سریال زندگی در بهشت | قسمت 113 - صفحه 5 (به ترتیب امتیاز)

به نام خالق رنگ ها و مزه ها و عطرها…

سلام به استاد عزیز و مریم بانو کدبانو و سرآشپز نمونه خونه بهشتی مون

سلام به تمام دوستان نازنینم

شروع این فایل پر از عشق بود پر از رنگ و دوستی بود.

تو یک صبح دلنشین تو آشپزخونه چوبی کلبه ی چوبی روی دریاچه و دوربینی که تصویر دل نشین مریم دوست داشتنی رو میبینیم که قراره بهمون با عشق مراحل یک اشپزی ساده اما پر از عشق و صفا و پر ویتامین و سلامتی رو اموزش بده.(چقدر خوبه این محدودیت یا ترس یا هر چی که بود برداشته شده و مریم جان رو بیشتر در تصویر هم داریم و از زیبایی صورت و سیرتش هر دو بهره میبریم)

من همون ابتدا که دیدمت کلی گفتم دمت گرم مریمی بخاطر این همه دقت و تمیزی و نظمی که در جای جای این آشپزخونه موج میزنه.

از خودت هم که دیگه نگم با اون پوشش خوش رنگ و موهای دوست داشتنی ات…

واقعا دمت گرم،واقعا آفرین به این همه تمیزی و نظم و سلیقه و هر آنچه که در یک فضای آشپزخونه ایی باید باشه و هست.

در این فیلم یک چیزی به ذهنم زد مخصوصا وقتی که یک نور طلایی بسیار زیبایی به روی کدبانو خونه افتاده بود اینکه هیچکدوم از پنجره ها پرده ندارند. جالب بود الان متوجه شدم که ماها اکثرا پنجره هامون پرده داره و وقتی نداره یکجوری هست انگار خونه خالیه یا قول مامانم انگار لخته نمیدونم چطوری میشه گفت….

البته خونه های داخل شهر ما کجا و خونه که چه عرض کنم با اون ویو فوق بینظیر کجا خونه که نه کلبه تمام چوبی روی دریاچه وسط یک زمین بزرگ با درخت های جنگلی کجا… آخه اگر هم پرده داشت واقعا باید برمیداشتیم حیف این منظره ها نبود…حالا از این موضوع بگذریم جالب بود که من تو این فایل به نکته پرده خونه دقت کردم. هر چند که الان که میبینم برای اتاق خواب مون ما هم پرده نگرفتیم، از اونجایی که طبقه همکف هستیم و از روبرو شاید دید داشته باشه یک آستر سفید ریلی ساده گذاشتیم و من خیلی هم راضی ام…

کدبانو جان عجب دستگاه نانوایی رو به ما معرفی کردی.

اینجا نشون میده که تکنولوژی نه تنها در حیاط و باغ خونه هست بلکه در خدمت آشپزخانه هم هست و چه ایده ی باحالی با یک دستگاه کار راه انداز و به ظاهر ساده، حتی دارن پول میسازن. دمشون گرم.بنظرم ایده باید با تکنولوژی چه ساده چه پیچیده فقط کارآمد باشه محدودیتی هم نداره همه جا میتونه باشه حتی تو اشپزخونه، خدایا شکرت بخاطر این همه نعمت و امکانات…

واقعا ازت ممنونم که باعشق و حوصله وبا جزئیات و دقت به ما داشتی آموزش میدادی.

سعی کردی فقط خودت باشیو خودت و در لحظه و بداهه از کارهایی که در حین ساخت خمیر نان پیتزا و درست کردن خود پیتزا به ما نشون بدهی، اونم بصورت کاملا مستقل و خودکفا. استاد سیدحسین هم حتی با تو همراه نبود برای فیلم گرفتن یا کمک کردن آشپزی و تو خودت به تنهایی و مجهز به الله اکبر دست به کار شدی.

قطعا این یعنی با خودمون در صلح بودن، برای خودمون و دیگران ارزش قائل شدن، منتظر کسی نبودن برای انجام کارها، احترام گذاشتن به حال و هوای همدیگه.

مثلا اون روز یا اون لحظه انجام کارها استاد دوست داشتن کار دیگه ایی انجام بدن و مشغول بازی و لذت بردن از فعالیت خودشون بودن و البته احتمالا خیلی هم گرسنه اما از اونجایی که قطعا مریم جان هماهنگ کرده که احتمالا یکم صبحانه امروز بیشتر طول میکشه تا آماده بشه قرار هست یک مستند سازی و آموزش برای بچه ها داشته باشن، استاد هم چیزی نگفتن و بنظر ایشون و اقدامی که قرار بوده انجام بدن احترام گذاشتن و صبورانه خودشون مشغول کاری کردن که در اون زمان لذت ببرن. اما اگر دوست داشتن حتما تو آشپزخونه هم میان کمک میکنن و مریم جان هم اجازه میدن که ایشون هم همراهی کنن.

خلاصه که نباید اینجوری برداشت کنیم کسی به کسی کار نداره یعنی بی محلی کردن یا اینکه بگیم خب به ما چه، خودت میدونی و خودت. اگر اینطوری برداشت کنیم کاملا مخالف در صلح بودن هست. خیلی فرق میکنه بین بی تفاوت بودن با متفاوت عمل کردن در اون لحظه با نگرش احترام و عشق…آخه میشه بگیم من بهت کمک نمیکنم چون خودت کارهات رو انجام بدی با اینکه طرف شاید به کمک احتیاج داشته باشه، خیلی فرق هست بین صبر کردن تا تحمل کردن اینکه خب حالا طرف دوست داره انجام بده، خیلی فرق هست بین انجام وظیفه یا اجرای یک وظیفه با عشق، بنظرم خیلی فرق هست بین تعاریف ظریفی که خیلی شبیه هست به اینجور رفتارهای مشابه…

مثلا من دیدم که خانواده هایی اصلا سر یک سفره یا میز شام و نهار و صبحانه غذا نمیخورن و میگن ما به هم کار نداریم هر کی آزاده هر جور دوست داره عمل میکنه و در زمان خودش میاد تک به تک ناهارش رو میخوره و میره…

راستش این مثال برای این به ذهنم اومد چون من در خانواده ایی بزرگ شدم که همیشه صبر میکردیم تا بابا از سرکار بیاد تا یک محدوده زمانی و بعد سفره مینداختیم اگر تا اون موقع داداشم هم میومد که میومد یا اینکه اگر بابا قرار بود دیرتر برسه خبر میدادن و ما میخوردیم.و شده بود که خونه باشن و میل نداشته باشن و ما بخوریم. اما اکثر مواقع با هم میخوردیم.

من این باهم سر میز غذا خوردن و دور سفره نشستن رو دوست داشتم و دارم، چرا چون زمانی بود که انگار همگی باهم از انجام یک کار مشترک لذت میبردیم و یاد گرفته بودیم که این احترام رو سرسفره حفظ کنیم. حتی اگر مثلا منو داداشم قهر بودیم یا دعوا کرده بودیم و این باعث میشد یادمون بیاد که ما یک خانواده ایم و زیبایی و اتحاد خانواده حفظ بشه و اینا رو که میگم وقتی بزرگتر شدم بیشتر درک کردم. البته یکجاهایی شاید باعث وابستگی میشد که حتما باهم بخوریم،برای هم صبر کنیم،…هم نکات خوب داشت هم بد. البته این وابستگی کم میشد و شاید بگم متعادل میشد که گاهی بخاطر یک شرایطی با هم غذا نخوریم و این یعنی در حین باهم بودن میشد احترام رو اینجوری پیش ببریم که باهم همیشه نمیشه خورد. مثلا یکی خیلی خیلی گرسنه است، صبر نمیتونه بکنه، یکی خیلی دیر میرسه، یا غذا کامل آماده نشده و… اینا رو گفتم تا کم کم برسم به الان خودم در زندگی مشترکم.

من وقتی که با همسرم نامزد بودیم هیچ وقت سفره ایی انداخته شد تا با پدرشوهر و مادر شوهرم باهم همزمان غذا بخوریم،(غیر از موارد خاص مهمانی) در صورتی که همزمان غذا آماده بود. یکی بخاطر اینکه خب مادرشوهرم بخاطر پاشون روی میز دوست داشت غذا بخوره و البته شوهر منم بیشتر مایل بودن روی میز غذا بخورن و پدرشوهر من همون جایی که همیشه مینشست روبه روی تلویزیون و دور از بقیه غذاشو میخورد و دخترها هم تو اتاق خودشون دور از خانواده و برادرشوهرمم که اکثرا زمان غذا نبود. هیچ وقت یادم نمیره که دفعه اول که قرار بود اونجا نهار بخورم(غیر از اون مهمونی پاگشا یا نمیدونم چی میگن که منو با خانوادم دعوت کردن و نهار اونجا بودیم.) رفتیم تو اتاق منو همسرم جدا تو سینی و مادرشوهرم بعد از سروکردن غذا برای بقیه و پدر شوهرم اومد پیش ما…دفعه های بعد هم تقریبا همینطوری شد ما رو میز و پدر شوهرم جدا اونطرف(وای که چقدر برای من اینا تضــــاد بود، میگفتم مگه آخه داریم مگه میشه، آخه ما تا حالا اینجوری غذا نخورده بودیم حتی وقتی هم قهر بودیم باید بخاطر اون احترام و حرمتی که گفتم کنار هم و باهم میبودیم. اما فضای خونه شوهرم اینا اینجوری بود که انگار همیشه همه با هم قهرن و مسئله ایی هست و من همیشه یک علامت سوال گنده تو ذهنم ایجاد میشد. بعضی وقتا به همسرم میگفتم بیا بریم پیش آقاجون زشته و ایشون میگفت نه زشت نیست خودش اینجوری دوست داره. ومن بازهم بیشتر متعجب بودم از این رفتارها(آخه بابای من اینجوری دوست نداشت)…وقتی هم میدیدم که خواهرهاشون هم میان و میرن انگار نه انگار یا مامان بنده خداش باید براشون با اون پاش بره تا طبقه بالا براشون غذا ببره. نه کمکی نه خبری نه هیچی…خلاصه که یک تضـــــــــــــاد عجیب برام ایجاد شد و در ادامه این رفتارها متوجه شدم خانواده ما رو همین دور هم بودن به ظاهر ساده بیشتر حفظ کرده انگار، میتونم بگم عامل بی تاثیری نبود یعنی یکی از عوامل بود. و الان با این زاویه دیدم میتونم بگم با همون دوکلام حرفی که رد و بدل میشد خیلی فرکانس ها و دنیای همو بیشتر میشناختیم. مثلا از چی خوشمون میاد یا نمیاد. حرفی داستانی چیزی از طول روز گفته میشد و همگی میشنیدیم یا تشکری که پدرم از مادرم میکرد و به ما یاد میداد تشکر کنیم و شکرگذار باشیم(الگو دیدیم) یا تو جمع کردن کمک کنیم و مسئولیت پذیر باشیم. قرار نیست فقط مامان همه کارها رو انجام بده. اینا نکات مثبتش بود بنظرم.

در خونه پدری شوهرم از این خبرها نبود و همه چی به دوش یکنفر بود و تک نفری بود انگار. یواش یواش تفرقه و درک نکردن هم موج میزد. چون خیلی دنیاهای متفاوت پیدا کرده بودن که اصلا از این تفاوت ها هم خبردار نبودن بنظرم و رفته رفته باعث اختلاف و سوتفاهم و قهرها و کدورتهای چندین ساله شده.

الان که به اون تضاد نگاه میکنم برام خیلی قابل هضم تر شده چون میدونم آدم ها میتونن به هزار مدل رفتار کنن که تو حتی فکرش رو نمیتونی بکنی. مهم اینه تو چیزی رو یاد بگیری که بهت کمک میکنه و بزرگت میکنه. به ناخواسته توجه نکنم. قضاوت نکنم. و یاد گرفتم که آدم هایی که فرسنگ ها فرکانس با هم دارن حتی سر یک سفره غذا هم نمیتونن کنار هم باشن. اگر باشن منجر به ناخواسته بیشتر میشه پس هرکسی نظرش محترمه چه درست چه غلط…

خلاصه نتیجه شخصی خودم این بود که روش پدر و مادر من در این موضوع باهم نهار خوردن رو بیشتر پسندیدیم و اینو الان در خونه خودمون بیشتر داریم.

شاید اوایل که عشق بوقلمونی داشتم این وابستگی در نهار خوردنمم بود و این موضوع رو هم انتقال داده بودم به ایشون. اما الان که پخت تر شدیم و از عشق بوقلمونی فاصله گرفتیم با احترام وقتی قرار هست با هم دریک زمان و یک غذا رو میل کنیم برای هم صبر میکنیم.

اینکه استاد گفتن این” قوانین من درآوردی” این جمله رو با کمال احترام قبول ندارم.

اتفاقا قوانین من درآوردی هم که اون زوج یا خانواده مناسب با شرایط خودشون که بهشون کمک کننده باشه خیلی هم خوبه. مثلا ما یک قانون من درآوردی داریم که اولین لقمه هر غذایی رو که قرار هست بخوریم به طرف مقابل بدیم با عشق…البته اگر غذا یکسان و مورد علاقه هر دونفرمون باشه. من به این قانون میگم من درآوردی…اون قانونی که شما گفتین استاد از قانون من دراوردی که بعضی ها دارن و دست و پاگیر هست. بنظرم تقلید های کورکورانه است قانون های یکی دیگه در یک زمان دیگه بوده حالا شده سمبل عشق یا معیار علاقه و محبت که البته منم با این موضوع کاملا مخالفم…شاید گاهی مفاهیم رفتارها رو خوب نمیرسونن وگرنه الان که دقت میکنم با شما در اصل موضوع موافقم فقط شاید این بیان شما چون مفهوم دیگه ایی رو در ذهن من تداعی کرد برای همین نپذیرفتم .

آخه همین مفهوم به ظاهر ساده میتونه دوتا نتیجه متفاوت رو به بار بیاره و باعث بروز رفتارهای مختلف از یک ریشه بشه.

مثلا آقایی بگه خب من پس حق دارم دیگه گرسنه ام پس بیخیال از این به بعد صبر نمیکنم و میخورم و این رفتار برای اون آدم منجر به خودخواهی بشه. اما یکنفر دیگه هم مثل شما استاد عزیز و مریم بانو دوست داشتنی از روی خودخواهی نیست که این کار رو بکنه بلکه از روح بزرگ و نگرش مستقل و وابسته نبودن تون هست نه بی احترامی یا خودخواهی…پس قانون من درآوردی شما اینجوریه استاد گلم.

امیدوارم تونسته باشم منظورم رو بخوبی بیان کرده باشم.

در کل من معتقدم هر نظری قابل احترام و محترمه حتی اگر مخالف نظر من باشه…..

فکر میکردم برای این قسمت حرف خاصی نباشه که بنویسم فقط همین لذت بردن و اموزش بود که بعد سرفرصت نگاه میکنم و درست میکنم. اما وقتی شروع کردم به نوشتن چیزهایی از ذهن من تراوش کرد خاطراتی مرتبط یا به ظاهر بی ربط اومد بالا که خودمم متعجبم. و قطعا اینا ریشه ایی از باورهای منه که نوشتم یا شاید باورهای قدیم و جدیدم رو گفتم. یا شاید به مانند یک شاگرد گستاخ و پر جسارت خواستم مخالفتی با جمله شما بکنم که در انتها نتیجه یکی بود در ذهنم…

فقط برای نتیجه گیری این بخش باید بگم که من از شما استاد عزیزم یاد گرفتم: چیزی رو قبول کن که بتو احساس خوبی میده و بتو کمک میکنه و چیزهایی که بتو کمک نمیکنه قبول نکن.

من باورهای خودمو که قطعا کلی تغییر کرده یا درحال تغییر هست رو باید از این کامنتم و یاداوری این چیزها در بیارم. چون کار من این شده تجزیه تحلیل خودم و پیدا کردن باورهام. باورهای خوبم رو تقویت کنم باورهایی که منو محدود میکنه با باورهای مناسب جایگزین کنم.

شاید این چیزهایی که الان قبول دارم زمان دیگری قبول نداشته باشم و اصلا وابسته به حتی قوانینی که خودم برای خودم ساختم نباشم شاید با قوانین دیگری جایگزین بشن، کسی چه میدونه فهیمه در مسیر این تغییر و بزرگ شدن ها چه دیدگاه هایی بدست میاره یا از دست میده. مهم اینه که نیروی عشق همیشه پابرجا باشه. مهم اینه که من باور دارم انرژی نه ایجادمیشه نه از بین میره بلکه از شکلی به شکل دیگه ایی تغییر میکنه. پس مهم اینه که اصل یکیه با هرشکلی…من به دنبال شکل های خوب و کمک کننده برای خودم برای این انرژی هستم.

خدایا شکرت که دوباره مینویسم.

خدایا شکرت که میتونم نظرمو بدون هیچ محدودیت یا ترس و نگرانی و یا قضاوتی بنویسم.

خدایا شکرت که خود نوشتن هم، به انسانی که بخواهد درس یاد میده مثل خوندن…

مریم جان خیلی زیبا کار کردی، اشپزی کردی و سبک خاص خودت رو داشتی. واقعا صمیمانه بهت تبریک میگم و بهت آفرین میگم و تحسینت میکنم بخاطر این همه توانایی و این همه سلیقه و این همه رشدی که حتی برای غذا درست کردن به سبک خودت پیدا کردی.

راستی منو همسرم با اینکه ساعت ۷ شام خورده بودیم بعد دیدن این قسمت حدود ساعت ۹ بود که ایشون دلش خواست بره و یک سیب زمینی تنوری به سبک خودش درست کنه. با مقداری پنیر پیتزا و قارچ و فلفل دلمه ایی و با تزیین پیاز حلقه ایی توی فر گذاشت و سوخاری شدن و خوردیم…. با وجود اینکه اون موقع دسر یا غذای خاصی نمیخوریم بعد دیدن این قسمت خوشمزه اشتهامون باز شد. همسر ما هم که سرآشپز خونه ماست یک غذا به سبک خودش درست کرد و منم عکس گرفتم یادگاری…جاتون خالی بسیار قشنگ و زیبا شده بود… دم تمام علاقمندان به آشپزی گرم که با خلاقیت هاشون غذاهای خوشمزه خوشمزه درست میکنن و برای ادم هایی که علاقه ایی به اشپزی کردن ندارن خیر و نعمت و برکت هستن…

باز هم ممنون بخاطر تهیه این قسمت زیبا و پر رنگ و لعاب و دوست داشتنی.

اگر تکنولوژی به حدی برسه که بو ها رو ضبط کنه قطعا این قسمت یکی از بهترین بوها رو داشت. بوی ناب خمیر تازه ور اومده، بوی ریحون و آویشن و پیاز و قارچ و بعد بوی داغ پیتزای تازه از فر در اومده…بوی نیمرو با ادویه های خوش عطر و زیبا….

شاید روزی این تکنولوژی هم محقق شود. اما ما بچه های سایت بالاتر از قدرت تکنولوژی رو داریم قدرت تجسم داریم…

خدایا شکرت بخاطر تمام چیزهایی که یادگرفتم و دیدم…

خداجون منو در مسیر درست هدایت کن نه مسیر گمراهان…