«چند باور قدرتمندکننده» برای رفع احساس گناه - صفحه 94

با نام خدای بخشنده و توبه پذیر

در پاسخ به سوال ایده رهایی از احساس گناه

با سلام و آرزوی موفقیت های بیشتر برای جناب عباس منش و همکارتنشان و بویژه همدلانی که با ایده و حرفهایشان در تداوم این راه گروه را یاری می کنند

اجازه بفرمائید هرچند ناقص ولی براساس تجارب خودم احساس و حرفهایم را باز نشر کنم . یه روز که بمنظور گردش تعطیلات تابستانی به روستای عمویم رفته بودیم وقتی به کنار دستگاه خرمنکوب رفته بودیم برادر چهار ساله را رها کردو و خودم مشغول چیز دیگیه ای بودم و غافل از اینکه برادرم در بازی کردن با زنجیر و دنده گردونه خرمنکوب سه انگشتش لای زنجیر و چرخ دنده گیر افتاد و تقریبا له شد و از انجای که خیلی نمیتونست روشن و شفاف حرف بزنه من گفتم خودش بازیگوشی کرده و اون لحظه اونجا نبودم و والدینم از من این حرف را قبول کردند ولی من کوتاهی و بی توجهی خودم را عامل بروز آن اتفاق میدانستم و تا خوب شدن دستش عذاب وجدان و احساس گناه شدیدی همراه با هزاران فکر منفی و عذاب میکردم و … فی الحال در طول مدت زمان سپری شدن این قضیه یکسری مطالب دستگیرم شد که به اختصار توضیح میدهم:

1- احساس گناه ایجاد حالتی شبیه به خشم است که متوجه خود ماست . به خاطر کاری که باید می کردیم ، یا نباید می کردیم . گاهی از دست خویش عصبانی میشویم و این خشم به مرور زمان روی هم انباشته و دیوارش بلندتر می شود .

2- ترس از راه می رسد . نگران می شویم که مطابق انتظاری که از خود داریم ظاهر نشویم . از ناکام شدن می ترسیم ، از خشم خود می ترسیم . از اشخاص ، از موقعیتها و از فعالیتهای جدید دوری می کنیم . و بعد احساس گناه می کنیم که چرا در حق خود کار بیشتری انجام ندادیم .

بعضی ها تحت تاثیر احساس گناه ، قدرت حرکت و تلاش خود را از دست می دهند و از ترس آنکه مبادا موفق نشوند و احساس حقارت کنند به سیاه و سفید دست نمی زنند .

این دو انرژی منفی که ناشی از افکار درونی است می تواند اثرات مخربی داشته باشد . روابط را مسموم می کند ، مانع رشد می شود و پیشرفت را با دشواری روبرو می سازد ؛ رنج می دهد و آسیب می زند ، نه تنها احساسی از بی ارزش بودن ، بلکه احساسی از تنفر از خویشتن ایجاد می کند ..

احساس گناه یکی از موانع مشکل آفرین در رهای و بهبودی است که به طور معمول با آن مواجه می شویم. اولین شکل بروز احساس گناه، از خود بیزاری جستن است که وقتی سعی در بخشش خود می کنیم اما احساس بخشودگی نمی کنیم، در وجود ما حاصل میشود.

چگونه میتوانیم خود را ببخشیم تا این بخشش را احساس کنیم؟

1- خدمت شما عرض کنم که ابتدا به خاطر داشته باشیم که گناه و شکست یک پیله تنیده شده غیر قابل گسستن نیست. صحبت صادقانه با خود و راهنمای خواستن از افراد مطلع و کسانی که دارای تجربه های مشابه بوده اند بر این مسئله صحه می گذارد. نتیجه این گفتگو ها در اکثر مواقع، آگاهی خردمندانه تر از نقشی است که خود ما در امور زندگی خود ایفا کرده ایم. گاهی اوقات متوجه می شویم انتظارات ما بسیار بالا بوده است. به جای انگشت گذاشتن بر مشکلات، تمایل خود به پیدا کردن راه حل را افزایش می دهیم.

نکته: در دراز مدت و با بررسی افکارمان متوجه میشویم که نه یک موجود کامل و بدون نقصی هستیم و نه موجود کاملاً ناقصی که تصور می کردیم. لازم نیست بر اساس توهمات خود یا بر خلاف آنها زندگی کنیم؛ تنها باید در واقعیت زندگی کنیم. (با همه ویژگی های مثبت و منفی ) از نقاط قوت و مثبت خود از خالق و کسانی که در کنارشان احساس آرامش کنیم قدردان و سپاسگزارباشیم و نقاط ضعف خود را بپذیریم و از طریق تمایل و فروتنی، برای پیشرفت در بهبودی و رهایی از احساس گناه آزادی عمل پیدا کنیم. بنابراین برای رهایی از احساس گناه به اندازه ای مسئولیت را قبول کنیم که از عهده ی انجامش بر می آمدیم.

2- برای اینکه ثابت کنیم آدم خوبی هستیم ، خود را با احساس گناه کردن مجازات می کنیم تا در تصویر ذهنی خود هم چنان شخصیت خوبی که از خود سراغ داریم باقی بمانیم . با احساس گناه کردن به خود می گوئیم « من این بار این کار را کردم ، اما دیگر این کار را تکرار نخواهم کرد . ببین از این کار چقدر ناراحت هستم . دیگر نمی خواهم این ناراحتیم را تکرار کنم . بنابراین با خود عهد می بندم که این رفتارم دیگر تکرار نشود. ولی یک نکته و خطای ظریفی هست و اون اینه که احساس گناه ، به ما اجازه تکرار اشتباه را می دهد . وقتی تاوان کار خود را پرداخت می کنیم مجاز و مجاب می شویم تا زمانی که حاضر به پرداخت جریمه و تاوان باشیم ، رفتار اشتباه خود را تکرار کنیم .

3- بخواهیم که بخشیده شویم . از کسی که در حق اول ظلم و یا قصوری انجام داده ایم ملتمسانه و واقعا پوزش بخواهیم و طلب عفو همراه با جبران باشد بنابراین از دیگران توقع داشته باشید با ملایمت و از سر احترام با ما رفتار کنند و خیلی راحتر می توانیم از شر احساسات موجود در زندگی رها شویم. اگر به خود و دیگران هم در کلام و هم در عمل احترام بگذاریم و به نیازها و احساسات خودتان و دیگران اهمیت دهیم دیگر احساس گناه و سرزنش در زندگی به سراغمان نخواهد آمد.

4- بیایم از زاویه مثبت به قضیه بنگریم و واقعیت را همانگونه که هست بپذیریم که ممکن بود این گناه با حجم و کیفیت بدتری اتفاق میافتاد بنابر در محور مختصات احساس گناه، در سمت مثبت محورحرکت کنیم(نه به سمت محور منفی) و کاری کنیم که می دانیم درست است، حتی اگر چالش برانگیز به نظر بیاید.

5- واقعا رهایی فوری از احساس رنجش و گناه میسر نیست . همانطور که گفتم احساس گناه و رنجش مقدمه خشم و عصبانیت است و خشم و ترس مقدمه احساسات منفی هستند ، در کنترل و اختیار گرفتن آنها نیاز مبرم به صرف زمان است . صبور باشیم و امیدوار.

6- به اختصار” خویشتنداری- دوست داشتن – توجه به تفریح- به استعداد و توانایی هایمان افتخار کنیم – در انجام هر کاری نیروی انگیزاننده و جذابش را بلُدکنیم

7- در دادگاه و کشمکش رهایی و عذاب وجدان به بخش کودک معصوم درونمان بیشتر رحم کنیم و دلسوزی کنیم.

از طولانی شدن کلام پوزش میطلبم – با آرزوی شادی و سرآفرازی