درس‌هایی از انیمیشن گربه چکمه پوش - صفحه 16

درس‌هایی از انیمیشن گربه چکمه پوش.

سلام به دو عزیز دوست داشتنی وبزرگوار.

چ نگاه قشنگی !

چ جالبه که استاد ومریم جون بانگاه قشنگی که به جهان دارن ،این انیمیشن رو تحلیل وبررسی کردن.

حتمن انیمیشن جذابی بوده که استاد این همه درس ومطلب ازنگاه کردن بهش ،پیداکردن .

باتوجه به مطالبی که استاد ومریم جون گفتن ،درسهایی که تو این انیمیشن بودعبارت بودن از:

از بین بردن غرور.

تواضع و فروتنی.

لذت بردن از لحظه.

دیدن زیبایی ها ،توجه وتمرکز به زیبایی ها.

دیدن توانایی ها.

قدر دان نعمتها وداشته ها.

سپاسگزاری از همه ی داشته ها.

با هدایت خدا پیش رفتن وتسلیم بودن.

غلبه به ترسها.

ایجاد روابط خوب بادیگران.

کمک گرفتن ودرخاست کردن از دیگران.

الگوی مناسب پیدا کردن.

هدف‌گذاری .

اعلام عجز وناتوایی در برابر خداوند.

تکبر نداشتن در برابر پروردگارمون.

تغییر زاویه نگاه تو زندگی.

اعتبار قدرت وموفقیت رو به خدا دادن.

لذت بردن از زندگی با هر شرایط وهر موقعیت.

دیدن ودرک کردن زیبایی های جهان ،باعث ایجادخلق زیبایی های بیشترتو زندگیت.

اینکه وقت وزمان رو هدر ندیم .

اینکه فرصتها رو ازدست ندیم.

قدر همه ی نعمتهای خداوند رو بدونیم تا نعمتهای بیشتری دریافت کنیم.

فقط با ایمان به خدا میتونیم در مسیر درست حرکت کنیم وله رشد وپیشرفت برسیم.

با ایمان وتوکل به خدا میتونیم صاحب همه چیز باشیم.

ایمان داشته باشیم که قدرت بی انتها از عان خداست ،اونوقت صاحب همه چیز در جهان میشیم .

واما درس اصلی ومهم « تغییر افکار وباورها» بود.

خب اینا درسهای بسیار بسیار قشنگی بود که استاد عزیزمون روی تک تکشون تو فایلهای مختلف باهامون صحبت کردن وتجربیات خودشونو گفتن‌.

که همه ی اینا در یک انیمیشن جمع شده بودواستاد باز همشونو بهمون یاد آوری کردن.

استاد جون منم لطمه های زیادی به خاطر غرورم خوردم.

منم مغرور بودم چنان که هیچ جوره از غرورم پایین نمیومدم.

با غروری که داشتم احساس قدرت میکردم.

منم مثل همین گربه ی چکمه پوش همه ی دورامو زدم ودر آخر به این نتیجه رسیدم که کجای زندگیم هستم وچقدر نعمتها وداشته های فراوانی داشتم که قدردانشون نبودم که اصلا !

یه جاهایی نمیدیدمشون.

کسی بودم که باوجود داشتن هر نعمتی ،سرجنگ با مسائل دیگه داشتم .

اون نعمتهایی که داشتمو نمیدیدم .اون چیزایی که نداشتمو ،پر رنگ وزیادمیدیدم وزیاد ازش میگفتم.

دقیقن از اون دسته افرادی بودم که توجه وتمرکزم روی ناخواسته هام بود.

در واقع میگفتم فلان چیزو میخام وفلان چیز خواستمه اما تو عمل کردم تمام توجهم سمت ناخواسته هام بوده .اینکه من می‌دونم برآورده نمیشه .من که می‌دونم خدا به من نمیده.من که می‌دونم بدسش نمیارم.

بعد بااین افکار وباور،توقع برآورده شدن خواسته هامو داشتم .البته که اتفاق نمی‌افتاد.

ولی در گذشته که نمی‌دونستم چرا اتفاق نمیفته ،میگفتم خدا نمیده.

منم به خاطر غرورم خیلی چیزا رو ازدست دادم.

اول از همه عمر و جوانیمو .

روزهای طلایی وباارزش وپر نشاطمو.

میدونید آدمای مغرور چطورین؟

آدمای مغرور دنیاشون تو یه چار چوب کوچیکه!

وبیشتر از این چار چوب نمیتونن به آدمها ودنیای اطرافشون نگاه کنن.

ظاهراً زور وقدرت دارن اما ازدرون ترسو هستن.

آدم مغرور همیشه تنهاس.

ودوست داشتنی به نظر نمیرسه.

آدمای مغرور امرونهی زیاد میکنن .

چون خودشونو بالاتر و برتر ازهمه میبینن ومیدونن .

توقع وانتظارتشون از همه بالاس.در حالیکه خودشون کار خاصی برای کسی انجام نمیدن .

آدمای مغرور دیگران را راحت قضاوت میکنن .اونا به راحتی نمیتونن احساساتشونو بیان کنن.

جای صداقت ،با دروغ زیاد حرف میزنن.

شکست رو نمیتونن بپذیرن .

به نظر وعقاید دیگران احترام نمیزارن .

وبه هیچ‌وجه فروتن و متواضع نیستن.

آدمای مغرور به طور محسوس خدا رو پس میزنن.

همه ی این صفتهایی که گفتمو ،متاسفانه خودمم داشتم ودر طول سالهای زندگیم خیلی خوشگل همه رو بکار بردم.

نا گفته نمونه از زمین وزمان چوبشم خوردم.

به قول استاد جهان چک و لگدهای خودشو نثارم کرده

.

از جهانم گله ندارم چون حالا فهمیدم این خودم بودم که با یه سری افکار مزخرف وباورهای غلط ،تو یه باتلاقی افتاده بودم که باتقلاهای بیشترم ،بیشتر غرق میشدم .

بله منم ناسپاس بودم.

داشته هامو نمیدیدم.

به نعمتهایی که داشتم توجهی نمی‌کردم.

با همه چی سر جنگ داشتم.

ازهمه گله داشتم.

از نظر من زیبایی ای وجود نداشت.

تو دنیای به این قشنگی وزیبایی ، حتی تو طبیعت هم فقط نازیبایی هاشو می‌دیدم.

در مقابل خدا هم هیچ تواضعی نداشتم .اتفاقا همیشه مثل طلبکارا باهاش حرف میزدم.

انگار من آدم خوبه ی جهان بودم وبقیه همه وهمه آدمهای بیخود وبدرد نخوری بودن .

خوبه سمتی نداشتم .اگه پادشاه یا یه کله گنده بودم که ……

میتونستم ازاون غرورم جاهای خوب استفاده کنم .

توشخصیتم غرور به خرج بدم تا هم خودم برای دیگران محترم باشم وهم دیگران برای من ارزشمند باشن.

میتونستم غروری داشته باشم که عزت نفسم را بالا ببرم.

کاری کنم که هیچ وقت محتاج کسی نباشم وخودم با قدرت روی پای خودم بایستم.

میتونستم غروری داشته باشم که منو از انجام اشتباهات دور بکنه .

یااینکه باعث بشه وظایف خودمو به نحو احسن انجام بدم.

غرور تو کسب موفقیت یا رشد وپیشرفت خوبه .اونم در حد تعادلش که به خودت ببالی که به اینجا ها رسیدی .

کسی که عیب ونقص خودشو نمی‌بینه ،نمیتونه از یه صفتی مثل غرور در راستای درستش استفاده کنه .

به خاطر غرورم بنده خدا همسرمو ،خیلی اذیت کردم.

مطمئنا به اطرافیانم بخصوص خانواده ی خودم هم خسارت‌های زیادی وارد کردم.

زیادی خودمو بالا میدونستم .

هیچ‌کس جز استاد عزیزم نتونست منو از اون بالا بیاره پایین .

نه پایینی که دیده نشم .پایینی که خودمو در سطح همه ببینم .

نگاهم به همه به یک شکل باشه .نه کسیو از خودم بالاتر بدونم ونه خودمو از کسی.

اینو بدونم همه ی ما یکسان هستیم ولی طبق ارزشها وتوانایی های خودمون مورد احترام بیشتری قرار می‌گیریم .

تمام صحبت‌ها وتجربیات وتحلیلهای استاد در آخر این فایل سمت خدا رفت .

همه ی اشتباهات ما با داشتن خدا ،از بین میره.

هر جا که خدا هس ترس وغرور ومنیت وهر عیب ونقص دیگه ،همه از بین میرن.

عجز وناتوایی در برابر قدرت خداوند منو صد قدم جلوتر پیش میبره.

منتهی درک وانجامش خیلی سخته .

اینکه بدونم جایگاه من کجاس؟من یه بنده ی ضعیف وناتوانی بیش نیستم.

چرا زیادی به خودم قره میام.

فکر میکنم کیم ؟منی که اگه خدا هر عان جونمو بگیره ،کاری از دستم بر نمیاد چرا انقد خودمو ،سر خود رها کردم؟

چرا نمیام بچسبم به پروردگارم ؟

به کسی که منو خلق کرده .به کسی که دین به گردن من داره .چرا باید درمقابل معبود خودم انقد باتکبر رفتار کنم ؟!

امسال یاد گرفتم قدرتشو بپذیرم وبا هدایتش پیش برم.

سال خوبیو آغاز کردم .

خیلی بهتر از سال گذشتم ،بهش تکیه میکنم .

جمله ی طلایی استاد«منتظر اتفاق خاص یا آدم خاص نباشید،که فکر کنید اگه اونا باشن تو خوشبخت میشی»که اگه اینطور پیش بری هیچ وقت رنگ خوشبختیو نمی‌بینی.

باز بگم دقیقن من اینطور فکر میکردم و هیچ لذتی از لحظه ی حال نمیبردم .همش منتظر بودم .

اما خدا رو شکر بودن تو این سایت واستاد عزیز نگاهمو کلی تغییر دادوالان به هیچ وجه به این شکل عمل نمیکنم و اینطور فکر نمیکنم وچنین باوری ندارم.

از وقتی نگاهمو به دنیا زیبا کردم ،زیبایی های بیشتری دریافت کردم .

ونشانه های زیادی دیدم .

خداروشکر حال بدی میاد ومیره دیگه مثل سابق لنگر نمیندازه.

دیگه نه من حوصلشو دارم که در گیر احساس بد بشم ونه دیگه خدا توقع داره اون صحنه ها رو از من ببینه .

استاد درست میگن ،مسیر زندگی کاملا آسون میشه.

خدارا شاکرم به خاطر همه ی نعمتهایی که به من ارزانی داشته .

یه همسر خوب ومهربون وقدر شناس وسالم.

دو فرزند خوب وصالح وسالم.

خانواده ی خوب ودوست داشتنی خودم و همسرم.

دوستان خوب وعالی.

در حال حاضر ثروت به اندازه ی کافی.

سلامتی و رو به پیشرفت خودم.

شناخت خدای خودم.

بهبودی وکار کردن روی تغییرات خودم.

داشتن استاد عزیزی مثل عباس منش.

وجود مریم جون و دوستان گلم تو سایت .

به خاطر همه ی داشته هام سپاس .

به گذشته که به هیچ وجه فکر نمیکنم .

از آینده هم هراسی ندارم وذهنمو در گیرش نمیکنم چون نمی‌دونم هستم یا نیستم.

تمام تمرکزم، لذت بردن از لحظه ی کنونی هستش.

باید لحظه هام خوب بگذره .

باید همیشه احساسم خوب باشه.

باید رشد بیشتری بکنم .

باید به موفقیتها وپیشرفتهای چشمگیر برسم.

ارتباطم با خدا ،شناختم به خدا باید بیشتروبیشتر بشه .بقدری که در هر لحظه باوجود داشتنش حس آرامش رو داشته باشم.

اگه اینطور بشه ینی خدا در هر لحظه با منه.

خدا رو که داشته باشم همه چیو دارم .

خدایا منو به درک بیشتر از خودت برسون .

استاد جونم مریم جونم خوشگلای من ،ازتون ممنونم .

وجود هردوتون باعث حس خوب منه.

الهی باشید همیشه.