پیدا کردن الگوهای تکرار شونده | قسمت 2 - صفحه 36 (به ترتیب امتیاز)

به نام خداوند هدایتگر

سلام دوباره به استاد عزیز و تمام دوستای خوب این سایت

این دومین الگویی هست که در روابطم پیدا کردم و چون موضوعش متفاوت بود، ترجیح دادم تو یه کامنت جداگانه بهش اشاره کنم.

من از کودکیم دوستای نزدیک متعددی داشتم، و از همنشینی باهاشون لذت میبردم. اما فارغ از سنم و اینکه چه دوره ای با دوستام بودم، ینی از دوران مدرسه گرفته تا دانشگاه و فضای کار و رفت آمدهای خانوداگی بعد از ازدواج، یک الگو همچنان ثابت مونده. ینی آدما کلا عوض شدن، جنس رابطه ها و نوع دوستی و خوش گذرونی و کیفیت روابط به کلی عوض شده، اما همچنان یه چیزی تکرار میشه تو همشون.

اونم اینه که بعد از صمیمی شدن روابط، دوستام از اعمال شوخی های هماهنگ شده روی من لذت زیادی میبرن! شاید خنده دار باشه اما واقعا عجیبه. مثلا یادمه تو دبیرستان، هر وقت با دوستامون میخواستیم بریم تو شهر خوش گذرونی، همه پیشنهاد میدادن که کجا بریم، و منم پیشنهاد میدادم، فارغ از اینکه پیشنهاد من خوبه یا بد (بعضا واقعا بهترین پیشنهاد بود) ولی همه با خنده میگفتن که “صرفا چون تو اینو گفتی، اصلا اینجا نمیریم!” و واقعا نمیرفتیم. نه که از قبل هماهنگ کرده باشن حال منو بگیرن، نه! در لحظه تصمیم دسته جمعی این میشد که به من ضد حال بزنن و بخندن.

یا مثلا، الان که با یک سری از دوستامون رفت و آمد خانوادگی داریم بعد از ازدواج، موقعی که دور هم داریم بازی دسته جمعی انجام میدیم، بدون هماهنگی، اکثر دوستان به طور پیشفرض میخوان منو جریمه یا اذیت کنن تو بازی، بدون اینکه از هم دلخوری داشته باشیم. انگار اذیت کردن من لذت بخشه براشون! البته باید بگم که الان این قضیه خیلی کمتر از 10 – 15 سال پیش شده و دوستای خیلی پخته تری دارم که حد خودشون رو میدونن و احترام زیادی برای من قائلند.

این شوخی های هماهنگ نشده اما همه جانبه، کاملا برای من یک الگو شده و میدونم فرکانس درونی من باعث به وجود اومدنشون میشه. خیلی وقتا میگیم و میخندیم دور هم، منم یکم بهم فشار میاد ولی وقتی میبینم همه خوشحالن و می خندن، سخت نمیگیرم به خودم و میگذرم. اما بعضی وقتا واقعا اذیت میشم و احساس میکنم بقیه دارن به قیمت ناراحت کردن من خوشحال میشن.

من واقعا دلیلشو نمیفهمم، چندبار تلاش مختصری کردم علتشو پیدا کنم ولی چیز خاصی دستگیرم نشده. اما الان یه چیزای دیگه ای رو میخوام توضیح بدم که شاید بی ربط نباشه.

من ازونجایی که در کودکیم کوچک ترین نوه فامیل بودم، همیشه در مرکز توجه بودم و البته ازین مساله بسیار راضی بودم. همیشه با شیطنت هام باعث میشدم که تا همه بخندن. خندوندن بقیه رو همیشه دوست داشتم. حتی یادمه بعضی وقتا عمدا خودمو تو دردسر مینداختم یا عمدا اشتباه میکردم تا بقیه بخندن! این شخصیت به طریقی، در دوران مدرسه و دانشگاه هم ادامه پیدا کرد. من در اکثر روابطم، به طور ناخودآگاه در نقشی فرو میرفتم که سعی میکنه با همه صمیمی باشه، مسخره بازی در بیاره و همه رو بخندونه. در عین حال، از نظر فرکانسی هم اکثرا جزو کم سن و سال ترین افراد گروه به نظر میرسیدم، فارغ ازینکه ممکن بود سنم و درک و شعورم از بقیه بیشترم باشه. این کم شدن “سن فرکانسی”، به خیلی ها این فرصت رو میداد که با من بیشتر شوخی کنن تا بقیه.

شاید یه جور دیگه هم بشه بهش نگاه کرد: من چون دوست دارم بقیه رو بخندونم، سن فرکانسیم رو انقدر میارم پایین که بقیه با هر سنی بتونن راحت باهام شوخی کنن و بخندن! من از بچگی چون خیلی اینو تمرین کردم که با کوچیک ترین عضو گروه بودن میتونم بقیه رو بخندونم، الانم هی دارم این فرکانس رو در روابط دیگه تکرار میکنم تا هم بیشتر خوش بگذره به بقیه و هم من مورد توجه بیشتری قرار بگیرم. اما بعضا در این فرآیند کم کردن سن فرکانسی، عزت نفسم آسیب میبینه و اینجا جاییه که بقیه شروع میکنن به اذیت کردن من و من ناراحت میشم. (در لحظه دارم اینو میگم و هیچ ایده ای ندارم که درسته یا نه)

این الگو انقدر ادامه دار شد در زندگی من که بعد از مهاجرتم به تهران، فقط با آدمای بزرگتر از خودم دوست شدم. تمام دوستایی که تو محیط کار و تحصیل در تهران پیدا کردم همگی از من بزرگتر بودن و من به طور طبیعی در اون نقش “کوچیک ترین شخصیت جمع” قرار میگرفتم و نیاز به تلاش اضافه برای پایین آوردن سن فرکانسی نیست. این اتفاق خیلی هماهنگه با فرکانسم! و البته اصلا ازش ناراضی نیستم. کوچیک ترین شخص جمع، همیشه کلی چیز برای یادگرفتن از اطرافیان مسن تر از خودش داره و منم کلی چیز ازشون یاد گرفتم.

فقط دوست ندارم شدت این فرکانس سنی کم، بیش از حد متعادل باشه تا عزت نفسم تخریب شه و باهام بیش از حد شوخی کنن و تو سری خور بشم. پس شاید لازم باید یکم این فرکانس رو تعدیل کنم و خودمو بزرگ تر جلوه بدم. چندین بار تلاش کردم برای این قضیه، اما ذهنم مقاومت داره باهاش، چون فکر میکنم آدمایی که خودشونو جدی میگیرن، خشکن و دوستای صمیمی ندارن، بحث خنده داری برای گفتن با دوستاشون ندارن چون مشغول جدی بودنن. اما اینطور نیست، بین همین دوستای بزرگتر از من، افرادی هستن که عزت نفسشون خیلی زیاده و شخصیت مقتدری دارن، ولی در عین حال خوش رو و اهل خنده هستن. خیلی کم پیش میاد کسی بخواد مسخرش کنه و یا سر به سرش بذاره، یا همه با هم بریزن سرش.

پس شدنیه! اما چجوری؟ امیدوارم خدا هدایتم کنه به راه حل صحیحش

از استاد عزیز و دوستان میخوام که اگر آگاهی یا باور مناسبی در این رابطه دارند، با من اشتراک بذارند. ممنون