«الگوهای موفق» در خانواده صمیمی عباس منش - صفحه 26

«به نام خدای مهربان»

خانواده عزیزم سلام،

تقدیم به همه شما که لایق بهترین ها هستید

نگار من که به مکتب نرفت و خط ننوشت به غمزه مسئلت آموز صد مدرس شد (حافظ)

بهمن ماه 1393

توی شرکت بودم، لحظه به لحظه اون روز، به سرعت برام می گذشت، هنوزم تپش قلب و هیجان اون روز رو خیلی خوب به یاد دارم. چند روز بود که ذهنم رو به شدت درگیر کرده بود. از صبح تا شب دست از سرم برنمی داشت. تازه پروژه مون تمام شده بود و کار زیادی توی شرکت نداشتیم، دم به دم ساعت رو نگاه می کردم هنوز یک ساعت دیگه مونده بود تا 5:30 بشه و ساعت کاری تموم بشه. توی این مدت تمام نظرات خریداران سایت رو می خوندم و هی دوره می کردم. منطق به من می گفت اشتباه داری می کنی و این یک بازی تبلیغاتیه ، هی صفحه مانیتور رو نگاه می کردم فقط چند ساعت بیشتر مهلت نداشتم که با قیمت قبلی این دوره رو بخرم. اولین باری که چشمم به قیمت این دوره خورد فکر کردم 218 هزار تومانه، گفتم چه خبره؟! بعد که دقیق شدم ببینم که 218 هزارتومانه یا 21 هزار هشتصد تومان، با نهایت تعجب دیدم نه؟! چه خبره؟! دومیلیون و صد و هشتاد هزارتومان؟! گفتم این آقا چی فکر کرده با خودش که داره یکسری فایل دانلودی رو به این قیمت می فروشه؟! نهایتش می خواد یکسری مطلب از کتابهایی که خونده بگه دیگه. منی که پدرم استاد اقتصاد دانشگاه بود و مادرم معلم و خودمم 18 سال از عمرم رو توی مدرسه و دانشگاه گذرونده بودم و با توجه به علایقم از مهندسی و ریاضی گرفته تا علوم اجتماعی و فلسفه و عرفان و شعر مطالعه کرده بودم. این آقا چی می تونست به من یاد بده که توی اون درس های دانشگاه و کتاب های کتابخونه ام و اطلاعات پدرم نبوده. یک اعتراف اما دست از سرم برنمی داشت؛ این که بعد از این همه درس خوندن الان توی چه شرایطی زندگی می کنم؟ شرایطی که نه ایده آل، بلکه از یک حالت طبیعی مورد انتظارت هم پایین تره، دیگه واقعاً احساس می کردم بازیگرم. هر روز صبح می رفتم جلوی آینه و موهام رو شونه می کردم، کت و شلواری رو که برای یکی از همایش ها، مدیرعامل برای من و یکی از همکارهام خریده بود رو برای رفتن به شرکت می پوشیدم و ادکلن می زدم، تا بتونم انتظارات مدیر شرکت رو از یک مدیر روابط عمومی شسته و رفته برآورده کنم. همون موقع هم که برای مصاحبه رفته بودم، دخترخاله م که اونجا کار می کرد خیلی تعریف من رو به مدیر شرکت داده بود که فوق لیسانس جامعه شناسیه و از خانواده دانشگاهیه. به محض اینکه از در خونه می زدم بیرون و به پراید مدل نودم برمی خوردم که به تازگی و برای اولین بار توی زندگی ام اونم با فروش سهمی که در یک مؤسسه داشتم خریده بودم، بهم یادآوری می شد که کجام! توی یکی از ارزون ترین محله های تهران. در و دیوارهای کوچه رو می دیدم و یادم می آمد که تا رسیدن به شرکت، باید به فکر پول باشم که خربزه آبه. در و باز می کردم و خم می شدم و شاسی در صندوق عقب رو از کنار صندلی می زدم. کت و شلوار و کیف چرمی و پلاستیک غذام رو باید می انداختم توی صندوق ، تا هم جای مسافرها باشه و هم سر و وضعم با انتظار مردم از یک راننده تاکسی مطابقت داشته باشه. از اینجا اگه درست کار می کردم تا شرکت ما که توی میدون شیخ بهایی بود می تونستم دو سری مسافر بزنم و حدود 15 هزار تومان دربیارم و بعد از ظهر هم اگه مسافر می خورد می شد 30 هزار تومان، خودش کلی کمک خرج بود. از اونجا که دوست داشتم بیشترین استفاده از زمانم رو بکنم. یکسری از فایل هایی که از اینترنت دانلود کرده بودم رو توی ماشین می گذاشتم، اولش خجالت می کشیدم؛ به محض این که مسافری سوار می شد، صدا رو قطع می کردم، آخه خیلی به نظر خودم بی تناسب بود که آدمی که مسافرکشه بیاد “آهنگ های فرانسوی و انگلیسی” و “حافظ با صدای موسوی گرمارودی” و “اشعاری از دیوان شمس با صدای دکتر سروش ” “ویژگی های آدم های موفق” و یا “چگونه درآمد خود را در طی یکسال دو برابر کنیم” گوش بده، احساس می کردم مردم توی ذهن خودشون با تمسخر بهم می گند بدبخت تو اگه خودت خوب بلد بودی و راه و چاه رو می دونستی، که الان مسافرکش نمی شدی. تازه اگه می فهمیدند که از خونواده ی دانشگاهی ام و فوق لیسانس هم دارم که دیگه بدتر. اما حالا 5 سال بود که از ازدواج من و لیلا می گذشت و نیکان چند ماهی بود که به دنیا اومده بود. دوست داشتم همیشه پسرم توی شرایط بهتری از من رشد کنه، اشتیاق تمام وجودم رو گرفته بود. دیگه تصمیم گرفته بودم برای بهتر شدن زندگی ام هر کاری کنم. دیگه نمی تونستم مسئولیت ام رو در قبال نیکان و لیلا انکار کنم ، من و لیلا تصمیم گرفتیم که نیکان به دنیا بیاد و حالا هم اون در جمع ما بود و من قهرمان پسرم و نگهبان خونوده ام بودم. لذت تصور رسیدن به رویاها و خواسته هام، لبخند نیکان و لیلا، از رنج تمسخر مردم و تغییر روش زندگی ام خیلی بیشتر بود. توی اون دقیقه های آخر کار باید بالاخره تصمیم ام رو می گرفتم که برم خونه یا برم به مجتمع ملت توی بزرگراه نیایش که خیلی هم از محل کارم دور نبود. بالاخره پول کمی نبود اون هم توی شرایطی که خودم توی وضعیت مالی خوبی نبودم. حتی اگه هم می خواستم قرض کنم و پول رو بدم، برای منی که تا حالا رقمی بیش از 30- 40 هزارتومان از فروشگاه های اینترنتی خرید نکرده بودم، یک ریسک بود. با اینکه صدبار صفحه محصول و نظرات رو خونده بودم اما باز دلم جا نگرفت. ساعت 5:30 شد، انگشت زدم و زودتر از بقیه همکارها رفتم، از دم آسانسور تا زمانی که 9 طبقه رو بیام پایین، توی ذهنم جزئیات نه میلیون از دست رفته ای اومد که یک ماه مونده به عروسیمون توی یک صندوق خانوداگی گذاشته بودیم به این امید که بعد از 3 ماه دو برابر اون رو بهمون وام بدهند و بتونیم اول زندگی، خونه بخریم، 9 میلیونی که دقیقاً اواخر دی ماه 5 سال پیش بود که من به لیلا گفتم از حساب مسکن اش که برای وام مسکن گذاشته بودیم دربیاره و به حساب پسرخاله ام برای صندوق بریزه، اونموقع بیچاره لیلا نمی دونست که یک ماه قبل از عروسی، بهمون خبر می دن که صندوق برشکسته شده و حالا باید 5 سال شوهرش به دنبال گرفتن پول بدوه. تازه بعد از 5 سال دادگاه و شکایت و دعوای خانوادگی و بدو بدو. توی دلم جنگ ترس ها و امیدهام ولم نمی کرد. اما اشتیاق و امیدم به حدی بود که باز حاضر بودم قماربازی کنم. قماربازی برای سرنوشت خودم و خونواده ام. شعر مولانا توی ذهنم می پیچید، خنک آن قماربازی که بباخت آنچه بودش، بنماند هیچش الا هوس قمار دیگر. از آسانسور که پیاده شدم به سرعت به سمت ماشینم رفتم. تصمیم ام رو بالاخره گرفتم ، ریسکی نداشت که برم سراغ پردیس ملت، لااقل با دفترشون از نزدیک آشنا می شدم. ماشین رو روشن کردم و به سمت بزرگراه نیایش حرکت کردم. دم پارکینگ مجتمع نگهبان جلوم رو گرفت گفتم سریع می رم می آم، یک سوال فقط دارم. گذاشت پارک کنم. اولین بار بود توی پردیس سینمایی ملت می رفتم، سال ها بود به دلیل درگیری ها و مشغله های زندگی وقت رفتن به تئاتر و سینما و از این جور برنامه ها رو نداشتم. وارد مجتمع شدم. با توجه به اینکه کارشناسی من مرتبط با معماری بود، طراحی مسیر و دسترسی فضاها برام جالب بود. انگار داشتم پا به یک دنیای دیگه می گذاشتم. با یک رمپ طولانی و پیچ در پیچ که با هیجانم همخونی غریبی داشت و اونو به اوج می رسوند مواجه شدم. از یکی از خدمه ی اونجا پرسیدم که گروه تحقیقاتی عباس منش کجاست و اون ها گفتند که همین مسیر رو ادامه بدهم. درست یادمه این مسیر رو ادامه دادم تا رسیدم به یک پیشخوان و یک میز که پشت اون میز یک آقا نشسته بود، و یک استند هم کنار پیشخوان بود که روی اون بنری درج شده بود که چگونه درآمد خود را در طی یکسال سه برابر کنید. و در جای دیگه هم تبلیغ دوره تندخوانی بود، یک دفعه به خودم اومدم که اصلاً همین دوره تندخوانی بود که منو با این سایت آشنا کرد و قرار بود که یک بسته “دوره تندخوانی” بخرم . ماجرا از این قرار بود که بعد از تمام کردن سربازی و مشغول کار شدن در این شرکت، یک روز توی خونه چشمم به کتابخونه ام افتاد و کتاب هایی توجه ام رو به خودشون جلب کرد که قبل از ازدواج و اوایل ازدواجم خریده بودم اما به دلیل مشغله ی زندگی خیلی هاشون رو نصفه نیمه رها کرده بودم و بعضی ها رو حتی لاشون هم باز نکرده بودم. حالا خدا رو شکر سربازی رو رفته بودم اما کار و زندگی و بچه بیشترین زمان روز رو از من می گرفت. اما از اونجایی که اشتیاق و علاقه ام به کتاب خوندن و دونستن به حدی زیاد بود، تصمیم گرفتم یک کاری کنم و هرجوری شده یک راهی پیدا کنم. به ذهنم اومد که شاید بشه از طریق تندخوانی بتونم راهی پیدا کنم و همین شد که شروع کردم به جستجوی آموزش های تندخوانی توی اینترنت که با بسته آموزشی تندخوانی ای روبرو شدم که نه نرم افزار داشت و تازه گرون تر هم نسبت به سایر بسته های آموزشی مشابه اش توی بازار بود. اما این دفعه این بسته ی آموزشی نبود که به چشمم اومد، 3 تا فایل صوتی رایگان بود که به من می گفت چطوری در مدت یکسال درآمدتون رو را سه برابر کنید. توی اون شرایط مالی ، کنجکاوی ام برانگیخته شد، از این جور تبلیغات زیاد دیده بودم و همیشه به ذهنم می اومد که این ها کلاه بردارند. اما این دفعه چون رایگان بود و هیچ ریسکی برام نداشت، تصمیم گرفتم که برای یکبار هم که شده به عنوان یک جامعه شناس ببینم این آدم ها چی به خورد مردم می دند که جماعتی می آند به سراغشون. بنابراین عضو سایت شدم و این فایل ها رو دانلود کردم. وقتایی که توی شرکت بیکار می شدم این فایل ها و فایل های رایگان بعدی رو گوش می دادم، یک تفاوتی در این فایل ها نسبت به آموزش های مشابه ای که قبلاً باشون برخورد کرده بودم به چشم می خورد. یک سادگی و روانی از یک طرف و از طرف دیگه یک ایمان و صداقت و هیجان عجیب و تجربه های شخصی توی گفته ها و صداهای این آدم بود که بی شباهت به ذهنیت خودم نبود. از اونجایی که بخش زیادی از جماعت دانشگاهی، خیلی بیشتر از محتوا به چارچوب ها و قوانین آکادمیک و دستور زبان دانشگاهی اهمیت می دند و منم بنا به زندگی خانواده گی و تحصیلاتم تحت تأثیر همین نظام آموزشی بودم. بعضی وقت ها صحبت های عامیانه و مثال های ابتدایی و روزمره این شخص از زندگی خودش دلم رو می زد و احساس می کردم خیلی ابتدایی حرف می زنه اما از طرف دیگه نگاهی که به قرآن و زندگی داشت شباهت زیادی به دیدگاه تغییر یافته خودم از سال 1381 نسبت به قرآن داشت (دوستانی که علاقه مند به ماجرای تغییر دیدگاه من نسبت به قرآن و تحولی که در نگرش من به این کتاب در سال 1381 پیش آمد می توانند به پاسخ من به پرسش عقل کل تحت عنوان “چگونه می توان حتی وقتیکه درون یک مشکل بزرگ گیر افتاده ایم، به کلیدی ترین اصل قانون، یعنی احساس خوب داشتن عمل کرد؟” مراجعه کنند) همینطور جسارت و جراتی که در مواجه با خواسته ها و رویاهاش داشت و همین که حاضر شده بود با شهامت و ایمان کارهایی انجام بده که بسیاری از آدم ها، حاضر به انجام اون ها نیستند و نبودند من جمله خودم، منو بیشتر مجذوب مسیری می کرد که خودش مدعی بود در اون رفته و بهاش رو پرداخته و موفق شده و بقیه هم دعوت به همون می کرد، طبیعتاً واقعاً به خودم می گفتم که اگر این آدم واقعاً این کارها رو کرده باشه کارهایی که بیشتر مردم و حتی همون قشر دانشگاهی دکتر و مهندس هم از انجام اونا ترس دارند، من دیگه حرفی برای گفتن ندارم و حاضرم مدتی مریدی این شخص رو بکنم. حتی اگه همه مسخره ام کنند که یک آدم دیپلمه رو کردی مرشد و راهنمای خودت. تو که خودت فوق لیسانسی و پدرت استاد اقتصاده چرا گول این حرف ها رو می خوری؟! این ها یک مشت بازاریابی برای کارشونه؟! اما توی ذهنم یک نیرویی می گفت، حتی اگه بازاریابی هم برای کارشونه، باز حرف های درستیه و انجام این کارها ایمان و باور خیلی قوی ای می خواد. یک روز که داشتم فایلی تحت عنوان “چشم زخم” رو نگاه می کردم، ناگهان منقلب شدم. بیایی جلوی دوربین و با اطمینان بگی که 7 ساله که مریض نشدی و هرکسی رو که می شناسید بگید بیاند منو چشم بزنند که مطمئناً نمی تونند چرا که من فقط به الله باور دارم و هیچ نیروی دیگری! همین اقدام جلوی دوربین کافی بود که تردیم نسبت به ایمان این آدم، خیلی کمتر و کمتر بشه؛ از اون موقع حدود 2 ماه می گذشت و من حالا از کنار پیشخوان یک نگاهی به بنر می انداختم و یک نگاهی به مردی که جلوی میز نشسته بود. هنوز مردد بودم اما باید بالاخره سوال می کردم. رفتم سراغ اون آقا به بهونه ی این که بتونم یک نگاهی به پشت سرش بندازم که در ورودی دفتر بود و باز بود ، قیمت دوره رو در حالی که می دونستم باز سوال کردم. سعی کردم یک جوری از پشت سرش داخل دفتر رو برانداز کنم و ببینم اون تو چه خبره؟ فقط تونستم صدای چند نفر که داشتند با هم صحبت می کردند رو بشنوم. باز از اون آقا تشکر کردم و کمی رفتم اون طرف تر تا تصمیم خودم رو بگیرم. یک خانمی بعد از چند دقیقه اومد پشت پیشخون و اون آقا رفت داخل، باز نمی تونستم بی خیال بشم و رفتم به سمت خانمه، سلام کردم و پرسیدم که فرق بسته روانشناسی ثروت با فایل های رایگان چیه؟ گفت که خب کامل تره، اون خانم خیلی آرام بود، نمی دونم چی شد که بهش اعتماد کردم ازش پرسیدم که خانم شما که خودتون اینجا کار می کنید درآمدتون با این دوره 3 برابر شده؟ با آرامش بهم جواب داد، بله. برام خیلی عجیب بود که هیچ اصراری برای این که سعی کنه تشویقم کنه که این دوره رو تهیه کنم نداشت. ازش پرسیدم شما تا کی هستید؟ گفت نهایتاً تا نیم ساعت دیگه. ازش پرسیدم با توجه به اینکه توی سایت اومده کسایی که مشکل مالی دارند فعلاً از همین فایل های رایگان استفاده کنند،خب چه فرقی می کنه این فایل ها با فایل های پولی؟ باز جواب قبلی رو بهم داد که این فایل ها همون موضوعات هستند اما به شکل کامل تری ارائه شده اند. بالاخره تصمیم ام رو گرفتم، دلم رو زدم به دریا، توی اون شرایط سخت مالی، اما این بار تصمیمم برای موفق شدن خیلی جدی تر بود. من باید هر طوری بود موفق می شدم. فقط این رو می دونستم حتی اگه این دوره و مطالبش یک صدم دروغ و کلاهبرداری هم باشه اما باید این رو هم امتحان کنم. زنگ زدم به خواهرم موضوع رو باهاش مطرح کردم و ازش خواستم که به کارتم مبلغ مورد نظر رو فعلاً بریزه، اینترنتش اشکال داشت و نتونست بریزه، یک لحظه می تونستم باز بی خیال همه چی بشم، توی ذهنم اومد بی خیال شو، مرد حسابی تو می خوای به اندازه پول یک گوشی اپل و یا لپ تاپ پول این فایل ها رو بدی که حتی دی وی دی اش رو هم بهت نمی دند. اما این دفعه مصمم و جدی بودم، باز زنگ زدم به یکی از دوستام و از اون خواستم تا خواهرم بتونه پول رو به کارتم انتقال بده، اون فعلاً اگه تو حسابش داره پول رو به کارتم انتقال بده. و در نهایت این کار انجام شد. کارت رو دادم به اون خانم و کارت رو کشید و به من نشون داد که چطوری می تونم برم فایل ها را دانلود کنم. برای اولین بار توی عمرم پولی داده بودم در ازای دریافت هیچ چیز فیزیکی، حال خیلی عجیب داشتم، یک جورایی گیج بودم از کاری که کردم. از اون خانم خداحافظی کردم و به سمت ماشین رفتم، دو میلیون و صد هشتاد هزار تومان پول داده بودم و حالا باید می رفتم به لیلا می گفتم که لیلا بالاخره خریدم. و لیلا هم طبیعتاً چی می گفت؟! می گفت تو دیوانه ای مرد. تازه پولمون رو بعد از 5 سال گرفتیم تو مثل اینکه برات درس عبرت نمی شه. سعی کردم این تصاویر و افکار و ترس ها را ندیده بگیرم و به موفقیت هایی که بهشون می رسم فکر کنم. توی ماشین که سوار شدم. به محض اینکه از پارکینگ ماشین رو درآوردم پنجره رو دادم پایین تا کمی هوای خنک بیرون گرمای درونم را کمتر کنه. نسیم خنک و ملایمی میومد . موزیک آهنگ های تجسمی رو گذاشتم، وقتی که از تونل توحید به سمت جنوب می رفتم. غول چراغ جادو رو می دیدم که به من می گفت سرورم در خدمتم. ماشین های مدل بالایی که از کنارم می گذشت، رو یک آن می دیدم که جای اون راننده نشسته بودم. من باور کرده بودم که توی مسیر موفقیت قرار گرفته ام. خیلی حال عجیبی بود، هیچ تردیدی نداشتم، فقط با هیجان به سمت خونه می رفتم و لبخند بر لبام بود. دوست داشتم سریع تر به خونه برسم تا اولین فایل دوره رو دانلود کنم و شروع کنم به نگاه کردن و تمرین کردن دوره. کلید رو انداختم و وارد خونه شدم. لیلا، نیکان رو روی کریر گذاشته بود و کنارش نشسته بود. بهش با خوشحالی سلام کردم ، گفت دیر اومدی! چی شده انقدر خوشحالی، با حالتی از اطمینان گفتم که بسته روانشناسی ثروت رو خریدم. گفت پول از کجا گیرآوردی تو که تو کارتت پول نداشتی؟ گفتم از حسین قرض گرفتم. لیلا برخلاف اون تصورهایی که از عکس العمل هاش توی ذهنم اومد اصلاً برخورد نکرد، فقط وقتی حالت مصمم من رو دید، گفت فقط اگه پولدار نشی خودت می دونی و من، پدرت رو در می آرم!

سه ماه بعد: فرودین ماه 1394

ترس های زیادی داشتم اما چند ماهی بود یاد گرفته بودم باور کنم که فرصت ها و موقعیت های زیاد و بهتری برای پیشرفت من وجود دارد. از من خواسته شده بود که نهایتاً تا هفته اول عید شرایط خودم را جهت همکاری با شرکت بگم و اون ها هم تصمیم بگیرند که می خواند با این شرایط ادامه بدیم یا نه؟ تنها چیزی که من رو با شرایطی که داشتم نگه می داشت ترس از دست دادن کار و وضعیت و شرایط مالی ام بود. رویای کار برای خودم و درآمد بیشتری را داشتم و حاضر نبودم با هر شرایطی کار کنم. همین موضوع باعث شده بود که حاضر بشم، بسته روانشناسی ثروت را بخرم. حالا وقت اون بود که از قوانینش استفاده می کردم. می دونستم که باید درخواست تغییر وضعیت کار و افزایش حقوق رو بدم. من به طور جدی می خواستم که درآمدم بیشتر بشه. ترس به ذهنم فرمان می داد که با این شرایط ادامه بدم، خیلی ها بهم می گفتند که توی این اوضاع کسب و کار، درآمد و کار بدی ندارم، همه اش بهم می گفتند سعی کن همین موقعیت ات رو حفظ کنی. اما روح و رویاهایم چیز دیگه ای از من می خواست. هفته اول نرفتم. حدود 16 فروردین بود، وارد شرکت شدم. گفتم من فکر هام رو کردم. گفتند پشت در بمونید الان جلسه دارند، خودشون صدات می زنند. ایستادم. شرایطم را باز مرور کردم. هی به خودم نهیب می زدم که قرار شد که اون چیزی رو که دوست داری بهش برسی رو به صراحت بخوای و بیان کنی و باور داشته باشی که بهش می رسی. گفتن اینکه شهامت داشته باشی یک چیزه اما اینکه واقعاً شهامت داشته باشی یه چیز دیگه است. ترس هام بهم هجوم می آوردند تا تسلیمم کنند. به هیچ عنوان نپذیرفتم سعی کردم به این فکر کنم که نهایتاً بیکار می شم. خب بشم مگه قبل از این که سرکار بیایم بی کار نبودم. پس اگه قبلاً کار پیدا کردم باز هم با توجه به توانمندی ها و مهارت هام بازم می تونستم کار پیدا کنم. لحظه ای در فکر بودم که صدام زدند و گفتند بفرمایید. وارد اتاق شدم. شرایطم را گفتم، و اون ها هم منو دوستانه به پذیرش شرایط قبلی ام ترغیب کردند، وقتی دیدند که برای شرایط پیشنهادی ام مصر و مصمم هستم وکوتاه نمی آم، نپذیرفتند. نمی دونستم که قراره چی بشه! اما تو اون لحظه فقط می دونستم که بالاخره موفق شدم به قانون عمل کنم و پل های پشت سرم رو خراب کنم. دیگه نباید تردید می کردم و باید باور می کردم که اتفاقات خوبی جلوی راهمه. حالا می فهمیدم توکل کردن یعنی چه؟ به طرز شگفت انگیزی شهامت و عزت نفسم بیشتر و بیشتر شده بود، آرامشی عجیب تمام وجودم را گرفته بود و هیچ اثری از ترس ها و دلهره هام نبود!

دو روز بعد:

دو روز بود که سر کار نمی رفتم اما مطمئن بودم اتفاق بهتری در راهه، از طرفی با امیدی که در من ایجاد شده بود، می خواستم کار خودم رو راه بندازم. یک ماهی بود که مصمم به دنبال ثبت یک مؤسسه فرهنگی هنری افتاده بودم. یک مؤسسه ای که می تونستم خودم صاحب امتیاز و مدیرمسئولش باشم. توی شرکت برای برگزاری همایش ها تونسته بودم به عنوان مدیر روابط عمومی کارهای زیادی رو انجام بدهم و تقریباً موفق بودم. تونسته بودم برای مجوز برگزاری یک همایش ملی و بین المللی پیگیری کنم و مجوز بگیرم. تونسته بودم حمایت های سازمان ها و وزارتخانه های و دانشگاه های زیادی رو با نامه هایی که نوشته بودم و پیگیری هایی که کرده بودم بگیرم. تونسته بودم یک کمیته علمی متشکل از بهترین اساتید دانشگاه رو تشکیل بدهم. حالا دیگه وقتش بود که از مهارت هام برای کار خودم استفاده می کردم و برای موفقیت ام تلاش می کردم و پشت خودم می ایستادم. فقط باید توانمندی هام رو می نوشتم و در خودم احساس لیاقت می کردم و یک قدمی برمی داشتم. برای این که یک مؤسسه ثبت کنم تقریباً همه چیز مهیا بود، مدرک کافی و سوابق کافی داشتم اما همیشه ترس هام نمی گذاشت حرکت کنم. توی ذهنم همیشه این می اومد که تو که سرمایه کافی نداری، تجربه کافی نداری، توی خونواده تم که کسی نیست که تا حالا این راه رو رفته باشه و موفق شده باشه، تازه داداشتم علی که در مقیاس کوچک تری توی اهواز رفت کانون تبلیغات زد بعد از چند ماهی از تولد آرش، علناً دفترش تعطیل شد و نتونست دووم بیاره و آخرش هم دفترو تعطیل کرد و رفت از طریق پدر زنش، توی شرکت نفت به صورت قراردادی استخدام شد. دیگه چه برسه به تو که همیشه سرت تو کتاب و درسات بوده و تجربه کافی از این جور کارها نداری. شنیده ها و دیده ها و تجربه های خودم و دیگران و باورهای گذشته و حرف های پدر و مادرم همه توی گوشم داد می زدند که تو نمی تونی تو کار آزاد موفق شی. اما فهمیده بودم که این ها واقعیت محض نیستند و فقط واقعیت های اند که از ترس ها و باورهام نشأت گرفتند. واقعیت هایی که دیگه می دونستم همونجوری که شکل گرفته اند، می تونم با تکرار شنیده ها و دیده ها و احساس های خوب و با ایجاد باورهای جدید بوجودشون بیارم. فقط کافی بود یک نگاهی به دور و برم می انداختم، باید می دیدم مدیری رو که تا دو روز پیش باهاش کار می کردم چطور موفق تر از من شده! باید می دیدم که چطور یک نفر همسن و سال خودم و دیپلمه تونسته شرکتی رو بنا کنه که چند تا فوق لیسانس و لیسانس از جمله خودم براش کارکنند در حالی که نه باباش پولدار بوده و نه حتی مثل من یک پدر استاد دانشگاه داشته و این همه ارتباط، این ها همه مواردی بود که هر روز داشتم توی فایل های صوتی و تصویری به نحوی می دیدم و می شنیدم و انقدر گوش می دادم که داشت به آرامی توی ذهنم حک می شد و قدرت می گرفت و با حضورشون به من هم قدرت و ایمان بیشتری می داد. باید طبق آموزه های این دوره و فایل های رایگان، تا می تونستم آدم هایی رو می دیدم که شرایط مشابه و یا حتی بدتری از من داشتند اما تونسته بودند موفق بشند. دکتر ماپار، متخصص پوست و مو، که پدر دوست صمیمی ام بود به ذهنم اومد که در حالی موفق شده بود که توی کودکی پدر و مادرش از هم جدا شده بودند و با مادرش در سختی بزرگ شده بود توی ذهنم ماجرای زندگی اش و بعضی از شرایط مشابه اش با من تکرار می شد شرایط سختی که بعد از سربازی اش باهاشون دست و پنجه نرم کرده بود، اون بعد از سربازی، درحالی که زن گرفته بود، دایی هاش اصرار داشتند که بره پیششون بازار کار کنه اما مادرش باور داشت که پسرش می تونه دکتر بشه و همین باعث شده بود که بره دانشگاه علوم پزشکی شیراز و با وجود داشتن سه تا پسربچه پشت سر هم خردسال تونسته بود درس بخونه و الان یکی از بهترین متخصص های پوست بود، حالا من چی می تونستم بهونه بیارم که فقط نیکان رو داشتم و تازه لیلا هم شاغل بود. همه ی این الگوها توی ذهنم بیشتر و بیشتر شکل می گرفت، و دیگه داشتم بیشتر و بیشتر باور می کردم که می شه کارهای بزرگی کنم.

داشتم فرم های و مدارک درخواست تأسیس مؤسسه رو آماده و تو خونه تکمیل می کردم که یک دفعه، دکتر صارمی با من تماس گرفت، این بار سوم بود که با این شخص صحبت می کردم، آخرین باری که باهاش صحبت کردم یک ماه پیش بود که برای گرفتن موافقت و امضاء فرم های مجوز همایش به دفتر یکی از دوستانش توی خیابون انقلاب رفته بودم. توی اونجا درباره نحوه کارم صحبت کردم و درد و دل هایی رد و بدل شد. ناقد شرایط مالی قشر دانشگاهی و فرهنگی بودم؛ با حرارت و قاطعانه صحبت می کردم. خیلی این موضوع رو پیش کشیدم که علیرغم داشتن توانایی و اطلاعات اساتید دانشگاه، چرا باید برگزار کننده های بیشتر همایش های علمی از قشر غیر دانشگاهی باشند؟! در حالی که شرکت های خصوصی از اعتبار دانشگاهی ها برای پیشبرد کارهاشون تا جایی که می تونند استفاده می کنند و در نهایت با عزت نفس کامل اعلام کردم که اگر دکتر و دوستان دانشگاهی اش متمایل باشند من حاضرم برای برگزاری همایش ها و کنفرانس های علمی به صورت مشترک باهاشون همکاری کنم. حالا دکتر تماس گرفته بود، ترسیدم مسئله ای در خصوص کنفرانس باشه و این در حالی بود که من دیگه توی اون شرکت حضور نداشتم. منی که با این همه قاطعیت صحبت کرده بودم و ریش گرو گذاشته بودم که دکتر به عنوان یکی از اعضای هیأت علمی موافقت خودش رو اعلام کنه، حالا اگر می فهمید که دیگه توی شرکت کار نمی کنم، صورت خوبی نداشت. با خوشرویی صحبت می کرد، گفت که در خصوص پیشنهاد من جهت راه اندازی یک کار مشترک فکر کرده و پیشنهاد و حرف های من تأثیر زیادی روش گذاشته، گفت خوشبختانه یک جایی رو هم یکی از دوستاش بدین منظور در اختیارش گذاشته، قرار شد فردا ساعت 3 بعداز ظهر توی مکان همون دفتری که می گفت همدیگه رو ببینیم و با هم مفصلاً صحبت کنیم. نمی دونستم که قراره چه اتفاقی بیافته اما مطمئن بودم توی مسیر درستی هستم. زمان موعود رسید و یک جایی توی مسیر قرار گذاشتیم و با هم به دفتر مورد نظر رفتیم. دفتر خوبی بود و تجهیزات به نسبت کافی ای داشت. حدود یک ساعت با هم صحبت کردیم و نهایتاً توافق کردیم که من بیام وقت کاری خودم را به اون دفتر اختصاص بدم و در ازاش، در شروع کار حقوقی معادل همون کار قبلی ام بگیرم اما با این تفاوت که هم مدیریت و برنامه ریزی کار در اختیار خودم باشه و هم سهمی از درآمدهای کارهای مشترک دریافت کنم. اون جلسه داشت و سریع رفت. در حالی که روی میز مدیرعاملی نشسته بودم به کلیدها و ریموتی که به این راحتی در دست هام قرار گرفته بود با شگفتی و خوشحالی نگاه می کردم. حالا می تونستم برم خونه و به لیلا بگم اینم کلید دفترم! دیدی قانون چه با سرعت عمل می کنه!