الگوبرداری از افراد موفق | قسمت 5 - صفحه 8

بنام تنها فرمانروای آسمان ها و زمین

سلامی دوباره به استاد عزیزم، استاد توانمندم، استاد زیبا و قشنگم که اینقدر این وجود ارزشمند رو تو خواب میبینمش انگار من با اینکه نمیدونم استاد کجای این کره خاکی هستند اما میدونم که اینجاست. همین جا همین لحظه در هرجایی که من بخوام با من هست. اصلا اینقدر تو خواب هام هستی تعجب میکنم که چرا وقتی بیدار میشم نیستین که هنوز با هم حرف بزنیم. این چیزی بود که باید میگفتم تا بدونی استاد جانم کــه چقدر هستی، چقدر کلامت، چقدر وجودت، چقدر تاثیرگذاری هات هست.بدونی که یک دست قدرتمندی هستی از سمت خدا که اینقدر خوب داری زندگی میکنی که الحق جهان رو جای بهتری برای زندگی کردی. وجودت رو سپاس، تلاش ها و حرکت هات رو سپاس. استاد چطور بگم که گفتنم شایسته ی این احساس قلبی و این ذهن و منطق رام شده ی من باشه.گاهی باید نگفت باید چشم ها رو بست فقط با یک نفـس عمیق و لبـخندی سرشار از رضایت و عشق رو به جهان فرستاد تا کــه کمی آرام شود این قلب پر از قدردانی و تشکر …استاد عزیزم چشم هایم در دنیای بیرون از من در همین حوالی دنبال تو میگردد. واقعا نمیدونم وقتی این اتفاق شگفت انگیز و لحظه سحرآمیز رسید چطور باید کلمات رو به رقص در بیارم تا بگم اون چیزی را که نمیدونم…

اومدم سلام کنم ببین چی شد. قلبم هــک شد با اعجاز عجز در برابر او و نمیدانم و یادش اومد که من اصلا مگه چی میدونم،واقعا هیچی نمیدونم که بخوام چیزی بنویسم. من اصلا چی دارم برای اینکه کامنتی بشه برای این فایل های ارزشمند و باورساز…

اومدم سلام کنم شوخی شوخی انگشت ها و ذهنم خودشون با هم این مقدمه رو بافتن. از توی دهلیز و بطن قلبم یکی رو یکی زیر بافتن. بافتن تا بشه نقشی از من برای نمیدانمی بزرگ…

یک تجربه بگم از نمیدونم گفتنم…

وقــتــی به نمیدانم رسیدم…

من یک روزی که فکر میکردم واسه خودم دیگه دارم از علم خیلی سر درمیارم، روزی که ادعای دبیرستانی بودن منو گرفته بود که دیگه دارم به آخر علم و دانش میرسم. روزهایی که داشت میرفت تا مرحله مدرسه و درس خوندن تموم بشه. حسابی در درون پر از سوال، پر از جواب، پر از شک، پر از دعوا، پر از بحث و کل کل بودم.نمیخوام داستان اون سال ها رو تعریف کنم میخوام بگم اینقدر من فکر میکردم میدونم و بلد شدم که یکجایی رسیدم دیدم یک چیزهایی هست ک هیچکس نمیدونه، سوال و معماهایی هست که دانشمندان هم هنوز با این همه علم و تحقیق براش جوابی ندارند.

یکیش آخرین و بزرگترین عدد در ریاضی بود. بـــی نــهـایــت

یک چیزی بود که دیگه منو قشنگ داشت در هم میشکست که فهیمه چه خبره ببین، اینو نمیتونی بفهمی چیه. مگه من تو کـَـتم میرفت ندونم. فکر کردم فکر کردم فکر کردم…اما هرچی بیشتر فکر کردم بیشتر بی نهایت رو نمیفهمیدم.بیشتر تلاش میکردم بیشتر میفهمیدم وای که چقدر چیزها هست که نمیدونم، نمیدونن، نمیدونیم…همون موقع ها دنبال درک و معنی کلمه عــشــق هم بودم. همون موقع ها بود که یکجورایی با خدا تو جنگ و جدل بودم برای این دین زوری و مسخره اش. برای این احکام و ترس از جهنم رفتن ها…اصلا اون موقع هیچ چیزی تو کتم نمیرفت. هیچکس جواب درست نمیداد نهایت یکی میخواست جواب بده میگفت ما اصلا نباید درمورد بعضی چیزها فکر کنیم یا سوال کنیم. اینو که میشنیدم اصلا مسخره ترین جواب دنیا بود یعنی که چی این سوال رو خیلی ها دارند اما چرا نباید پرسید. چرا نباید فهمید. خلاصه که درگیره درگیر بودم. هر چی میرفتم انگار بیشتر گم میشدم شایدم داشتم تو مسیر ناشناخته ایی میرفتم که انگار همه چیز برام گنگ و مبهم بود. اصلا چرا هیچ چیزی ته نداره. عددها ته ندارند اگرم دارند و بهش میگن بی نهایت، اصلا خودش یک دریچه به دنیایی ناشناخته است انگار. اصلا چرا چرا چرا..اگر خدا وجود داره و همه چی رو میدونه خب باشه اون میدونه اون عالمه اون مسلطه به همه چی خب خودش به من بگه.باشه تسلیـم، تو میدونی خب بگه،جوابو بده، خودش با من حرف بزنه. اصلا چرا عربی حرف بزنم که عربی جواب بده که من باز نفهمم چه جور خدایی هست فارسی بلده دیگه. خب من چند وقتی بود با خدا فارسی حرف میزدم. ولی دیدم فایده نداره این چیزها. دیدم اصلا قضیه یک طرفه است. من حرف میزنم اون هیچی،سکوته سکوت.(اون موقع نمیدونستم سکوت زبان خداونده) بیخیال حرف زدن شدم. رفتم سراغ حرف های خودش(خوندن قران) اونم فارسی تا بفهمم اصلا حرف حسابش چیه خدا چی میگه، یا اون موقع ها به محمد چی گفته. یکم منو آروم کرد اما سوال هام بیشتر شد. ادامه دادم، ادامه دادم، ادامه دادم تا یک روز گفتم اینجوری فایده نداره من میرم وایمستم نماز میخونم باهاش حرف میزنم اصلا همون مدلی که میگن عربی هم میخونم، ولی اگر جواب نده اگر خودشو نشون نده یعنی همه چی دروغه، یعنی قرآن و نماز و هرچی میگن سرگرمیه و الکی. فقط واسه دل خوش کردنه…خوشحال از این تصمیم رفتم سراغ نماز خوندن به شیوه ایی که به ما رسیده که انصافا اگر کسی به پا داره نه اینکه بخونه. واقعا صلاه کنه عروج میکنه. اتفاقی که من تجربه کردم. تجربه ایی ناب…اینا رو گفتم که بگم از اون موقع که جواب همه چی رو بهم نشون داد و دیدم یک نمیدونم خاصی تو وجودم شکل گرفت. تا مدتی هم داشتمش. اما الان که اومدم بنویسم یادم اومد یک زمانی منم خیلی نمیدونستم.

بنظرم چندتا نمیدونم داریم.

یک نمیدونم که طرف واقعا نمی دونه.

یک نمیدونم که طرف یک چیزایی میدونه ولی میدونه که کافی نیست یا درست نیست و ترجیح میده بگه نمیدونم.

یک نمیدونم که طرف قلبش اینقدر آرومه و امیدوار میگه نمیدونم و اصلا براش مهم نیست چون در لحظه خوشحاله و از آینده مطمئن

یک نمیدونم که از آگاهی زیاد از اینکه میدونه خیلی چیزها هست برای دانستن پس قطعا خیلی چیزها هم هست که هنوز نمیدونه پس طرف میگه نمیدونم یعنی به نمیدونم میرسه.

منم واقعا نمیدونم میخواستم نکته و تجربه بنویسم زدم تو کانال دیگه…

دیدم جای این شعر خیلی برای مفهوم بالا خالیه

شاعر میــگه:

آن کس که بداند و بداند که بداند

اسب خرد از گنبد گردون بجهاند

آن کس که بداند و نداند که بداند

آگاه نمایید که بس خفته نماند

آن کس که نداند و بداند که نداند

لنگان خرک خویش به منزل برساند

آن کس که نداند و نداند که نداند

در جهل مرکب ابدالدهر بماند

این کلمه نمیدونم چقدر آدم در لحظه اکنون میبره و نمیذاره که هیچ چیز و هیچ کسی رو قضاوت کنی، حتی خودتو…چقدر خوبه رها بودن،چقدر خوبه همه چیز رو به اون دانای مطلق سپردن، چقدر این نگاه منو رشد داد و این تجربه رسیدن به نمیدونم خوبه. گذر از این مرحله تــو را به هیچی میرساند به رشد، به تبدیل شدن، به یک هیچی ایی که پوچی نیست بلکه پُری است. پُــر از او….اوست که دانای مطلق است، اوست که دانای نهان است، اوست که بینا و شنوا در همه چیز است، اوست عالم بر همه ی علم هاست، اوست که مدیره و مدبر، اوست که مطلق است در همه چیز…اوست که بی نهایت است اوست که عشق است، اوست که کوچک میشود قد نخ یک پیر زن دوزنده یا اینقدر بزرگ که کهکشان در برابرش یک گوله نخ هم نیست. اوست که متعال و داناست.

دانــم کــه نــدانــم

تقدیم با عشق…

این کامنت ادامه دارد(البته نمیدونم)…