«الگوهای موفق» در خانواده صمیمی عباس منش - صفحه 14

آرمان جان امیدوارم که در سن پایین خیلی زود به موفقیتهای مالی برسی و الگویی بشی برای هم سن و سالای خودت…. میخواستم بگم یه لطفی بکن کمتر کلاسای دانشگاهو بپیچون دیدم صلاحیتشو ندارم چون بعضی از کلاسای دانشگاهو واقعا نمیشه نپیچوند. من خودم یه کلاس داشتم صبح جمعه بود هر جور سعی میکردم برم سر کلاس لامصب نمیشد… (–:

بوی موفقیت به شدت از شما استشمام میشود هادی عزیزم. از تو آموختم آنچه را باید می آموختم. گفتگو با خداوند…

عالی بود آقای جوان…

دوست عزیزم آقای جوان سلام.

حرفهای شما را درک میکنم چون خیلی از این تغییراتی رو که اشاره کردین در من هم بوجود اومده. قطعا این نشانه ارزشمند تر شدن شخصیت شماست…

من هم یم به یک موارد شما را با خودم مقایسه میکنم.

– از نظر فیزیکی خیلی خوش تیپ تر به نظر می رسم. (این افاق برای من هم افتاده من دقیقا خوش تیپ تر شده ام.)

– تمایلم به غذا کم شده است و با کاهش وزن محسوسی رو به رو هستم خصوصا از فایل «ما خالقِ شرایطِ خود هستیم» به بعد. (تغییر چندانی نکرده ام)

– خیلی صاف می ایستم و محکم و استوار راه می روم طوری که دیگران فکر می کنند با غرور راه می روم یا فکر می کنند ورزشکارم آخه ازم سوال می کنند شما چه ورزشی می روی؟(من هم چون قد بلندی دارم قبلا خمیده تر راه میرفتم ولی الان کاملا با سر بالا و با اعتماد به نفس راه میروم)

– نوع حرف زدنم حالت مجری ها شده شیک و مودبانه و صدام حالت بم و شیش دنگ داره میشه. (نوع حرف زدن من خیلی زیاد مودبانه و با احترام شده و بی برو برگرد دیگران هم با من همین طور صحبت میکنند.)

– وقتی با کسی حرف می زنم و یا به حرفش گوش می دهم البته اگه آقا باشه مستقیم تو چشم هاش نگاه می کنم. (دقیقا)

– هر جایی که باشم وقتی حرف می زنم همه می خواهند ببینند کیه داره صحبت می کنه. (این حالت برای من زمانی بوجود میاد که دارم از قوانین با دوستی صحبت میکنم. همه 6 دنگ حواسشون جمع میشه.)

– خیلی تو چشم هستم حتی اگر صحبت هم نکنم به طوری که بهم خیره می شوند. (نه!!)

– صبرم خیلی زیاد شده و دیگه به این راحتی از کوره در نمی روم خصوصا با دانش آموزانم.(آقای جوان من هزاران بار خداوند را شکر میکنم که بسیار زیاد صبور شده ام! گاهی اوقات از صبر خودم تعجب میکنم. دیگران که بماند)

– خیلی مهربان تر شده ام این را دیگران می گویند.(من هم احساس مهربان تر بودن را دارم)

– حافظه ام به شدت زیاد شده است.(نه! من به صورت عموم حافظه خیلی خوبی ندارم. به جز مسائلی که عامدانه به آنها توجه میکنم.)

– از شیرینی ها بدم میاد و از چای بدون شکر و قند خوشم میاد.(من عاشق شیرینی بوده ام، هستم و خواهم بود)

– خوابم کم شده و خواب ظهر دیگه حذف شده و می توانم از وقتم بیشتر استاده کنم.(خواب ظهر من از 1 ساعت به 15 دقیقه رسیده دقیقا برای اینکه بتوانم از وقتم بیشتر استفاده کنم.)

– ترس از ارتفاعم به شکل محسوسی کم شده در صورتی که قبلا خیلی می ترسیدم.( من هم ترس از ارتفاع دارم…)

– حسادت برام بی مفهوم شده است. تازه موفقیت دیگران بسیار برام خوشایند شده به طوری که از شنیدنش در پوست خودم نمی گنجم.( دقیقا)

– دیگران خجالت می کشند به من امر کنند یا درخواستی داشته باشند و خیلی با محافظت و تادب باهام صحبت می کنند.(دقیقا)

– تو صحبت های دیگران کلماتی مثل «ببخشید» و یا «عذر می خوام» و یا «عذر می خوام وقتتون رو میگیرم» زیاد دیده می شود.(دقیقا)

– یعضی وقت ها از طرف پیرمردها آن چنان مورد تفقد قرار می گیرم که احساس بدی به من می دهد مثلا جایی رفتیم و یکی از همراهان که جای پدرم بود کفشهام را گذاشت توی جا کفشی و …(خیلی به این موضوع توجه نکردم)

به سختی این جمله را می نویسم ولی بعضا پدرم هم با من اینطور شده است و هر چقدر هم بهش می گویم پدر عزیز فدات بشم الهی این کارها وظیفه من است فایده ای ندارد.(پدر عزیزم که فوق العاده ترین شخص در زندگی من است تمام زندگی خودش را وقف من و برادرم کرده.)

خلاصه نمی دانم خوب است یا بد و من خوشحال باشم یا نه؟(خوشحال باشید استاد عزیزم بسیار زیاد خوشحال باشید چون هر روز ارزشمند تر میشوید)

لطفا راهنمایی بفرمایید

از همه شما سپاسگزارم. (من هم از شما سپاسگزارم به خاطر مطلب ارزشمندتان)

استاد عزیزم آقای جوان خوشا به سعادتتان که طبع شعر و شاعری دارید و هر گاه مملو از احساسید میتوانید اینچنین زیبا درونتان را بروز دهید. چقدر زیبا نوشتید دوباره شعر زیبایتان را. خیلی خوشحالم. میدانید چرا؟ چون احساس میکنم هر روز شبیه تر به استادم میشوم و نشانه اش این است که به وضوح احساس میکنم احساساتم به دوستان عارفی مانند شما شبیه تر میشود… شما امتداد ستاره دنباله دار استادید…