو متلاشی بشه.

الان چیزی آزارم بده راحت تر مرز و محدوده ام رو مشخص می کنم و راحت تر فاصله می گیرم. در نتیجه خشمم تلنبار نمیشه.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

در مورد دخترم هم عادات نادرستش رو دارم با صبوری دونه دونه روش کار می کنم که تا هنوز دیر نشده فرزندم با ضمیر ناخودآگاه سالمتری رشد کنه.

مثلا عادت به جمع کردن اسباب بازیهاش.

عادت به مسواک زدن.

عادت به خوابیدن تو تخت خودش

عادت به زدنش حرف دلش در شرایطی که بچه دیگه ای بهش زور میگه و اذیتش میکنه. بجای اینکه من ازش دفاع کنم یا دخالت کنم.

««««««««««««««««««««««««««««««««««««««««

از هرچه بگذریم سخن مردم امریکا خوشتر است. مردم خونگرم و شاد امریکا. محبت به سبک امریکایی و محترم شمردن همه اقوام و ملیتها. نه قضاوت. نه حسادت. نه خودبزرگ بینی و فخرفروشی. همه با هم برابر و همه جانها محترم.

چقدر زیباست و اصلا به نظرم دین خدا همینه.

این یکی از نشانه های ملت ابراهیم بودنه. حنیف بودن.

؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛

استاد چه کار هوشمندانه و زیبایی کردید که اون ساختمون جادویی و مدرن ورزشگاه مرسدس بنز رو به زبان تصاویر به ما معرفی کردید. لذت بردم.

چقدر قشنگه که تو خودت رو چنان قوی بکنی که هیچ آدمی تو دنیا پیدا نشه که لوگوی بنز رو نشناسه.

چقدر باید کاردرست و باایمان باشی که بتونی ده ها سال کیفیتت رو با خلاقیت ارتقا بدی و همیشه در اوج بمونی.

چقدر این ثروت ساختنه شیرین و پایداره.

استادیوم کاملا سرپوشیده راگبی که با به خدمت گرفتن تکنولوژی و علم مهندسان و طراحانش اینهمه شادی و برکت برای افراد بیشماری به وجود آورده.

و چه تیزر تبلیغاتی جذابی. نمای شبش از روزش قشنگتر!

و اون عقاب قدرتمند و باشکوه دم در استادیوم که ناخودآگاه بهت احساس قدرت میده چقدر زیبا و چشم نواز طراحی و ساخته شده بود.

نکته آخر اینکه هر عنصری از طبیعت کارایی و زیبایی خودش رو داره. همونقدر که عقاب استادیوم مرسدس بنز حالمو خوب کرد، اون لوگوی butterfly روی میزهای پینگ پونگ هم برام دلپسند و جذاب بود. توپها مثل پروانه های سبک به پرواز درمی اومدن و شادی ایجاد می کردن.

بازی اون مربی هم برام خیلی جالب بود. انگار نیازی نداشت دست و بدنش رو زیاد حرکت بده. با تمرکز بالا و یه حرکت کوچیک ضربات دقیق و محکمی میزد و انرژیش هدر نمی رفت.

با دیدنش به یاد حرفهای استاد در مورد راجر فدرر اسطوره تنیس افتادم که می گفتن راجر فدرر جوری از تنیس لذت میبره که با روزی فقط یکی دو ساعت تمرین همیشه در اوج آمادگی ذهنی و جسمی باقی میمونه. چون کارش رو عاشقانه انجام میده و تو ذهنش واسش سخت نیست.

انگار که تمریناتش برکت دارن.

عالی بود. این فایل عالی بود و من خیلی درسها ازش گرفتم. متشکرم استاد. متشکرم مریم جانم.