رابطه «ماندن در فرکانس حسادت» و «تجربه ناخواسته‌های بیشتر» - صفحه 6 (به ترتیب امتیاز)

سلام به مریم “شایسته” ی عزیز

سلام به استاد عزیزم و سلام به همه ی دوستان خوبم…

ی جایی در کامنت یکی از دوستان خوندم که نوشته ای با چنین مضمونی بود:

خدایا شکرت که یک روز دیگر به من زندگی دادی تا با کنترل ذهنم مدارم رو به تو نزدیکتر کنم.

نوشته ی بسیار زیبایی بود و بر جان و قلبم نشست.

وقتی میگفتن خدا رو شکر کن که ی روز دیگه زنده ایی واقعا نمیدونستم چرا باید برای یک روز دیگه زنده بودن شاکر باشم.

ولی بعد از این نوشته کاملا درک کرده بودم.

برای این موضوع هم میشه از این جنبه بهش نگاه کرد.

اگر هر فرصتی واسه کار و موفقیت رو فرصتی واسه ی این ببینی که یک قدم به خدا نزدیکتر میشی دیگه اصلا فکر نمیکنی به این که دیر شروع کردی یا زود.

به این فکر نمیکنی سن ت چقدره.

فقط به این فکر میکنی که فرصت رو رو هوا بزنی تا به خدا نزدیکتر بشه مدارت.

خدا رو هزاران هزار بار شکر میکنی که بهت فرصت داده حتی اگر ی فرصت کوچولو.

چیزی که باعث میشه حسادت کنیم اینه که میخوایم تایید مردم رو بگیریم نمی خوام به مدار خدا نزدیکتر بشیم.

میگیم من دیر شروع کردم فلانی زودتر پس اون بیشتر جلب توجه میکنه من نمیتونم مثل اون جلب توجه کنم.

با این حرفا با این افکار میشه که از اون فرصت یک پل یک جاده می‌سازیم واسه پس رفت ،چیزی که باید باهاش پله می‌ساختیم واسه پیش رفت به مدار های بالاتر.

وقتی بتونیم به مدارات نزدیکتر به خدا باشیم،

فراوانی جایگزین کمبود میشه

سلامتی جایگزین بیماری میشه

حس لیاقت و نشاط و طراوت و توانائی جایگزین حس بی لیاقتی و ناکافی بودن و ناتوان بودن میشه

ایا تو این همه خوبی رو نمی خوای و هزاران هزار خوبی دیگه رو؟؟

پس راه حل اینه که به جای زخم زبون حرف خوب بزنیم چون من میخوام به خدا اون خیر مطلق نزدیکتر بشم

عشق بدم بجای نفرت چون من میخوام ثروتمند بشم .

تحسین کنم به جای حسادت چون من میخوام ترقی کنم.

لبخند بزنم به جای اخم چون من میخوام به هدفم که زندگی کردن در فلان خونه س براحتی برسم و شرطش اینه که من به مدار خداوند نزدیکتر باشم.

هدف روزانه بذارم و با نشاط بالا اجراش کنم به جای اینکه تنبل بشم و بگم چه فایده چون من دلم میخواد پله های ترقی رو بدوم و شرطش اینه که ناامید نشم.

همینه که استاد میگه اصلا دیگرانی وجود ندارن همه ش خودمون هستیم و خدای خودمون.

من یک جایی مطلبی خوندم از حضرت علی که ایشون میگفتن بقیه فکر میکنن من بخاطر اونها این کارها رو میکنم اما من همه ی اینها رو بخاطر خودم انجام میدم.

و مثل همیشه از کارهای کوچیک شروع کنیم…

اگر واست فرصت پیش اومد موهاتو شونه کنی ،با عشق شونه کن این کار تو رو به مدار خدا مدار فراوانی مدار استقلال مالی مدار رابطه های خوب مدار سلامتی نزدیک میکنه، مگو این چه موهایی که من دارم اونا تو رو به اون بالا بالا ها میرسونن

اگر واست فرصت پیش اومد اتاقت رو جارو بزنی با عشق جارو بزن نگو خوشبحال فلانی جارو برقی فلان مارک داره،بدو برو جارو دستی رو بیار و جارو کن

اگر واست فرصت پیش اومد که کرم بزنی به دست و پا وصورت با عشق این کارو بکن نگو چه پوست چروکی دارم همین پوست تو رو به اون بالا بالاها میبره بهش عشق بده

اگر فرصت پیش اومد لباست رو اتو کنی با عشق انجام بده نگو چرا من لباسم این جوریه لباس فلان همکارم از من بهتره با عشق اتوش کن.

اگر جایی نیاز به تعمیر یا پاکسازی داره نگو اه بااااازم تمیزکاری بازم تعمیر،بگو خدایا شکرت ی در باز شده واسه رسیدن به تو

اگر فرصت پیش اومد واست که ….

و هزاران فرصت کوچیک و بزرگ دیگه

منتظر نباش تا مهندس فلان شرکت یا فلان رتبه رو بگیری واسه رسیدن به مدارهای بالا، عشق لازمه و احساس خوب فرصت رو غنیمت شمار عشق و احساس خوب رو با هر چیزی و از هر طریقی بساز.

این جوری واقعا جایی واسه حسادت و حس های بد دیگه نمی مونه.

بقول حضرت علی: اوصیکم عباد الله بتقوی الله و نفسی.

من اینا رو اول به خودم میگم دوم به خودم میگم سوم به خودم میگم، بعد به کسی که نیاز داشت بخونه.

ان شاءالله خدا بهمه مون بصیرت بده.

ممنونم مریم خوب ما