سریال زندگی در بهشت | قسمت 20 - صفحه 3 (به ترتیب امتیاز)

این قسمت و قسمت قبل که آتیش بارون بود، پر از درس و نکات قابل تامل بود برام. بصورت عملی و با زبان تصاویر یاد میگیریم عمل به قوانین رو و پروژه اصلاح باورها و افکارمون خیلی آسون تر میشه.

این عملیات آتش زنون با رمز یا مریم، پر از جلوه عملگرایی بود… کنترل ذهن… رها بودن و عدم وابستگی… نترس و بی باک بودن… حفظ آرامش و خون سردی… توجه به زیبایی ها و نکات مثبت در هر شرایطی حتی شرایط بحرانی و اظطراری… کار گروهی… عزت نفس و خودباوری… و کلی درس دیگه…

همین ابتدا کلی تشکر میکنم از مریم عزیز و دوست داشتنی که از جزییات ریزی مثل جوراب و کفش و دستکش شون فیلم میگرن و جنبه فان و خنده ی سریال رو هم ایجاد میکنن و با شوخی های ریز و با نمکشون لذت فایل ها رو چند برابر میکنن. و صرفاً فیلم گرفتن جدی و خشک خالی بدون گفتگو و شوخ طبعی، ممکنه مخاطب رو خسته و بی حوصله کنه… مرسی از عزت نفس بینظیرت مریم جان… من عاشق گفتگو های صمیمانه و بی شیله پیله شما دو تا انسان والا مقام هستم.

استاد عزیزم من هر چقدر دل جرأت شما تحسین کنم بازم کمه! اولش که آتیش زدن علف های پخش روی زمین و روند پیش روی آتیش رو دیدم،نگران شدم که مبادا از کنترل خارج شه. این فایل و فایل قبل منو یاد یه خاطره انداخت؛ فکر کنم یکی دوسال پیش بود که عموم اینا و خانواده پدریم میخاستن که علف ها و خوشه های اضافی زمین های کشاورزی شون آتش بزنن تا زمین رو آماده شالیکاری کنن. ازم کمک خواستند ، آقا من هم برای رضای خدا و کمک کارشون رفتیم روستا سر زمین… حدوداً هشت نفر بودیم… من پیش خودم گفتم یا خدا چه خبره این همه آدم! مگه میخوان کوه بکنن! ترس و اظطراب و سردرگمی رو توی صورت همشون دیدم… گفتم خدایا خودت بخیر بگذرون… از همون اولش نمیدونستن از کجا شروع کنن و توی شک و دودلی بودن. پدرم و عمو هام که دیگه آخر جنگ و جدل و پرخاشن، با بحث و عصبانیت شروع کردن… یجا عموم کنترل آتش از دستش در رفت و کم آورد… من هم منطقه خودمو ول کردم تا برم کمکش آب بریزم… بجای تشکر تازه طلب کار هم بود و کلی قال و بیداد کرد که کار تویه و کدوم جهنم بودی که دیر اومدی!! من هم توی اون شرایط سوزان و اعصاب خورد کن از کوره در رفتم و چنان دادی روش زدم که تا یه هفته از دستم ناراحت بود… ما رو باش که اومدیم با آدمای ضعیف النفس و بداخلاق کار گروهی کنیم!!! همون روز قسم خوردم که بار اول و آخرمه که با اینا همکاری کنم… همش با هم دیگه دعوا میکردن و همدیگرو گیج و سردرگم میکردن…

ولی شما رو که دیدم انگار نه انگار… چقدر خونسرد و ریلکس… شما چقدر رها هستید که راحت توی دل جنگل اقدام به سوزوندن علافهای هرز میکنید، بخدا دل و جرات زیادی میخواد… اونم نه با هشت نفر!! دو نفر تنهایی!! چقدر کنترل ذهن عالی دارید، اونجا ها که آتیش بلند میشد و پیشروی میکرد، بجای اینکه دست پاتون رو گم کنید و نگران بشید، تازه ذوق و کیف هم می‌کردید و با خیال آسوده عملیات رو کنترل میکردید…. اینه کنترل ذهن… اینه احساس خوب اتفاق خوب… اینه کار گروهی با تعامل و درک متقابل… حالا اینو داشته باش، تازززه خانم شایسته بی باک هم توی این شرایط سخت و سوزان، فیلم هم میگرفت… این دیگه نوبره… دختر تو زیادی شجاعی بخدا… عاشق این چالش پذیر بودنتونم.

آخ جیگرم حال اومد اونجایی که گفتی انگار اشغال های ذهن و وجود من سوخته و پاک میشه، دقیقا من هم همین حس رو داشتم که انگار ذهنم و روحم پاکسازی و تمیز میشه… من هم یه سری باور های غلط و اضافی ذهنمو از بیخ قطع کردم ولی اون پیچک ها و شاخک های محدود کننده هنوز اجازه نمیدن که آتیش بازی رو اجرا کنم… مطمئنا با کار کردن و طی تکامل اون ها رو هم قطع میکنم و با سوزوندن و خاک سپاری شون، فاتحه شون رو میخونم، هر چند که میدونم باید همیشه و پیوسته روی خودم کار کنم و اجازه ندم که این علف های هرز( افکار و باور های غلط) رشد کنن.

و اما اون نکته مهم و آموزنده ای که گفتین؛ اونجایی که گفتین تمام جنگل ها طی هر دوره مشخص و خاصی، به طور طبیعی خودشون آتش میگیرن و به چرخه حیات و تکامل طبیعت و حیات وحش کمک می‌کنه ؛ دقیقا استاد… اخیراً یه مستند خفن و هیولا دیدم به نام سِرِنگتی، توی یکی از قسمت ها صاعقه زد و باعث آتش سوزی گسترده شد و تعدادی زیادی از گونه های مهم جانوری مثل شیرها و پلنگ ها تلف شدن، نصف جنگل و پوشش گیاهی نابود شد… تیم حرفه ای مستند هم تصاویر خارق‌العاده و ظریفی از این رویداد بظاهر ناراحت کننده گرفت… من با خودم گفتم بی وجدانا چرا جلوی این حادثه وحشتناک رو نمیگیرن و سازمان های مربوطه رو در جریان نمیذارن… ولی امان از قضاوت و عجله ذهن نادون من … دیوید اتنبرو گوینده معروف مستند، در ادامه توضیح این اتفاق گفت: این یک رخداد کاملا طبیعی است و تیم مستند حق دخالت در روند طبیعت رو ندارن و فقط وظیفش ثبت و ضبط این رویداد اعجاب انگیزه…

و من استاد عزیزم بی نهایت ازتون ممنونم که این دانسته های عالی تون در مورد طبیعت رو با ما در میون میذارید، و تازه عالم بی عمل نیستید و با این دانسته ها و باور های عالی، عمل میکنید که لذت کارو چند برابر می‌کنه … بارها و بارها در قرآن دیده بودم که فارجع البصر کنید و به جهان و روند طبیعت تامل کنید و من هم همیشه سعیم بر این بوده ولی این فایل های زندگی در بهشت یه دید دیگه ای به من داده… یه فرم نگاه و طرز تفکر جدید و خاص نسبت به طبیعت و سازکارش… مرسی مریم عزیزم که اینقدر شش دانگ حواست جمه که از هیچ زیبایی غافل نمیشی… اونجا که روزنه نور با ساطع شدن بر آتش و دود، جلوه زیباتر و چشم نوازتری رو پدید آورد… و استاد هم که مثل همیشه با شما هم نواست و با هم زیبایی و نعمات ها رو تصدیق و تایید میکنید… من هم فایل ها رو با کیفیت HD دانلود میکنم و رو TV ، با نهایت عشق میبینم و هم نوا با شما خدا رو شکر میکنم… همش از شوق و لذت میخندم، یجاهایش هم بلند جیغ و داد و سوت میکشم و تحسین میکنم…

راستی این رو هم بگم و تمام. امشب که داشتم توی پارک سپاس گزاری و توجه به زیبایی ها رو مکتوب میکردم، ناگهان چند کودک خردسال ناز و معصوم دورم جمع شدن و کنجکاو شدم که چی مینویسم! ازم پرسیدن که داری چی می‌نویسی ؟ گفتم دارم با خودم حرف میزنم با خدا حرف میزنم و سپاس گزاری میکنم. دیدم که خوششون اومد و جلب شدن که بیشتر باهاشون حرف بزنم… منم که عاشق حرف زدن با بچه های پاک و معصومم… اسم تک تکشون رو ازشون پرسیدم تا اینکه یکی از بچه ها اون یکی دوستشو کَله صدا زد و مسخرش کرد… منم که خیلی قرآن رو از بر نیستم، سریع آیه ۱۱ سوره حجرات بهم الهام شد و من گفتم بچه ها هیچوقت همدیگه رو با القاب زشت صدا نزنید و همدیگه رو مسخره نکنید و این آیه قرآنه… همین که اونا رو به نیکی و عشق دعوت کردم، دیدم با اعماق وجودشون پذیرفتن و به خودشون اومدن… داشتم آهنگ شاد خارجی گوش میدادم که یکی دیگه گفت امشب قتله گناه داره… بهشون گفتم به نظرت اگه من آهنگ گوش بدم و تو با دوستات بازی کنی و شاد باشیم، امام علی ناراحت میشه! خدا از شادی ما ناراحت میشه!؟؟ همشون بدون هیچ مقاومتی گفتن نه… و کلی حرفایی نیکو کودکانه دیگه… چقدر بچه ها پاک و معصومن و چون فطرت الهی شون دست نخوردس و ذهنشون خام و خالیه راحت تر میشه باهاشون حرف توحیدی و الهی زد… خدایا شکرت که اتفاقی مشابه اتفاق شب گذشته برام رقم زدی که قبلاً تجربه نکردم و برام یه نشونه بود… این کودکان مثل فرشته ها دورم حلقه زدن و با چشمای زلالشون، با لبخند معصومانه شون، منو تشویق و تحسین کردن… گفتگو با بچه های پاک و دوست داشتنی یه تجربه آرامبخش و الهیه که برای همتون آرزو مندم

استادان نازنینم، از ته دلم دوستون دارم.

سپاس از تو دوست هم فرکانسی و عزیزی که وقت گذاشتی و این نوشتار رو خوندی😘😘❤❤👍👍