کمبود را باور نکن حتی اگر پرفسور هاوکینگ آن را تایید کرد! - صفحه 26 (به ترتیب امتیاز)

سلام وقت شما بخیر باشه،

ما ریشه ای ترین باوری که داریم و اصلی ترین اعتقادی که داریم باور به وجود خداوند و ایمان به خداست

می دانید این باور چرا اساسی ترین باور است؟

چون با انتخاب یا عدم انتخاب این باور در دو مسیر کاملا متفاوتی قرار می گیریم به قول آقای عباس منش در دو مدار کاملا متفاوت،

در هر مسیر که باشیم اتفاقات، موضوعات و حتی قوانین با توجه به نگرش ما و به اصطلاح عینک ما باور ریشه ای ما را اثبات خواهند کرد.

در ویکی پدیا اشاره شده است:

هاوکینگ در مصاحبه‌ای در سال 2014 با نشریه ال‌موندو، به طور قطع وجود خدا را انکار کرده و می‌گوید: «ال موندو [به معنای جهان در اسپانیایی] حاصل پدیده‌های علمی قابل توضیح است.» و «طبیعی است که پیش از درک دانش به خلق هستی به دست یک خداوندگار باور داشته باشیم. اما اکنون و در این عصر، دانش توضیحی مجاب‌کننده‌تر در اختیار ما قرار می‌دهد.» سپس خبرنگار «ال موندو» بازهم از نظریه پیشینِ هاوکینگ در کتاب «تاریخچه مختصر زمان» مبنی بر «کمک دانش به درک اندیشه خداوندگار توسط بشر» پرسیده‌است. هاوکینگ در پاسخ توضیح داد: «منظور من در آنجا این بود که اگر بر همه چیز عالم شویم، به درک اندیشه خداوند نیز نائل خواهیم آمد، با این قید که اساساً خدایی وجود داشته باشد، که این چنین نیست. من خداناباور هستم.»

قانون برای همه یکسان است، استیون هاوکینگ و من ندارد (اگر او خدا ناباور باشد شامل این آیه الهی می شود):

إِنَّ الَّذِینَ کَفَرُوا سَوَاءٌ عَلَیْهِمْ أَأَنذَرْتَهُمْ أَمْ لَمْ تُنذِرْهُمْ لَا یُؤْمِنُونَ [٢:6]

همانا برای گروه کفّار یکسان است که ایشان را انذارکنی یا نکنی آنها ایمان نیاورند

خَتَمَ اللَّهُ عَلَىٰ قُلُوبِهِمْ وَعَلَىٰ سَمْعِهِمْ ۖ وَعَلَىٰ أَبْصَارِهِمْ غِشَاوَهٌ ۖ وَلَهُمْ عَذَابٌ عَظِیمٌ [٢:٧]

مهر نهاد خدا بر دلهاشان و بر گوش ایشان و بر دیدگان ایشان است پرده‌ای و برای ایشان است عذابی بزرگ‌ .

علم دنیوی وسیله ی اثبات باورهاست و در بسیاری از مواقع باور ساز نیست در بسیاری از مواقع ما علم را برای اثبات باورهای خودمان به دست می آوریم.

وقتی باور ریشه ای فردی بر پایه کفر باشد هزاران علم متفاوت و تفکر را بلد باشی باز در دام “الَّذِی یُوَسْوِسُ فِی صُدُورِ النَّاسِ” گرفتار خواهد شد چون به ریسمان الهی چنگ نزده است.

وَاعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللَّهِ جَمِیعًا وَلَا تَفَرَّقُوا ۚ وَاذْکُرُوا نِعْمَتَ اللَّهِ عَلَیْکُمْ إِذْ کُنتُمْ أَعْدَاءً فَأَلَّفَ بَیْنَ قُلُوبِکُمْ فَأَصْبَحْتُم بِنِعْمَتِهِ إِخْوَانًا وَکُنتُمْ عَلَىٰ شَفَا حُفْرَهٍ مِّنَ النَّارِ فَأَنقَذَکُم مِّنْهَا ۗ کَذَٰلِکَ یُبَیِّنُ اللَّهُ لَکُمْ آیَاتِهِ لَعَلَّکُمْ تَهْتَدُونَ [٣:١٠٣]

و چنگ زنید به ریسمان الهی همگی و پراکنده نشوید و یاد آرید نعمت خدا را بر شما هنگامی که بودید دشمنان پس الفت افکند میان دلهای شما تا به نعمت او برادران هم شدید و بودید بر کنار گودالی از آتش پس رهانید شما را از آن، خدا برای شما آیه های خویش را چنین بیان کند شاید هدایت یابید.

برای اعتقاد به فراوانی باید ایمان داشت و در مقابل قدرت ایمان به خدا، پای علم دنیوی و آزمایشگاهی هنوز چوبین است.

هدایت الهی فقط برای اهل ایمان است، آنجا که گفت: وَ وَجَدَکَ ضَالًّا فَهَدَىٰ “و چون ترا گمراه دید هدایت ات کرد”

نشان می دهد، خداوند با ایمانان را هدایت می کند، علم دنیوی وسیله است نه دلیل، علم دنیوی وسیله است نه هدایت، چقدر علم دنیوی آمده و علم بعدی آن را رد کرده است.

صاحب چند علم دنیوی بودن دلیل بر دانای کل بودن نیست، ما اگر به خدای متعال به وهابیت به رزاقیت به قادریت او مومن نباشیم نمی توانیم به فراوانی ایمان بیاریم.

علم الهی است که ارزشمند است و عالم با ایمان آن نزد خدا عزیز

هُوَ الَّذِی أَنزَلَ عَلَیْکَ الْکِتَابَ مِنْهُ آیَاتٌ مُّحْکَمَاتٌ هُنَّ أُمُّ الْکِتَابِ وَأُخَرُ مُتَشَابِهَاتٌ ۖ فَأَمَّا الَّذِینَ فِی قُلُوبِهِمْ زَیْغٌ فَیَتَّبِعُونَ مَا تَشَابَهَ مِنْهُ ابْتِغَاءَ الْفِتْنَهِ وَابْتِغَاءَ تَأْوِیلِهِ ۗ وَمَا یَعْلَمُ تَأْوِیلَهُ إِلَّا اللَّهُ ۗ وَالرَّاسِخُونَ فِی الْعِلْمِ یَقُولُونَ آمَنَّا بِهِ کُلٌّ مِّنْ عِندِ رَبِّنَا ۗ وَمَا یَذَّکَّرُ إِلَّا أُولُو الْأَلْبَابِ [٣:٧]

او است آنکه فرستاده است بر تو کتاب را، از آن است آیه های استواری که آنها است مادر کتاب و بخش دیگر متشابهات هستند، پس آنان که در دلهاشان کجی است پیروی کنند آنچه در متشابه است. از آن برای فتنه‌جوئی و از پی تاویل آن (استفاده می کنند) در حالی که نمی‌داند تاویل آیات را جز خدا و فرو رفتگان در علم که گویند: ایمان آوردیم به همگی آنچه که از نزد پروردگار ما است و یادآور نشوند جز خردمندان‌

دلیل این چنین صحبت هایی نبود ایمان به خداست وبس

وَأَنَّ اللَّهَ لَا یَهْدِی الْقَوْمَ الْکَافِرِینَ

و آنکه خدا هدایت نکند گروه کافران را