live | پاسخ های کلیدی به چند سوال - صفحه 17

به نام خداوند بخشنده ی مهربان

سلام به استاد عزیزم وسلام به مریم بانوی مهربانم

وسلام به تک تک دوستانم

روز هفتادو ششم، روزشمار تحول زندگی من!

چقدر زیبا وچقدر درست گفتید استادجانم، تقوا یعنی کنترل ذهن…

اونجاها که شرایط بد میشه، اونجاها که یا مورد امتحان الهی قرار گرفتی یا خودت با ندونم کاری خطاء واشتباهی رو مرتکب شدی و حالا نتایجش بازتاب خوبی نداشته، اونجا که عزیزی رو از دست میدی، یا روابط عاطفیت از بین میره، اونجا که عزیزترین ونزدیکترین اشخاص زندگیت جوری باهات رفتار میکنن که دلت میگیره و ازشون ناامید میشی ،اونجاها که مشکلات مالی بهت هجوم میاره و راه خلاصی پیش روت نمی بینی….. وهزاران مسئله ومشکلی که تو زندگی تک تک ما اتفاق میفته برهر دلیلی و هر نوعی، حتی پنجر شدن ماشینمون تو جاده و شکسته شدن ظرف مورد علاقمون و تا شیطنت ها و اذییتهای بچه کوچیکی که تو خونه داریم وحتی دیر اومدن تاکسی یا بد قولی کسی که با ما قرار داشته که واقعا چیزهای پیش پا افتاده و بی اهمییتی می تونه باشه..

اما کافیه که تقوا نداشته باشی یعنی کنترل ذهن نداشته باشه یعنی از خودت غافل بشی، فقط کافیه فراموش کنی این نیز بگذرد واز این بدتر وسخترش هم گذشته..

انوقته که می تونی بی صبری کنی، خشمگین بشی و حتی اعصبانیتت رو به شکل گفتار ورفتار بد بروز بدی…

چقدر شکل همه چیز بدتر وزشت تر میشه اونموقعه ها که فک میکنی در حقت بی اعدالتی شده..

میخوای تلافی کنی، انتقام بگیری، گریه کنی، بزنی، بشکنی، فریاد بزنی، که ای خدا ای مردم ببینید اوج بدبختی وغم وگرفتاری منو، حالا این وسط دو نفرم بهت حق بدن،چار نفرم قضاوتت کنن، تازه بعد اینهمه عکس العمل می بینی نه تنها مشکلت حل نشده، نه تنها دردت کم نشده، کوله بار بیشتری هم بهت اضافه شد، چرا؟؟

چون جهان با قوانین بدون تغییر داره اداره میشه، احساس بد= اتفاقات بد

اینها مربوط به گذشته ی تک تک ما بوده دیگه، هرکدوم یه رفتارو افکار و عملکرد تکراری و عکس العملهای شبیه به هم داشتیم که تا اوضاع بد میشد، مثل یه الگو از پیش رسم شده به شکل روتین بارها وبارها وبارها انجام میدادیمش و جالبه هر بار همون نتیجه رو میگرفتیم، بدتر شدن حال خودمون و بدتر شدن اوضاع…..ولی باز تکرارش میکردیم!!!!!

چرا این اتفاقات می افتاد؟ چون خودمون رو بی صاحب حس می کردیم، رها شده توی این دنیا، و در دست خدایی جبار و انتقام گیرو عذاب دهنده…

وقتی هر کسی تو هر جای زندگیش، خداشو پیدا کنه وقتی بشناستش، وقتی به رحمان ورحیم بودنش پی ببره، وقتی تسلیم درگاهش بشه وبهش پناه ببره، این باور توی وجودش شکل میگیره که من تنها رها نشدم، من خدایی به این بزرگی و با این قدرت بی حد وحساب دارم که انقدر دوستم داره که باعشق به اموراتم رسیدگی میکنه…

اولش فقط یه حسه، یه تقلید، هی اختیارتو میدی بهش هی پس میگیری، هی نجواهای ذهنت میگن تو خودت بلدی تو خودت خیرو صلاحت رو بهتر میدونی، خدا کارش خدایی کردنه چه میدونه الان چی برات بهترینه پاشو حقتو از دنیا وآدمها بگیر!!!!

ولی قلبت میگه چرا این سهم سنگین رو زمین نمیذاری، چرا تسلیم نمی شی؟ چرا اقرار نمی کنی که بدون لطف ورحمت خالقت هیچی نیستی و با مهر و رحمتش می تونی خلاص بشی از بسی دردها ورنجها و سختی هایی که داری به دوش میکشی…

هرکی یه روزی یه جایی زانو زد و سجده کرده و زارو پریشان به درگاهش رفت و اعتراف کرد که به تنهایی نمی تونه، خداوند حی وحاضر به سرعت در زندگیش متجلی شد و اموراتش رو سروسامان داده، واز یه جایی دیگه دلش قرص شده به این بودنه، به اینکه خدا هست کمکش میکنه، از این شرایط بد عبورش میده، مراقبش هست که دیگه خودش رو گرفتار این خطاها واشتباهات نکنه…

اونجاست که ایمانش به غیب به خدا، به نیروی برترش شکل میگیره، هر چقدر بیشتر اعتماد میکنه به این نیرو، بیشتر تسلیم میشه رهاتر میشه، متواضع تر میشه، و جهان (خداوند) هم یشتر بهش پاداش میده…

دیگه توی تضادها نمی ترسه مثل گذشته، دیگه درگیرش نمیشه، دیگه دنبال گله وشکایت نیست، میگه با کمک خدا حلش میکنم درستش میکنم …

کسیکه صبوره، آرومه، شاد، سکوت میکنه، یعنی تقوا پیشه کرده، یعنی کنترل ذهنش تو دست خودشه…

خیلی سخته انجامش تو شرایط بد، اما هرچقدر میفهمی درک میکنی که..

دنیا همه هیچ و اهل دنیا همه هیچ

ای هیچ برای هیچ بر هیچ مپیچ

دانی که پس از مرگ چه ماند باقی

عشق است و محبت است و باقی همه هیچ

انوقته که چیزهایی که یه روز براش خیلی مهم بودن، پیش چشمش بی اهمیت ویا کم اهمییت میشن..

انوقته که دیگه سعی نمی کنه ذهنش رو مدام کنترل کنه بلکه آگاهانه به خودش میگه مگه چقدر مهمه؟؟؟؟

خدارو صد هزار مرتبه شکر، که من با همین درک کمی که از جهان وخداوند وخودم پیدا کردم، حداقل دیگه وقتی اوضاع برخلاف میلم میشه، از اون راهکارها وابزارهای ناکار آمد گذشته استفاده نمی کنم حتی اگه نتونم کار خاص ومفیدی هم برای آروم کردن خودم انجام بدم، یا برای رو براه کردن شرایط بدم، حداقل سعی میکنم هیچ کاری انجام ندم…

هیچ کار فیزیکی انجام ندادن خیلی بهتر از کلی اقدامات بی اثر وبی فایدست…

سکوت کردن قدرتمندترین کار معنوی دنیاست، که مدتیه دارم تمرین میکنم و انشالله که جز شخصیتم بشه…

تمرین وتکرار تنها راه موفقیتت تو هر چیزی هست، اگه تکرار وتمرین نباشه، همه چیز فقط موقتی جواب میده و در حد شعار می مونه و تبدیل به شعور نمیشه…

انشالله که توی این مسیر هممون همیشه ثابت قدم باشیم تا ابد، آمین