آنچه در «دوره عزت نفس» می‌آموزی‌، در یک نگاه - صفحه 18

سلام به استاد عزیزم و مریم جان

الان که دارم این کامنت رو می‌نویسم یه چیزی رو درون خودم کشف کردم که حتی باورش برام سخته…

وقتی که می‌خواستم به کمال گرایی فکر کنم می‌گفتم

نه من که این مورد رو درون خودم بهبود دادم!!

در صورتی که استاد جان من فکر می‌کردم که کمالگرایی رو بهبود دادم یعنی در واقع توهم زده بودم !!!!

یکم به ذهن خودم توجه کردم دیدم بیماری کمالگرایی همیشه توی ذهن من داره میگه تو باید کارها رو بیای با نقص انجام بدی!

توی هر کاری که می‌کنی اگر کامل نباشه اصلاً فایده‌ای نداره خوب تو که نمی‌تونی یه کارو بی‌نقص انجام بدی خب اصلاً انجامش نده !!!!

در واقع فکر می‌کردم خیلی آدم مسئولیت پذیری هستم

وقتی که می‌خواستم اولین مانتوی خودم رو بدوزم همش بهم می‌گفت اینکه یه مانتوی بی عیب و نقص نشد

یعنی یه بارم منو تشویق نکرد

یعنی نگفت آفرین تونستی پارچه رو برش بزنی آفرین اولش هیچی نمی‌فهمیدی که یه الگو رو چطوری می‌کشن ولی الان دیگه می‌فهمی

حتی نگفت آفرین از چرخ خیاطی و یا سوزن نخ کردن هیچی نمی‌دونستی اما الان یاد گرفتی

آفرین که شروع کردی آفرین که تو دل ناشناخته‌ها رفتی…

یا وقتی که زبان خوندم بهم نگفتش چقدر شجاعی که رفتی تو دل ترسات!

صدای بیماری کمالگرایی رو می‌شنیدم که می‌گفت ای بابا تو که نتونستی یه مانتو رو درست!

در بیاری واقعاً متوجه نمی‌شی که چه جوری بدوزی !!

ای بابا تو که یه پارچه رو خراب کردی!!

در صورتی که من تازه چند جلسه بود که وارد خیاطی شده بودم و حق داشتم که اشتباه کنم اصلاً لازم بود که اشتباه کنم و تکاملم رو طی کنم

این بود اصلی که من از من قایم می‌کرد و فرعیاتو بهم نشون می‌داد

از این سناریو تا دلت بخواد دارم!!!

زمانی که می‌خواستم از از مشتری‌هام و نمونه کارهام عکس بگیرم و اون می‌گفت دوربینت خوب نیست

گوشیت خوب نیست( بااینکه از یکی از بهترین گوشیارو دارم!!! واقعا کمال گرایی عجیبه!)

موادت عالی نیست بزار همه چیت عالی بشه بعداً انجامش میدی

حتی اگه یه روز وقفه می‌افتاد بین کار کردن‌های من ورزش کردن‌های من می‌گفت نه دیگه خرابش کردی!!

.

الان حرف من با ذهنم اینه چرا تو بهم نگفتی آفرین 20 روز بی‌وقفه تلاش کردی حالا اگه امروز خواب موندی اشکال نداره بهت افتخار می‌کنم که 20 روز تونستی

واقعاً نمی‌دونم ذهنم چه جوری تا این حد توی منجلاب کمال گرایی رفته بودم من متوجهش نمی‌شدم استاد واقعاً کمال گرایی هم مثل شرک می‌مونه یعنی مثل راه رفتن یک مورچه سیاه روی سنگ سیاه در دل شب

( اما الان بهش میگم ،آفرین که این بیماری رو کشف کردی و در مسیر بهبود قدم برداشتی ، جهان بهت پاداش میده!)

اگر بخوام مثال بزنم در واقع یه اتاقی بود که من درون اون قرار داشتم و کمال گرایی دیوارهای اون رو هی به همدیگه نزدیک و نزدیک‌تر می‌کرد و فضا رو برای من تنگ‌تر می‌کرد

وسط من بودم که همش این صدا رو می‌شنیدم که نباید اشتباه کنی باید بی‌نقص انجامش بدی

آره الان که فکر می‌کنم یادم میاد وقتی که قرار بود تو دانشگاه امتحان بدم اگر استاد می‌گفت فقط 20 عنوان بخونید ذهنم می‌گفت نه تو باید همه رو بخونی تو باید این کارو بی‌عیب و نقص انجام بدی !!!

خوب واقعا چرا وقتی که استاد گفته بود 20 تا بخون خب برو 20 تا رو بخون دیگه چرا خودتو کاسه ‌تر از آش می‌کنی،!!

آره الان که بهش فکر می‌کنم این حجم از سرزنش‌ها و کوچک شمردن تلاش‌های من دیگه جایی برای احساس لیاقت نمی‌مونه فقط کمال گرایی که داره تاخت و تاز می‌کنه

یه مثال دیگه می‌خوام برای ذهنم بزنم و نشونش بدم با کمال گرایی چقدر اجازه ندادم عزت نفسم رشد کنه

توی دورانی که من سر کار می‌رفتم و روزی سه ساعت در رفت و آمد با محل کارم بودم جدا از ساعت‌هایی که سر کار بودم وقتی خونه میومدم درس می‌خوندم تا کنکور ارشد بدم یعنی در واقع داشتم تلاش خودمو می‌کردم با همون امکاناتی که داشتم با همون شرایطی که داشتم وقتی که رتبه من اومد و دیدم که 100 شدم به جای اینکه خوشحال بشم و از خوشحالی فریاد بزنم

توقع داشتم از خودم که رتبه بین 50 الی 70 رو باید به دست می‌آوردم یعنی کمالگرایی نمی‌ذاشت از داشته‌های خودم لذت ببرم

من با وجود کار تلاش مطالب ناآشنا تونسته بودم این رتبه رو به دست بیارم باید به خودم افتخار کنم!

خود عزیزم چقدر با کمالگرایی بهت فشار آوردم ازت توقع ندارم بیای با نقص باشی یه بچه کمکت می‌کنم و دستتو می‌گیرم و قدم قدم به سمت بهبود میریم بهت افتخار می‌کنم:)))

ممنونم استادجان واقعا بینا شدم به خودم… به درونم…چقد حس باز شدن قلبم رو دوست دارم