سفر به دور آمریکا | قسمت ۴۵ - صفحه 5

سلام به استاد عباسمنش مهربون و خانم شایسته و بچه های پرانرژی سایت

بیش از ۴۰ قسمت گذشت ۴۰ درس بهتره بگم ۴۰ هزارتا درس ، ک تو هر قسمت میشد ردپای توحید ، تسلیم بودن و هدایت را دید ، و گاها در یک قسمت همزمان قانون و نتیجه را شاهد بودیم .

ما در این سفرنامه با استادی رو ب رو بودیم ، ک در تمام جنبه های زندگی ، از همسرداری ، از فرزنداری، از نوع نگاه توحیدی به موقعیت ها و افراد ، از عزت نفس ، از تواضع و فروتنی ، از شادی و سپاسگذاری ، حرف اول بود .

و با همان لباسی ک در خارج از کادر دوربین بود،در جلوی دوربین هم حاضر میشد ، چون دنبال نقاب گذاشتن و نقش بازی کردن نبود ، در یک کلام چون خودش بود

?و این هماهنگی و توافق با درون بود ک سبب هماهنگی در بیرون شد .و آن افراد خاص آن موقعیت های خاص رو جذب زندگی استاد کرد.

?چرا ک وقتی ما همرنگ جماعت بشیم ، تقلید کنیم ، مانند آنها بشینیم ، بایستیم ، و مانند بقیه با کت و شلوار در جلوی دوربین حاضر شویم ، و لباسی را بپوشیم ک آنها دوست دارند و تنها از اعتقادات و عقایدی سخن بگوییم ک دیگران به آن ایمان دارند (هرچند ک غلط باشد ) ،آنوقت ،در حقیقت خود را گم کرده ایم .

?ولی زمانی که با خودمون همرنگ بشیم، دیوار ها و چارچوب ها رو بشکنیم و نقاب ها و ماسک هارو فرو بریزیم ،و آنطور زندگی کنیم ک دوست داریم ، و به دنبال نقش بازی کردن نباشیم ، در حقیقت ,آنوقت خود حقیقی مان را مانند استاد عباسمنش پیدا و آشکار میکنیم.

اما بنظرم ، بسیاری از ما اسیر نقاب ها و ماسک هایی شدیم ک خود یا دیگران به اسم دین به اسم سیاست به اسم فرهنگ برما تحمیل کرده اند.

و از بچگی به ما آموختند کسی باش، کسی دیگر باش. هرکسی باش اما خودت نباش و برایمان مرز و خط قرمزتعیین کردند و آزادی و حق انتخاب را سلب کردند .

و درگوش هایمان خواندند ، تو هرآنچه که هستی، درست نیست. هرآنچه که انجام میدهی، درست نیست. و ما شروع به تقلید از آئین و روش دیگران کردیم.

?و از ذات و اصل خود ، ک بی آلایشی ست ، ک صداقت و معصومیت است, دور شده و فاصله گرفته ایم .

?و همه عمر به دنبال نقش بازی کردن و راضی کردن دل دیگران هستیم و غافل از اینکه سالهاست خود و حقیقت خود را فراموش کرده ایم .

?ما حتی خدا رو محدود کرده ایم ، و برای خدای خود هم دیوار و حصار کشیده ایم ، و معتقد شده ایم به اینکه خدا فقط در مکان هایی خاص ، در دین و آئین خاص ، و در مسجد یا کلیساها و معابد حضور دارد ،

?ما معتقد شده ایم بر این باور غلط کرد ک خدا اربابیست ک بندگانش را به زنجیر کشیده و بقول استاد عباسمنش ، لااکراه فی الدین را سالهاست ک از یاد برده ایم .

?ما فراموش کرده ایم ک هدف از عبادت چیزی جز تفکر و توجه به خالق نیست ، و این توجه به خدا را نه صرفا فقط با نماز یا روزه بلکه با نگاه کردن به یک گل ، با تمرکز برنکات مثبت ، با ساخت باورهای توحیدی، شکرگذاری ، هم میشه ، بجا اورد .

اما در دنیا در مساجد و کلیساها به آموزش عباداتی می پردازند و مردم آن عبادتها را طوطی وار تکرار می کنن ، و عبادت معنای واقعی خود را از دست داده و مراسمی تشریفاتی و‌ قراردادی شده . و اینجاست ک مای آدمی حتی خدای خود را هم در بند کرده ایم .

?و نه تنها خدا بلکه همه کس و همه چیز را دوست داریم در غل و زنجیر باور ها و اعتقادات خود بکشیم .و فریاد میزنیم اگر من چیزی را نمی پسندم باید همه انسان های روی زمین هم نپسندند ! و بجای توجه به زیبایی ها ، چون اسیر چارچوب های غلط ذهنی شده ایم ، به همه چیز برچسب خوب و بد ، زشت و زیبا میزنیم.

اما بیایید کمی تفکر کنیم ، اصلا زشتی و زیبایی چیست ؟ تعریف ما برای خوب و بد بودن چیه ؟

میدونین حقیقتی ک وجود داره هرچقدر ما از پایین به همه چی نگاه کنیم ، هرچقد دید ما ، عمق تفکرات ما کم تر باشه ، اسیر برچسب های ذهنی میشیم و سعی میکنیم به همه چیز برچسب خوب و بد بودن بزنیم.

? و اگر از نظر روحی و ذهنی رشد کنیم ، وقتی دید ما گسترش پیدا کنه و چشم ما به روی حقایق باز بشه ، آنوقت مثل یک فضانوردی ک ازبالا مشغول دیدن زمین است ، همه آدمها فارغ از دین و مذهب و ملیت و نژاد , برایمان صرفا آدمند .

آنوقت همه چیز را یکی و یگانه با خود میبینیم ، من از همان جسم و روح و ذهنی هستم ک شما هستید . هیچ تفاوتی نیست، و تفاوت تنها در اندیشه و نگاه ماست .

و نکته اصلی اینجاست ک این ذهن است ک مفهوم زیبایی و زشتی را بوجود اورده و اگر برای یک لحظه ذهن های همه انسان ها از روی زمین محو بشه ، آیا باز هم زیبایی یا زشتی در چیزی وجود داره ؟ نه، چون که ذهنی وجود نداره ، کسی نیست که قضاوت کنه . زیبایی و زشتی در حقیقت قضاوت و داوری های ذهنی ما هستند ‌.پس وقتی یاد بگیریم ذهن قضاوت گر رو کنار بگذاریم آنوقت همه چیزو همه کس ، یکی و برابرند .

?گویا ما فراموش کرده ایم ک همگی از یک منشاییم و در همه ما همان روحی ست که در همگی ست ، اصلا تفاوتی است؟ اصلامرزی وجود داره ؟ غیر این است ک این برچسب ها ، مرزها و تفاوت ها رو خود ما بوجود اورده ایم ؟

براستی ، اگر من یک گل را زیبا بنامم و دیگری آن گل را زشت بخواند ، چیزی ازگل بودن آن گل و زیبایی حقیقی اش کم یا زیاد می شود ؟

به امید بیداری و آزادی درونی

دوستتون دارم

سلام استاد عزیزم

خیلی سعی کردم فایل را تا آخر ببینم بعد نظرم را بنویسم ، چون با حرفهایی که زدی چند بار خواستم فایل را استپ کنم و حرف بزنم ….

استاد جان من در عجبم که کسانی که به هر جهت به تو خرده میگیرند ، این جا توی سایت تو چی میخواند واقعا !!!! تو را باید با چشم دل دید ، کسانی که چشم دلی برای دیدن حتی اولین لایه از وجود تو ندارند ، این جا چی میخواند !!!! کسانی که نه چشم هاشون می بینه ، نه گوش هاشون میشنوه این جا چی میخواند!!!! و این در حالیه که حتی با چشم جان هم نمیشه تمام تو را یکجا دید و با گوش جان هم نمیشه تمام حرفهای تو را شنید ، واقعا نمیشه درکت کرد ، نمیشه ، نمیشه …. از بس که تو از شعور و آگاهی میگی ، از بس که حرفهای تو بی انتها هستند نمیشه آنها را در یک کلام فهمید …. برای من هرگز فایل های تو تکراری نمیشه …. واقعا نمی فهمم که چطور میشه از حرفهای تو گذشت و به اطرافت توجه کرد ، نمی فهمم چطور میشه از کلام تو گذشت و به لباست چشم دوخت ….

آیا غیر از این است که ما برای تغییر زندگی به اینجا آمده ایم !!! پس چرا حواسمون به قانون فرکانس نیست ، چرا حواسمون به ارتباط این قانون و ایجاد اتفاقات نیست !!! اگر ما برای خلق اتفاقات زندگی هامون به این جا نیامده ایم پس هرچه زودتر این مکان مقدس را ترک کنیم ، یقینا هزاران مکان برای حرفهای روزمره تدارک دیده شده است …..

اما اگر این جا هستیم ، به لباس استاد ، به اینکه چرا خانم شایسته پشت دوربینه ، چرا جلوی دوربین نمیاد چکار داریم ، این جا محل تخلیه حس کنجکاوی نیست ….من دیدم که بچه ها مدام میگند استاد کِی میای ایران !!!! بخدا برام عجیبه ، تمرکز ما واقعا روی چییییییست ؟؟؟ استاد ایران باشه یا آمریکا برای ما فرقی نداره ، ما باید زندگی مون را تغییر بدیم …. اگر کسی به هر دلیلی استاد را قبولش نداره یا باورش نداره پس آیا برای زجر دادن خودش این جا مونده !!!! ؟؟

نمیدونم ….

خدا را شکر میکنم که تمرکزم روی این افراد نیست و فقط گاهی که استاد صحبت می کنه یا اتفاقی چشمم به کامنتی بیفته تازه میفهمم که چنین افرادی هم هستند ….

چند روز پیش اتفاقی کامنتی خوندم که یکی از دوستان که ۱۷ روز بود عضو سایت شده بود کلی از زندگی استاد و برنامه سفر به دور آمریکا ایراد گرفته بود و دست آخر هم گفته بود عده ای برای خود شیرینی و جلب توجه کامنت میذارند که دیدگاهشون را توی کانال بگذارند و لایک بهشون بدند و این حرفها و دقیقا اون روز دیدگاه من توی کانال گذاشته شده بود …. خواستم بهش پاسخ بدم ولی گفتم ولش کن تو حال و هوای خودش باشه … کی از حال کی خبر داره ؟ جلب توجه چیه! کی میدونه که من نصف شب چنان غرق آگاهی های این سفر میشم که وقتی همه خوابند من اشک می ریزم و می نویسم ، برای قلبم ، برای خودم ، من از شدت لطف خدا گریه می کنم و می نویسم و با دلی آرام به خواب می روم … و صبح بیدار میشم و میبینم کامنتم لایک گرفته و بچه ها یی که با من هم فرکانس بودند ، حرف هام را خوندند و تحت تاثیر قرار گرفتند …. من هرلحظه از شور و شوق آشنایی با این سایت سپاسگزاری میکنم ، گاهی به خودم میگم اگر با استاد آشنا نمی شدم چه بر سرم می آمد ؟؟؟ با آنهمه افکار منفی و زندگی سراسر غلطم چه میکردم ….

استاد عزیزم!!! من هروقت نگاهت میکنم بعد از حرفهات به چشم هات ، چشم می دوزم ، چشم هایی که پر از عاطفه و مهربانی هستند ، چشم هایی که تمام احساس تو و تمام علاقه ی تو به بچه ها در مردمک آنها نهفته است …من عین یک گنج به تو نگاه میکنم ، با تو میشه گنج ها یافت ، میشه به الماس رسید ، میشه ثروت ساخت ، میشه رابطه را سامان داد ، میشه مادری مهربان شد ، میشه پدری با محبت شد ، با تو میشه به زندگی لبخند زد ، با تو میشه از هیچ به همه چیز رسید ، با تو میشه هیچ شد و دانه ای شد در آغوش خاک ، با تو میشه جوانه زد و رفت تا سینه آسمان ، با تو میشه باااااااور کرد ….

تو برای من ورق دیگری که نه …تو کتاب دیگری از زندگی هستی … تو یک نسخه هستی که گمان نکنم مانند تو منتشر شود … تو یک نسخه ی نایابی …

برای من که تمام عمرم سرگردان کوچه ی تردید بودم ، برای من که عمری نگرانِ آن سوی کوچه ها بودم …… تو پاسخی برای حل محتوای دلم بودی …. خدا زندگی ام را ، تردید هایم را ، غصه هایم را ، نگرانی هایم را ، با تو حل کرد و تو مساوی با تمام فرمول های بی جواب ذهنم شدی ، همه چیز با تو مساوی شد …. مساوی ِِ مساوی

خدا را شکر میکنم که کمتر مثل دیگران بودم و شاید به همین خاطر به جایی هدایت شدم که کمتر کسی به درستی هدایت میشود ….