پیدا کردن الگوهای تکرار شونده | قسمت 1 - صفحه 88

به نام خدا

سلام مجدد استاد ذهنم خیلی نجواهاش جلوم‌می‌گیرن که با اسم پروفایل خودت این‌کامنت نگذار اگر دیگران ببینن چی اگر قضاوتت کنن‌چی و…

ولی می نویسم.

استاد من از بچگی وقتی 6 سالم بود هیچ رابطه خوبی با مادرم نداشتم هرچقدر فکر می کنم هرچقدر تلاش می کنم روی نکات مثبتش تمرکز کنم چیز جز اینکه مثلا یه ناهار شام پخته پیدا نمی کنم .شایدم خیلی خوبی ها کرده ولی ذهنم به خاطر نمیاره ولی من روی کاراش حساس شدم .

همیشه حسرت می خوردم به دخترایی که مادری دارن که دوستشون داره و باهاشون رفیقه . هیچ وقت این حس تجربه نکردم که. وقتی یه مشکل خیلی بزرگ دارم از مادرم کمکم بخوام و اونم من راهنمایی کنه من در آغوش بگیرهه .

شایدآخرین باری که مادرم من در آغوش خودش گرفته باشه برگردی به بچگی هام وقتی 10 سال یا کمتر داشتم .

هیچ وقت تا الان نشده مادرم دونفره با من بریم یه بستنی بخوریم حسرت شده به دلم .

وقتایی که می رفتم مدرسه مادرها با شوق ذوق می امدن بچه هاشون بغل می کردن من نه نداشتم این محبت .سنم که کمتر بود این قدر مثل الان دنبال محبت نبودم ولی استاد الان دلم یه نفر می خواهد که بتونم یکبار بغلش کنم

پدر ومادرم کنارمن ولی انگار نیستن باهم تو یه خانه نفس می کشیم ولی انگار دشمن خونی هم دیگه هستیم..

همیشه حسرت خوردم یکبار از مدرسه راهنمایی دبیرستان دانشگاه و سرکار بیام خانه مادرم بیاد کیفم بگیره باهام صحبت کنه بغلم کنه یکبار ببوسم

بگه روزت چطور بود

همیشه من با هیجان شوق ذوق اتفاقات روزم تعریف می کردم ولی هیچ توجه ای نبود بهش استاد.

یادم دوستام با مادرشون باشگاه برو تفریح برو .من درسم به شدت عالیه همیشه مادرهایی بقیه میی امدن بهم جملات خوب می گفتن ازم درخواست می کردن به دخترشون درس بدهم

برای دختراشون به شدت ارزش قائل بودن .ولی من رتبه برتر میشدم شاگرد اول میشدم می رفتم خانه نهایت یا تبریک خشک خالی بود یا اخرش جنگ دعوا با مادرم که خواهش می کنم سروصدا نکن بزار من درس بخونم .

استاد ارزوم بود یکبار یکی یه لقمه اماده کنه بده من صبح بخورم برم مدرسه همیشه پول بابام میداد شب بهم خودت یه چی تو راه بخور

هیچ وقت تو سال هایی که مدرسه دانشگاه و.. کسی یه لیوان جایی دست من نداده صبحانه نخورده رفتم .بعدشم تا ساعت 15 مدرسه بودم یا دانشگاه و…می رفتم خانه می دیدم مادرم هنوز خوابه و توقع داره من خودم یه تخم مرغ چیزی بخورم اعتراضم که می کردم اخرش بحثمون میشد و من مقصر شکمو و…شناخته می شدم

روزی 4 ساعت شایدم کمتر تو کل 4 سال دبیرستانم خوابیدم ساعت ها درس بخون توقع داشتن گرسنه ام نشم اعتراضم نکنم .

خانه ما خانه ای مشترک بود با یکی از اقوام نزدیک همون خودش شده بود هزارتا چالش برای من .

استاد التماس خانوادم می کردم اجازه بدهید من کنکور دارم درس بخونم تا الان کسی دیدید التماس گریه کنه بزارن درس بخونه چون امتحان داره ؟

وجودم سرشار از عقده هاست .

روزایی که آبمیوه دوستام مادرشون میکرد تو حلقون که فقط تک نششن .من با گریه التماس درس می خوندم شیمی فیزیک نهایی 20 میشدم .قطعا لطف خدا بوده ولی منم خیلی تلاش کردم .

استاد ما اتاق خواب شخصی نداشتیم حریم خصوصی هیچ وقت نداشتیم ..من هیچ وقت تو خانواده با برنامه با مدیریتی بزرگ نشدم

مثلا من فرداش امتحان نهایی دانشگاه داشنم اینا تصمیم می گرفتن برن مشهد بعد اگر هم من اعتراضی می کردم می گفتن تو آسایش ارامش خانواده گرفتی با درس خوندنت.

من کتک میزدن به زور ببرن پارک که درس نخون شاید باور نکنید به قران قسم شب های امتحان من که می رسید با مشت لگد فحش جیغ ما ببر بیرون که تو ضد حال مایی ..هیچ وقت قدر من دونسته نشده .

با التماس خواهش می کردم یه کتابخانه برم استاد نمیزاشتن می گفتن دختر خوب نیست بره بیرون مگه خرابی ..

توخانه هم همیشه 500 نفر مهمان بود من تو سرمای زمستان مثل چی یخ می زدم می رفتم تو حمام درس خوندن حمام ما توحیاط خونمونه .

تا الان دیدی پدر مادری از قصد صدا ضبط بزارن 500 بچشون درس نخونه .

من میزاشتم درسام 12 شب به بعد می خوندم که ساکت باشه خانه بتونم درس بخونم .

تو درس خوندم که همیشه تنها حامیم خودم خدا بودیم .شهریه دانشگاهم دادن انقدر مادرم هر سری تکرارش می کنه که من دیگه خونم به جوش میاد کافی یکبار بگی شما تو درس من حمایتم نکردی. شروع می کنن من شهربه ات دادم .

همیشه حسرت خوردم تو یه خانواده ارام کم جمعیت بودم .این تضاد درونی من

تا الان یکبار مادرم موهای من شانه نکرده بهم عشقم دخترم از ته دل نگفته هیچ وقت نیامده دست من بگیره یه مسافرت خانوادگی ما ببره.

کل زندگیمون فدای خانوادش کردن همه زندگی مادرم خواهراش برادرش هستن .

حسرت خوردم یکبار مثل همه منم یه خانواده ساکت ارام داشته باشم .

حسرت خوردم یکبار مادرم مثل همه مادرها به بچشون کیک پزی آشپزی یاد بده

همیشه یه ادم عصبی بوده که فقط با فحش داد بیداد باهم حرف زدیم .

درسته ادم نباید بیرون از خودش دنبال محبت باشه ولی گاهی ادم با یه سری چیزهای کوچیک خیلی خوشحال میشه .

من گریه می کنم از رنج من حس می کنم شاد میشه .

وفقط هم با من این مدلی رفتار می کنه برادرم خیلی دوست داره همیشه به اون عشق می ده می بوسش نازش می کشه

خواهرمم خیلی دوست داره

فقط با منی که دختر بزرگشم اینطوریه

خدا نکنه من کوچیک ترین حرفی بزنم همون پتک می کنه تو سر من .

توقع همه چی داره از من ولی خودش هیچی هیچ کاری نمی کنه .

پدرمم باز بهتره ولی هیچ وقت اونم رابطه خوبی باهم نداشتیم همیشه بحث بحث و…

برادرم باز بدتر از مادر پدرم هرچقدر سعی می کنم باهاش مهربان باشم و خوب رفتار کنم ولی دست درازی میکنع به من

و مادرمم چون اون پسره حق میده به اون .

هیچ دوست رفیقی ندارم .

خواهرم که کوچیکتر بود و تنها همدمم بود اونم ازدواج کرده رفته عملا همیشه تنهام .نه دوستی نه رفیقی

بدترین الگو تکراری تمام زندگی من توجه بوده اینکه دوست داشنم عشقی دریافت کنم که نکردم

اینکه یکبار مادرم با عشق کنار من دراز بکشه من بغل کنه پیش من بخوابه

جالب این من از همه مهربان تر دلسوز ترم و کاری تر هرکاری بتونم برای همه می کنم ولی هیج فایده ایی نداره .

هرچی بیشتر محبت کردم بیشتر دور شدن .

استاد الگوی تکراریم این بوده دوست داشتم احترام توجه محبت دریافت کنم نکردم .

اینکه احساس میکنم وقتی خوبی ای در حق دیگران میکنم ازم قدردانی نمیشه در اکثر مواقع و این موضوع رو سالهاست که دارم تجربه میکنم تو زندگیم از طریق افراد مختلف ….

و اینکه گفتین وقتی احساس بی توجهی می کنید خیلی اذیت میشم

من طرحواره ایثار گری دارم همیشه خودم فدای همه کردم ولی خسته شدم از این خوبی مهربانی .

همیشه من تو رابطه باهمه دوست رفیق خانواده فامیل و… داشتم محبت می کردم توجه می کردم خوبی می کردم ولی هیچ دریافتی نداشتم .

انگار من سنگ صبور بقیه ام.

همیشه حق خودم لباس خودم جای خودم کار خودم بخشیدم به دیگران..

هرکس هرچی گفت گذشت کردم.

بسته خسته شدم از خوبی زیاد از ادم بودن زیادم .