ذهنیت قدرتمندکننده در برابر ذهنیت محدودکننده | قسمت 5 - صفحه 36

سلام به استاد عزیز و خانم شایسته وتمام دوستان خوب سایت

من هیچوقت تدریس رو دوست نداشتم وارائه کنفرانس هم برام خیلی سخت بود توی دوران مدرسه.

ولی خوب به واسطه ی شغلم یکی از وظایفم در زمان کار تدریس به پرسنل محل کارم بود .خیلی این کار برام سخت بود.

خیلی مقاومت داشتم یادمه حدود دو سه ماهی بود که وارد محل کارم در بیمارستان شده بودم باید برای پرسنل بیمارستان کلاس آموزشی می زاشتم اولش خیلی مقاومت داشتم و گفتم کسی رو از بیرون بیارن تا به پرسنل آموزش بده ولی خودم تازه وارد مجموعه شده بودم و نمی تونستم بیشتر از این مقاومت کنم.ودر نهایت قبول کردم. بیمارستان به خاطر نزدیک شدن به زمان اعتباربخشی ،سریعا یک سالن اجاره کرد و بیشتر از 200 نفر از پرسنل رو اونجا جمع کرد تا همه رو یکجا آموزش بدیم.

تمام مطالبم رو آماده کردم وپاورپوینت درست کردم برام خیلی سخت بود .بارها تمرین کردم ولی اونقدر استرس داشتم اصلا دلم میخواست می مردم و تو این موقعیت نبودم داشتم دیوانه می شدم. یکی از دوستانم بهم پیشنهاد کرد پروپرانول فکر می کنم بود بخورم تا ضربان قلبم کنترل بشه وبتونم کلاس رو برگزارکنم .خداروشکر کلاسم به خوبی برگزار شد و بعد مسئولمون به من گفت تو که خوب ارائه کردی پس چرا اینطور مقاومت داشتی.

بعد از اون هم بارها کلاس آموزشی برگزار کردم البته تعداد دیگه اونقدر نبود در حد 20 الی 30 نفر بودن. و هیچ وقت این کار رو دوست نداشتم. برام خیلی سخت بود. البته به خاطر اعتماد به نفس پایین و روابط اجتماعی ضعیف بود.

تا اینکه حالا اومدم سراغ شغل مورد علاقم.و یک ایده ،تدریس توی این حیطه است .وقتی خواستم یک فایل آموزشی درست کنم مدام مقاومت داشتم ذهنم می گفت صدای تو اصلا قشنگ نیست. البته دیگران این نظر رو ندارن.

کلی با خودم حرف زدم مدام مرور کردم اون دوره های آموزشی ای رو که برگزار کرده بودم هرچقدر مرور کردم و بازخوردهای بچه ها رو یاداوری کردم تونستم نقاط قوت خودم رو پیدا کنم .اینکه مطالبم رو خیلی مفید آماده می کردم .به حاشیه نمی رفتم. چیزی رو می گفتم که حتما خودم قبولش داشته باشم .پاور پوینت هام عالی بودن. ودر نهایت بچه ها می گفتن تو اون چیزی رو که تدریس می کنی ما می فهمیم چی میگی.

و البته اون مقاومت هام هم به خاطر اعتماد به نفس پایینم بود تمام تمرکزم روی نقاط ضعفم بود واگر 99 تا کار درست انجام می دادم نمی دیدم و 1 کار رو نمی تونستم انجام بدم میدیدم برام بزرگ میشد و حتی جلوی کارفرما هم بازگو می کردم .

خلاصه الان که می خواستم فایل آموزشی ضبط کنم مدام این مقاومت رو داشتم که صدام خوب نیست.

ولی مدام این کلام استاد رو با خودم تکرار می کردم که هر جایی که بیشترین مقاومت رو دارید اگر تغییرش بدید بیشترین رشد رو خواهید داشت.

من هم با همه ی مقاومت ها فایلم رو درست کردم و صدا گزاری کردم .زیاد دلچسب نبود وقتی به دخترم نشون دادم گفت مامان تو باید بری کلاس فن بیان.

بعد هم من چند تا فایل از یوتیوب دیدم در مورد فن بیان. در یکی از ویدئوها که مربوط میشد به یکی از اساتید بزرگ گویندگی در ایران که صدای فوق العاده ای هم دارن گفت در هنر گویندگی ودر هنر سخنوری اصلا صدا مهم نیست مهارت ودانش هست که مهمه تمرین و ممارست هست که مهمه. وای اگر بدونید چه باوری در من ایجاد کرد .

تا حالا داشتم زور میزدم که حرف استاد رو باور کنم که استعداد اصلا مهم نیست به خاطر موقعیتی که درش قرار گرفته بودم باورش برام سخت بود ولی همین که قدم برداشتم خداوند هدایتم کرد به فایلی که بتونم این حرف رو بشنوم و باورش کنم. اون روز انگار دنیارو به من دادن.

در حال حاضر دارم با فایل های یو تیوبی روی خودم کار می کنم تا ببینم خداوند در ادامه چطور هدایتم می کنه.

این هارو اینجا نوشتم تا شاید بتونم به کس دیگه ای کمک کنم تا این حرف رو باور کنه و قدم برداره.

خدایا سپاسگزارم به خاطر هدایت هات به خاطر فرصتی که فراهم شده تا بتونم این کامنت رو بنویسم.

استاد از شما هم بینهایت سپاسگزارم.سلامت وتندرست باشید .و براتون عمری طولانی رو آرزو می کنم.