پیدا کردن الگوهای تکرار شونده | قسمت 1 - صفحه 18

به نام خالق عشق و زیبایی

درود و خداقوت به استاد عزیز و بانو شایسته نازنین و همه دوستان خوبم در این خانواده فوق‌العاده

این دوره باعث شده من منظور خدا رو خیلی بهتر متوجه بشم و حرف‌های استاد و کج‌فهمی‌های خودم رو از قانون خیلی بهبود ببخشم. دیگه اگه شرایط طبق خواسته من پیش نمیره از کسی شاکی نمیشم، میگردم دنبالش تا پیداش کنم و این خیلی نعمت بزرگیه برای من که تو این دوره بیشتر از همه باهاش دارم آشنا میشم.

وقتی سوال این جلسه مطرح شد اولش ذهنم داشت از مکتوب کردنش به خصوص در اینجا طفره میرفت و میگفت اینا خیلی شخصیه به کسی ربطی نداره و فکر کردم که واقعاً یه سری مسائل داره تو زندگی من تکرار میشه که من توجهی بهشون نمیکنم از مسائل مالی گرفته تا روابط که خوب تقریباً هر چند وقت یکبار یک روند سینوسی احساسی رو برام بوجود میاره، هرچند که نسبت به گذشته خیلی خیلی کمتر شده اما در مورد چند مورد اساسی همچنان داره تکرار میشه، یه جورایی انگار این تایمش به عقب افتاده اما همچنان هست. حس می‌کنم این هم خودش نشان دهنده تکامله. اما تصمیم گرفتم بیام و از دو شکل مثبت و منفیش بنویسم و به یاد بیارم که خودم هستم که دارم زندگیم رو خلق می‌کنم. مثلاً من بارها شده که از نظر مالی به صفره صفر رسیدم اما دوباره همه چیز خوب شده یا حس می‌کنم گاهی افراد احترام و ارزش لازم را برای من قائل نیستند. یه وقتایی ناخودآگاه از مقایسه خودم با دیگران و پیشرفت‌هایی که دیگران داشتند و من مثلاً تغییر خاصی نداشتم به شدت احساسم بد میشه و حس عقب‌ ماندن دارم. یه وقتایی از اینکه می‌بینم با وجود تلاش‌های زیادی که انجام دادم برای کارم اما نتیجه مورد نظرم نیمده خیلی خیلی احساسم بد میشه یا مثلاً احساس کمبود را در روابط عاطفی خودم به خوبی حس می‌کنم. از اینکه رفتار بعضی آدم‌ها چجوریه هنوز برام مهمه و گاهی فکر می‌کنم بعضی‌ها از خوبی من سوءاستفاده می‌کنند و به اندازه‌ای که من براشون ارزش قائلم اون‌ها نیستند. یه وقتایی کارام خیلی خیلی سخت پیش میره و بعضی‌ها بهم میگن بدشانسی تو چقدر. از همه بدتر و مهم‌تر احساس گناهم درباره خودمه. بی‌خود و بی‌جهت فشارهایی به خودم میارم که وقتی عمیق بهش فکر می‌کنم میبینم اصلاً اهمیتی نداره.

همیشه وقتی استاد میگفت به بازخورد جهان به خودتون نگاه کنید متعجب میشدم که بابا من این همه دارم خوبی میکنم این چرا نتیجه برعکسه، غافل از اینکه تو خودت رو نمیبخشی، با خودت مهربون نیستی بعد انتظار داری جهان چی بهت نشان بده؟

همینجور که داشتم مینوشتم متوجه ترمزهای خودم شدم. به خودم گفتم مگه تو باور نداری که جهان داره به فرکانس‌های هر کس جواب میده؟ پس چرا برات مهمه که دیگران چطور رفتار می‌کنند و چه نتیجه‌ای می‌گیرند؟ و مهم‌تر از همه چرا فکر میکنی چیزی که داری تجربه میکنی چیزی جدای از فرکانس‌ها و افکار توعه.

خیلی جالبه که این فایل درست در زمانی اومد که من متوجه یه الگوی تکراری در خودم و خانوادم شدم. قبل از اینکه بیام این کامنت رو بنویسم داشتم درباره یه موضوعی باهاشون صحبت می‌کردم و هی دوباره تو ذهنم دنبال راهکار بودم بعد همون موقع به خودم گفتم که بابا تو از تغییر دیگران عاجز هستی. تو نمیتونی کاری کنی تغییری تو زندگی کسی ایجاد کنی. تنها راهش اینکه خودت جوری زندگی کنی که الگو بشی. چرا برات مهمه که دیگران چجوری فکر می‌کنند چجوری زندگی می‌کنند چجوری حرف میزنند یا اصلاً کجای زندگیشون هستند؟ بعد دیدم این الگو توی کار هم داره به من ضربه میزنه. من نباید کاری کنم طوری حرف بزنم طوری ایده‌پردازی کمک که دیگران از من خوششون بیاد بیان کارهام رو دنبال کنند. یا کسی از من خوشش بیاد باهاش ارتباط برقرار کنم. من باید خودم باشم. من باید خودم رو دوست داشته باشم. خودم رو دوست نداشتم که این رفتارها رو از جهان به عناوین مختلف دیدم. چه تو بحث روابط و چه تو بحث کاری. این هم تو ذهنم خیلی ریز داشت کارش رو میکرد به خصوص در زمینه کاری که در قالب مشورت داشت اهمیت نظر دیگران و زندگی به سبک دلخواه دیگران رو به من تحمیل میکرد.

یه ترمز خیلی مهمه دیگه که احساسم رو به شدت بد میکنه هنوز هم ترس از اشتباه کردنه. یعنی من میترسم که اشتباه کنم و احساس گناه پیدا میکنم نسبت به این قضیه که آقا تو اشتباه کردیا، یعنی انقدر رو این اشتباهه زوم میکنه که به چشمش نمیاد کارهای خوب.

اما این داستان سمت دیگه‌ای هم داره. من خیلی بهتر شدم از نظر مالی، یعنی وقتی به یاد میارم که کی بودم و الان دارم چی میشم خیلی خیلی احساسم خوب میشه. من آدمی بودم که خیلی کم برای چیزهایی که بهشون علاق داشتم انرژی و هزینه میکردم اما حالا الویتم شده چیزهایی که دوست دارم. ذهن من برای اتفاقات بزرگ شده یعنی میتونم خیلی بزرگتر به همه چیز نگاه کنم، به عبارت بهتر محدودیت‌ها دارند تو ذهنم کمرنگ‌تر میشن و دیگه واکنشی و هیجانی نسبت به موضوعی رفتار نمیکنم. خیلی اعتمادبه‌نفسم در بروز خودم بیشتر شده و این خیلی حس خوبی بهم میده. خیلی نگرانی‌هام در مورد مسائل مختلف کمتر شده و تواناییم در شناخت خودم خیلی بالاتر رفته که واقعاً احساس خوبی بهم میده. خیلی بیشتر از گذشته خودم رو تحویل میگیرم و وقت بیشتری برای خودم میگذارم و این خیلی حالم رو خوب میکنه. مثلاً وقتی صحبت از یه خواسته‌ای میشه من همیشه به بهترین حالتش فکر میکنم و خودم را لایق بهترینش میدونم و این خیلی خوبه برام، نه اینکه بگم دیگران چقدر احمق و کوته فکرند، میگم خداروشکر که چقدر بهتر قدرت و عظمت خدا و لیاقت خودم را دارم درک میکنم و چقدر ذهنم بازتر شده نسبت به همه چیز.

واقعاً این پرسش برش تازه‌ای رو در خط فکریم ایجاد کرد و از اساتید بزرگوار خودم بی‌نهایت سپاس‌گزارم برای این فایل گرانبها.