مصاحبه با استاد | رابطه درونی با خداوند، با "تفکر" ایجاد می شود نه با تقلید - صفحه 71

سلام و درود فراوان به استاد عزیزم مریم جان عزیز و تمامی دوستان گرامی.

«رابطه درونی با خداوند با تفکر ایجاد می‌شود نه تقلید».

مثل همیشه قبل آشنایی با استاد عزیز تو این زمینه عملکرد اشتباهی داشتم و هر ارتباطی که با خداوند برقرار می‌کردم از روی تقلید و بیشتر تحمیلی بود یعنی بهمون گفته میشد و ما انجام می‌دادیم . البته یه وقتایی هم ، پیش میومد که دلی انجام بدم اما بیشترش از روی تقلید و یه جورایی انجام وظیفه بود انجام وظیفه‌هایی که در تایم و روزهای مشخصی تعیین شده بود مثلاً همین نماز خوندن همین شکلی که می‌گفتن و در تایم مشخص خودش .

خوندن دعاهای مختلف در روزها و شبهایی که بهمون گفته میشد مثلاً دعای جوشن کبیر رو فقط تو ماه رمضون می‌خوندم . دعای کمیل فقط برای شبهای پنجشنبه بود. طوری یادمون دادن که دعا خوندن و ارتباط گرفتن با خدا باید قانونی باشه و ما موظف بودیم طبق اون قانون پیش بریم. دلم نمی‌خواست دعایی بخونم مثلاً اگر به هر علتی حالا میخواد علتم منطقی باشه یا غیر منطقی، تمایل نداشتم نماز مغرب و عشا رو بخونم از سر اجبار و از روی ترسم می‌خوندم و یا اینکه دورشو خط می‌کشیدم که البته بیشتر از روی ترسم انجام می‌دادم یا مثلاً دوس داشتم دعای کمیل رو تو تایمی که دلم گرفته بود گوش بدم ولی فکر می‌کردم بی‌فایده ست.چون این دعا مخصوص شب پنجشنبه ست . در کل که کلاً باورهای غلطی داشتم با توجه به قوانینی که یاد گرفتیم کسی مقصر نبوده جز خودم .‌ نمیشه دیگران رو قضاوت کرد و تقصیر رو انداخت گردن اونها . الانم دیگران همون دیگرانن چرا من به شکلی که اونا میخوان عمل نمی‌کنم ؟!!! چون آگاهی‌های خودم بالا رفته می‌دونید از طریق استاد عزیز شناختمون نسبت به خدای بزرگمون خیلی تغییر کرد و نگاهم برای ارتباط گرفتن با خدا شکل دیگه‌ای گرفت .

یادمه اون موقع‌ها ارتباط‌هایی که با خدا داشتم علاوه بر تقلید و تحمیل حتی با درد و رنج و عذاب و شکنجه همراه بود. واقعاً همینطور بود می‌خواستم برم سر نماز خوندن مکافات می‌گرفتم تا یه نماز 4 رکعتی بخونم . یه وقتایی انقدر خوابم میومد که اصلاً نمی‌فهمیدم نماز صبح چی میگم جالب اینجا بود که اگرم انجام نمیدادم یه جور دیگه عذاب می‌کشیدم و یه جور دیگه خودمو سرزنش می‌کردم و به خودم احساس گناه می‌دادم فرقی نمی‌کرد هم موقع ارتباط گرفتن زجر می‌کشیدم، هم موقع انجام ندادنشون .

پس بیشتر وقتا ترجیح می‌دادم انجام بدم به خیال خودم حداقل خودم می‌فهمیدم که اینجور عبادت کردم و سهم خودمو درست انجام دادم ،سهم که چ عرض کنم وظیفه ی خودمو .

ولی میدونستم اینطور ارتباط گرفتن با خداوند اصلاً مورد قبول درگاهش نیست ولی خب می‌گفتن انجام بدید اشکال نداره حداقل رفع تکلیف میشه و خداوند تو اون دنیا مواخذتون نمیکنه .خدا حداقل میگه دمش گرم وقت میزاشت می‌خوند ! می‌دونست وظیفش چیه ! درسته زوری می‌خوند اشکال نداره فوقش براش ثواب نمی‌نویسم و پاداش زیادی بهش نمیدم .هر جایی که از رو ترسم کاری انجام میدادم باز حالم بهتر بود که حداقل انجامش دادم و به خدا نشون دادم که ازش حساب میبرم .

این بود تمام باورهای من ، نسبت به ارتباط با خدا .

از خودم هیچی نداشتم . هیچ وقتم در موردش فکر نمی‌کردم . فقط اینکه هر وقت بهم فشار میومد گله می‌کردم و می‌گفتم خدایا چرا انقدر سخت گرفتی بهمون ؟!!!. به خدا دوستت داریم . عاشقتیم . اما حوصله ی انجام این کارا رو نداریم ! برای چی دوست داشتنه خودتو ، شرطی کردی ؟!!! چرا الزاماً باید این کارا رو انجام بدیم ؟!!!

چرا قانون گذاشتی؟!! چرا اجازه ندادی هر وقت که خودمون دلمون خواست سمتت بیایم ؟!!! چرا دوست داری ازت بترسیم ؟!!! خوشت میاد اینجوری بندگیمونو بهت نشون بدیم ؟!!!

بله با عقل من جور در نمیومد ولی از سر اجبار و از روی ترس‌ به خاطر اینکه آخرت خودمو خراب نکنم زوری انجام می‌دادم .

جالب‌تر از همه ی اینا این بود که فکر می‌کردم خدا فقط تو همین چارچوب وجود داره و نشون دادن بندگی من با این ارتباط‌هاست. درسته که خوب انجام نمی‌دادم ما بهمون گفته شده بود به همین شکل و به همین روشهایی که یاد گرفتید انجام بدید. در واقع اینو اصل می‌دونستن. بعد از این اخلاق رفتارها و کردارهامون نشون دهنده ی خوب بودن بندگیمون بود.اما اول نماز و روزه .

فک میکردیم برای ارتباط گرفتن فقط همین چند راه وجود داره که اگر انجام نمی‌دادی خیلی مورد قضاوت قرار می‌گرفتی همه جور دیگه نگات می‌کردن مثل کسی که منافق شده باشه میگفتن کافرها و منافق‌ها نماز نمی‌خونن .

یه پل ارتباطی دیگه‌ای هم داشتیم که من زیاد مقیدش نبودم ولی بی‌اندازه باب بود هنوزم که هنوزه خیلی‌ بابه و اونم پل ارتباطی گرفتن از امامانمون بود.

یعنی اگر می‌خواستی سمت خدا بری و با خدا ارتباط برقرار کنی اول باید واسطه‌ای رو انتخاب می‌کردی و با التماس کردن از اون می‌تونستی سمت خدا بری و درخواستی از خدا داشته باشی. که خدا رو شکر نسبت به این باور و این موضوع از اول مقاومت داشتم و زیاد خودمو درگیرش نکردم. هرچند که دیگران قضاوتم می‌کردن و می‌گفتن تو باید از ائمه‌ها کمک بگیری و درخواست‌هاتو به اونا بگی و با گریه و زاری ازشون درخواست کمک کنی تا اونا که مورد قبول خدا هستن پیغام تو رو به خدا برسونن. اینکه خودت فکر کنی مستقیم می‌تونی از خود خدا درخواست کنی خیلی باید پیش خدا باید محبوب و عزیز باشی تا خدا به درخواستهات توجه کنه و از اونجایی که ما بنده های گناهکاری هستیم بهتره که التماس ائمه و امامانمون بکنیم.

بازم میگم خدا رو شکر تو این یه مورد همگام با دیگران نبودم خیلی اعتقادات داشتم که غلط بودن و خیلی روشهای غلط تو این زمینه داشتم که وقت خودمو خیلی هدر می‌دادم اما این سبک که از ائمه درخواستی کنم که پیغام منو به خدا برسونه نه ، از این موردها نداشتم .هرچی می‌خواستم از خود خودش می‌خواستم .‌ولی از اونجایی که باورهای محدود کننده نسبت به خدا داشتم و قدرتش رو مثل امروز باور نداشتم خیلی جاها خواسته‌هام براوورده نمیشد.

امروز افکار و باورهام نسبت به این موضوع خیلی تغییر کرده چ درست چ غلط ، واقعاً کار تقلیدی انجام نمیدم. نگاه به کسی نمی‌کنم . از هر کسی رفتار خوبی نسبت به خدا ببینم سعی می‌کنم یاد بگیرم و خودم تجربش کنم. کاری یا ارتباطی با دلم باشه حتماً انجامش میدم در غیر این صورت اگر بفهمم از روی ترس و از روی وحشت و نگرانیه، انجامش نمیدم . چون باور دارم هر کار خوبی که میخوایم انجام بدیم باید با احساس خوب و با احساس رضایت خودمون باشه. اولم رضایت خودم مهمه. اگه کار دلی نباشه مطمئنم نه به درد خودم و نه به درد خدا می‌خوره به هیچ وجه از روی ترس و اجبار کاری رو انجام دادن نمی‌تونه بندگی منو به خداوند ثابت کنه.

اصلاً چرا باید از خدا بترسیم ؟!!!! مگه خدا لولو خوخورس ؟!!!واقعا ترسیم و تصور ما از خدا چیه ؟!! که فکر می‌کنیم باید ازش بترسیم چرا نگاه دیگه‌ای نسبت به خدا نداریم ! چرا خدا رو مهربون و رئوف و دوست داشتنی نمی‌بینیم ؟!!!! که هر کاری رو با عشق انجام بدیم . همیشه با افکار و باورهای غلطشون ما را از خدا ترسوندن‌. از دنیای پس از مرگم خیلی ترسوندن به خاطر همین از مرگ می‌ترسیم . ولی من به بچه‌هام اینا رو یاد ندادم هیچ وقت به خاطر هیچ اشتباهی از خدا نترسوندمشون و با خدا ارتباطی داشتن ، چیزی به بچه‌هام تحمیل نکردم . هرچی زیبایی و خوبی و قشنگی از خدا هست بهشون گفتم می‌بینم که ارتباط خیلی خوب و تصویر قشنگی از خدا دارن. فراتر از اون چیزی که خودم توقع دارم با خدا ارتباط خوبی دارن بخصوص پسرم که بزرگتره و بیشتر درک می‌کنه .

همون چیزایی که خودم از استاد عزیز یاد گرفتم به بچه‌هام هم آموزش دادم البته خیلی وقتا سعی کردم تو عمل کردنم چیزی رو متوجشون کنم . نه به این منزله که عمل کنم تا اونا یاد بگیرن ! از این جهت که خودم درست عمل کنم اون‌ها هم چشم دارن هم گوش . هم می‌بینن هم می‌شنون هرچی که باید حتماً یاد می‌گیرن .

همونطور که استاد عزیز فرمودن، واقعاً ارتباط گرفتن با خدا به هر شکل و هر نحوی که خودت دوست داری باید باشه . با توجه به احساسات و نیازهایی که داری در هر لحظه می‌تونی با خدای خودت مانوس بشی.

هیچ اجباری برای انجام هیچ کاری نیست . قرار نیست تقلیدی کاری انجام بدیم و تو این مورد غبطه کسیو بخوریم. حتی لزومی نداره خودمونو مورد سرزنش قرار بدیم ممکنه یه روزی خیلی با خدا انس بگیرم و روزی کمتر یاد خدا باشم. با توجه به شرایط و احساساتی که درگیرش میشم ارتباطم قوی‌تر و یا سست‌تر می‌تونه باشه.

ولی یه چیزایی رو استاد عزیز خیلی خوب بهمون یاد داده و اون اینه که در هر لحظه می‌تونیم با توجه و تمرکز کردن به زیبایی‌های اطرافمون میتونیم خدا رو ببینیم .

به خاطر داشتن هر حال خوبی که داریم به خاطر نعمت‌ها و داشته‌هایی که ازشون استفاده می‌کنیم می‌تونیم در هر لحظه خدا رو ستایش و ازش سپاسگزاری کنیم.

شاید در گذشته این چیزا برامون معنا و مفهوم خاصی نداشت اما الان متوجه شدیم که همین‌ها خودش عبادته .

اعتماد کردن به خدا و تسلیم بودن در برابر خدا یعنی پذیرش تمامی اتفاقات زندگی و دست از جنگ و مجادله و شکوه و شکایت برداشتن خودش یه نوع عبادته .

عبادت فقط به این منزله نیستش که برای غم و غصه و ناراحتی بریم درگاه خدا و گریه و زاری کنیم. عبادت اصلی اینه که از سر شوق و ذوق سمت خدا بری و بطور ناخودآگاه اشکت بیاد.

خیلی وقتا می‌تونه دیدن هر چیزی تو طبیعت باشه می‌تونه از دین یه گل باشه . می‌تونه دیدن یه بچه باشه می‌تونه دیدن یه آدم عزیزی باشه. هر چیزی که باعث بشه تو از ذوقش اشک تو چشات جمع بشه و همون لحظه تو دلت بگی خدایا شکرت . اینکه تو بتونی در تمام لحظات چ موقعه هایی که ناراحت و غمگینی چ موقعه ‌هایی که شادی و خوشحال ، خدا رو کنار خودت حس کنی و یا بگیری در هر لحظه ازش هدایت بطلبی همه ی اینها یعنی عبادت خداوند. یعنی ارتباط گرفتن با خدا !

برای ارتباط گرفتن با خدا نباید که دنبال چیزی بگردی گاهی ما فکر می‌کنیم باید دنبال چیزی بگردیم و یه راهی پیدا کنیم تا ارتباطی بگیریم در حالی که این اشتباس . میشه در هر لحظه و هر ثانیه در هر جا و هر مکانی و در هر حالتی با خدا ارتباط گرفت. همه چیز به حس درونت برمی‌گرده. هر چقدر با خودت در صلح باشی خدا رو تو وجودت بیشتر حس می‌کنی.

وقتی تسلیم باشی وقتی به خدا و قوانین جهانش اعتماد و ایمان داشته باشی وقتی صبوری کنی و با احساس خوب توکل داشته باشی و باور داشته باشی هر آنچه اتفاق میفته به منفعت توئه و خودتو با تمام ویژگی‌ها و خصائل اخلاقیت بپذیری و خودتو دوست داشته باشی برای خودت ارزش و احترام قائل باشی و حس لیاقت را در وجودت پرورش بدی یعنی تو با خودت به صلح رسیدی .

به میزانی که در احساس خوب هستی و از زندگی و لحظاتش لذت می‌بری بدون که به صلح با خودت رسیدی.

باید برای به صلح رسیدن با خودت همه ی آدمهای اطرافت رو با هر ویژگی که دارن بپذیری و براشون احترام و ارزش قائل باشی‌.

نه قضاوتشون کنی و نه اجازه بدی قضاوتت کنن هیچ چیزی جز حال خوب برات مهم نباشه.

طبیعتاً هر چقدر ایمانمون نسبت به خداوند بیشتر میشه بیشتر باور می‌کنیم که هر اتفاقی میفته به صلاح و مصلحت مائه در واقع بیشتر قدرت خداوند باور می‌کنیم .

می‌دونیم که خدای ما بهتر از ما می‌فهمه و بیشتر از ما میدونه . قدرت مافوقی داره که درکش تو ذهن ما نمیگنجه بنابراین کار ما فقط اعتماد کردن و پذیرش تمامی اتفاقات هستش.

خدایی که نعمتهای زیادی برای ما خلق کرده و خیلی وقتا با داشتن و استفاده از نعمتهاش و حتی گاهی دیدن نعمتهاش حال خوبی بهمون دست میده چرا سپاسگزارش نباشیم .

خدایی که تمام وجودمون از اوست !

هیچ چیز به اختیار ما و برای ما نیست هر آنچه داریم از وجود و برکت خداونده .

پس باید ممنون و سپاسگزارش باشیم .

انشالله بتونیم در طول روز بیشتر وقتها یادش باشیم و سپاسگزارش .

خدایی با این عظمت و قدرت رو باید در هر لحظه ستود .

استاد جونم مرسی .

ممنون و سپاس از وجودت.