خداوند را بهتر بشناسیم | قسمت 1 - صفحه 7 (به ترتیب امتیاز)

قسمت 1

متن کامل فایل ارزشمند “خدا را بهتر بشناسیم 1” تقدیم به دوستان عزیز هم فرکانسی:

به نام خدای مهربان

سلام خدمت شما دوستان عزیز

من یه فایلی رو چندوقت پیش گذاشتم روی سایت، یه قسمتی از اون فایل من در مورد این موضوع صحبت کردم که به خدا بهتره که به شکل یه سیستم نگاه کنیم، یک انرژی، یک انرژی اندیشمند و اینطوری خیلی بهتر خدا رو درک میکنیم. خیلی از دوستان متوجه منظور من نشده بودن و انتقاد داشتن. ببینید دوستان اگر که شما خدایی رو که در قرآن معرفی شده باشه قبول داشته باشید خیلی بهتر حرف های منو درک میکنید. همه فکر میکنن که خداوند یک انسانه، یه جورایی همه ی ما ته دلمون دوست داریم فکر کنیم که خدا یه انسانه ولی قدرتمندتر، ولی خیلی مهربون تر، ولی خیلی عظیم تر. همه ی اشتباهاتی که ما در مورد خداوند داریم، همه ی دیدگاه های غلطی که در مورد خداوند داریم از اینجا نشات میگیره که ما خدا رو مثل خودمون می بینیم، از نگاه خودمون بهش نگاه میکنیم و مثل خودمون قضاوتش می کنیم. اما اتفاقی که داره واقعا در جهان میفته اینه که خداوند یک انرژیه، یک انرژیه که تمام جهان از اون انرژی شکل گرفته. تمام جهان، تمام هستی از اون انرژی به وجود اومده. این انرژی دارای احساس نیست، این انرژی مثل ما آدما آدم احساساتی نیست. ببینید منظورم از دارای احساس نبودن اینه که احساساتی نیست، واکنش گرا نیست. اینجوری نیست که اگر مثلا بهش بدی کردی بخواد بهت بدی کنه. این انرژی یک سری قوانین داره که توی قرآن ازش به عنوان مشیت نام میبره یا مثلا میگیم “ان شاءالله” “اگر خدا بخواهد” یا در قرآن “ان تشاالله” بارها و بارها در موردش صحبت کرده، یا “ولوشاالله” هایی که توی قرآن در موردش صحبت کرده.

موضوع اینه که این خدایی که جهان رو داره رهبری میکنه، جهان رو خلق کرده و جهان رو داره اداره میکنه یک انسان نیست، ویژگی های انسانی نداره، نگاهش به جهان نگاه واکنشی نیست، اون احساساتی که ما تجربه میکنیم رو نداره توی وجودش، یک انرژیه که بر یک سری قوانینی که خودش طرح کرده داره حرکت میکنه. به قول قرآن سنت الهی هرگز تغییری نمیکند. دقیقا داره به همین شکل عمل میکنه. این انرژی فقط و فقط بر اساس قوانین حاکم بر جهان حرکت میکنه و کار میکنه. منظورم چیه؟ منظورم اینه که اگر شما صبح تا شب گریه و زاری و التماس کنی به خدا که فلان کار رو برات انجام بده این گریه و زاری هیچ احساس دل رحمی در خدا به وجود نمیاره. یعنی فکر نکن که مثلا اگر بشینی گریه کنی، اگر بگی که خدایا کمکم کن من بدبختم، من بیچاره م، چرا این بلا سرم اومده؟ چرا اینجوری شده؟ شاید یه آدمی تو خیابون بتونی دلشو به رحم بیاری، شاید بتونی دل رئیست رو به رحم بیاری، شاید بتونی دل یه فرد خیلی ثروتمند رو با این ویژگی به رحم بیاری اما خدا این ویژگی رو نداره که دلش با این حرفا به رحم بیاد. یعنی میزان نعمت هایی که وارد زندگی تو میشه بر اساس یک سلسله قوانینه نه بر اساس دل رحمی، دلسوزی و التماس و برعکسش هم همینجوره. میزان اتفاقات بدی که وارد زندگی افراد میشه هم بر اساس قوانینه، هم در این دنیا هم در اون دنیا.

حالا بعضی از دوستان گفته بودن که خداوند اینهمه خودش رو به عنوان “رحمان”، “رحیم”، “صاحب فضل عظیم” معرفی کرده. شما چجوری داری میگی احساس نداره؟ دوستان اگر خداوند خودشو “رحمان” و “رحیم” معرفی کرده برای بندگان مومن این ویژگی رو معرفی کرده نه برای افراد کافر، افراد مشرک. برعکس خودشو در مقابل افراد مشرک “بسیار انتقام گیر”، “عذاب دهنده” و “منتقم” معرفی کرده. یعنی نگاهتون اگر یه ذره بهتر به خدا باشه، اگر قرآن رو یه ذره با دید بازتر نگاه کنید متوجه میشید که این خداوند درسته که رحمان و رحیمه اما رفتار ما اون قسمت رحمان و رحیم بودن خداوند رو می بینه. اعمال ما، باورهای ما، ایمان ما باعث میشه ما با اون قسمت از وجود خداوند ارتباط برقرار کنیم، وگرنه این انرژی که جهان رو شکل داده برای هر نگاهی، برای هر دیدگاهی طبق قانون یک بازخورد مشخصی داره. یعنی اگر شما یک رفتار، یک باور نادرست داشته باشی، یک بی ایمانی داشته باشی، ترس داشته باشی تو وجودت نتیجه ای که از همین خدای مهربان زیبای دارای فضل عظیم می بینی کاملا متفاوته با کسی که ایمان داره، خدا رو باور داره، اشتیاق داره. من میخوام یه ذره این موضوع رو بهتر درک کنید. اگر نگاه ما به جهان یک نگاه سیستمی باشه، اگر ما خدا رو خوب بشناسیم بسیار بسیار راحت تر میتونیم زندگی کنیم.

این تجربه ی شخصی خودمه ها، یعنی من نگاهم به خداوند قدرت بی انتهاییه که کاملا باورهای من مشخص میکنه که چه نتیجه ای از این قدرت بگیرم. من اگر ایمان داشته باشم، اگر آرامش داشته باشم، اگر حالم خوب باشه این جهان به من اتفاقات، شرایط، افراد و ویژگی های خوب رو نشون میده. اگر من احساسم بد باشه، حالم بد باشه، ترسیده باشم، عصبی باشم، خشمگین باشم، این جهان شرایط، اتفاقات و افراد بد رو برای من به وجود میاره حالا هرچقدرم من التماس کنم. یعنی من احساسم بد باشه، من افسرده باشم، داغون باشم، صبح تا شب بشینم برای خدا گریه کنم “خدایا کمکم کن، خدایا من بدبختم، خدایا من بیچاره م، خدایا من فلک زده م، دستمو بگیر” این هیچ اتفاق جدیدی غیر از بلای بیشتر، مصیبت بیشتر، بدبختی بیشتر برای من به وجود نمیاره. چون جهان، خداوند، این انرژی هوشمند جوری برنامه ریزی کرده خودش رو، جوری قوانین گذاشته که به احساسات من داره واکنش نشون میده.

اینکه من میگم اگر ما باورمون قوی باشه خیلی کارای بزرگ میتونیم انجام بدیم، خداوند با ماست. یا توی قرآن خداوند بارها و بارها میفرمایند که افرادی که ایمان دارند 200 برابر بقیه قدرت دارند، در جنگ پیروز میشن، هر یک نفری که ایمان داره بر 200 نفر پیروزه، این مشیت حاکم بر جهانه. خداوند به هرکسی که ایمان داشته باشه کمک میکنه حالا اون فرد چه التماس کنه چه گریه کنه چه زاری کنه چه زاری نکنه اگر ایمان داشته باشه به خداوند، این انرژی در خدمتش به حرکت درمیاد. اما اگر ایمان نداشته باشه این انرژی هیچ کاری براش انجام نمیده حالا هرچقدر میخواد گریه و زاری کنه. به خاطر همین خیلی موقع ها شما افرادی رو می بینید که به ظاهر از اون فاکتورهایی که ما به اسم ایمان میشناسیم مثل ریش بلند، مثل جای مهر روی پیشونی، مثل (در مورد خانم ها) حجاب خیلی سفت و سخت، می بینی اون فاکتورها رو ندارند اما زندگیشون خیلی خوب پیش میره. اما مثلا شرایط مالیشون خیلی خوبه، شرایط روحیشون خیلی خوبه، سلامتن، همیشه حالشون خوبه یا خیلی جسم سالمی دارن، دوستای خیلی خوبی دارن، حتی چهره ی زیبایی دارن و برعکس افرادی رو می بینیم که به ظاهر اون شکل هایی از ایمان رو دارن مثلا حجاب خیلی محکمی دارن یا در مورد آقایون مثلا محاسنشون بلنده یا مثلا انقدر نماز میخونن که جای مهر روی پیشونی شون حک میشه اما در عمل می بینیم که انگار اون خدا خیلی بهشون کمک نمیکنه. زندگی سختی دارن، روابط سختی دارن، هرروز مریضن از این دکتر به اون دکتر، خانواده شون از هم پاشیده س، عصبی هستن، ناراحت هستن. بعد این سوال برامون پیش میاد که بابا چرا خدا به اینا کمک نمیکنه؟ اینا که ایمانشون بیشتره به ظاهر، اینا که خدا رو انگار بیشتر دوست دارن، اینا که خیلی بیشتر عبادت میکنن اما موضوع این نیست. موضوع ظاهر نیست، موضوع در واقع شکل ظاهری ایمان نیست. ما نمیتونیم این انرژی رو گول بزنیم، این انرژی فقط و فقط در راستای قوانین خودش کار میکنه.

اگر بخوام خیلی ساده تر بگم قوانین حاکم بر جهان اینه که اگر احساس خوبی داشته باشی این انرژی که اسمشو میذاریم خدا اتفاقات خوب رو که مترادف و هم فرکانسه با فرکانس وجودی تو برات به وجود میاره. اگر احساس بدی داشته باشی فرقی نمیکنه که تو چقدر نماز میخونی، چقدر روزه میگیری، چقدر ریشتو بلند میکنی، چقدر حجابتو محکم نگه میداری، اگر حالت خوب نباشه، اگر از درون آرامش نداشته باشی، اگر احساس خوبی نداشته باشی اتفاقات بد رو تجربه میکنی، فقر رو تجربه میکنی، بیماری رو تجربه میکنی. خیلی از افراد تعجب میکنن میگن بابا من هرروز دارم نمازمو میخونم، همیشه دارم روزه مو میگیرم، همیشه دارم فلان کار رو انجام میدم، پس چرا انقدر بدبختم؟ چرا انقدر بیچاره ام؟ چرا انقدر فقیرم، چرا انقدر بیمارم؟ موضوع اینجاس که اون نمازه اصلا براش آرامش ایجاد نمیکنه، موضوع اینجاس که اون روزه اصلا بهش احساس خوبی نمیده، موضوع اینجاس که درسته که به ظاهر داره این کارا رو انجام میده اما این کارا به خاطر ترس از خداس نه به خاطر عشق به خدا. یعنی نتیجه ی رفتارهاش، نتیجه ی عبادت هاش، نتیجه ی اعمال دینی که داره انجام میده احساس خوب نیست. به قول قرآن “علی بذکر الله تطمئن القلوب” این قلبش آروم نمیشه با این کارا داره خودشو گول میزنه. فکر میکنه که خدا وایساده اونجا نگاه میکنه کی داره عبادت میکنه، کی داره صبح تا شب دولا و راست میشه؟ کی داره ضجه و زاری میزنه؟ به اون نعمت بیشتری بده، اصلا این طور نیست. شما به راحتی میتونید این موضوع رو در زندگی افراد ببینید.

برعکس نگاه میکنیم افرادی که خیلی به ظاهر مثلا عبادت نمیکنن اما خدا رو در درون خودشون قبول دارن، باهاش راحتن، باهاش رفیقن، بهش ایمان دارن و چون ایمان دارن، چون باورش دارن، چون درکش میکنن نتیجه ی احساسی شون احساس خوبه، به همون نسبت اتفاقات خوبی رو دارن تجربه میکنن، به همون نسبت شرایط خوبی رو دارن تجربه میکنن. خیلیا تعجب میکنن مخصوصا افرادی که مذهبی ترن تعجب میکنن. من میخوام بگم که خدا رو مثل یک آدم نبینیم. یه آدمی که داره نگاه میکنه میگه تو داری مثلا عبادت میکنی؟ من باید بهت نعمت بیشتری بدم.

خدا یک سیستمیه که با توجه به فرکانس هایی که ما ارسال میکنیم به جهان هستی پاسخ میده به اون فرکانس ها. هر فرکانسی رو به جهان هستی ارسال کنی همون فرکانس رو پاسخ میده. مثل آینه می مونه، شما هرچی که به آینه نشون بدی همونو بهت برمیگردونه، نه قضاوت میکنه، نه دلسوزی میکنه، نه دل رحمی میکنه. اگر که ما می بینیم در مورد مشرکان اینقدر هم توی قرآن محکم صحبت میکنه که عذاب خوار کننده دارن، می بینیم این احساسی نداره نسبت به اینکه عذاب خوار کننده بده به اون افراد، این نتیجه ی اون فرکانس رو داره بهشون میگه. یعنی اینجوری نیست که مثلا بهشون بگیم نه خدا عصبانی شد، الان دیگه کفرش دراومد، دیگه گفت آقا من حال اینا رو باید بگیرم حالا پوست اینا رو من میکنم! اصلا اینطور نیست.