داستان هدیه تولدم - صفحه 30

به نام خدا

نهمین روز یا بهتر است بگویم نهمین منزل در سفر پربرکت

…

دو جمله ی کلیدی این فایل مدام در ذهنم تکرار می شود که :👇

همه چیز در زندگی انسان تغییر می کنه وقتی که خود انسان تغییر می کنه…

تمام اتفاقات زندگی من تغییر کرد وقتی نگاه من به خودم تغییر کرد…

و حالا باز هم یک سؤال قدرتمند کننده:👇

شما چه نگاهی درباره ی خودت داری؟

من چه نگاهی درباره ی خودم دارم؟

و باز هم پاسخ از راه می رسد وقتی تو آماده باشی :👇

من خودم را موجودی ارزشمند می دانم، فارغ از اینکه دیگران مرا ارزشمند بدانند یا نه.

ارزش وجودی من نیاز به تایید دیگران نیست.

چرا که من پاره ای از خداوند هستم. و این یعنی من موجودی آفریده شدم که از طرف خداوند قدرت خلق زندگی اش را آنگونه که می خواهد دارد.

من موجودی آفریده شده ام که هر لحظه خدا در وجودش جاری ست.

اگرچه شاید در قالبی که در آن پا به جهان گذاشته ام، و با گذشته ی بشری ای که تجربه نموده ام ممکن است خلأ هایی میان خودم و خودایم ایجاد شده باشد اما :

“مرغ باغ ملکوتم، نی ام از عالم خاک

دو سه روزی قفسی ساخته اند از بدنم! ”

…

من قطب نمایی را درون خود دارم که همیشه همراه من است، او مرا سوق می دهد به سمت کمال، به سمت رشد و رشد و رشد… من اینجایم که تکامل را تجربه کنم.

این آن چیزی است که بخاطر چشیدن ش، به خاطر ذره ذره تجربه کردن ش پا به این جهان گذاشته ام،

پس هرآنچه الان هستم،

حتا نواقصی که در وجودم هست،

همه ی کمبودها، همه نداشته ها، همه نبودن ها فقط تضادهایی است که چون چراغ های چشمک زن مسیر تکامل را برایم ملموس تر می کنند.

“ای خوش آن روز که پرواز کنم تا بر ِدوست”

…

من ارزشمند م چرا که در هر لحظه با قدرتمندترین ،با قدرتمندترین نیروی کیهان، رب الارباب، مالک هستی، در ارتباط م.

آن قدرت همیشه و هرلحظه همراه من است. او هم نشین هر صبح و عصر من است. با داشتن اش من هیچ چیز برای “خدایی ” کردن کم ندارم…

” خدایا از تو سپاسگزارم🙏

ا ز تو ممنونم که اگر ما رها شویم از انسان ها،

اگر تو را باور کنیم

و با تو عشق کنیم،

اگر ایمان مان را تقویت کنیم،

اگر محتاج توجه دیگران نباشیم بس که در وجود تو غرقیم ‌؛ خود به خود به ما توجه می شود.

خود به خود همه ما رو دوست می دارن.

خود به خود ارزشمند می شویم.

خود به خود…

خود به خود محبت افراد به ما جلب می شود. ”

و این همه از آن توست.

تو مالک همه ی این افتخاراتی.

همه ی این ها فضل و بزرگی توست.

…

می بینی ای من؟!

می بینی که حتا مرور این دیدگاه تو را غرق چه آرامشی می کند؟

چه سروری را میهمان خانه ی قلب ت می کند؟!

می بینی چه صلحی درونت برقرار شده؟!

می بینی وقتی از آنچه که هستی خوشنود باشی

و باور کنی که تو همین الان مورد تایید خداوندی،

باور کنی که تو دقیقا به همین شکلی که هستی، همین الان نازنین و دوست داشتنی هستی! چقدر آرام می گیری؟!

پس خودت را بپذیر!

هیچ کس به اندازه ی خودت اینقدر شایسته ی دوست داشته شدن نیست!

تو وقتی لبریز می شوی از عشق به خود، وقتی جام وجودت پر می شود از محبت،

رنگ خدا می گیری.

وجودت بوی خدا می دهد.

مثل خورشید گرم و درخشنده می شوی و بر همه چیز و همه کس می تابی.

مثل باد نوازش گر هر موجودی می گردی.

مثل پروانه بر هر گل و شکوفه ای به رقص در می آیی.

مثل باران بر هر خانه و میخانه ای جاری می شوی…

جهان را بهشتی بی همتا می بینی که توسط طراحی حرفه ای چنان دقیق و کامل چیده شده که :

“اگر یک ذره را برگیری از جای

خلل یابد همه عالم، سراپای”

همه چیز را در بهترین جایی که باید قرار داشته باشد می بینی.

…

آن وقت است که مات و مبهوت زیبایی ها شده، مست و سرگشته، همه چیز و همه کس را تحسین می کنی.

( در ماجرایی که گویی فاجعه ای اسف بار است) تو لب به تحسین ربّ می گشایی که چقدر هوشمندانه جهان را خلق نموده.

آنجاست که همه ی وجودت فریاد برمی آورد :👇

“عاشقم بر همه عالم، که همه عالم از اوست”

شاید این شعر زیباتر هم بشود اگر بگویی :

عاشقم بر همه عالم، که همه عالم اوست.

…

آن جاست که به هرطرف نگاه می اندازی “خدا” می بینی :👇

“خداوند در نسیمی است که می وزد،

خداوند پروانه ای است که در باد می رقصد،

خداوند قلمی است که”عشق” می نویسد…

خداوند طلوع خورشید است،

خداوند نور آسمان ها و زمین است”

خداوند همه چیز است…

اینجاست که تو با خود در صلح قرار گرفته ای،

اینجاست که در نهایت هماهنگی با خدای درون ت هستی،

اینجاست که گویی” خدایی” انسان گونه شده ای که می تواند” بگوید، تا بشود”

و دیگر زندگی هاست که آفریده می شود،

خوشحالی هاست که رقم می خورد،

شادی هاست که به پرواز در می آید،

امیدها ست که متولد می شود،

عشق هاست که افشانده می شود،

لذت هاست که چشیده می شود،

تکامل هاست که قدم به قدم تجربه می شود؛

و “توحید”

ختم تمام خوشبختی ها

نهایت تمام خواستنی ها

…

چشم دل باز کن که جان بینی

آن‌چه نادیدنی‌ست آن بینی

،

گر به اقلیم عشق روی آری

همه آفاق گل‌سِتان بینی

،

بر همه اهل آن زمین به مراد

گردش دورِ آسمان بینی

،

آن‌چه بینی، دلت همان خواهد

وآن‌چه خواهد دلت، همان بینی…

،

دل هر ذره را که بشکافی

آفتابیش در میان بینی

،

هر چه داری اگر به عشق دهی

کافرم گر جُوی زیان بینی

،

جان گدازی اگر به آتشِ عشق

عشق را کیمیای ِجان بینی

،

از مضیق جهات درگذری

وسعت ملک لامکان بینی

،

آن‌چه نشنیده گوش، آن شنوی

وآن‌چه نادیده چشم، آن بینی

،

تا به جایی رساندت که یکی

از جهان و جهانیان بینی

،

با یکی عشق ورز از دل و جان

تا به عین‌الیقین عیان بینی

که: یکی هست و هیچ نیست جز او

وحده لا اله الا هو

…

در پایان فقط می توانم سپاسگزار خداوند قادر مطلق م باشم که من رو شایسته ی جاری ساختن و یاد آوری این آگاهی ها در قالب کلمات دونست.

نمی دونید که نوشتن این نوشته چه غوغایی در وجودم برپا نمود، تمام ناتمام مرا بر بلندای آسمان به پرواز درآورد.

خدای من!

چه دارم در مقابل این همه لطف تو،

جز اینکه بگویم :

نرگس عاشق تو شده،

همان نرگسی که روزی تو را گم کرده بود و بی خدای بی خدا، سرگشته ی تاریکی ها بود.

می دانم آن روزها در انتظار بازگشت من به خودت عاشقانه نگاهت همراه هرلحظه ام بود که الان اینجام.

الان آن احساس ناب استاد را تجربه کردم، همان احساسی که تن صدای ش را آرام می کند، چهره ش لطیف و کلام اش را تاثیرگذارترین موسیقی جهان.

…

چه دارم بگویم جز اینکه :

خداوند عاشق من است ❤️

و من عاشق خداوند هستم. ❤️

خدایا شکرت 🙏

دوستتان دارم ❤️