الگوبرداری از افراد موفق | قسمت 5 - صفحه 3

به نام خدای یکتای جان سلام ودرودبسیارفراوان خدمت عزیزترین استادوبانو

ترجیح دادم این کامنت روطوری بنویسم که خودم رودربوته آزمایش قراربدم وطبق روال همیشگیم چک کنم ببینم کجای رفتارم صحیحه کجاش غلط؟استادجانم خیلی خوشحال میشم که حرفاتون همیشه تکرارمکررات.تکرارمکرراتی که تاابدبایدهمینطوربی وقفه تکرارشن.صحبتهای شمااولین تکراری های زندگی منیه که عاشق تنوع هستم.منی که دوست دارم همیشه اتفاقات جدیدواسم بیفته حرفهای جدیدبزنم وبشنوم آگاهی های جدیددریافت کنم ازجدیدترین وسایل وتکنولوژی استفاده کنم مکانهای جدیدبرم غذاهای جدیدرو تجربه کنم وکلا آدم گذشته وچیزای قدیمی وتکراری نیستم.ولی امان ازقوانین امان ازکلام نافذشماامان ازحرفهای دلیتون که آرزومه مدام واسم تکرارشه.ی تکراری دوست داشتنی.هیچوقت گمان نمیکردم ی سری جملات تکراری انقدربرام جذاب ودلنشین باشه انقدرنافذوعمیق وتاثیرگذارباشه وبتونه زندگی آدمهاروزیرورو کنه.بتونه تحولی درشون بوجودبیاره که به اندازه کهکشانهااززندگیشون لذت ببرن.

بریم سراغ مقایسه:استادتوی خیلی ازفایلهاتون فرمودیدکه برای حرف مردم زندگی نکنید،جوری رفتارنکنیدکه منتظرتائیدوتحسین دیگران باشید.اعتمادبه نفس داشته باشید.این نکته طلایی منوخیلی تغییردادتاحدودی ی وقتایی حرف مردم برام مهم بودقضاوتشون نوع نگاهشون به من.حرفهایی که راجع بهم میزنن چه رودر رو،چه پشت سرم.من سالهاست تعدادزیادی ازموهای سرم سفیدشده همیشه بابت اینکه ازنگاه وکلام قضاوتگروپرسشگردیگران رنج میبردم وازکنایه زدن ی عده دلخورمیشدم شدیداسعی داشتم سفیدی هارو بارنگ موبپوشونم(قدرت رشدشونم که ماشالااااااشدیدازیادبودوخیلی به سرعت ریشه موهام رشدمیکردوسفیدی هابازنمایان میشدن.خخخخ) خیلی سخت بودمدام فرچه رنگ وکاسه دستم بودودرحال پوشاندن موهای سفیدم بودم که مباداکسی چیزی بگه بهم.همش درحال غصه خوردن بودم وگله ازخداکه مگه من چندسالمه که انقدرزودموهام سفیدشده؟ولی اززمانی که فایلای شماروگوش کردم روزبه روزعزت نفسم رشدکردهرروز بیشتروبهتر.هنوز به اون درجه ازعزت نفس نرسیده بودم که بخوام جلوی همه رونمایی کنم ازموهای سفیدم ولی خداروشکرالان چندماهه بلاخره تونستم باهاش کناربیام تصمیم گرفتم دراولین فرصت برم رنگ موهاموخاکستری کنم که دیگه کلا سفیدشه ودیگه موقع رشدموهام به صورت طبیعی همشون یکدست شن.هنوز نتونستم برم موهامورنگ کنم ولی ازلحاظ درونی انقدرقوی شدم وباخودم وظاهرموهام به صلح رسیدم که نزدیک 1ماهه اصلا رنگ مواستفاده نکردم وحتی چندتامراسم مهمونی روبااون وضعیت گذروندم بدون هیچ شرم ومعذب بودنی.الان خیلی دوسشون دارم خیلی باهاشون اوکی هستم ومدام ازسلامت وزیبایی موهام سپاسگزارم(آخه موهای من ازبچگی تاالان بسیارپرپشت وابریشمین هستش وخیلی زیباست.همیشه بخاطرموهام درمرکزتوجه اطرافیان بودم وهمین سفیدشدن زودهنگام باعث شدخیلی توذوقم بخوره)

استادمن آدمی بودم که حتمابایدپنکک یاکرم سفیدکننده به صورتم میزدم وبیرون میرفتم که پوستم خیلی عالی بنظربیاد.محال بودبدون رژلب بیرون برم چون بنظرخودم لبام خیلی کمرنگ بود.هیچوقت آدمی نبودم که اهل آرایش بیس چاری یاغلیظ باشه ولی حتمابایدبیرون ازخونه وتوی مهمونی ها ودورهمیای ته آرایش ملایمی میداشتم.الان مدت خیلی طولانی که اصلا برام مهم نیست آرایش داشته باشم یانه؟خیلی جاهارو بدون آرایش ظاهرمیشم حتی مهمونیا.اطرافیانم بهم میگن توهیچوقت آرایش آنچنانی نداشتی حالا چی شده اون یذره روهم نداری؟خخخخ ومنم با ی حس خوب وواقعی میگم اینجوری راحت ترم پوستم نفس میکشه احساس آرامش بیشتری دارم.چقدرهمیشه باکوچکترین حرف دیگران بهم میریختم و وجودم آشوب میشدغرمیزدم وخودخوری میکردم ولی الان شدم ی زهرای صبور.

نکته طلایی که فرمودیدپیشگویی نکنیم چقدرمهم وبجابود.تاحالا بهش دقت نکرده بودم وچقدرناآگاهانه زندگی دیگران وخودم رو پیشگویی میکردم که بایدازهم اکنون تلاش به بستن دهنم کنم وقفل زدن به ذهنم که حتی توی فکرم به پیشگویی نپردازم.

خیلی کم پیش میومدکه خودم نباشم که براخوشنودی دیگران وتائیدوتحسینشون تغییررفتاربدم چون همیشه ی صدایی در درونم فریادمیکشیدمگر این کیه؟غیراینه که اونم بنده خداست مثل تو؟چرامنتظربمونی که اون تحسینت کنه؟مگه خرجتومیده؟مگه روزیت دستشه؟چراخودت روتحت فشاربزاری وگول بزنی که دیگری بگه به به چه آدم خوبی هستی تو؟یاتوخوبی یا بدی همین.نیازی نیست فیلم بازی کنی یا تملق وتظاهرکنی به اون چیزی که نیستی به اون حسی که نداری.خودت باش میخوان دوستت داشته باشن میخوان نداشته باشن این خیلی بهتراز دورویی ودورنگیه.محترم باش مودب باش احترام همه روحفط کن دوستشون داشته باش ولی درابرازاحساساتت تظاهرنکن.این یعنی توهین به خودت وخدای خودت.چون فقط شمادونفریدکه کاملا آگاهیدکه این رفتاردروغ وساختگیه.این دردرگاه خدااصلاپسندیده نیست.

استادجانم ازمشهوربودن صحبت کردید.اتفاقاچندروزه دارم به این فکرمیکنم که محبوبیت چقدربهترازمشهوربودنه.همیشه دلم میخوادبه عنوان یه آدم حسابی وی آدم خوب وموفق محبوب باشم به عنوان ی انسان واقعی ومحترم.هیچوقت دلم نمیخوادمشهورباشم چون واقعاشهرت دست وپاگیره وزندگی آدم رومختل میکنه نمیتونی اززندگی عادیت لذت ببری همه نگاه هابسمت توئه.هرجا که میری ممکنه کلی ازافرادبشناسنت وقطعاتوقع معاشرت حتی درحد چنددقیقه روباتودارن واحساس میکنم این خیلی کسل کننده وخسته کننده اس.بقول شماآدم دوست داره یوقت بزنه برقصه شادباشه هرکاری میخوادآزادورهاانجام بده سخته بخاطر شرایطت مجبورشی مدام توی ی چارچوب تعریف شده باشی.(که صدالبته داشتن چارچوب وحدومرز دری سری مسائل کاملا بجاوپسندیده اس)

اینکه بتونی انقدرخودکنترلی داشته باشی که مدام ازدیگران ایرادنگیری وحتی بعدشکست به خودت بپردازی خیلی قشنگه.تمرکزکنی روی خودت ونقاط قوت وضعف خودت روبشناسی.اینکه همه اموراتت روبه دست خدابسپاری تاواست پیش ببره وازسرراه خداکناربری خیلی هیجان انگیزه.اینکه هرکاری روکه میخوای انجام بدی عشق وعلاقت توش باشه ونه جبروفشارفوق العادس رویاییه.

راستی استادجان بایدبگم منم طی ی اقدام جراتمندانه درصورتی که برام خیلی سخت بودهرچی پیج وویدئوداشتم ازاساتیدموفقیت دیگه روازبین بردم ومثل آقای عطارروشن چسبیدم به آموزشهای شما.دیدم چندپادشاه دریک اقلیم نمیگنجند.ودل من فقط جای شماوآموزشهای شماست.ازصمیم قلبم امیدوارم منم مثل آقای عطارروشن به موفقیت های خیلی خیلی بزرگی که آرزومه برسم.آمین

استادخیلی دوستتون دارم.درپناه خداباشیدآمین