درک قوانین جهان در قرآن کریم | قسمت 2 - صفحه 4 (به ترتیب امتیاز)

استاد عزیزم، مریم خانم شایسته و دوستای گلم سلام.

«وقتی خواسته ای در قلب شما ایجاد می شود، یعنی توانایی تحقق آن از قبل به شما داده شده است؛»

«وقتی هدفی در وجودت متولد می شود، بدون شک خداوند را در مسیر تحقق آن هدف، حامی خود ببین».

این فایل اینقدر سنگین و پر از آگاهیه که مدت ها باید بهش گوش بدم تا درکش کنم. دو تا جمله بالا که در توضیحات این فایل اومد منو موتیویت کرد، متنی رو که برای خودم نوشته بودم تو نتم، به عنوان کامنت برای این قسمت بذارم، که به عنوان یه رد پا از روزهای مهم زندگیم داشته باشمش.

استاد بارها گفتن، کار ذهن نجواس، کار ذهن به رخ کشیدن چیزاییه که الان تو زندگیت نداری و میخوای که داشته باشیشون، کار ذهن از کاه کوه ساختنه، کار ذهن اینه که که رسیدن به رویای سال های قبلتو که الان داری زندگیشون میکنی رو، اتفاقی، تصادفی یا شانسی جلوه بده.

امروز صبح که تو حال خواب و بیداری بودم و داشتم تلاش میکردم ذهنمو رو سپاسگزاری ست کنم، دیدم باز داره زور میزنه برگرده رو ستینگ قبلیش که نیمه خالی لیوان دیدنه.

پس تصمیم گرفتم آگاهانه بنویسم از اون رویای سال های پیش که الان دارم زندگیشون میکنم و برام عادی شده، تا به خودم ثابت کنم که مرضیه رویای امروزتم، در آینده نزدیک تو زندگیت تجربش میکنی و برات به همین اندازه زندگی الانت عادی میشه. پس مینویسم که هم برسم به اوج لذت سپاسگزاری و نعمتهای امروزمو از حالت عادی بودن برای ذهنم در بیارم، هم اینکه به ذهنم بفهمونم خواسته های امروزم هم در آینده نزدیک تجربه میکنم با همکاری خداوند.

سال 1396 بود که یه خواسته خیلیییی قوی در من شکل گرفت، اونم مهاجرت تحصیلی به خارج بود. البته باید بگم این خواسته از نوجوانی همراهم بود، ولی خیلی جدی نگرفته بودمش، تا اینکه سال 95، خیلی برام جدی شد. دلایل زیادی هم همزمان اتفاق افتاد که این خواسته منو برام بلد و پر رنگ کردن، که خیلی دوست ندارم در موردشون بگم فقط اینو بگم که اون اتفاقات همشون تضاد بودن، و همه با هم یکصدا میگفتن که من باید کمر همت رو ببندم و مهاجرتم رو ببرم جلو اونم یه تنه.

یه عادت خوبی که داشتمو و از مامان خدا بیامرزم یاد گرفته بودم این بود که تا تیک تارگتی رو نزدم در موردش با کسی حرف نزنم. وقتی اون خواستم اومد تو زندگیم، بقیه خودشون میبینن دیگه، اصلانم نیازی به گفتن من نیس.

ولی در مورد این خواستم، همسرم رو باید در جریان میذاشتم. چون نمیشد این پروسه رو که شامل زبان خوندن و مدارک دانشگاهی آزاد کردن و ترجمه و خیلی کارای دیگه بود رو پنهانی انجام داد. ولی قضیه رو اینطوری بهش گفتم، گفتم من میخوام شانسمو امتحان کنم برای پذیرش تحصیلی، اونم فقط دکتری، و میخوام پرونده این موضوع رو برای همیشه تو ذهنم ببندم. اگر شد که میریم و امتحانش میکنیم و بعد تصمیم میگیریم بمونیم یا برگردیم، اگرم نشد که برای همیشه دیگه این از ذهن من کامل در میاد.

من ایران معلم بودم، نیروی رسمی آموزش و پرورش تو مقطع دبیرستان. 12 سال هم سابقه کاری داشتم. همسرم بعد از 5،6 سال کارمندی تصمیم گرفته بود یه بیزینس بزنه تو شمال، برا همین منم از تهران انتقالی گرفته بودمو شمال زندگی میکردیم. یه سالی بود که کارشو شروع کرده بود و کم کم داشتن رشد میکردن و به صورت کلی راضی بودن. آب و هوا عالی بود، روزی دوبار میرفتم لب دریا، یه بار صبح ها قبل رفتن به مدرسه برا دیدن طلوع خورشید، یه بارم عصرا برا دیدن غروب خورشید. موقعی که میخواستم برم مدرسه پیاده میرفتم و کوه های جنگلی ای که روبروم بودن کل مسیر رفتن به مدرسه رو با عشق نگاه میکردم. همه چیز خوب بود ولی روتین شدن کارم، یه سری روابطی که دوسشون نداشتم و آدم هایی که باهاشون حال نمیکردم و خیلی موارد دیگه منو موتیویت میکرد برا هدفم قدم بردارم.

اینقدر هدفم برام اهمیت داشت، که اصلا این موضوع که همسرم بیزینس زده و کارشم داره خوب میره جلو، برام کمرنگ شده بود. در واقع تو ذهنم این بود که من هر جوری شده میخوام این خواستمو تجربه کنم، حالا بقیه هم تو عمل انجام شده قرار میگیرن و همراهم میشن، یا بلاخره یه طوری میشه دیگه. فقط به خواستم فکر میکردم و اصلا هیچ چیز دیگه ای رو نمیدیدم. در صورتی که تو ذهن همسرم، هدفم اینطوری شکل گرفته بود که حالا بذار امتحانش کنه، یه مدت تلاش میکنه و میبینه خبری نیس، بیخیالش میشه:)

ولیییییی وای به اونروزی که تو مصممی، تو کمر همت بستی، همه دنیا خواسته و ناخواسته میان کمکت، جهان دست به کار میشه. یکی استاد زبان بهم معرفی میکرد، یکی افتاده بود دنبال کارای آزاد کردن مدارکم از دانشگاه، یکی کارای ترجمه مدارکو برام انجام میداد و در عین حال هیچکس نمیدونست من دارم دقیقا چیکار میکنم :)

دو ماهه نمره زبان مد نظرمو گرفتم. اول شروع کردم مدارکمو برا دانشگاه های آلمان میفرستادم، یکی از دوستام اونجا بود و منم بیس رو گذاشتم آلمان، 6 ماه وقت گذاشتم، نتیجش شد دو تا پذیرش مستر تو رشته مهندسی مواد. قلبم قبولش نداشت، چون تارگتم دکترا بود ولی ذهنم که باور کمبود رو زیادی اونروزا با خودش حمل میکرد، میگفت برو همینم از دست ندی. ولی وقتی پلن خدا برات اونچیزیه که قلبت داره فریاد میزنه و بهتره، هر کاری هم کنی، ذهن برنده نمیشه. بعد از گرفتن پذیرش ها نوبت وقت سفارت آلمان بود، اونروزا نمیدونم به چه دلیلی یهو وقتای سفارت رو برای یه سال بعد میدادن، در صورتی که پذیرش من فقط تا 4 ماه معتبر بود، و بعدش اگه ویزا نمیگرفتم دوباره باید مدارکمو از اول میفرستادم برای گرفتن پذیرش جدید. وقتی دیدم سفارت اینطوری وقت میده دیگه به غرورم بر خورد. با خودم نشستم حرف زدن، گفتم دختر تو یه مستر از دانشگاه علم و صنعت داری، بعد چطوری حاضر شدی بری یه مستر دیگه از آلمان بگیری، تازه اینم که داستان سفارت و ویزای آلمانه، تو که قرار نیس به هر قیمتی بری، برو ولی درست برو، با جایگاه خوب برو، برا دکتری برو فقط. و همونروز کلا آلمان رو از ذهنم انداختم بیرون. و خدا دوباره دست هاشو برام فرستاد. یکی از بچه هایی که توی مستر باهاش دوست سلامی بودم ( فقط تو آسانسور دانشکده مواد علم و صنعت میدیدمش و سلام میکردم) و میدونستم که مسترشو آلمان خونده و الان برا دکتری کاناداس رو خدا گذاشت جلو پام و یه بار باهاش صحبت کردم. گفت فقط برای دکتری کانادا اقدام کن. این بنده خدا گلوی خدا شده بود برای من اونروز. و من از همونروز شروع کردم فقط برای اساتید دانشگاه های کانادا رزومه میفرستادم و میگفتم که میخوام کار ریسرچ کنم و دکترا بگیرم.

تو ذهن خودمم ته داستان رو اینطوری بسته بودم که من نهایتا دو تا پذیرش دکترا از کانادا میگیرم و خودم یکیشو انتخاب میکنم. و همش این موضوع رو که اینقدر برام جذاب و شیرین بود رو تجسم میکردم. من فقط دو ماه برای پذیرش دکتری از کانادا وقت گذاشتم و همونطوری که تجسم میکردم دو تا پذیرش دکترا برای مهندسی مکانیک همزمان دستم بود، یکی از استان نوااسکاچیا و یکی هم از کبک.

حالا دیگه قلبم هم راضی بود، میگفت این درسته، اینو باید بری، چی بود داشتی خودتو قانع میکردی با مستر مجدد بری آلمان. همسرم که جدیت منو دیده بود، دیگه مشوقم شده بود. نوبت کارای ویزا شد، و مدارک فرستادن برای سفارت کانادا. همه مدارک رو جمع و جور کردیم و کارای سابمیت و انجام دادم و رفتیم برا انگشت نگاری. ویزای من بعد از 7 ماه اومد، توی اردیبهشت 97، بهترین زمان ممکن، چون من هنوز به هیچکس هیچی نگفته بودم. شروع کردم کم کم به مدیر مدرسه هایی که باهاشون کار میکردم گفتم و گفتم که میخوام درسامو زودتر تموم کنم و امتحان بچه ها رو بگیرم چون باید برم. همکارام همه متعجب بودن که چطوری یهویی اینجوری شد. بعد کم کم اعضای خونواده هامون متوجه شدن. و منی که از مامانم یاد گرفته بودم تا نتیجه نیومده تو زندگیم بروز ندم، اونروزا تو اوج ذوق و لذت بودم و فقط جای مامانم خالی بود که بازم بهم افتخار کنه.

ویزای همسرم دو ماه بعد از من اومد، و من مجبور شده بودم تنها بیام کانادا و شروع کنم همه چیز رو ولی دو ماه بعدش همسرم هم بهم جوین شد. الان حدود 6 سال از اونروزا میگذره، من دکترامو سه ماه پیش دفاع کردم، یه ماه دیگه سیتیزن کانادا میشم، تو یه شرکت خوب به عنوان محقق کار میکنم، یه پسر باحال و بانمک سه ساله دارم، دارم تو جایی زندگی میکنم که هیچ ربطی به محیط زندگی اون روزای من نداره، و مهم‌ترینش احترام به حقوق زن و تساوی زن و مرده که تفاوتش نسبت به تجربه من در ایران از زمینه تا آسمون. و ذهن من داشت همه این محبت های خدا رو و همه این نعمت ها رو که یه روزی تک تکشون رویای من بودن رو برام عادی جلوه میداد.

حالا اینروزا من یه خواسته جدید دارم، ولی چون این جمع، فضاش متفاوته اینبار خواستمو میخوام به بچه های گلی که اینجان بگم. ولی باز هم به اطرافیانم که از این فضا دورن چیزی نمیگم و سکرت و پنهانی و چراغ خاموش میخوام ببرمش جلو. خواسته من اینه که یه استارت آپ یا بیزینس آنلاین رو راه اندازی کنم که آزادی زمانی و مالی و مکانی ای که استاد بهم نشون داده رو تجربه کنم. و هزار بار به ذهنم این داستانو و هزار تا داستان از رسیدن به خواسته های دیگمم باید بگم که بشینه سر جاشو و انرژی منو هدر نده برای حرکت. اگر اونا شدن و من اون رویاها رو الان دارم زندگی میکنم، این یکی هم میشه:)

خدایا شکرت برای این که اینقدر محکم بهم گفتی که بشینم و بنویسم این رد پارو. هم برای یادآوری برای خودم و هم اینکه شاید اگر کسی تو استیت اونروزای منه، با خوندنش نور امید تو دلش روشن بشه و همین نور کاراشو ببره جلو.

استاد قشنگم مرسی که این فضا رو برامون درست کردی که فارغ از اینکه اون بیرون بقیه چطوری دارن زندگی میکنن، ما زندگیمونو آگاهانه با آموزش های شما و با همکاری های بینظیر خدا داریم میسازیم.

تنتون سالم، دلتون شاد و خونتون آباد.