«تجربه‌های من از اعتماد به نشانه‌ام» - صفحه 80

سلام خدمت استاد عزیز، خانم شایسته دوستداشتنی و دوستان عزیز سایت

میخوام داستان اخیری که در رابطه با نشانه امروز من برای من اتفاق افتاد رو براتون تعریف کنم. (متن کامنت رو همون روزی که اتفاق افتاد توی ورد نوشتم ولی الان که دارم ارسالش میکنم درواقع مدتی از اون روز میگذره.)

دیروز بعد از ظهر من قسمت نشانه امروز من توی سایت رو انتخاب کردم و یکی از فایلهای سریال زندگی در بهشت برام باز شد. فایل رو همون دیروز نگاه کردم و متنش و یکی دو تا از کامنتهای دوستان رو هم همون دیشب خوندم.

امروز که از سرکار برگشتم، دوباره نشانه امروز رو انتخاب کردم و چون هنوز 24 ساعت ازش نگذشته بود، مجددا همون فایل اومد. اینبار، چند تا از کامنتهاشو توی صفحه های جداگانه باز کردم که بخونمشون. یکی از کامنتها، کامنت دوستی بود به نام ریحانه. وقتی کامنتش رو خوندم توجه ام به نظر یکی دیگه از دوستان جلب شد که درواقع کامنت ریحانه رو ریپلای کرده بود و براش نوشته بود که داستان ریحانه جان رو توی پروفایلش خونده و اونو تحسین کرده. خوب به طبع منم کنجکاو شدم و رفتم پروفایل ریحانه جان رو خوندم.

اونجا ریحانه داستان آشناییش با استاد رو نوشته بود و به یک عنوانی که احتمالا مربوط به یکی از فایلهای قدیمی استاد هست، اشاره کرده بود. خلاصه منم پیش خودم گفتم بزار این اسم رو تو گوگل سرچ کنم ببینم فایله چی بوده؟ خوب سرچ کردم و پیداش نکردم ولی توی نتیجه اون سرچ، لینک یه سایتی که مربوط به شعر و این جور چیزها بود، نمایش داده شد و نمیدونم چرا توجه ام بهش جلب شد و بازش کردم.

تا اینجای داستان رو گفتم که توی ذهنتون دقیقا شکل بگیره که چه مراحلی طی شد تا به این شعر رسیدم. حالا بریم سراغ شعر:

شعر یک ترجیع بند زیبا از هاتف اصفهانی بود که چون خیلی طولانیه یه بخشیش رو اینجا می نویسم:

که یکی هست و هیچ نیست جز او>>>وحده لااله الا هو

چشم دل باز کن که جان بینی>>>آنچه نادیدنی است آن بینی

گر به اقلیم عشق روی آری>>>همه آفاق گلستان بینی

بر همه اهل آن زمین به مراد>>>گردش دور آسمان بینی

آنچه بینی دلت همان خواهد>>>وانچه خواهد دلت همان بینی

بی‌سر و پا گدای آن جا را>>>سر به ملک جهان گران بینی

هم در آن پا برهنه قومی را>>>پای بر فرق فرقدان بینی

هم در آن سر برهنه جمعی را>>>بر سر از عرش سایبان بینی

گاه وجد و سماع هر یک را>>>بر دو کون آستین‌فشان بینی

دلِ هر ذره را که بشکافی>>>آفتابیش در میان بینی

هرچه داری اگر به عشق دهی>>>کافرم گر جوی زیان بینی

جان گدازی اگر به آتش عشق>>>عشق را کیمیای جان بینی

از مضیق جهات درگذری>>>وسعت ملک لامکان بینی

آنچه نشنیده گوش آن شنوی>>>وانچه نادیده چشم آن بینی

تا به جایی رساندت که یکی>>>از جهان و جهانیان بینی

با یکی عشق ورز از دل و جان>>>تا به عین‌الیقین عیان بینی

که یکی هست و هیچ نیست جز او>>>وحده لااله الا هو

یار بی‌پرده از در و دیوار>>>در تجلی است یا اولی‌الابصار

شمع جویی و آفتاب بلند>>>روز بس روشن و تو در شب تار

گر ز ظلمات خود رهی بینی>>>همه عالم مشارق انوار

کوروَش قائد و عصا طلبی>>>بهر این راه روشن و هموار

چشم بگشا به گلستان و ببین>>>جلوهٔ آب صاف در گل و خار

ز آب بی‌رنگ صد هزاران رنگ>>>لاله و گل نگر در این گلزار

پا به راه طلب نه و از عشق>>>بهر این راه توشه‌ای بردار

شود آسان ز عشق کاری چند>>>که بود پیش عقل بس دشوار

یار گو بالغدو و الآصال>>>یار جو بالعشی والابکار

صد رهت لن ترانی ار گویند>>>بازمی‌دار دیده بر دیدار

تا به جایی رسی که می‌نرسد>>>پای اوهام و دیدهٔ افکار

بار یابی به محفلی کآنجا>>>جبرئیل امین ندارد بار

این ره، آن زاد راه و آن منزل>>>مرد راهی اگر، بیا و بیار

ور نه ای مرد راه چون دگران>>>یار می‌گوی و پشت سر می‌خار

هاتف، ارباب معرفت که گهی>>>مست خوانندشان و گه هشیار

از می و جام و مطرب و ساقی>>>از مغ و دیر و شاهد و زنار

قصد ایشان نهفته اسراری است>>>که به ایما کنند گاه اظهار

پی بری گر به رازشان دانی>>>که همین است سر آن اسرار

که یکی هست و هیچ نیست جز او>>>وحده لااله الا هو

وقتی داشتم شعر می خوندم از یه جایی به بعد خیلی احساساتی شدم و اشک توی چشمام جمع شده بود. به خصوص بعضی ابیاتش رو که میخوندم، همش قوانینی که اینجا دارم یاد میگیرم رو به یادم می آوردن و مرتب توی دلم می گفتم ببین تمام کسانیکه قوانین زندگی و دنیا رو درک کردن یه حرف میزنن و Base و اساس حرفشون ثابته اما کلمات و ظاهر کلامشون متفاوته.

خلاصه……. این شعر یک بیت ثابت داره که هر چند بیت یکبار تکرار میشه که میگه:

که یکی هست و هیچ نیست جز او>>>وحده لااله الا هو

بعد از اینکه شعر رو خوندم احساس کردم که دلم میخواد قرآن بخونم. قرآن رو آوردم و همینجوری یه صفحه رو باز کردم. اولین آیه ای که به چشمم خورد این بود:

قُلْ هُوَ رَبِّی لَا إِلَٰهَ إِلَّا هُوَ عَلَیْهِ تَوَکَّلْتُ وَإِلَیْهِ مَتَابِ

الان دارم اشک میریزم و مینوسم ولی اون موقع خشکم زده بود….. چی شد که من اون کامنت ریحانه رو خوندم؟ چی شد که جوابی رو که یه نفر 2 سال پیش براش نوشته بود رو خوندم؟ چی شد؟ ….. چی شد ؟…. چی شد تا رسیدم به این شعر و این بیت که مرتب تکرار میشه و بعد به دلم بیوفته که قرآن بخونم و بعد چنین آیه ای بیاد….. مغزم داره سوت میکشه. دقیقا حس می کنم خدا داره با من حرف میزنه. چه حال خوبیه …. چه حال خوبیه …. چه حال خوبیه

جالبه که چند روز پیش داشتم یکی از فایلهای استاد رو گوش می دادم (فکر کنم فایل داستان هدایت الهی بود) که استاد توی اون فایل گفت: من در مورد نشانه ها خیلی خوشبین هستم. نمیدونم چرا این جمله خیلی تو ذهن من موند و یه جورایی انگار توی ذهنم چند بار تکرار شد.

خلاصه بعد از همه اینها، یادم اومد که فایل 173 سفر به دور آمریکا رو که تازه روی سایت اومده بود رو دانلود کرده بودم و نشستم که اون فایل ببینم، تا رسید به اونجایی که ماجرای پنجره و راس و هدایت خداوند پیش اومد. من همینطور اشک میریختم و گوش میدادم به حرفهای استاد. اونجا که میگفت:

«خداوند همیشه داره ما رو هدایت میکنه

هر اتفاقی بیوفته راه حلش هم هست. نباید نگران بشیم. نباید بترسیم

خداوند همیشه راه حل ها رو به ما میده. ما با احساس خوب حرکت می کنیم، از خداوند هدایت میخوایم

همیشه خداوند پاسخ میده و هر اتفاقی هم بیوفته به نفع ماست و هر اتفاقی هم بیوفته به نفع ماست.

.

.

.

و همه این اتفاقات دست به دست هم داد تا بیشتر هدایت پروردگار رو درک کنیم، بیشتر متواضع بشیم، بیشتر از خدا بخوایم که مارو هدایت کنه، بیشتر به این نتیجه برسیم که ما هیچی نیستیم در مقابل پروردگار»

امروز من خیلی منقلب شدم با اتفاقات مربوط به این نشانه و بعد هم فایل سفرنامه و ……(البته صبح فرداش هم نتایج نوشا عزیز در کانال تلگرام قرار داده شد و من صبحانه روز بعد رو هم اشک ریزان میخوردم و میخوندم)

(البته این بخش از صحبتهای استاد به این دلیل خیلی روی من اثر گذاشت که درواقع دقیقا جواب موردی بود که توی اون چند روز پیش اومده بود و من همش سعی میکردم طبق قوانین احساسم رو خوب نگه دارم.)

احساس میکنم اون روز خدا داشت باهام حرف میزد.