توحید عملی | قسمت 5 - صفحه 2 (به ترتیب امتیاز)

به نام خدای مهربان

سلام

همین دیروز داشتم فکر میکردم به اینکه چرا بعضی افراد مشهور، مثلا فوتبالیستهای بزرگ، با وجود اینکه بسیار عالی بودند، بسیار حرفه ای و قوی بودند و پرمخاطب و پرطرفدار، از همون طرفدارها ضربه خوردند، داشتم فکر میکردم یکی مثل مارادونا که اینقدر همه عاشقش بودند، یه ایتالیا و آرژانتین بود و یه مارادونا، واسش میمردن، ولی همون آدمها (به واسطه قدرتی که مارادونا بهشون داده بود) کاری کردند که کلا زندگیش نابود شد، یا تختی همینجور، اونقدر به فکر این بود که همه رو راضی نگه داره و بهشون برسه که همون مردم داغونش کردن آخرشم به احتمال زیاد خودکشی کرد، یا پاول گسکویین، بهترین بازیکن تاریخ انگلیس، از یه جایی به بعد به مدت یازده سال الکلی و افسرده و داغون شد،

بعد یه نگاهی هم کردم به مسی و رونالدو، دیدم اینا الان 20 ساله که در بالاترین سطح فوتبال دنیا که هستند، بهترین بازیکنهای تاریخ فوتبال که هستند، پرافتخار ترین که هستند، پر فالوور ترین که هستند، الان رونالدو نفر اول اینستاگرامه با نزدیک 255 میلیون فالوور، مسی پشت سرش اون هم همینطور، همیشه بهترین بودند، همیشه همه براشون میمیرن، همیشه عاشقانه دوستشون دارن، ولی یک بار هم نشده که مشکلی براشون پیش بیاد که بریزن سرشون و بگیرن ببرنشون و افسرده بشن و اینا، و همه اینا برمیگرده به همون توحید، به این که مسی و رونالدو عاشقانه همه رو دوست دارند، اما یکبار نشده که باج بدن به کسی، حتی بعضی مواقع عصبانی شدند و برخورد فیزیکی حتی کردن با همون طرفدارا و مربی ها و بازیکن ها و اینا، اما همیشه کارهاشون درست پیش میره، همیشه آرام زندگی میکنن، هیچ وقت برای کسی گارد نگرفتن، هیچ وقت نگفتن به خاطر مردم، به خاطر هوادارا،

همیشه ایمانشون به خدا بوده، توکلشون فقط به رب، حرف هیچ کسی براشون مهم نبوده، نظر هیچ کسی براشون مهم نبوده، کاری که درست بوده رو انجام دادن، چه بقیه خوششون بیاد چه بدشون بیاد، همیشه هم خدا همه چیز بهشون داده، بی نیازشون کرده از هر نعمت و ثروتی، از هر افتخاری پر پرن، هرچی که خواستند و بوده و شده رو تا حالا به دست آوردن، آمادگی جسمانی در حد لالیگا، اعتماد بنفس فوق العاده بالا

الان هم یاد زلاتان ابراهیموویچ افتادم، چقدر من این آدمو دوسش دارم، یعنی عزت نفسی که این آدم داره سنگو آب میکنه، همیشه اولین کسیه که از خودش تعریف میکنه، خودشو تشویق میکنه، خودشو هرجایی که بخواد دعوت میکنه، همیشه کارهایی که دلش میخواد انجام میده، جالب تر اینجاست که بعد از خودش همه میان تشویقش میکنن، هدیه بهش میدن، جایزه میدن، همیشه کار خودشو میکنه، هرتیمی میره اون تیم اگه نه جدول باشه میره میچسبه به سقف، بالاترین افتخارهارو میاره، تیم ملی هم دوباره میخواد بره،

اصلا توحید درون این آدما موج میزنه،اعتمادی که به خدا دارن که همه کارهارو براشون انجام میده، هیچ ادعایی ندارن ولی توحیدی ترین حالت ممکن رو دارن، اطمینان و باور دارن که هیچ کس نمیتونه هیچ تاثیری توی زندگیشون بذاره، هیچ کس هیچ تاثیری توی زندگیشون نداره،

ایتالیا خطرناک ترین لیگه، همون لیگی که مارادونا ازش نابود شد، همون لیگی که گسکویین الکلی شد و تموم، اما تو همین لیگ رونالدو داره تمام رکوردهارو میزنه، داره میشه یک تاریخ فوتبال از هرلحاظی، تو همین لیگ ابراهیموویچ داره شگفتی میسازه، تو همین لیگه که خداوند داره کل جهانو میبره به سمتش، چرا؟

چون ایمان و توحیدی که این انسانها دارن، داره این کارهارو انجام میده، هر مصاحبه ای که با رونالدو یا مسی یا زلاتان یا لواندوفسکی میشه، تمامش فقط خودشونن و خدای خودشون، یک بار حرفی از به خاطر مردم و اینا زده نمیشه، هرکاری میخوان بکنن برای این میکنن که دوست دارن، به صراحت میگن که برای خودمون اینکارو میکنیم چون دوست داریم، تازه به قول استاد میگه حتی توحیدی که کمتر از 1 درصده شاید، کاری کرده که استاد پادشاهی کنه، یا به قول خودشون که میگن من شاید 5 درصد اون باورهایی که آموزش میدم رو تو خودم نهادینه کردم، شما نگاه کن همین چند درصد چی کار کرده، ببین چه دلهایی رو عاشقش کرده، چه ثروتهایی رو وارد زندگیش کرده، چه راه هایی رو براش باز کرده،

چون که توکل فقط به رب بوده، قدرت فقط خداست، خداست که همه چیزارو برای ما میاره، به اندازه ای که باورش میکنیم، درکش میکنیم، بهش ایمان میارین کارهارو برامون انجام میده، بیشتر ایمان بیاوریم بیشتر میدهد، جهان کارش اینه، فقط به شرط ایمان، که فاصله بگیریم از هرچی غیر خدا، فاصله بگیریم از شرک، از باج، از ذلالت، و نزدیک بشیم به تنها منبع قدرت و ثروت و سلامتی، تا زندگیمون به روش طبیعیش پیش بره، طبیعیش ثروته، سلامتیه، روابط خوبه، شادیه، آزادیه، راحتیه، عشق و لذته، و این طبیعی ها فقط با ایمان به رب بدست میاد، فقط با چنگ زدن به ریسمان الهی، فقط و فقط اون رو پرستیدن و از اون یاری جستن، اون موقع همه چیز برای ما میاره، شهرت میاره، ثروت میاره، نعمت میاره، اون موقع اصلا وارد یه مرحله ای میشیم که به فکر پست گذاشتن برای این و اون بودن برامون خنده دار و یه کار بیهوده و بی ارزش میشه، اون موقع یه جوری زندگی میکنیم، آنقدر هدف و کار توی زندگیمون برای انجام دادن داریم که از انجام دادنش عشق کنیم و لذت ببریم که اصلا وقت نکنیم به این چرت و پرتا فکر کنیم، کی میاد گنجو ول کنه بره سراغ نون خشک؟

کی میاد کوه الماسو ول کنه بره سراغ مس بگرده؟

وقتی به کوه الماس رسیدی اصلا به جای دیگه نگاه کردن برات بیهوده میشه، به چیز دیگه فکر کردن بیهوده میشه، آنقدر غرق در عشق خدا میشی که به غیر از اون بودن و زیستن فکر نمیتونی بکنی، آنقدر رها میشی که هر آن بخوایی پرواز کنی میگی من که آماده ام، آنقدر که موقع مرگت حسرت نداری، ترس نداری، نگران نیستی، غصه نمیخوری از کارهایی که نباید میکردی یا باید میکردی و خلافشون عمل کردی، آخر عمرت نمیشینی یه گوشه تازه بخوایی بفهمی که چیکار با خودت کردی،

همه چیز خداست، خود خودشه، ثروت اونه، نعمت اونه، عشق اونه، سلامتی اونه، روابط خوب اونه، ما اونیم، پاره ای از وجودشیم پس خودشیم، پس ما هم همه چیزیم، ما هم ثروتیم، عشقیم، سلامتی و لذت و روابط خوب هستیم، فقط باید وصل بشیم به اصلمون، وصل بشیم به منبع، وصل بشیم به خودمون، برگردیم به چیزی که همیشه بودیم و قرار بوده باشیم، رب.

با خدا باش و پادشاهی کن، بی خدا باش و هرچه خواهی کن،

خدایاشکرت

واقعا به قول استاد آدم حالش خوب میشه وقتی از توحید حرف میزنه، دریچه های قلبمون بازتر میشه،

خدایاشکرت

دستتون در دست الله یکتا