«چند باور قدرتمندکننده» برای رفع احساس گناه - صفحه 141

بیا دوست من از زاویه دید خدا به این قضیه نگاه کنیم خداوند در هر انسانی انرژی از خودش قرار داده برای رشد اون فرد و جهانش و این خواست و اراده الله است و قانون اوست که به این شیوه انسان هارو رشد بده که به طبع رشد انسان رشد جهان هم صورت می گیره. حال اون فرد با دلایلی از جمله ترس و نگرانی و قبول محدودیت هایش از اون انرژی درونی اش استفاده نمی کنه و بهره ای نمی بره، کاری که خدا می کنه نه نگران شدن و نه غصه خوردن بلکه خدا صبر می کنه تا مطمعن بشه اون فرد نمی خواد پیرووی نیروی درونش بشه پس اون انرژی ازش می گیره و منتقل می کنه به فردی دیگر و اینقدر این کار می کنه تا یکی حاضر بشه از اون نیرو استفاده کنه و بهره ببره حالا اگه همون فرد اولی که درباره اش صحبت می کردم به خودش بیاد وحاضر بشه تا از انرژی درونش پیروی کنه و محدودیت هارو از ذهنش بزنه کنار خدا نیازی نداره به فرد دیگه ای بی اندیشه و به همون فرد تو رسیدن به هدفش کمک می کنه.

بحث توبه و بازگشت همین جاست که مطرح می شه به فردی اطلاق میشه که مدتی از این نیرو به دور بوده و موجب شده خطا و اشتباه کنه پس توبه می کنه و بر میگرده و خدا هم بازگشت او رو می پذره چرا که خدا توبه پذیر رحم کننده است واین گونه داره به اون فرد لطف ورحم می کنه که بازگشتش رو از اون گمراهی می پذیره.

خدا نیازی به من یا شما نداره چون اگه ما از میل و خواسته او طبعیت نکنیم میره سراغ یک مخلوق یا یک انسان دیگه پس اینجا میبینیم که اصلا بحث احساسات در میون نیست این ماییم که پای احساسات می کشیم وسط چون ما بشریم و او خداست و بی نیاز.

ما یاد گرفتیم به همه چی احساساتی نگاه کنیم و این رو جامعه به خورده ما داده در حالی که قانون قانونه هرچند زیبا و لذت بخش برای عده ای و یا زشت و ترسناک برای عده دیگر.

احساسات فقط یک واکنش آنی هستش برای ما انسان ها که در مقابل اتفاقات از ما سر میزنه.

مثلا اتفاقی رخ میده ما میترسیم.

اتفاقی پیش میاد ما دل شاد میشیم.

اتفاقی پیش میاد ما نا امید و غمگین میشیم.

چیزی میشه ما خشمگین میشیم و… و این تصمیم ماست که در اون حالت بخواییم باقی بمونیم هرچند این غیرممکن چون جهان راکد نیست که ما بخواییم راکد بشیم دقیقا هم همین جاست که مشکلاتی از جمله بیماری ها و دردسرها برای ما پیش میاد.

در نهایت این زنجیره اتفاقات و احساسات که عمر مارو در بر میگیره ادامه پیدا می کنه تا بحث رضایت درون شکل میگیره و این سوال برای ما پیش میاد که چقدر زندگیم رضایت بخش بوده و چقدرش دوست داشتم؟ اینجاست که خداوند تو قرآن برای کسی که راضی بوده از خودش و خدایش می فرماید: ای نفس مطمعن بازگرد به سوی ربت او راضی از تو و تو راضی از او، داخل بندگانم شو و داخل باغم شو. فجر 4 ایه پایانی.

فکر می کنم دقیقا اینجاست که استاد عباسمنش کلید به ما داره میده که تو زمانی از ربت راضی میشوی و همین طور او از تو که از قوانینش پیروی کنی وبرای سعادت زندگی ات ازشون بهره ببری اون موقع است که حس رضایت و خشنودی بر قلب تو می نشینه و گله وشکایتی از کسی و از خدایت نداری و این گونه زندگی دنیارو ترک می کنی به جایی بهتر.

هرچی زندگی خوبه مال شما و همه ما*