حاضری برای هدفت چه چیزی قربانی کنی؟ - صفحه 1 (به ترتیب امتیاز)

بِسْمِ اللَّـهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ‏

سلام به استاد عباس منش عزیزم و سلام حضور مریم بانوی عزیز

سلام خدمت شما دوست عزیزم همسفر من توی این مسیر راست پر از نعمت بدون غضب الهی و گمراهی

قسمت اول:

الم

أَ حَسِبَ النَّاسُ أَنْ یُتْرَکُوا أَنْ یَقُولُوا آمَنَّا وَ هُمْ لا یُفْتَنُونَ

آیا پنداشتند مردم که رها می شوند به آنکه بگویند ایمان آوردیم و ایشان امتحان نمی شوند؟

وَ لَقَدْ فَتَنَّا الَّذِینَ مِنْ قَبْلِهِمْ فَلَیَعْلَمَنَّ اللَّـهُ الَّذِینَ صَدَقُوا وَ لَیَعْلَمَنَّ الْکاذِبِینَ

و هرآینه امتحان کردیم کسانی را که پیش از آنان بودند پس بی شک می شناسد خدا کسانی را که راست گفتند و بی شک می شناسد دروغگویان را.

در ره منزل لیلی که خطرهاست در آن

شرط اول قدم آن است که مجنون باشی

کاروان رفت و تو در خواب و بیابان در پیش

کی روی؟ره ز که پرسی؟چه کنی؟چون باشی؟

این فایل را

بار اول پارسال دیدم ولی خیلی ازش چیزی متوجه نشدم

بار دوم همین عید قربان گذشته بهش هدایت شدم و چقدر برام آموزنده و راه گشا بود

و این بار از طریق نشانه امروز من، بهش هدایت شدم

داستان از این قراره : برای یک ایده ای که بهم الهام شده بود رفته بودم بیرون انجامش بدم

اون روز هوا خیلی گرم و شرجی بود

یک تیکه از مسیر را اشتباهی رفتم و خلاصه حدود سه ساعت تو اون گرما توی خیابون موندم از گرما و رطبت تمام لباسام خیس شده بود به طوری که عرق داشت از محاسنم‌می چکید خیلی ناراحت بودم خیلی خسته بودم خیلی تشنم بود خیلی گرسنه بودم خیلی گرمم بود ولی باید ادامه می دادم

برای اینکه آروم کنم خودمو

بهم الهام شد بزنم روی نشانه امروز که این فایل برام اومد

زمانی که استاد به اینجا رسیدن :

(( وقتی که من به قربانی کردن ، کاری که حضرت ابراهیم کرد یا در واقع رفت که انجام بده و البته که خداوند گوسفندی را براش فرستاد و گفت تو از امتحان سربلند بیرون اومدی ، وقتی به این فکر می کنم به پرداخت بهاء برای رسیدن به هدف فکر می کنم))

مثل هواپیمایی که داره سرعت می گیره برای پرواز ، موتورم دور برداشت ،

گفتم : اِی جان…اِی جان… اِی جان…

جوووووونم… بگو ….

با این تیکه چرخ هام از زمین کنده شد:

((یعنی هدف را مشخص کرده بودم و برای یادآوری به خودم، نوشته بودم که حاضرم چه بهایی براش بپردازم و اون موقع من نوشتم که حاضرم

جونم را براش بدم….

جونم را براش بدم

دیگه بالاترین چیزی که داشتم))

تیک‌آف کردم … پریدم….

با این آیه شریفه پرواز کردم …

((إِنَّ اللَّـهَ اشْتَرى‏ مِنَ الْمُؤْمِنِینَ أَنْفُسَهُمْ وَ أَمْوالَهُمْ بِأَنَّ لَهُمُ الْجَنَّهَ یُقاتِلُونَ فِی سَبِیلِ اللَّـهِ فَیَقْتُلُونَ وَ یُقْتَلُونَ وَعْداً عَلَیْهِ حَقًّا فِی التَّوْراهِ وَ الْإِنْجِیلِ وَ الْقُرْآنِ وَ مَنْ أَوْفى‏ بِعَهْدِهِ مِنَ اللَّـهِ فَاسْتَبْشِرُوا بِبَیْعِکُمُ الَّذِی بایَعْتُمْ بِهِ وَ ذلِکَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظِیمُ

همانا خدا خریده است از مؤمنان جان هایشان را و مال هایشان را به اینکه باشد برای آنها بهشت می جنگند در راه خدا پس می کشند و کشته می شوند وعده ای است بر او به حق در تورات و انجیل و قرآن ‌کیست وفادارتر به پیمان خود از خدا؟ پس شادمان باشید به دادوستد خود که معامله کردید به آن و این است آن کامیابی بزرگ.))

این همون چیزیه که من سال ها دنبالش بودم

با این حرف استاد چه درک عمیقی از این آیه پیدا کردم ، ((با ذهن نجوی گرم با هوس هام می جنگم، یا می کشمش یا کشته می شم ، در هر صورت پیروزم ))

این همون سوخت اتمیه که من لازم داشتم

چقدر این تیکه بهم قدرت داد

همیشه از زمانی که یادم میاد این سوال رو از خدا داشتم

خدایا! من باید چکار کنم تا به آرزوم برسم

حالا دیگه فهمیدم باید چکار کنم

من می تونم جونمو بدم ….

خدای من ! این جونم تنها داراییه منه

اینبار را ضرر کن من را بخر …

الان می فهمم ، از زمانی که یادم میاد برای تک تک موفقیت هام بهاء پرداخت کردم تا یاد بگیرم بهاء دادن رو ….

تا آماده بشم برای دریافت این جمله.

هزاران مثال دارم برای بهاءهایی که پرداختم تا به موفقیت هایی که می خواستم برسم

در اینجا به خاطر اینکه ردپایی گذاشته باشم برای یادآوری به خودم چند مورد از بهاء هایی که پرداختم و خیلی دوستشون دارم را می نویسم امیدوارم برای شما عزیزدلی هم که هدایت شدی به این نوشته راهگشا و مفید باشه .

سال 81 تصمیم گرفتم برم دانشگاه

از مقطع کاردانش به کاردانی

(خیلی از کتاب ها را بچه های فنی حرفه ای خونده بودن که ما نداشتیم)

فقط باید مشهد دانشگاه می رفتم چون تک پسر بودم ، سن پدرم بالا بود و مسئولیت اداره شغل پدرم با من بود

برای رفتن به دانشگاه با خودم گفتم چه بهائی باید بدم؟

رفتم آزمون های کانون قلم چی ثبت نام کردم که هر هفته آزمون داشتیم

برای درس هایی هم که توی کاردانش نداشتیم کلاس رفتم

برنامه ریزی کرده بودم روزی 18 تا 20ساعت مطالعه کنم تست بزنم کلاس برم

تلویزیون و رفیق و تفریح را کاملا تعطیل کرده بودم

یادمه اون موقع سریال زیر آسمان شهر را تلویزیون پخش می کرد و من هم خیلی دوست داشتم ولی به خاطر زمان بندی که کرده بودم نگاه نمی کردم

همه خانواده جلو تلویزیون بودن ولی من توی اتاقم درس می خوندم

برای اینکه بتونم هم کمک حال پدرم باشم برای اداره مسافرخونه هم درس بخونم

اون تایم از روز را که کار می کردم به جاش ساعت 2 صبح بیدار می شدم تا 7 صبح درس می خوندم

مرگم بود که ساعت 2 صبح بیدارشم ولی بیدار می شدم و می خوندم اینقدر مرگم بود که وقتی بلند می شدم گریه می کردم از بی خوابی ولی باهمون گریه هام درس می خوندم

من با نوشتن چیز یاد می گیرم

تمام نکته های مهم و اشکالاتم را چندین بار می نوشتم تمام کتاب هام را چندبار نوشتم

چندین بسته برگه A4 ساندویچی و چندین بسته خودکار تموم کردم.

روز موعد کنکور اومد و من آزمون دادم اون سال یادمه برای رشته کامپیوتر چندهزار نفر فقط از مشهد شرکت کرده بودن و دانشگاه دولتی مشهد کلا 55 نفر ظرفیت داشت

اون لحظه ای که رفتم کافی نت و شماره ملی را گفتم، انگار زمان وایساد

وقتی پرینت نتیجه را بهم دادن اون چیزی را که می دیدم را نمی تونستم باور کنم

من در کنکور سال 82 با رتبه 55 دانشگاه دولتی مشهد قبول شدم

اون لحظهء شادیم را هیچوقت نمی تونم فراموش کنم …..

ورودی بهمن بودم

رفتم دانشگاه چون ترم اولی بود خود دانشگاه انتخاب واحد کرده بود و از صبح تا بعد از ظهر کلاس داشتم

هر طور بود ترم اول را تمام کردم

ترم دوم که رفتم ، کلاس هام طوری بود که وقت نمی شد وسط روز بیام خونه به بابام سربزنم بازهم عملا صبح که می رفتم تا شب بیرون بودم

من و بابام خیلی بهم دلبسته بودیم

از یه طرف دلبستگی بود از یه طرف دیگه بابام به علت کهولت سن ضعیف شده بود و

نیاز داشت تا یه نفر پیشش باشه

از اونجایی که فقط بامن راحت بود و خیلی هم دوستم داشت نمی تونست دوری من را تحمل کنه

وقتی میومدم خونه می دیدم‌که حالش خوب نیست چون قرص هاش را نخورده بود غذا نخورده بود، تا من بیام

و من هر روز می دیدم که حالش داره بدتر میشه

هر شب که میومدم خونه بهم می گفت بابا من را تنها نزار پیش من باش

موندم‌ وسط دوراهی که از پدر پرستاری کنم یا برم دانشگاه

و البته که با شور و شوق پدرم را انتخاب کردم

برای احترام و مواظبت از پدرم گفتم چه بهائی را باید بپردازم ؟

از دانشگاه انصراف دادم.

تا اینکه دوسه سال بعد پدرم به رحمت خدا رفت و الان وقتی به بهائی که اون موقع به خاطر عشق و علاقه به پدرم پرداخت کردم فکر می کنم ، سراسر وجودم میشه آرامش و اطمینان

وَ قَضى‏ رَبُّکَ أَلاَّ تَعْبُدُوا إِلاَّ إِیَّاهُ وَ بِالْوالِدَیْنِ إِحْساناً إِمَّا یَبْلُغَنَّ عِنْدَکَ الْکِبَرَ أَحَدُهُما أَوْ کِلاهُما فَلا تَقُلْ لَهُما أُفٍّ وَ لا تَنْهَرْهُما وَ قُلْ لَهُما قَوْلاً کَرِیماً

و حکم کرده است پروردگار تو که نپرستید جز او را و به پدر و مادر نیکی کنید اگر برسد نزد تو به پیری یکی از آن دو یا هر دوی آنها نگو به آنها اُف و تندی نکن با آنان و بگو به آنان سخنی محترمانه

وَ اخْفِضْ لَهُما جَناحَ الذُّلِّ مِنَ الرَّحْمَهِ وَ قُلْ رَبِّ ارْحَمْهُما کَما رَبَّیانِی صَغِیراً

و بگستر برای آنان بال فروتنی را از سر مهربانی و بگو ای مالک و صاحب اختیار من رحمت آور بر آنها همانگونه که پرورش دادند من را در کودکی

رَبُّکُمْ أَعْلَمُ بِما فِی نُفُوسِکُمْ إِنْ تَکُونُوا صالِحِینَ فَإِنَّهُ کانَ لِلْأَوَّابِینَ غَفُوراً

مالک و صاحب اختیار شما داناتر است به آنچه در دل شماست اگر باشید شایسته همانا او می باشد برای بازگشت کنندگان آمرزنده

بعد از فوت پدرم هدایت شدم به دوره های مایکروسافت.

گواهی اورجینال مهندسی شبکه را با امضای استیو بالمر ، مدیر عامل سابق مایکروسافت گرفتم و به خاطر همین مدرک به عنوان مهندس ارشد شبکه های کامپیوتر در ایران خودرو بینالود مشغول به کار شدم .

داستان سازم :

سال 83 بود که با سه تار آشنا شدم و تا سال 88 در فرهنگ سرای جهاد دانشگاهی مشهد سه تار یادمی گرفتم و می نواختم

تا اینکه متوجه شدم به نواختن تار بیشتر علاقه دارم و دوست داشتم که با یک استاد تراز اول، تار نواختن را یاد بگیرم به سبک اصفهان (مکتب اصفهان)

با پیگیری هایی که انجام دادم با استاد شهرام میرجلالی (میرتار)آشنا شدم ( گفت و گوی نی و تار را حتما گوش کنید) و در کلاس ایشون که در یک آموزشگاه موسیقی در تهران خیابان سهروردی بود شرکت کردم

چه بهائی برای هدفم باید پرداخت می کردم؟

سال 89 من با قطار از مشهد می رفتم تهران نیم ساعت ساز می زدم درسم را می گرفتم و بعد برمی گشتم مشهد

به قدری ذوق و شوق و علاقه داشتم و به قدری پیگیر بودم که استاد میرجلالی گفتن از این به بعد بیا کرج خونه خودم اونجا باهم ساز کار می کنیم

بعد از مدتی که رفتم ، استاد بهم گفت هزینه کلاس را هم دیگه نمی خواد بدی همین که این همه راه از مشهد تا کرج میای و اینقدر علاقمندی و پیگیری می کنی برای من خیلی ارزش داره

اینقدر من را دوست داشت و به هم علاقمند بودیم که هرموقع می رفتم، باهم ساز می زدیم ، صحبت می کردیم، باهم غذا درست می کردیم و بعد هم ایشون با ماشینشون من را می رسوند ایستگاه مترو

خلاصه ، هنرجوی سوگولیش بودم

چقدر سازم عالی شده بود

چقدر لذت می بردم از ساز زدن

الان می فهمم، اون موقع از خیلی کسانی که مدت ها قبل تر از من تار را شروع کرده بودن،بهتر ساز می زدم

چون من بهاش را پرداخت می کردم با عشق و البته که خداوند هم پاداش ها را بهم می داد

تا حدود سال 92 که ایشون مهاجرت کردن به هلند، از اون به بعد دیگه خودم به خودم درس می دادم و تمرین می کردم

داستان استقلال شغلی:

سال 1390 در ایران خودرو بینالود مشغول به کار شدم

شرایط کار توی ایران خودرو با روحیه استقلال طلبی و آزادی خواهی من در تناقض بود ، با اینکه موقعیت خیلی خوبی داشتم ولی از کارم استعفا دادم و برگشتم توی بازار

مدت چهارسال مدیر چندین فروشگاه برند توی مشهد بودم با دستمزدِ درصد از کل فروش

به یک نقطه ای رسیدم که دیگه تمام وجودم شد عطش استقلال طلبی و آزادی خواهی در کسب و کار با اینکه شرایط کاری ام خوب بود ولی از فروشگاه استعفا دادم و اومدم بیرون تا برای خودم کار کنم .

برای رسیدن به این هدفم بهاش را پرداخت کردم .

ایده ای که به ذهنم اومد این بود که برم دستمال کاغذی بخرم و کنار خیابون بفروشم

با همون چیزی که داشتم

مقداری پس انداز و یک ماشین ام وی ام 110

این کار را انجام دادم

شب ها ساعت 10 شب می رفتم میدون مجیدیه توی قاسم آباد (اونایی که اهل مشهد هستند می دونند کجا رو می گم )

تا ساعت 1 صبح

شب اولی که رفتم نمی دونید چقدر شاد و خوشحال بودم یادمه توی اون سرمای زمستون با اینکه دستام از شدت سرما بی حس شده بود ولی اصلا سرمایی حس نمی کردم ، از اینکه صفر تا صد کارم از خرید جنس تا فروش را خودم انجام داده بودم و اینقدر عالی می فروختم به طوری که ماشین ها پشت کله هم می زدن کنار تا ازم خرید کنن

با اینکه به علت باورهای محدود کنندم درآمدم کفاف زندگی را نمی داد ولی خوشحال بودم و ادامه دادم تا اینکه به مسیرها و راه ها و درآمدهای بیشتر هدایت شدم این پروسه بعد از یک سال رسید به بساط چای و قهوه توی روز بازارها و بعد از حدود دوسال توی روزبازارها من صاحب کافیشاپ شدم

دقیقه 17 از این فایل ، زبان حال من بود :

((اونایی که عباس منش الان را دارید می بینید

بگذارید بگم چه بهایی پرداخت کردم

من همیشه گفتم من زجر نکشیدم برای رسیدن به اهدافم

من لذت بردم با عشق بها را پرداخت کردم

من باعشق بها را پرداخت کردم))

اونایی که دارید کامنتم را می خونید بگزارید بگم من چه بهایی را دادم تا به این موقعیت در دبی برسم

من برای هدفم بهاء پرداخت کردم

از مهندسی مایکروسافت و مدیریت فروشگاه های برند یک دفعه سر از کنار خیابون درآوردم

سال 1396

نمی دونید چقدر مسخره شدم

نمی دونم می تونید تصور کنید ، جلوی در خونه پدرتون توی محله ای که بزرگ شدی رفتی دانشگاه بعدهم رفتی ایران خودرو همه می گن آقای مهندس آقاس مهندس ،

نوشابه و آب معدنی بزاری بفروشی

تازه اون موقع

داد هم می زدم ، می گفتم :

؛؛سه تا آب معدنی ببر بده دوهزار تومن؛؛

دقیقا یادمه یکی از همسایه هامون اومد جلو بهم گفت آقا جواد خجالت بکش تو مهندسی این چه کاریه که می کنی ؟

ولی اون نمی دونست

من داشتم بها برای رسیدن به هدفم که استقلال توی کسب و کارم بود پرداخت می کردم باهمون باورهایی که داشتم با همون چیزی که در مدارش بودم

وهرچقدر که بیشتر ادامه می دادم مدارم بالاتر می رفت و به راه های راحت تر هدایت می شدم

یکسال می رفتم روزبازار با اسنپ توی سرما و گرما ، توی برف و بارون

روزهای بارونی که تمام چای هام خیس می شد ولی من شاد و خوشحال بودم و می خندیدم و لذت می بردم چون داشتم برای هدفم قدم برمی داشتم

تمام فیلم هاش هم هست

همش رو دارم

همه اون روزهای بارونی و برفی را فیلم گرفتم

یه روز باد خیلی شدیدی گرفت و زد زیر بساط چای و همه چای های کله مورچه ریخت روی زمین

ولی من بلند بلند می خندیدم

با اینکه اجاره خونم عقب افتاده بود

به زور پوشک برای بچم می خریدم

ولی من شاد و خوشحال بودم

عشق می کردم که خودم جنس هام را تامین می کنم خودم می فروشم و ایده هایی که داشتم همش مال خودم بود

عشق می کردم وقتی که مشتری کارت می کشید و پول می رفت توی حساب خودم

عشق می کردم از اینکه مشتری هام بهم می گفتن هفته پیش که بازار تعطیل بود ما چای نگرفتیم صبر کردیم تا این هفته بیایم از تو چای بخریم

عشق می کردم که خودم مدیریت کسب و کار خودم را داشتم

عشق می کردم که خودم قیمت روی جنسام می گذاشتم

عشق می کردم از اینکه چای های فله را اول الک می کردم خاکش را می گرفتم بعد به مشتری می دادم

عشق می کردم که دون قهوه را جلوی مشتری آسیاب می کردم و قهوه تازه آسیاب شده می فروختم

عشق می کردم که خودم برق غرفه ام را تامین می کردم با موتور برقی که داشتم

عشق می کردم که مشتری هام توی صف بودن تا نوبتشون بشه ازم چای و قهوه بخرن

عشق می کردم از نوشته ای که روی برگه A3 پرینت گرفته بودم و زده بودم سر در غرفم

(( جنس فروخته شده با احترام پس گرفته می شود ))

عشق می کردم که مشتری هام بهم می گفتن ما به خاطر خودت میایم ، تو چقدر حالت خوبه …

تا اینکه پندمیک شد و روزبازارها تعطیل شد

و هدایت شدم به افتتاح کافیشاپ

نزدیک حرم

طبقه دوم مجتمع تجاری نزدیک حرم خیابان نواب … وسط پندمیک

خودم باعشق تراکت پخش کردم برای افتتاحیه مغازم

خودم با عشق قهوه درست می کردم

خودم باعشق مغازم را طی و جارو می زدم

خودم با عشق قهوه دلیوری می کردم

(یک جعبه ابزار داخلش اکاستیو گذاشته بودم و به اندازه لیوان، اکاستیو را سوراخ کرده بودم )

خودم با عشق برای مشتری هام ساز می زدم

خودم با عشق براشون شعر می خوندم

خلاصه هرکی میومد اونجا حالش را خوب می کردم

می گفتن: سید ، وقتی میایم پیش تو می بری ما را روی ابرا اما وقتی میایم مغازمون با موخ می خوریم زمین…

طوری شده بودم که مشتری هام صف وایمیستادن تا نوبتشون بشه قهوه بخورن

بعضی از مشتری هام وقتی می دیدن این صحنه رو ، می زدن روی دستشون ، می گفتن : الله اکبر …. ما حاشیه خیابون هستیم با چندمیلیارد سرمایه هنوز دسلاف نگرفتیم اما اینجا طبقه دوم پاساژ که اصلا دید نداره به هیچ جا برای تو صف وایسادن

تو چکار می کنی سید ؟

تا اینکه رسیدم به شرایطی که حاشیه خیابون نزدیک حرم، خدا بهم کافیشاپ داد همه من را می شناختن ولی من باز هم عطش داشتم که پیشرفت کنم

به قلبم افتاده بود که یک هدف بزرگتر دارم و باید بهاش را بپردازم

حدود سه سال پیش سه میلیارد ارث بهم رسید

با اینکه می تونستم توی مشهد خونه بخرم و زندگی کنم مغازه که داشتم درآمد که بود ولی اون پول را برداشتم و آوردم دبی تا اینجا کار کنم و زندگی کنم

باز هم به علت باورهای غلطم در مورد ثروت ، کل اون پول تو همون چندماه اول تموم شد

ولی ادامه دادم

وقتی که اومدم دبی سازم را هم با خودم آوردم حدود شش ماه بعدش همسرم و بچه هام هم اومدن

روزی که می خواستم از جای قبلی بیام محل جدید که با خانواده باشم

سازم رو توی ماشین جا گذاشتم

فرداش که همسرم اومد دبی گفت پس سازت کو ؟

گفتم توی تاکسی جا موند

گفت: برو دنبالش سازت را بگیر

گفتم نه دیگه ساز نمی زنم

قلبم بهم می گه دیگه نمی خواد ساز بزنی

باید تمرکز کنی روی مهاجرت

و من هیچوقت از اون موقع تا الان که حدود سه سال می گذره هرگز دنبال سازم نرفتم

هنوز که هنوزه همسرم می گه اصلا نمی تونم درکت کنم ….

ولی من می دونستم دارم چکار می کنم

اون ساز بهایی بود که برای موفقیتم پرداخت کردم

اون مبلغ ارث که بهم رسیده بود و همه دار و ندارم بود

بهایی بود که برای موفقیتم پرداخت کردم

اینها همه بهایی بود که من پرداخت کردم و بعد آنوقت لایق شدم با انسانی به نام سیدحسین عباس منش آشنا بشم

با این آشنایی فصل جدیدی از زندگی من آغاز شد…

حیلت رها کن عاشقا دیوانه شو دیوانه شو


و اندر دل آتش درآ پروانه شو پروانه شو

هم خویش را بیگانه کن هم خانه را ویرانه کن


وآنگه بیا با عاشقان هم خانه شو هم خانه شو

رو سینه را چون سینه‌ها هفت آب شو از کینه‌ها


وآنگه شراب عشق را پیمانه شو پیمانه شو

باید که جمله جان شوی تا لایق جانان شوی


گر سوی مستان می‌روی مستانه شو مستانه شو

((فَسَتَذْکُرُونَ ما أَقُولُ لَکُمْ وَ أُفَوِّضُ أَمْرِی إِلَى اللَّـهِ إِنَّ اللَّـهَ بَصِیرٌ بِالْعِبادِ

پس به زودی یاد می کنید آنچه را می گویم برای شما و وامیگذارم کار خود را به خدا همانا خدا بینا به بندگان است.))

و این قصه همچنان ادامه دارد…..

عاشقتونم

روی ماهتون را می بوسم

درپناه الله یکتا باشید