معرفی دوره احساس لیاقت | قسمت 2 - صفحه 9

به نام خدای مهربان

سلام به استادعزیزم و همه ی هم دوره ای های ارزشمندم در مسیر رشدوپیشرفت شخصیتی

استادمن گذشته هافکرمیکردم سحروجادو اونقدر قدرت داره که میتونه باادم کاری کنه که مثلا اگه یه نفری جادوت کنه یجوری به صورت ماورائی دستوپاتو میبنده که حتی نتونی پاتو خونه ی عزیزانت بذاری و اونها رو جوری جلوی تو جلوه میدن که انگار اون آدمه برات هفت پشت غریبه شده!!!

سالها بود باهمین افکار پلیدوشرک آلودچه اوقاتی از زندگی رو به کام خودم تلخ کردم،و اگه یروزی حالم گرفته میشد فوری ربطش میدادم به فلانی که دستش تو سحروجادویه و بامن هم که لج افتاده،حتما برام سحری انجام داده

باهمین افکار روز به روز چنان قدرتی به اون طرف میدادم که اولا هروز در مداری میوفتادم که اونو ببینم و جوری احساس مظلوم نمایی درونم برانگیخته میشد که حالا میفهمم چقدر باهمین احساسم اجازه میدادم رفتارایی بامن بکنه که روز بروز باورم بیشتر میشد که اون حتما دستش تو سحروجادویه و ترس ازخدانداره و منِ مظلوم و بی زبون رو گیر اوورده که زندگیمو از هم بپاشه وبهم ظلم کنه

باورکنید هیچوقت به این فکر نمیوفتادم که بخوام بیشتر درمورد قدرت خدا تحقیق کنم،وفکرمیکردم درکنار قدرت خدا قدرتای دیگه ای هم هست ویکی ازون قدرتها ساحران پلیدی هست که میتونن زندگی بقیه رو ازهم بپاشن

هرموقه هم که حوصله ی رفتن به جایی رو نداشتم بازم ربطش میدادم به سحروجادو های اون نفر ومیگفتم اون دستوپامو بسته که خونه نشین بشم

استادنگم براتون که چقدر این احساس بی لیاقتی رو داشتم تو وجودم با ظلم کردن به خودم و مظلوم نشون دادن خودم،رشدش میدادم

خلاصه این صفای پراز افکاروباورای پوچ وشرآلود بعداز مدتها تصمیم به رفتن یک مهمون شد

دوروز پیش بود با یک نگاه بسیار متفاوت از گذشتم وارد یک مهمونی شدم که واقعا تغییر مدارم رو کاملا نسبت به اطرافیانم متوجه شدم

استاداین مهمونی یه چالشی بود تا خودمو یه محکی بزنم ببینم چه رشدی ازهمه لحاظ کردم،تواین مهمونی حدودا پنجاه نفر بود

هرچند نفری به صورت گروهی قسمت به قسمت هرخونه نشسته بودن و هرکدومشون درمورد یه موضوع مختلف صحبت میکردن

یکی درمورد سیاستو محدودیت،یکی درمورد سحروجادو،یکی درمورد مظلومیت خودشو ظالم بودن طرفش حرف میزد ووو

هرکارمیکردم که تو یه قسمت از اون جمع بشینم انگار قلبم ناراحت میشد و تپش قلبم بالامیرفت،هرقسمتی که میرفتم و صحبتاشونو میشنیدم گذشته ی خودمو یاداوری میکردمو باخودم میگفتم ببین توهم مثل اونا بودی و این افکاروباورهارو داشتیا…

تو اینهمه جمع،انگار هیچ کس متوجه حضورمن نبود،بخدا قشنگ میفهمیدم هیچکی انگار نمیتونست منو ببینه،انگار من یه روحی بودم که داشتم بالای سراونا تاب میخوردمو من اونارو میدیدم ولی اونا منو نمیدیدن

تاذهنم وسوسه میشد برم با یه گروهی هم صحبت بشم،صحبتای این فایلو به خودم یاداوری میکردم ومیگفتم نه نه لیاقت تو دیگه این حرفانیست

خیلی هم پشیمون بودم که چرا این مهمونیو پذیرفتم

پذیرفتن من ازین مهمونی هم قشنگ میفهمیدم که هنوز حرف دیگران برام مهمه که یه موقه نگن چرا فلانی توجمعمون نبود

درصورتیکه اون جمع دیگه برازنده ی من نیست،چون زمین تااسمون باورام بااونا متفاوت شده بود

دقیقا دوروز پیش همون احساسیو داشتم که انگار دستوپام بسته میشد و اجازه نمیداد که برم توجمع اون گروه ها بشینم،اما این بار دیگه فرق داشت دستوپایی که قبلا فکرمیکردم کسی با سحروجادو میتونه ببنده

الان بایک نگاه متفاوت نسبت به افکارخودم و افکار اطرافیانم بود

الان میفهمم تفاوت من با تفاوت مداری اطرافیانم بوده که بعضی وقتا دستودلم راه نمیداد خونه ی کسی برم

فقط یه چیزه جالبی که تو اون مهمونی تجربه کردم این بود که،موقع پذیرایی اولین نفر انگار منو میدیدن و ازم پذیرایی میکردن

موقع سفره انداختن و نظر پرسیدن درمورد خوشمزگی و نوع غذا انگار فقط نظر ومشورت بامن براشون مهم بود

دم غروب انگار همه مأمورشده بودن به من بگن بیا آسمونو ببین چقدر قشنگ شده،تاآسمون رنگش متفاوت شد اولین نفر منو صدازدن که برم ببینم،انگار که خوده خدا داشت اون لحظه میگفت بیا نقاشیامو تو آسمونم ببین..

من هنوز خیلی تغییری نکردم که هنوز تو مدار دیدن اون آدما بودم بااون همه باورای دربوداغونی که داشتن

ولی انگار اون جمع یه پیامی برای من داشت که اگه این مسیرو ادامه ندم دوباره میشم یکی مثل اونا،دوباره میشم یه ادمی که به عوامل بیرونیش قدرت میده و روز بروز روبروشدن بامسائل عجیب غریبی که زندگیمو درگیرکنه

اصلا بااون ادمی که ساعتها تا نصف شب میشنستیم باهمدیگه صحبت میکردیم وازمشکلاتمون برای همدیگه میگفتیم،کاملا غریبه شده بودم،،انگار دیگه اونو نمیشناختم،ولی یدفه چشمم که به چشمش میوفتاد یک لبخند بسیار قلبی براش میزدم ولی نمیتونستم برم دوباره باهاش هم صحبت بشم

انگار یه پرده ای،نمیدونم یه دیواری چیزی مانعم بود که اجازه نمیداد برم پیشش بشینم وباهاش هم صحبت بشم

فکرمیکردم من تو یه مداریم که دارم ازون بالا اون همه آدم رو میبینم

هم یه ذوقی درونم بود،هم اینکه با یه سروگردن بالاتر اومدم خونه،،وصحبتای استاد هم با هندزفری توی گوشم بیشتر مهر تأیید رو میزد که افرین مسیرت داره ازبقیه جدا میشه همینجوری ادامه بده…

واقعاخوشحال شدم که تواین زمینه لیاقتم رو اونقدر بالا بردم که نخوام برا دوساعت مهمونی دوباره هم نشین اون حرفای پوچو بیهوده بشم

وازهمه مهمتر این بود که هیچ کسیو تواون جمع قضاوت نکردم بااین همه دیدگاه متفاوت انگار دوست داشتم بهشون عشق بورزم احساس مهم بودن بدم

وبرای اینکه تواون جمع میخواستم خودمو مشغول به یه چیزی کنم،یه سینی چای دستم میگرفتم و باعشق ازهمه پذیرایی میکردم،و با میزبان اون خونه دوست داشتم توی پذیرایی بدون هیچ منتی همکاری کنم،،،

خلاصه خیلی اون مهمونی بیشتر منو به خودم نشون داد که بفهمم چه تغییری درونم ایجادشده..

استاد ازتون ممنون بخاطر این همه آگاهی های ناب

دوست داشتم که این تجربم رو هم به اشتراک بذارم و به خودم یاداوری کنم که اگه تااین جا تونستم خودمو از بدنه ی افکار جامعه بکنم،بقیه ی مسیر رو هم با یاری خداوند هدایتگر میتونم ادامه بدم و به نتیجه ی خوب پایداربرسم و آدمای بهتر و هم مدار تریو جذب کنم

هرکجاهستید شادوپیروز باشید