روزشمارِ تحول زندگیِ من | فصل 3 - صفحه 19 (به ترتیب امتیاز)

روز شصت و یکم سفر رویایی من

این یادداشت رو در حالی می نویسم که بشدت گیج و خواب آلودم و میترسم بخوابم و صبح روز بعد بیدار شم.

از بین صدها راه حل برای بدست آوردن مهارت توجه به نکات مثبت زندگی و بهتر کردن احساسمون در هر لحظه، وصل شدن به منبع جهان هستی بهترین راهه.

اینکه به منبع خیر و زیبایی و شکوه خلقت نزدیک و نزدیکتر بشیم باهاش حرف بزنیم و ارتباط برقرار کنیم خودش قشنگیای راه رو نشونمون میده، نشونمون میده که توی هر سختی و به ظاهر تلخی چه درسها و شفاها و جهش هایی نهفتست که هرکسی نمی بینه. اما اونی که قدم تو مسیر قدردانی گذاشته تو شرایطی که آدم‌های معمولی اسمش رو فاجعه میذارن میگه جز زیبایی چیزی ندیدم…

شاید شروع بزرگترین تغییرهای زندگی و تحول شخصیت ها این بوده که در اوج سختی بارها سرشون رو بالای آسمون گرفتن و گفتن خدایا چرا؟

تا چندسال پیش بارها سر سجاده بعد از نمازم بسیار ناامیدانه و با چشم های اشک آلود با خدا حرف میزدم اما نمیدونستم با کی حرف میزنم. فکر می‌کردم میگه برو من اتفاق های خوب رو برای آدمای خاص نوشتم و تو جزء اونها نیستی. و من حتی گاهی با زبان ناخودآگاهم می پرسیدم چرا؟

بعد از اون سالها دست به انتخابی زدم که از درون به همه چیز شک کردم و مثل یک روح پریشون و وحشت زده زندگی میکردم. اما ول کن رویاهام نبودم. می ترسیدم بگم خدایا تو کی هستی؟

تمام اتفاق های خوب و بد رو از طرف آدمها میدیدم و خدا هیچ کاره زندگیم بود. انگار خدا بود که فقط ببینه من چقدر گناه یا کار خوب میکنم تا تو دنیای دیگه بهم جزا و پاداش بده و بس! نمیخواستم و نمی تونستم زیبایی های زندگی رو ببینم.

اما الان مخصوصا یک ماه اخیر اگه بخوام از اتفاقات خوب روزم بگم شاید از ۵۰تا بگذره. اگه بخوام یه اتفاق به ظاهر بد رو در نظر بگیرم شاید ۱۰تا موهبت و خاصیت ازش استخراج کنم و این پیشرفت خیلی بزرگیه که مدیون خدای بزرگم هستم که جواب صدا زدن های نیمه شبهام رو داره میده.

خدایا متشکرم….

هزار بار متشکرم….

روز شصت و سوم‌ سفر رویاییم

اول اینکه بخاطر آهنگ زیبای علی پهلوان ممنونم. یاد آهنگهای لطیف گروه آریان افتادم با محتوای مثبت و عاشقانه ای که پونزده سال پیش گوش می‌دادیم و لذت می‌بردیم.

چیزی که توی متن فایل منو خیلی تو فکر فرو برد تبدیل فرکانس تحسین بجای حسرت بود. یکی از مهمترین نقطه ضعف های لیلا. وقتی خواسته هام رو تو زندگی کسی میبینم و میخوام اونها رو داشته باشم سرشار از احساس ناامیدی میشم‌. شاید بیشتر نسبت به خودم. و لازم میدونم یه تایم هایی حتما خلوت کنم و هرچی فکر منفی ناراحت کننده راجع به خواسته هام از ذهنم میگذره بنویسم.

یه مورد دیگه که حتما بعنوان ردپایی از این روزهام باید بذارم اینه که وقتی خرید میکنم نگران میشم که وای کارتم داره خالی میشه. حتی خریدی که مدتها بهش فکر میکردم که اگه فلان چیز رو بخرم چقدر عالی میشه. مثلا خیلی دوس داشتم بعنوان کادوی روز مادر به مامانم یه وسیله آشپزخونه زیبا و جذاب بدم‌. دیروز با خواهرم رفتیم و دو دست سرویس لیوان و قندون و سینی جذاب گرفتیم و مامان خیلی خوشحال شد. اما از همون دیروز به این فکرم که چرا پس اندازم رو خالی کردم. یا حتی ناراحتم که چرا با این پس انداز برای خودم انگشتر خریدم! انگشتری که خیلی دوس داشتم بجای حلقه ازدواجم استفادش کنم دوسش دارم اما خرج کردن نگرانم میکنه. میدونم برمیگرده به نداشتن باور فراوانی و از همه بیشتر ایمان داشتن به روزی رسان بودن خدا و یا احساس کمبود لیاقت. اما نوشتمش تا حتما برطرفش کنم چون به قول استاد پاشنه آشیل منه.

خدایا متشکرم که تو مسیر خودشناسی هستم. مسیر شناخت و درمان و شفا و رشد