دلیل سرقت تاکسی دنده آرژانتینی ام! - صفحه 7

با سلام خدمت استاد عباسمنش و همه دوستان

راستش قصدم این بود که این کامنت رو تو فایل جلسه ۲قانون آفرینش که دارم کار میکنم بزارم ولی دیدم یه قسمت از سفر هفته گذشتم مناسب این فایل هستش. امیدوارم مفید باشه.

تو راستای کارم تصمیم گرفتم برا بازاریابی و فروش محصول یه سفر به تهران و شهرهای شمالی داشته باشم. اولش که ماشین نداشتم، با قانون درخواست برام جور شد. بعد، همون لحظه شروع حرکتم یه حسی بهم یکی از شهرهای جنوبی رو گفت. چند دقیقه ای مکث کردم و تو تردید قرار گرفتم. ۱۸۰ درجه تغییر مسیر. کلی با خودم جنگیدم و خودم رو متقاعد کردم به این ندا گوش کنم و حرکت کنم به سمت جنوب. تو مسیر نجواها خیلی زیاد بود، هر کار میکردم ول کن نبودند. خلاصه پخش ماشین رو روشن کردم و دستم رو گذاشتم رو دکمه آهنگ بعدی و یه مدت نگه داشتم و رها کردم. آهنگی با این مضمون شروع شد:

ای نه دله، ده دله دل، دل یک دله کن

هر چیز که غیر اوست از خود وله کن

یک بار تو به اخلاص عمل،بیا بر در دوست

گر کام تو بر نیامد آنگه گله کن

این دو بیتی رو با اینکه قبلا بارها شنیده بودم ولی انگار این بار برام تازگی داشت و نشونه قوی ای بود، خیلی آروم شدم و چند بار گوش دادم. حالا مصمم تر حرکتم رو ادامه دادم. از این دست اتفاقات تو این سفر برام زیاد رخ داد. ولی جالبترینشون که به حال و هوای این فایل میخوره اونجایی بود که من حدود ۲۰۰ کیلومتر تا مقصدم داشتم که متوجه شدم بنزین نیست و تو پمپ بنزین ها غلغله است. ترس ها و نجواها دوباره شروع شد. حتی با اینکه هنوز بنزین داشتم تو یه پمپ توقف کردم ولی وقتی نوبت من شد بنزین تمام شد. به خودم گفتم ادامه میدم و ترسها و تردید ها داشتن قدرت میگرفتن. تصمیم گرفتم تا هر جا بنزین داشتم برم. ادامه دادم و به شهر مقصد رسیدم. ته باک ۵-۶ لیتری بنزین هنوز مونده بود و مغازه ها هم تعطیل بودن. با خودم تصمیم گرفتم از موقعیت استفاده کنم و تو این فرصت برم پمپ بنزین. به یه جایگاه رسیدم اونجا هم غلغله بود. بعد از چند دقیقه فهمیدم اینجا هم بنزین تمام شده و باید منتظر بمونم. دوباره نجواها قدرت گرفتن. حالا دیگه به هیچ ترفندی از کله ام خارج نمی شدند. فقط میگفتم خدایا یه عبارتی چیزی به ذهنم بیاد یه کم آرومم کنه، و این عبارت رو خدا بهم الهام کرد که” اگه من تو پمپ بنزین محصولم رو بفروشم چی میشه؟! شاهکار میشه؟!”! و به این ترتیب خدا کمکم کرد آروم تر بشم. خلاصه دستان خدا به کمکم اومدن. و چه اتفاق های خوبی دیدم. از افرادی که کمک و راهنماییم کردند، از دیدن یه همشهری تو شهر غریب، از آوردن شام، از اینکه جایی که من دنبالش بودم دقیقا روبروی اون جایگاه بود و …..

هوا که تاریک شد مردم هم کم کم رفتند و تنها شدم و دوباره نجواها قدرت گرفتن. حالا دیگه خوب میشناختمشون. یه کتاب همراهم بود بازش کردم این جمله اومد”وقت خود را با ترس و تردید بیهوده هدر نده، بلکه به سیر درون بپرداز تا ندای درونت را که منتظر توست بشنوی”. بعد از خواندن این جمله نمیدونم چی شد خوابم برد. بیدار که شدم دیدم یه پیام رو گوشیم از صاحب ماشین هست، گفته بود ماشین روغن کم میکنه گاهی یه سر بهش بزن. خلاصه ساعت 5 صبح بنزین اومد و من بنزین زدم واز جایگاه خارج شدم و توقف کردم تا روغن موتور رو چک کنم. خدای من، ماشین بیش از 3 لیتر روغن کم کرده بود و اگه این اتفاق (نبود بنزین) نمی افتاد و من ۵۰ – ۱۰۰ کیلومتر دیگه رفته بودم معلوم نبود چه فاجعه‌ای رخ میداد؟! احساس سپاسگزاری اون لحظه رو نمیتونم بیان کنم. حتی الان ،بعد از چند روز که از اون ماجرا میگذره. این سفر برام خیلی درسها داشت. از اتفاقهای ریز و درشت، از قرار گرفتن در زمان درست در مکان درست، از فروش محصول به شخصی که فقط تو اون منطقه ۳۵ هکتار گلخونه داشت و ماشین زیر پاش حداقل ۶۰۰میلیون قیمت داشت، از آدمایی که دقیق بهم نشونی می دادند و حتی وقت میزاشتن برام کروکی مسیر رو میکشیدن، از اینکه تو یه جاده که حدود۳۰ کیلومتر بیشتر بود قرار گرفتم و کلی زیبایی و فراوانی تو دل کویر دیدم و کلی زیبایی و لذت و شادی و عشق که گفتنش یه کتاب میشه. فقط اون اول سفر که تصمیم گرفتم به ندای درونم گوش بدم، احساسم خوب شد و گفتم خدایا خودم و خانواده و همه چیزم رو به تو می‌سپارم و انصافا خدا هم خیلی ازم مراقبت کرد، که ازش تشکر و سپاسگزاری میکنم.

یه نکته دیگه اینه که من بیش از ۲۵۰۰ کیلومتر راه رفتم حتی یه بار من مجبور به گرفتن ترمز ناگهانی نشدم و جالبتر اینکه وقتی به شهرم نزدیک شدم فهمیدم ترمز این ماشین دو پداله است، و بار دوم بهتر ترمز میگیره. خدا رو بابت این همه نعمت سپاسگزارم. بابت اینکه منو در آغوش خودش میبره و میاره سپاسگزارم، بابت سلامتی، بابت آرامش، بابت استاد و سایت و شما دوستان، بابت همه چیز همه چیز سپاسگزارم