مصاحبه با استاد | نحوه برخورد با تهمت - قسمت 2 - صفحه 1

شوری: آیات 6-8

وَالَّذِینَ اتَّخَذُوا مِن دُونِهِ أَوْلِیَاءَ اللَّهُ حَفِیظٌ عَلَیْهِمْ وَمَا أَنتَ عَلَیْهِم بِوَکِیلٍ

و کسانی که به غیر خدا اولیایی [=دوست و تکیه‌گاهی] بر می‌گیرند، [همان] خدا نگه دارنده 8 [حساب اعمال] آنهاست و تو وکیل آنها نیستی [=کار آنها به تو سپرده نشده است.

وَکَذَلِکَ أَوْحَیْنَا إِلَیْکَ قُرْآنًا عَرَبِیًّا لِّتُنذِرَ أُمَّ الْقُرَى وَمَنْ حَوْلَهَا وَتُنذِرَ یَوْمَ الْجَمْعِ لَا رَیْبَ فِیهِ فَرِیقٌ فِی الْجَنَّهِ وَفَرِیقٌ فِی السَّعِیرِ

و بدین سان [پیام] خواندنی ِ10 روانی 11 بر تو وحی کردیم تا مردمان مکه 12 و پیرامونش را [نسبت به عواقب اعمال‌شان] هشدار دهی و [نیز] از روز گِرد آمدن 13 [آدمیان در قیامت] که تردیدی در آن نیست هشدار دهی، [در آن روز] گروهی در آتش سوزان خواهند بود.

وَلَوْ شَاءَ اللَّهُ لَجَعَلَهُمْ أُمَّهً وَاحِدَهً وَلَکِن یُدْخِلُ مَن یَشَاءُ فِی رَحْمَتِهِ وَالظَّالِـمُونَ مَا لَهُم مِّن وَلِیٍّ وَلَا نَصِیرٍ

و اگر خدا می‌خواست14 [=مشیت و نظاماتش ایجاب می‌کرد]، همه آنان را اُمتی15 واحد قرار می‌داد [=با اهداف و انگیزه‌هایی یکسان می‌آفرید]، اما کسانی را [که به موهبت اختیار، ایمان آورده و عمل صالح کرده‌اند] طبق نظاماتش در [سایه] رحمت خویش در می‌آورد و ستمگران را هیچ دوست و یاوری نخواهد بود.

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

سلام و‌صد سلام به استاد عزیز و دوست داشتنیم… به استاد شایسته ی نازنین که متبحرانه دارن ما رو سوق می دن به مدار بالاتر… و سلام به دوستان و هم خانواده های عزیزم… چقدر دلم تنگ شده بود براتون… با اینکه بیشتر کامنتای هر فایل رو می خوندم ولی انگار وقتی نمی نویسم بیشتر دلتنگ می شم. خدا رو هزاران بار شکر می کنم برای اینکه اجازه داد بهم تا این کامنت یا بقول سعیده جان صلات آخر شبم رو بنویسم… خدای مهربونم خدای شیرین و دوست داشتنی من کمکم کن و نورت رو بر نوشته ی من جاری کن…

بازم یه فایل (دوقسمتی) جدید و کلی حرفای خوب و مرور قوانین… استاد عاشقتونم بخدا… خدای من برای همین یه نعمت که استادی داریم با این حجم از صافی قلب و توحیدی بودن و کنترل ذهن و دریافت الهامات… برای همین یه نعمت هم نمی تونم به اندازه ی کافی شکرت رو بگم چه برسه برای کل نعمتها و ثروت‌ها و رزق و برکتی که دارم… استاد تو حین نوشتن همین جمله یه لحظه زندگیم و شخصیتم قبل آشنایی با شما و بعدش در کسری از ثانیه از ذهنم گذشت… استاد ما چه جوری تشکر کنیم از شما؟؟ منی که تازه خیلی تو در و دیوار نبودم ولی الان فکرش رو می کنم که چقدر واکنشگر بودم نسبت به اطرافم… حالم و حسم وابسته بود به کلللللی عوامل بیرونی که ابری نباشه نمی دونم این بهم نگاه چپ نکنه اون بهم نگه بالای چشمم ابرووه… بچه م غذا خوب نخوره و همسرم زیر خط انتظار من باهام حرف بزنه ‌و اووووووه تک تک مسایل اطرافم براحتی می تونست حال منو بد کنه… نه واسه یه دقیقه و دو دقیقه…گاهی ساعت‌ها یا روزها… کافی بود بریم تو فاز غم و آهنگای غمگین گوش بدیم و دیگه هیچی… (هیچ ایموجیی نمی تونه عمق این قضیه رو نشون بده خخخ)

خدای مهربونم خب من الان چجوری تو پوست خودم جا بشم از خوشحالی؟ چجوری شکر تو رو بگم که یادم نمیاد آخرین باری که غمگین بودم! نمی گم ناراحت نشدم یا عصبانی نشدم ولی مدتهاست که با یاداوری قانون طلایی احساس خوب=اتفاقات خوب در سریع ترین زمان ممکن خودم رو از اون حس کشیدم بیرون…

خب بریم سراغ فایل… استاد خدا رو هزاران بار شکر ما تو خونواده ای بودیم که نسبت به عموم جامعه خییییلی حرف مردم کمتر مهم بوده برامون و همونطور که مامان گلم (فاطمه سلیمی) تو کامنتشون نوشته بودن، چون حرف مردم خیلی مهم نبوده براشون ما هم همینطور بزرگ شدیم البته نسبت به خیلیا خوب حساب می شدیم (خودم رو می گم حداقل) ولی خیییلی هنوز جای کار داشتم و دارم. هنوزم نمی تونم بگم حرف دیگران برام مهم نیست ولی قطعا خیلی کم اهمیت تر از دوره ی جاهلیتم هست. یا مثلا چون مامان و بابا اهل غیبت و فضولی تو زندگی مردم نبودن ما هم همینطور بار اومدیم. من همیشه تو دوستای دور و برم همه می دونستن که من از غیبت خوشم نمیاد و دوست ندارم بشنوم. و این آیه از سوره ی حجرات از سالها پیش تو ذهنم بوده همیشه… شاید با حساسیت بیشتر چون دقیقا برادر از دست داده بودم و انزجارش برام خیلی بیشتر بوده… فکر می کنم چون مامان و بابا براشون مهم بود که بنده ی خوبی باشن برای خدا، واقعا چیزای اصولی اخلاق رو خوب به ما یاد دادن… خدا خیر بده بهشون… یعنی اینجوری بگم‌استاد که ما بچه بودیم اگر حرف بد (اونم در حد بی تربیت یا دیگه فوقش بی شعور!!) به هم می گفتیم می رفتیم دهنمون رو بعدش می شستیم چون فکر می کردیم دهنمون نجس شد دیگه خخخخ. یعنی همسرم همیشه میگه شما دیگه شورشو درآوردین از پاستوریزه بودن :)))

واقعا نعمتیه که خدا رو شکر می کنم براش… البته که می گم خیلی کار دارم هنوز مسلما.

جلسه ی قبل رو که گوش می کردم فقط یه مورد تهمت یادم اومد که اونم زمان آزمون دکتری بود که تو دانشگاه تهران دادیم و تو رشته ی شیمی پلیمر فقط دونفر قراربود بگیرن. من نفر دوم شدم و بعد ازمدتی فهمیدم اونی که نفر سوم شده بود فکر می کنه استاد من (استاد فوق لیسانسم هم بود) تبانی کرده و بجای اون اسم من اعلام شده… و اینو به دیگران هم می گفت. خب اون موقع با قوانین آشنا نبودم و یادمه از اینکه من همچین آدمی نیستم و چرا به اشتباه در مورد من اینجوری فکر می کنه ناراحت شدم، حتی سعی کردم با خودش حرف بزنم ولی اصلا با قهر و اخم صحبت می کرد و بعد از اون دیگه منم تلاشی نکردم و خب خیالم از خودم راحت بود. این تنها موردی که یادم میاد که هیچی تموم شد دیگه… اما چندتا نکته تو این فایل خیلی برام بولد بود و زنگ به صدا درومد تو ذهنم.

یکیش اینکه وقتی رو نکات منفی شخصی (چه آگاهانه و چه ناآگاهانه) تمرکز داشته باشیم اون وجه منفی فرد رو جذب می کنیم. من اینو دقیقا تجربه کردم و فکر می کنم قبلا تو کامنتی بهش اشاره کردم. یه دوست دوران لیسانسم که همسرش هم اون زمان استاد حل تمرینمون بود مهاجرت کردن به امریکا و اومدن میشیگان. خب به رسم دوستی (خیلی هم صمیمیتی نداشتیم باهم فقط دوست بودیم) یه سری راهنمایی کردیم… قرار شد اولش چند روزی مهمون ما باشن تا جایی رو پیدا کنن تو شهری که یک ساعتی ماست. یادمه من تمام فکر و ذهنم این بود که این دوستم تمرکزش رو چیزای منفی زیاده من چیکار کنم!! اومدن و از همون اول هرآنچه اتفاق بد و ناخواسته تو این سالها و ماهها داشتن تعریف می کردن! بعد یکی دوروز دیدم اینجوری نمیشه کم کم هی بحث رو عوض می کردم یا هی می گفتم ولش کن من چند وقته فقط دارم رو‌چیزای خوب تمرکز می کنم و از این حرفا… بعد یک‌هفته دیدم هنوز اذیتم گفتم آقا از این به بعد هرکی هرچیز منفیی تعریف کرد بعدش باید دوتا نکنه ی مثبت بگه… خلاصه اون دو سه هفته گذشت و ما هنوز باهم‌در ارتباطیم… شاید هر دو سه هفته یکبار ولی من تا مدتها انگار یه گاردی نسبت بهش داشتم چون تو ذهنم فقط رو نکات منفی این بنده خدا تمرکز داشتم… حتی هنوزم که هنوزه وقتی اسم این بنده ی خدا میاد تو ذهنم تمرکز شبر نکات منفی می گذره… یادمه یه بار که قبل اومدنشون خیلی آگاهانه رو نکات مثبتش تمرکز کرده بودم ( در راستای یه فایلی بود که شنیده بودم اون روز) اون سری اصلا انگار یه آدم دیگه داشت حرف می زد!! یعنی واقعا یه وجه دیگه ای از اون بنده خدا رو کشیده بودم بیرون. به امید خدا فردا حتما تو دفترم در موردش می شینم نکات مثبتش رو می نویسم.

یک نکنه ی دیگه هم این بود که دوست صمیمی معمولا دو یا سه نفر میشه که آدم باشون راحته و رفت و آمد می کنه… من اولین افرادی که به ذهنم با این تعریف جور دراومدن خواهرام و مامانم هستن که واقعا باهم راحتیم و خدا رو هزاران مرتبه شکر باهم در این مسیر هستیم. بعدم خدا رو شکر کردم برای افرادی که ندیدمشون ولی مثل خواهرام دوستشون دارم… دلم براشون یهو خیلی تنگ میشه انگار که سالهاست می شناسمشون… دوستایی که حسابی خوش فرکانسن و واقعا لطف خدا می دونم که ما رو باهم هم مدار کرده… دوستایی که قاره ها بینمون مسافته ولی دلامون کلی به هم نزدیکه… ممکنه حتی یه مدت ارتباط خارج سایتمون قطع بشه ولی همون کامنتاشون انقدر مزه می ده که انگار باهم گپ زدیم… خدای مهربونم از همینجا یه نور خوشگل قلب قلبی بفرست بهشون و دلشون رو روشن کن (چشمای قلبی فراوون)

یه نکته ی دیگه هم این بود که واقعا قران برای هدایت و نشون دادن راه اومده و خود خدا توش گفته فهمش آسونه ولی چقدر کم هستن اونایی که به این دید ببیننش و بخوننش… حتی به پیامبر می گه تو وکیل مردم نیستی مسوول مردم نیستی تو فقط پیام رو برسون…

خدای مهربونم بازم شکرت برای این دو استاد عزیز، برای این بهشت مجازی، این دوستای نازنین سایت و کامنتاشون.

خدای شیرین و عزیزم شکرت برای خونواده قشنگ و دوست داشتنی که دارم، برای همسرم و دو دختر نازنینم، برای مامان و بابای عزیزم و خواهرام. برای خوشی‌هاشون و نعمتهاشون، برای دوستان جانم، برای امروزم که یه روز پربرکت دیگه بود پر از اتفاقات خوب. برای آفتابی که فرش رو گرم کرده بود و سایه ی دستام که توجه لیلین رو جلب کرده بود… برای عشق تینا به لیلین که هر روز داره بیشتر میشه… برای نعمت تمرکز بر زیبایی ها با وجود بچه ای که داره همه چی رو تجربه می کنه و کشف می کنه و ذوق می کنه… برای ذوق لیلی از اینکه فهمیده بود دو تا از اسباب بازی‌هاش رو که بهم می زنه صدای متفاوتی میده و با ذوق به من نکاه می‌کرد… برای بازی سام با بچه ها که یکی رو کولش سوار بود و اونیکی هم چهارمشان و پا جلوش می رفت… برای کباب کوبیده ای که عشقم تو دمای -5 درجه درست کرد و خوردیم… تازه لیلین هم اولین کباب عمرش رو مزه مزه کرد و خورد… خیلی هم دوست داشت :)))

و شکرت برای نعمت سپاسگزاریت و این صلاتی که بعد مدتها اینجا نوشتم…

استاد این روزها خیلی وقتا تو تصورم دیدارم با شما و مریم بانو رو مجسم می کنم که دارم از دستاوردام میگم… دور نیست به امید خدا:))

عاشقتونم… الهی که همیشه در پناه خدای مهربون شاد و سلامت باشین…