«چند باور قدرتمندکننده» برای رفع احساس گناه - صفحه 222

سلام به استاد عزیز و همسر دوست داشتنی استاد. تور خدا بخونید و کمکم کنید متن طولانیه ولی به هم فکریتون نیاز دارم .من اعتماد به نفس خوبی دارم مخصوصا در زمینه شغلم قبل بچه دار شدن .طوری که هر نرم افزاری رو ازم میخواستن برا تدریس اگه بلد نبودم نه نمی گفتم مطالعه میکردم و به بهترین شکل تدریس میکردم .از اینترنت ترفندهای موضوعات رو مطالعه میکردم تدریس میکردم کار تدوین رو انجام میدادم خیلی فعال بودم .ولی با بچه دار شدنم دیگه تدریس و کار رفت کنار .واقعا غرق در بچه داری شدم بعضی وقتا ماها میشد بیرون نمیومدم واسه بچه چون ابان بدنیا اومد .بچه آرومی نبود شبها بیدارتا س 3 خلاصه و…بعد از7 سال کار در بیرون سخت بود بمونم خونه مامانم کمکم کرد تا 4 ماهگیش.و من رفتم سر کار ولی دلم پیش بچه بود و تمام حواسم تو کلاس به پرهامم بود دیگه ادامه ندادم .ولی پرخاشگر و غرغر شده بودم چون بزرگتر شده بود و خوابش کمتر و نمی رسیدم به کارهای شخصی خودم .قبول دارم خودم خیلی سخت میگرفتم .سر بچه کوچلو داد میزدم و اونو مقصر میدونستم که نمی تونم کار کنم و حتی سازمو که یه ستار بود ادامه بدم و به ترس وحشت ناکی دندونامو بهم میزدم و صدا بدی در میآوردم نمی دونم چرا مثلا میخواستم خشمم کنترل کنم .بعد عذاب وجدان میگرفتم همین روند شروع شد وتا اینکه باز نتونستم رفتم کلاس عکاسی و گذاشتمش پیش مامان 1.5 بود ولی پرهام داشت ازمن دور میشد منو میدید سرشو میزد دیوار و پرخاشگری میکرد تا اینکه بعد از گرفتن مدرک دیگه عکاسی رو هم ادامه ندادم .وقتمو گذاشتم سر تربیت پرهام .بچه سختی بود حرف حرف خودش بود گوش به حرف هیچ کس نمی داد الانم اینجوریه .باورتون نمیشه بیرون میرفتیم بعد دو سه ساعت دیگه خونه نمی یومد اصلا خسته نمی شد .شبا نمی خوابید زودتر از 3.تو هر چی دخالت میکرد ماشالله به هم چی کار داشت .خلاصه 3 سالگی یه کم بهتر شد تا واسش. یه داداش به دنیا اومد اوضاعش بدتر شد حسودی میکرد و منم بلد نبودم رفتار کنم خیلی بچه رو میزد خیلی بلا ها سرش آورد که همش به دلیل نادانی من بود اجازه نمی داد کسی مثل مامانم بیاد خونمون کمک.خلاصه قبل به دنیا اومدم داداش بردمش مهد ولی تیک عصبی پیدا کرد به مدت 6 ماه وای مردم من هر روز عذاب میکشیدم و گریه می کردم تا با بی اهمیتی از بین رفت خدایا شکرت .روزی صد بار از خدا تشکر کردم ولی تو طبیعت با افتادن تو رودخونه و ترس دوباره تیکش برگشت بعد از یه مدت از بین رفت وقتی حموم و یا شن بازی میکرد این تیک رو نداشت چون به نظرم در آرامش بود ولی من خودم رو نمی بخشم الانم نمی بخشم چون زود عصبی میشم و دعواش میکنم. پدرش 12 ساعت خونه نیست وقتی میاد نا نداره با بچه ها بازی کنه حرف بزنه اینا همش آویزان من هستن .خونه همیشه نامرتبه عذاب میکشم سر نامرتبی خونه .الان بچه ها بزرگ شدن پرهام 5.5ورهام 2.5 .خیلی باهم دعوا میکنن اختلاف هم سر اسباب بازی اونم پرهام تا می‌بینه داداشش مشغوله بازیه از دستش میگیره و یا کتکش میزنه زودم اشتی میکنه.خلاصه من چکار کنم با این هم مشغله میخوام تغییر کنم آروم باشم مهربان باشم اصلا. عصبانی نشم .همه میگن خوبی به خدا ولی خودم از خودم راضی نیستم .همه میگن باز تو هستی با پرهام کنار میایی من جایی تو بودم نمی تونستم درضمن پرهام غذا خوب نمی خورد و همش بشقاب نخورده رو از جلوش بر میداشتم یا به زور غذا بهش میدادم.یه روز عصبی شدم گفتم روزی بشه بهت بگم نخور بسه دیگه از دستت بگیرم نزارم بخوری تو ذهنم این بود که چاق بشه دیگه بگم نخوره .پرهام لاغره من دلم میسوزه براش دوس داشتم بخوره .کاش لال میشدم نمی گفتم من مقصرم به خدا پرهام عزیز من .این طوریم شده باید بگم کم بخور .اینو نخور اینو بخور آره بچه ها دکترا میگن دیابت نوع یک گرفته .ولی من باور نمی کنم باید خوب بشه .من میدونم من مقصرم از ترس و اضطراب این طوری شده کمکم کنید من درست بشم با پیام های خوبتون راهنماییم کنید خودم هم قول میدم تغییر کنم .هدف من روابط خوب با بچه هامه و بعد چیزای دیگه عاجزانه میخوام با متن های زیباتون منو راهنمای گویند .من عاشق بچه م حتی دوس دارم یه دختر داشته باشم این قد حوصله دارم من خودم میدونم به خاطر دوری از شوهرم و اینکه میاد خونه خسته ست و با به بچه ها سرگرم نیست هم کلافه م و بیشتر در گیری من با بچه ها اون موقع ست