پیدا کردن الگوهای تکرار شونده | قسمت 9 - صفحه 11

به نام خالق عشق و زیبایی

درود و خداقوت به استاد عزیز و بانو شایسته نازنین و همه دوستان جان خودم در این مسیر زیبا و پرمهر الهی

خدارا سپاس‌گزارم که نور هدایت خودش رو در زندگی من و دوستان عزیزم که در این جمع دوست داشتنی هستند می‌تابد و هر روز مسیر مستقیم را برایمان نمایان‌تر می‌کند مسیری که تنها و تنها زیبایی و آسانی است.

این سری فایل‌های اخیر و دوره کشف قوانین بیش از همه چیز کیفیت ارتباطم با خداوند را بسیار بهبود بخشیده که به‌نظرم مهم‌ترین مورد هم دقیقاً همینه، یعنی زمانی که کیفیت ارتباط با خدا بهبود پیدا میکنه شما فقط ثروتمند نمیشی، فقط کارهات راحت‌تری پیش نمیره، فقط عشق و صمیمیت بیشتری را در ارتباطات تجربه نمیکنی، فقط جسم و روحت سلامت‌تر نمیشه، بلکه احساس زنده بودن داری که از همه این‌ها ارزشمندتره و این الماسی است که در این روزها بیشتر جلای آن را حس می‌کنم، با تمام وجودم از اساتید خوب خودم سپاس‌گزارم که به زیباترین شیوه ممکن این آموزش‌ها را به ما منتقل می‌کنند.

اما زمانی که به پرسش این فایل دقت کردم، چه در حالت تجربه مثبت و زمان‌هایی که به اهداف خودم رسیدم و چه در حالت منفی یعنی زمان‌هایی که نرسیدم به اهدافم یا نصفه کاره رهایشان کردم، یه موردی بیش از همه تو گوشم زنگ زد که خب استاد عزیز در دوره کشف قوانین هم خیلی خوب و مفصل دربارش صحبت کردند و اون هم باور به خالق بودنه. یعنی تمام کم‌کاری‌ها، بی‌انگیزگی‌ها یا ادامه ندادن‌ها ریشش برمیگرده به این موضوع که ما باور نکردیم که واقعاً این خودمان هستیم که داریم اتفاقات زندگی خودمان را رقم میزنیم و در طی فرایند با قدرت دادن به موضوعات مختلف از هدف خودمان باز میمونیم، چرا؟ چون نهایتاً به این نتیجه میرسیم که عوامل دیگری هم هستند که تأثیرگذارند و شاید به صلاحمان نباشد و اینگونه خودمان را راضی می‌کنیم.

درواقع این موضوع خود خود شرکه. ما فکر می‌کنیم وقتی صحبت از شرک میشه یعنی بیای بگی آره خدا کیه بابا و از این حرفا اما شرک مفهومیه که در قلب و ذهن ما اتفاق میفته و وجودمون رو در برمی‌گیره. زمانی که ما قدرت میدیم به عواملی که سر راه ما قرار میگیرند که به‌نوعی سد راه ما برای تحقق خواستمون بشند، حالا در هر لباس و رنگی، این خود شرکه. اما وقتی میایم این باور که تنها من هستم که اتفاقات زندگیم رو خلق میکنم و هیچ عامل دیگری تأثیرگذار نیست رو در خودمون ایجاد میکنیم، هرگز از مسیرمون متوقف نخواهیم شد. ممکنه نجواهایی بیان و سدهایی ایجاد بشوند اما زور این باور بارها و بارها قدرتمندتر از این نجواها و سدها خواهد بود. این باور به خودی خود چنان شور و اشتیاقی را در ما ایجاد میکنه که امکان نداره از توقف بازبایسته.

وقتی به یاد آوردم مواردی که به خواسته‌هام رسیدم رو به این نتیجه رسیدم که من باور داشتم که میرسم حالا در خیلی از مواردش هم ناآگاهانه بوده اما قشنگ به یاد دارم که هیچ ترمز خاصی دربارشون نداشتم یا یه جوری غلبه میکردم بر ترمزهایی که وجود داشت.

اما درمقابل مواردی هم بود که به محض برخورد با کوچکترین تضادی از حرکت ایستادم، چرا؟ چون زور موارد بیرونی بیشتر از زور باور، ایمان و شور و اشتیاق من بود.

نکته مهمی که بسیار در هدف‌گذاری مهم و جریان سازه توجه به هدایت الله. در بسیاری از موارد ما وقتی روی خودمون و توانایی‌هامون حساب میکنیم، شاید در شروع یه انگیزه‌هایی داشته باشیم، اما خیلی سریع این انگیزه‌ها فرو میشینه، چرا؟ چون که منطقی پشتش نیست و در تجربیات قبلی اثراتی ازش وجود نداره و ذهن میاد با یه دو دوتا چارتای ساده به این نتیجه میرسه که نه تو از پس این کار برنمیای، اما وقتی که میایم فارغ از اینکه الان چقدر آمادگی و تواناییش رو داریم روی جریان هدایت حساب میکنیم و به یاد میاریم زمان‌هایی که این جریان هدایت چه معجزه‌هایی رو در زندگیمون رقم زد، اونقوت دیگه یه آدم صرفاً با انگیزه نیستیم، ما احساس خدایی خواهیم داشت.

موضوع و بیماری خیلی مهم دیگه‌ای که در دوره شیوه حل مسائل باهاش آشنا شدم که اصلاً یه تنه خودش بزرگ‌ترین مانع رسیدن به خواسته‌های زیبا میتونه باشه، کمال‌گرایی است. اینکه اولاً اهداف نامناسب انتخاب میکنیم و در ثانی به‌دنبال برداشتن قدم‌هایی بیش از ظرفیت خودمان هستیم تا به دیگران را راضی کنیم یا ثابت کنیم که ما چقدر توانمند هستیم درصورتی که دقیقاً قانون برعکس این موضوع عمل میکند یعنی زمانی که شما خودت به این باور میرسی که توانمندی جهان تو را توانمندتر خواهد کرد بدون اینکه نیازی داشته باشی که کسی از آن مطلع باشه. درواقع همین کمال‌گرایی به‌جای اینکه به راه‌حل‌های سازنده فکر کنه و بیاد زخم رو از ریشه درمان کنه به‌دنبال مسکنیه که فقط برای همین لحظه آرامش کنه. به عبارت ساده‌تر با دست‌کم گرفتن یا بی‌ارزش تلقی کردن بهبودگرایی به‌دنبال پاک کردن صورت مسئله است. صورت مسئله چیست؟ همان هدف یا الگوی تکرارشونده. در واقع این بیماری باعث میشه ما به‌جای اتفاق افتادن یا تجسم نقطه دلخواه، به موانع موجود فکر کنیم و طبق قانون چیزی را جذب میکنیم که بیشتر به آن توجه میکنیم یعنی موانع، یعنی کمبودهای بیشتر اما زمانی که به شیوه بهبودگرایی عمل میکنیم کانون توجه ما به روی نقطه ایصال به مقصوده یعنی هر قدمی که برداشته میشه رو یه قدم خودش رو به هدف نزدیک‌تر میبینه و طبق قانون جذبش میکنه چون بیشتر بهش توجه کرده.

در سمت دیگر این ماجرا رقابت و مقایسه بادیگران هم مزید بر علت میشود و به آتش موارد قبلی میدمد. در شرایطی که اگر خودمان را از دیگران جدا کرده و تنها به فکر بهبود خود باشیم همه چیز بر وفق مراد ما پیش خواهد رفت.

شاید این مورد باید در ابتدا گفته میشد اما تعریف کردن موفقیت و هدف به شیوه صحیح باعث و بانی تمام این موارد قبلی می‌تواند باشد. اینکه هدف رسیدن به مقصد خاص نیست، اینکه مثلاً در کنکور نفر اول باشم، در بیزینسم بی‌رقیب باشم، با فلان کس ارتباط داشته باشم یا فلان هیکل رو داشته باشم، هدف این شخصیتی است که در مسیر داره ایجاد میشه، هدف این بهبودها، انگیزه‌ها و احساسی است که در لحظه داره ایجاد میشه، احساس آگاهی و آرامش بیشتر و درک هدایت الله در نقطه به نقطه مسیر، هدف عشقه عشق فارغ از اینکه دیگران چی دوست دارند کاری رو انجام بدی و چیزی رو داشته باشی که عاشقشی. وقتی که هدف به این شکل تعریف میشه ما از رسیدن به نقطه هدف رها میشیم و به احساس آرامش و خوب میرسیم و همین موضوع باعث میشه که ما در مسیر خواستمون قرار بگیریم و به سادگی هدفمون رو تجربه کنیم چون به یاد میاریم که هدف ما از رسیدن به این خواسته و هدف، رسیدن به احساس خوب بیشتره پس اگر من احساسم خوب باشه یعنی همین الان هم به هدفم میرسم پس طبق قانون احساس مشابه احساس مشابه بیشتری رو جذب میکنه یعنی جهان شرایطی رو برای من ایجاد میکنه که من احساس خوب را بیشتر و بیشتر حس کنم.

دست کم گرفتن هدف و مسیر رشد هم از موارد مهم دیگه‌ای که خیلی وقت‌ها یقه خودم رو گرفته، به این معنا که در شروع وقتی هدفی رو برای خودمون تعریف میکنیم قبل از اینکه به اون هدف برسیم احساس میکنیم که اون هدف کوچکه یا اتفاق خاصی نیفتاده یا نمیفته اگر به اون هدف برسیم، بنابراین خیلی راحت رهاش میکنیم درصورتی که اینطور نیست، رشد ما انقدر آرام اتفاق افتاده که ما متوجه نیستیم که رشد کردیم و از اونجایی که همیشه هدف‌ها و خواسته‌های ما بزرگ‌تر میشن فکر میکنیم که هیچ اتفاق خاصی نیفتاده و دلسرد میشیم و ولش میکنیم. اما وقتی نقطه شروع رو به یاد بیاریم و تغییرات هرچند کوچک این مسیر رو متذکر بشیم، نه تنها بی‌انگیزه و دلسرد نمیشیم بلکه از ذره ذره تغییرات خودمون هم به احساس خوب میرسیم و انگیزمون برای ادامه مسیر بیشتر میشه و توانایی و باورهامون و احساس لیاقتمون نسبته به اون خواسته و خودمون بیشتر و قوی‌تر میشه و همین موضوع و احساس خوب ما رو در مسیرهای راحت‌تری برای تحقق خواسته و هدف قرار میده.

موضوع دیگه اینکه اهداف سالم برای خودمون تعریف نمیکنیم، گاهاً پیش میاد اهدافی که ما برای خودمون تعریف میکنیم با ارزش‌های بنیادین ما در زندگی در تعارضه و همین موضوع باعث میشه که ما به خوبی ادامه ندیم چون خیلی سریع به پوچبی و ناسالمی هدفمون پی میبریم و بی‌خیالش میشیم که این موضوع از این جهت که یه شخصیت اشتباه‌کننده رو در ما ایجاد میکنه برای ما مفید نخواهد بود چون یادآوری شکست‌های گذشته میتونه برای تعریف و پیشروی برای هدف‌های بعدی مارو دچار مشکل کنه.

یکی دیگه از موانع رسیدن به هدف مرور تجربیات ناموفق گذشته است. اما باید پذیرفت که تجربیات گذشته به خاطر افکار و باورهای قبلی ما بوده و باید برای ذهنمون منطقی کنیم که وقتی من دارم آگاهانه به کانون توجه و افکارم جهت میدم بدون شک اتفاقات برای من متفاوت رقم خواهد خورد و دلیل نمیشه که این بار هم بخوام شکست بخورم و اصلاً شکستی وجود نداره یعنی همان به‌ظاهر شکست‌ها و تجربیات ناموفق من رو به سمتی سوق داد که برم ایراد خودم رو پیدا کنم و قانونش رو بفهمم تا خیلی نتایج کیفیت بهتری داشته باشه تو زندگیم و هدف‌ها رو هم درست‌تر تعریف کنم برای خودم.

تلاش برای حفظ محیط امن و مقاومت در برابر تغییر و به‌نوعی درست نبودن جای اهرم رنج و لذت در ذهن یا عدم جسارت در پرداخت بها. اگر ما به درستی اهرم رنج و لذت برای خودمون تعریف نکرده باشیم در مقابل تغییر و خروج از منطقه امن خودمون بسیار محافظه‌کارانه عمل خواهیم کرد و این موضوع انرژی زیادی را از ما میگیره که میتونه ما رو در همان ابتدای مسیر متوقف کنه یعنی تغییر و خروج از منطقه امن هراس آفرین و بی‌ارزش میشه در برابر نتایج مطلوبی که این تغییر میتونه برای ما داشته باشه و ما حاضر نخواهیم شد تا بهای رسیدن به خواسته رو پرداخت کنیم و چیزهایی که لازم هست رو در این مسیر قربانی کنیم. مثل کاری که ناپلئون در زمان جنگ انجام میداد و دستور میداد که تمام کشتی‌های خودی را به محض ورود به منطق جنگی آتش بزنند تا افراد هیچ راهی غیر از پیروزی در ذهنشان نداشته باشند، یا پیروز میشوی یا میمیری یا واقعه عاشورا که امام حسین با تمام توان بهای رسیدن به هدفش رو پرداخت کرد.

در واقع مکتوب نکردن دلایل و انگیزه‌ها و فراموشی اون‌ها باعث میشه که ما به اهدافمون نرسیم یعنی خیلی راحت و با برخورد به تضادها فراموش کنیم که اصلاً چرا این هدف رو برای خودمون تعریف کردیم اما وقتی که میایم مکتوب میکنیم متوجه میشیم که واقعاً رسیدن به این هدف ارزشش رو داره، مثل چکاپ فرکانسی که تا وقتی ننویسی متوجه نمیشی که چقدر تغییر کردی و همین نوشتن و یادآوریش چقدر میتونه به ما انگیزه بده و باورهامون رو قوی‌تر کنه، هرچقدر باورها قور‌تر بشه احساس خوب بیشتر میشه و مسیر آسان‌تر.

این‌ها مواردی بود که به لطف هدایت الله بهم گفته شد و سپاس‌گزارم برای این جریان فوق‌العاده که روز به روز من رو شادتر و زندگی رو برام عمیق‌تر کرده.