«چند باور قدرتمندکننده» برای رفع احساس گناه - صفحه 83

با عرض سلام و خسته نباشید خدمت استاد عباس منش و همه ی دوستان خوب و گرامی

من میخوام از یک خاطره ی واقعی براتون بگم . احساس گناه و پوچی برای هر فرد به نظر من یکی از بدترین و نابودکننده ترین احساساتی هست که میتونه یک فرد رو درگیر خودش کنه. قصه ی یک دوستی رو میخوام بگم که یکی از بهترین دوستای منه . شخصی که فقط توی کتابخانه ها و مکانهای علمی میشد پیداش کنی روزی رسید که سر از دام اعتیاد و این پارک و اون پارک و دوستای ناباب در آورد تا دم مرگ حتی رفت و باعث درد و رنج هم خودش و هم اطرافیانش و خانوادش شد نمیخوام موضوع رو بیشتر از این بازش کنم. این فرد دچار احساس گناه بسیار شدیدی شده بود و از دام اعتیاد هم نمیتونست رهایی پیدا کنه. از خودش بدش اومده بود و وقتی گذشتش رو که چی بود و چیشد رو مرور میکرد هرروز از خودش بیشتر متنفر میشد و بنظر من دیگه بجایی رسید این اواخر که خودش هم دیگه خودش رو نمیشناخت.اما به لطف الله این آدم از این شرایط سخت برگشت و الان زندگی عادیشو داره و نماز و روزش هم بجاست ولی هنوز هم گاهی احساس گناه میکنه. امیدوارم نظرات دوستان و شخص آقای عباس منش رو بتونم بهش انتقال بدم و بتونم کمکش کنم . اما نظر خودم در مورد احساس گناه که یکی از بدترین احساسهای تو دنیا میدونم از عذاب وجدانها از شب بیداریها و … / اگه ما به این باور برسیم که هر شخصی میتونه اشتباه کنه و اگه اون اشتباه هرچند بزگ بوده باشه و از عمد اون اشتباه رو انجام نداده باشه و به بزرگی و عظمت خدا ایمان بیاره و بخشندگیه خدا رو درک کنه خیلی راحت تر میتونه با اون اشتباه کنار بیاد البته بنظر من کلمه ی اشتباه اشتباست! اگه از کلمه ی قصور استفاده کنیم بهتره . بنظرم اشتباه یعنی تو یک کاری رو دانسته اشتباه انجام بدی همونطور که یه ضرب المثل داریم که میگه انسان عاقل از یه سوراخ دوبار گزیده نمیشه اما قصور یعنی تو یک کار اشتباه رو سهوآ و ندونسته انجام بدی یا در حق یک کسی انجام بدی . مثلا یک شخصی که آبروی یک شخص بیگناه رو سهوا و ندونسته ریخته باشه راحت تر میتونه با عذاب وجدان بعدش و احساس گناه بعدش کنار میاد تا شخصی که از عمد و دانسته این کارو انجام بده . بنظر من همین که ما باور داشته باشیم که غیر الله همه جایزالخطا هستیم چه سهوا و چه از روی عمد و اگه اشتباهی رو دانسته و ندانسته انجام دادیم اگه احساس ندامت و پشیمانی کنیم و فقط از خدا طلب کمک کنیم و در صدد جبران آن اشتباه باشیم و اگر حق الناسی رو پایمال کردیم اول از خدا طلب بخشش داشته باشیم و بعدش از بنده ی خدا طلب بخشش داشته باشیم خیلی میتونه کمک کنه که از احساس گناه فرد کم بشه . خداوند در قرآن هم زیاد به بحث توبه و بازگشت دوباره اشاره کرده. بنظر من فقط خداوند صددرصد میدونه که چه موجودی به اسم انسان خلق کرده و وقتی که اراده و قدرت انتخاب رو به انسان داده پس وجود خطا چه سهوا و چه از عمد هم وجود داره و دره توبه هم برای این کار قرار داده اگر غیر این بود پس ما هم با فرشته ها فرقی نداشتیم.اگه کسی اشتباهی بزرگ انجام داد و با عذاب وجدان و احساس گناه بزرگی روبرو شد اولا جرات این رو داشته باشه که به خطای خودش اعتراف کنه و قبول کنه که اشتباه کرده و در صدد جبران بربیاد بجای اینکه با احساس گناه و پوچی بیشتر و بیشتر خودشو نابود کنه . این جمله رو زیاد شنیدیم که صدبار اگه توبه شکستی بازآی بنظر من این جمله خیلی مفهوم داره این جمله میخواد بگه هرچقدر اشتباه خطا گناه و … انجام بدی باز هم راه برگشت داری یعنی درهای بخشش و لطف خدا همیشه بازه و فقط خودت به خودت میتونی کمک کنی..