مصاحبه با استاد | پاداش های جهان به «استمرار در مسیر درست» - صفحه 10 (به ترتیب امتیاز)

بسم الله الرحمن الرحیم

سلام و درود به یاران همراه در مسیر بندگی

درود بر استاد عباسمنش و بانو شایسته و همه عزیزان پشت صحنه

خدا قوت به همگی

اول که می خواستم فایل را گوش کنم ذهن می گفت که چه چیز خاصی را می خواهی بشنوی، برو که فقط رفع تکلیف کرده باشی و تعهدت را عمل کنی!!

فایل را دیدم و نکته برداری کردم اما هنوز ذهن نمی خواست درگیرش شود، نمی خواست تعمق کند، زورش می آمد که در مورد خودش و موارد اینچنینی که در زندگی تجربه کرده فکر کند و کنکاش کند، یک اینکه از تغییر گریزان است، دو اینکه نمی خواهد خاطرات ناخوشایند گذشته را مرور کند، سه اینکه فکر کردن انرژی و تمرکز می خواهد و او عاشق خوشی لحظه ای هست و از تمرکز و استمرار گریزان

الآن که دارم می نویسم هنوز دارد غرولند می کند و افساری که بر گردنش انداختم را می کشد، اما افسار اینجا در دست دیگری است نه شما جناب ذهن!!!!!!

حالا برویم سراغ اصل مطلب

اصل مطلب ؛ پیغام هدایتگرانه مسائل و موانع و مشکلات برای ماست.

اگر این تضاد ها نبودند ما چطور درسمان را یاد می گرفتیم، چطور می فهمیدیم ایراد و نقص درونی داریم.

همین الآن هم ذهن نمی خواهد بپذیرد!

علی جان خاصیتش این است! ولش کن بگذار سخن دیگه ای را ساز کند علی آقا :))

قانون و مشیت این هستی اینگونه است، بارها در قرآن این بهانه ها را برای نپذیرفتن سخنان پیامبر آوردند، پاسخ چه بود؟ اینکه قبل از شما هم پیشینیان چنین بهانه هایی آورده بودند، قانون الهی تغییر نمی کند.

اصلا این کار ذهن است که می گوید: چرا جور دیگری نیست؟ مدام می گوید: چرا؟ چرا؟

همواره از موضع جدایی حرفش را می زند و هیچ وقت نمی خواهد بپذیرد.

بگذریم.

این قانون جهان است که با تضاد رشد کند

اصلا خیلی هم منطقی است، ذهن که به دنبال خوشی و لذت لحظه ای است و گوشش به درسها نیست و همچون کودک بازیگویشی و بهانه جویی است که نمی خواهد درس بخواند و مدام غر می زند و به همه چیز و همه کس ایراد می گیرد الا خودش.

حالا این ذهن به زبان خوش درس می پذیرد؟

خیر آقااااا خیر

این شالوده ذهن است و اینگونه طراحی شده

این موضوع را به وضوح در تجربیات زندگی ام می توانم ببینم، رشد هایم نتیجه تضادهایی بود که به آنها برخود می کردم،

قبلا در بعضی از موارد ناآگاهانه از قانون استفاده می کردم اما به نسبت اکنون و آگاهی از مسیر قانون قابل مقایسه نیست.

چقدر این فرمول دقیق است، که؛

درک قانون + تصحیح مداوم مسیر به کمک این درک = ساختن زیباترین روزهای زندگی از دل سخت ترین روزهای زندگی

دیشب در کامنتی که در مورد گوش دادن به ندای درونی ام نوشتم به خاطرات سال گذشته و دیدن عکس ها و فیلم هایم هدایت شدم و چه لذتی بردم از دوباره دیدن آنها، خیلی خوشحال بودم و رضایتمند، گویی دوبار به آن لحظات برگشتم و آنها را دوباره زندگی می کردم، البته شیرینتر و لذتبخش تر، چون بعد از نوشتن مفصل در موردش به احساس خوبی رسیدم و بعد آن احساس به سراغ هارد لبتابم رفتم و لذت بردم، البته که خاطرات لذتبخش و خوب، هرچقدر کهنه تر می شوند شیرینی اش بیشتر می شود.

اصلا همه این خاطرات شیرین نتیجه تضادهای سالهای گذشته ام بودند، سالهایی که ناآگاهانه افسار زندگی را به دست ذهن و باورهایی که از جامعه در ذهن انباشت کردم داده بودم، اما از زمان نوشیدن آب حیات بخش این آگاهی ها روند زندگیم عوض شد.

یادم می آید که تصمیمات جدی گذشته ام بر پایه برخورد با این تضاد ها بود، یعنی بعد از به صلح رسیدن با خودم پیغام تضاد را می شنیدم و با برطرف کردن مقاومت و ترمز ذهنی به سمت خواسته قدم می گرفتم. البته با تکامل

یکی از آن چالش هایی که سالها در کار قبلی ام داشتم و گویی جزئی از کار بود اختلاف نظر با برادرم در کار شراکتی مغازه و آزاری که می کشیدم، او هم که هیچ وقت تغییر نمی کرد و این من بودم که به خاطر باور از خود گذشتگی ام می بایست ضعف هایش را پوشش بدهم. یعنی این باور چنان ترمزی بود که نمی توانستم آنرا رفع کنم، چون می گفتم که اگر او را تنها بگذارم چطور می خواهد زندگی و زن وبچه اش اش را پیش ببرد؟ خلاصه که فرددددین باززززی ….

خیلی روی باورهایم کار می کردم و اواخر به پذیرش او رسیدم و اینکه او همینی که هست می ماند و من که نمی توانم تا آخر عمر او را حمایت کنم، اصلا این پذیرش او همین طوری که بود، آرام آرام راه را برایم هموار کرد و به طرز بسیار خوب و مسالمت آمیزی از شراکت با او جدا شدم و جالب اینکه هیچ لطمه ای هم به زندگی اش وارد نشد.

خیلی بهتر فهمیدم که ترس ها و ترمز های ما توهماتی بیش نیستد و این خود ماییم که بر آنها دامن می زنیم.

در طی این یکسال اخیر با تضاد هایی مواجه شدم که با درک پیغام هر یک از آنها به ضعف های شخصیتی و باورهای ایراد دارم آگاه شدم و به میزانی که حرکت کردم به مسیرهای هموارتری هدایت شدم، البته که خوب می دانم در عملگرایی می لنگم.

مثل؛

تضاد در کار مدرسی =» آگاهی از ضعف در مدیریت و اقتدار شخصی برای اداره خوب یک مجموعه بعد خواسته ای جدید و …

تضاد در کار بیمه=» آگاهی از ضعف در روابط و نگاه برخاسته از قدرت و عزت نفس و ادامه ماجرا …

تضاد در کار دبیری هیئت =» آگاهی از ضعف در یادگیری مهارتهای کامپیوتری و علم روز و ادامه ماجرا…

تضاد در کار مغازه =» آگاهی از ترسها و وابستگی های کاری و …

تضاد هایی در خانه با خانواده =» آگاهی از ترمز های درونی و از خودگذشتگی های ترس آلود و وابستگی های خانوادگی و …

در همه این موارد ذهن بعد از مدتی رام شد و وقتی به صلح با خودم رسیدم درس هایش را گرفت و اکنون می توانم که در روند تغییرات شگرفی در زندگی هستم، البته که هر بار خواسته ام بود که در برخورد با این تضاد که واضح و واضحتر شد و بهبود را برایم نتیجه داد، هرچند که هیچ ادعایی در این موارد ندارم، و از خودم راضی نیستم و باید بهتر بشوم.

خدا را شکر که ذهن نجواگرم را این بار هم به مسلخ کشاندم، عجیب است از این شیطان چموش ذهن که هر بار که پوزه اش را به خاک می مالم و رویش را کم می کنم، اما هر بار با یک ترفند و ظاهر جدید وارد می شود.

أَلَمْ أَعْهَدْ إِلَیْکُمْ یَا بَنِی آدَمَ أَنْ لَا تَعْبُدُوا الشَّیْطَانَ إِنَّهُ لَکُمْ عَدُوٌّ مُبِینٌ اى فرزندان آدم مگر با شما عهد نکرده بودم که شیطان را مپرستید زیرا وى دشمن آشکار شماست (یس 60)

اصلا همین آیه دارد چه پیام واضحی را به ما می دهد!

ما که شیطان را به خدایی نپذیرفتیم و عبادت نمی کنیم؟ داستان چیست؟

این که در زبان و فکرمان و یا در تصوراتمان اینگونه فکر می کنیم که بنده خداییم کافی نیست!

عبد شیطان بودن یعنی بنده نجواهای ذهنی بودن،

یعنی گوش دادن به زمزمه های تمام ناشدنی ذهن،

یعنی تاثیر گرفتن از قیل و قال ذهنی که پر شده از کمبود و نگرانی،

یعنی به دنبال لذات زودگذر و شهوت های ناپایدار و خوشی های لحظه ای رفتن ،

یعنی باری به هر جهت بودن و هر چیزی را دیدن و شنیدن و خواندن و …

همه اینها ویژگی ها و خاصیت های برخاسته از ذهن است نه روح

حال که به عینه دیدیم که در مواقع مشکل و تضاد خود همین ذهن است که به شماتت و سرزنش و توبیخمان می پردازد، یعنی نه تنها پشتمان را خالی می کند بلکه از پشت خنجر هم می زند.

وَقَالَ ٱلشَّیۡطَٰنُ لَمَّا قُضِیَ ٱلۡأَمۡرُ إِنَّ ٱللَّهَ وَعَدَکُمۡ وَعۡدَ ٱلۡحَقِّ وَوَعَدتُّکُمۡ فَأَخۡلَفۡتُکُمۡۖ وَمَا کَانَ لِیَ عَلَیۡکُم مِّن سُلۡطَٰنٍ إِلَّآ أَن دَعَوۡتُکُمۡ فَٱسۡتَجَبۡتُمۡ لِیۖ فَلَا تَلُومُونِی وَلُومُوٓاْ أَنفُسَکُمۖ مَّآ أَنَا۠ بِمُصۡرِخِکُمۡ وَمَآ أَنتُم بِمُصۡرِخِیَّ إِنِّی کَفَرۡتُ بِمَآ أَشۡرَکۡتُمُونِ مِن قَبۡلُۗ إِنَّ ٱلظَّـٰلِمِینَ لَهُمۡ عَذَابٌ أَلِیمࣱ 22

در آن هنگام که کار بندگان خاتمه پذیرد، شیطان مى‌گوید: خداوند به شما وعدۀ درست داد و من نیز به شما وعده دادم؛ ولى خلف وعده کردم. من بر شما تسلطى نداشتم. فقط دعوت کردم، شما هم پذیرفتید؛ بنا بر این مرا ملامت نکنید بلکه خود را ملامت نمایید. نه من مى‌توانم به فریاد شما برسم و نه شما مى‌توانید فریادرس من باشید و من به شرکى که شما با فریب من مبتلا شدید معتقد نیستم. براى ستمکاران عذاب دردناکى خواهد بود (ابراهیم 14)

خدای من، بیزارم از این دشمن ترین دشمن درون، بیزارم از این عدوٌ مبین.

هر چقدر در مورد شناخت ذهن و رفتارهایش بنویسم کم است، هرچقدر در مورد شناخت خود و رفتار های ناخودآگاهم بنویسم کم است

خدا را شکر می کنم که این بار هم هدایتم کرد به آیاتی ناب و درکی بالاتر

الهی شکرت

الهی شکرت

الهی شکرت