«گاریِ زهوار در رفته ی افکار محدودکننده» را رها کن - صفحه 4 (به ترتیب امتیاز)

سلام

زندگی طبیعی و واقعی!!!!!!!!!!!

نکته ی طلایی این ویدئو و موضوعی که مدام تو ذهنم می چرخه و اونقدر کش و قوس گرفته که منو وادار کرد بیام اینجا و راجع بهش بنویسم.

استاد درین ویدئو میگه با شیوه ای که زندگی میکنه داره واقعی زندگی میکنه؛ طبیعی زندگی میکنه. میگه روند زندگیش ثابت کرده دنیا بد و خراب نیست که او بخواد جور دیگه ای به دنیا نگاه کنه که زندگیش خوب بشه. اصل و اساس دنیا بر لذت و آزادیه.

خیلی زیاد به این گفته فکر کردم و کلی مطلب از گذشته یادم افتاد. یادمه تو یه فایلی از استاد شنیده بودم که : “طبیعیه که ما شاد باشیم. طبیعیه که ما ثروتمند باشیم. طبیعیه که ما سلامت باشیم.” اونچه که غیرطبیعیه ناراحتی و فقر و بیماریه. اینها اگر هستن نتیجه ی باورهای محدودکننده ی ماست.

وقتی در چند دقیقه کلیت زندگیم رو یه مرور کردم دیدم پایه و اساس زندگیم بر باورهای محدود کننده ای شکل گرفته که مدام در حال آماده شدن برای سختی ها و جلوگیری از ضررها و خیانتهام. دیدم چقدر مدام در حال ساختن دیوارهای بلند و قطور قلعه م بودم و آجر به آجر و سنگ به سنگ که روی هم می چیدم به این فکر میکردم که اگر فلانی اونجوری حمله کرد من اینجوری دفاع میکنم یا اگر بهمانی اونطوری برخورد کرد من اینطوری جواب میدم. یعنی مدام توجه و تمرکز بر نکات منفی و بغض آلود و کینه پرور. اونوقت هی میگم چرا فلان اتفاق خوب برام نمیوفته یا بهمان رابطه م منهدم میشه. خب مشخصه. با این بذر آت و آشغالی که من هر لحظه دارم میکارم معلومه بحران درو میکنم. دیدم چه فلسفه ای غلطی رو دارم زندگی میکنم و به اطراف هم که نگاه کردم دیدم همه همین شکلی زندگی میکنن. با شنیدن جمله ی کوتاه استاد درین ویدئو که دیروز شنیده بودم اما امروز صبح وقتی از خواب بیدار شدم اومد جلوی چشمم و کنار نرفت؛ کلمات این متن پشت سر هم دارن میان. مثل همیشه جمله جدید نبود اما انگار که ته نشین شده باشه تو ذهنم و جا افتاده باشه همه ی سرم رو پر کرده. درسته دلشوره دارم ازین درک چون همه چیم در آستانه ی تغییر و فروپاشیه اما خوشحالم و ته دلم آرومه.

“اصل و اساس این دنیا بر وفور نعمت و خیره”. یاد کتابی افتادم که خیلی وقتا حتی بی ربط اسمش تو ذهنم می چرخید و دلیلش رو نمیفهمیدم و طبیعتا ازش میگذشتم. کتاب سنگفرش هر خیابان از طلاست / نوشته ی کیم وو چونگ، مدیر و موسس کمپانی دوو. حالا میفهمم چرا هی این جمله تو سرم می چرخیده. “سنگفرش هر خیابان از طلاست. ”

“من با نعمات بی شمار و لایزال احاطه شده م.” به قول زبل خان، شخصیت بامزه ی انیمیشن دوران کودکیم، فقط کافیه دستمو دراز کنم تا هر آنچه میخوام بردارم. حتی اگر مثل زبل خان یه شیر درنده رو بذارن تو بغلم. همینقدر فانتزی.

“اونقدر نعمات به من نزدیکن که من نمی بینمشون”. مثل زمانی که شیئی رو به نوک بینی مون می چسبونیم و اصلا نمیتونیم درست و واضح ببینیمش. به قول حافظ : بیدلی در همه احوال خدا با او بود / او نمیدیدش و از دور خدایا میکرد. خدایی که میگه من از رگ گردن به شما نزدیکترم.

مثل نفس کشیدن که اغلب یادمون میره چنین کاری در هر لحظه در حال انجامه و اونقدر عادی شده که متوجهش نمیشیم. به هر کسی بگیم تو داری نفس می کشی، میگه خب معلومه. مگه غیر ازین باید باشه. یعنی اینقدر طبیعیه که ما نفس می کشیم. اما خیلی کم بهش فکر می کنیم.

اینقدر این مساله مهمه که سعدی کتاب گلستان رو با این عبارات شروع میکنه :

“منّت خدای را عز و جل که طاعتش موجب قربت ست و به شکر اندرش مزید نعمت (سوره ابراهیم – آیه ۷). هر نفسی که فرو می رود ممدّ حیات ست و چون بر می آید مفرّح ذات. پس در هر نفسی دو نعمت موجودست و بر هر نعمتی شکری واجب.

از دست و زبان که برآید / کز عهده شکرش به در آید”

“همه ی نعمات هم مثل نفسی که هر لحظه می کشیم با ما هستن.” فقط کافیه آغوش دریافت داشته باشیم. آغوش دریافت فقط با باورهای قدرتمند و ایمان به خالق باز میشه. این که ما وقتی احساس نداری می کنیم یعنی چیزی نیست. یعنی قدرت و عظمت خالق رو ندیدن. بدتر از اون موقعیه که میگیم چیزی هست ولی ما نداریم اما کسانی هستند که دارند. این احساس عدم لیاقت، نادیده گرفتن کرامتیه که خداوند به هر کدام از بندگانش بدون تبعیض بخشیده. هر دو برداشت کفران نعمت و زیرسوال بردن عدالت خداونده. اما بدتر از اینها این نگاهه که اون کسانی که دارند همه چیز رو انحصاری کردن و به ما نمیدن و یا راه ما رو بستن و ما رو از نعمات محروم کردن. یعنی زندگی من در دست دیگرانه و اگر اون آدما نخوان به من چیزی بدن میتونن و من باید کاری کنم که در نظر اونها خوش بیام تا نکنه بی چیز بمونم. این دیگه شرک محضه. اگر ندیدن نعمات و کرامت انسانی کفر محسوب میشه این سومی دیگه شریک تراشیدن برای خداوند و نابخشودنیه. به همین خاطر با این فکر بدبختی پشت بدبختی پیش میاد.

باور این که طبیعیه ما هرطور دوست داریم زندگی کنیم و از هرآنچه میخوایم برخوردار باشیم باوریه که مثل نفس کشیدن باید مدام تکرارش کنم. چون یه عمر در حال ساختن قلعه ی دفاعی بودم. غافل ازین که داخل قلعه ی امنم خطرناکترین دشمن رو دارم پرورش میدم. با این جمله یاد ماجرای فرعون و موسی افتادم که چطور فرعون دست به قتل عام نوزادان زد و چطور همون کسی که قرار بود قلعه ش رو فرو بریزه با چه ارج و احترامی در آغوش خودش و زیر گوشش بزرگ شد.

“طبیعیه من راحت زندگی کنم. طبیعیه من رو دوست داشته باشن. طبیعیه من عاشق باشم. طبیعیه من لذت ببرم. طبیعیه من آزاد باشم.” طبیعی نیست من برای هر کدوم ازینها تا سرحد مرگ بجنگم. طبیعی نیست من برای حفظ اینها جنگ راه بندازم. طبیعی نیست من برای داشتن اینها نقشه بکشم و دروغ بگم و از دیگران پله و سکوی پرتاب بسازم. جالبه همه ی آدما برای رسیدن به بهشت وعده داده شده زندگی میکنن. برای رسیدن به بهشت عبادت می کنن؛ فداکاری میکنن؛ می بخشن؛ می جنگن؛ از دست میدن؛ به دست میارن؛ و … چه بهشتی؟ بهشتی که وعده داده شده جاییه که هر آنچه بخواهی بدون زحمت و رنج در اختیارت میذارن. تعریفی که همه از بهشت دارن اینه و تمام زندگیشون رو روی همین اصل پایه ریزی می کنن. خود همین ثابت میکنه آدمی باور داره هست موقعیتی که هیچ رنجی در اون راه نداره. اما چون با باورهای محدودکننده و خام و بی تحقیق احاطه شده این جای امن و راحت رو به جهانی نسبت میده که در دسترس نیست. غافل از این که اون بهشت همینجاست. به قولی : گل جلوه ای از جمال جانانه ی ما / بلبل به ترانه وصف او می گوید. این دنیا مشتی ست نمونه ی خرواری که در پیشه.

حافظ در بیتی میگه:

دولت آن است که بی خون دل آید به کنار / ورنه با سعی و عمل باغ جنان این همه نیست

سپاسگزارم از استاد عباسمنش که این بخش “مرا به نشانه ام هدایت کن” رو تو سایت گذاشتن که برای من انگیزه ی فوق العاده ای شده که هر روز خودم رو با یک فضای جدید و تمرین باورهای قدرتمند و مطالب سرنوشت ساز شروع می کنم. قبلا هم میومدم و بنا به حال اون موقعم یه فایلی رو می دیدم و می شنیدم اما حالا با این بخش نشانه ها، هدفمندتر این کار رو انجام میدم و آموزه ها تو ذهنم مرتب تر جا میگیرن.

سپاسگزار و قدردان خداوندم که اینگونه من رو هدایت میکنه. برای شما و همه ی کسانی که یاور این انرژی عظیم و باشکوه هستن آرزوی سعادتمندی دنیا و اخرت رو دارم.

عزت زیاد ؛ ایام به کام