زیبایی ها را ببینیم - صفحه 8 (به ترتیب امتیاز)

به نام خدا

سلام.

اول بهمن ماه مبارک باشه.

تولد همه ی بهمن ماهی ها مبارک.

دیروز پادکست جهان شگفت انگیز مغز رو گوش دادم که در مورد 1000 روز اول زندگی انسان (جنین تا 3 سالگیش) صحبت میکردن.

بسیار عالی بود و جالب برای من.

اینکه بچه ها چی تو مغزشون میگذره و چقدر اهمیت داره 3 سال اولیه زندگیشون در رابطه با گسترش مغزشون.

خب از اونجایی که من یه پسر کوچولوی قشنگ دارم که فردا 9 ماهش میشه به سلامتی، برام جذابه که بدونم و بتونم اگاهانه جلو برم.

یکی از کارهایی که از پریشب انجام دادم اینه که تلویزیون رو دیگه برای حافظ روشن نمیکنم چون برای رشد مغزش خوب نیست.

حافظ تبلیغ دوست داشت زیاد.

ولی وقتی سرچ کردم و متوجه شدم به چه دلیل تلویزیون و موبایل خوب نیست براش، دیگه قطعش کردم، تبلیغاتی که براش دانلود کرده بودم هم بلافاصله delete کردم.

یکی از محاسن من اینه که وقتی چیزی رو درک میکنم بلافاصله انجامش میدم.

از اونایی نیستم که وقتی درک کردم بگم از فردا، از شنبه یا هر چی، همون لحظه start اش رو میزنم.

سوال این بود که حالا که تلویزیون و تبلیغ دیگه نیست چه کنم برای سرگرم شدن موقت حافظ وقتی تو اشپزخونه کار دارم؟

بازی های جدید.

راه حل سرگرمیش اینه که بازی ها جدید شن تند تند، چون وقتی تکراری شه براش دیگه با اون اسباب بازی بازی نمیکنه.

اسباب بازی هاشم فقط اسباب بازی های خودش نیستن.

در قابلمه هامون هستن.

قاشق هست.

بطری پلاستیکی هست.

برس خودش هست.

نسکافه های دونه ای هست.

جدیدترینش بسته های کوچک سماق هست که خودم شکل هم ساختم رو فرش براش:)

الهی شکر برای نحوه ی روبه رو شدن با خودم.

من برای انجامِ کارهای حافظ هر بار دنبال راهی هستم که اسان و آسان تر شه.

الان خیلی بهتر و اسان تر شدم در انجام کارهاش، ولی دوست دارم اسان تر شم با شادی و انرژی بیشتر.

الهی شکر که باهاش بازی میکنم.

از خودم بازی های جدید خلق میکنم.

اون تو دنیای ذهنی خودش داره حرکاتی رو انجام میده و من نگاهش میکنم.

اون داره کشف میکنه پیرامونش رو، حرکت های جدید میزنه، برخی کارهاش از نطر من شاید خطرناک باشه براش، ولی کنارش میمونم به عنوان یه همراه و اجازه میدم تجربه کنه، دست و پاشو بشناسه و حرکت های جدید بزنه برای خودش.

امروز داشت در اتاق خودش رو میگرفت و بلند میشد.

تو ذهنم میگفتم پاش لیز نخوره در بره با صورت بره تو در.

ولی اجازه پیشروی به افکارم ندادم.

کنارشون موندم تا تجربه اش رو از این حرکت، شناساییِ در، بلند شدن با در و ‌… کامل کنه.

قراره با همه ی این تجربه ها معزش رشد کنه و ارتباط مغز و اندام ها فعال بشن.

به قول دکتر تو پادکست، ارتباط و مدار هست ولی غیر فعاله، با انجام دادن حرکات، مدارها فعال میشه.

من اندازه ی درکم دارم با حافظ جلو میرم هر روز.

تغییرات و حرکت های جدیدی که یاد میگیره و انجام میده رو میبینم و لذت میبرم.

دایم به خودم یاداوری میکنم اگه دست و پاشو ببندی نذاری کشف کنه پیرامونش رو از هر چیزی که براش جالبه، مانع رشد و پویاییش میشی.

وابسته اش میکنی به بیرون.

مهارت حل مسیله رو ازش دریغ میکنی.

بزرگترین ظلم از نظر من به یک بچه، اینه که وابسته بار بیاد…

بزرگ میشه و همچنان وابسته…

این بزرگترین اسیبه.

چون یاد نمیگیره خودش از پس مسایلش بر بیاد.

من دارم به سهم خودم تلاشمو میکنم.

اونایی که درک میکنم رو براش انجام میدم.

در هر صورت که تحت سرپرستی الله هست هر لحظه.

امروز تو اشپزخونت بودم، یه لحظه خدا گفت برگرد ببینش، چون سپرده بودمش به الله.

دیدم برای اولین بار یه دستش به دیوار بغل اشپزخونه است دست دیگه اش به دستگیره فریزرمون که پایین هست….

سریع اومدم پیشش…

چون کف اشپزخونه سنگ هست و هنوز تو ایستادن تعادل کافی رو نداره، این صحنه جزو موارد خطرناک به شمار میره.

اما من ریلکس بودم و هستم.

چون باور دارم خدا مراقبشه و سربزنگاه منو میاره بالای سرش تا خطری نباشه براش.

خدایا خیلی ازت ممنونم.

حافظ چند روز پیش به کوسن مبلمون که چسبونده بودمش به میز، تکیه داده بود و ایستاده بود.

من اشپزخونه بودم و دورادور تحت نظرم بود.

تا اینکه یه لحظه افتاد و گریه کرد.

اولش همیشه کمی ناراحت میشم که چرا اون لحظه پیشش نبودم.

سریع رفتم پیشش، نوازش و بوسه و عشق دادم بهش.

باعث شد پشتش از این به بعد بالش بذارم.

بعد با خودم گفتم میوفته یاد میگیره.

همینم شده.

الان وقتی هر جایی می ایسته با احتیاط میاد پایین…

دکتری میگفت شما به عنوان تسهیلگر کنار بچه باشین نه کنترل گر.

من کنار حافظم تا بازی ها و حرکاتش رو انجام بده اونطور که دوست داره.

هر چی جلوتر میره دیگه کمتر مانعش میشم، میذارم تجربه کنه تا شکوفاتر بشه هر لحظه.

به اسمِ محافطت ازش، جلوی رشد طبیعیشو نمیگیرم.

به اسم ترس از اسیب دیدنش، مانع کنجکاویش نمیشم.

حتی اگه اشتباهی هم بکنی، زمین هم بخوره، باید تجربه و کنجکاوی و کاوش کنه تا رشد کنه.

خیلی دلم میخواد خودش راه حل پیدا کنه برای مسایلش که میکنه همیشه.

الهی شکرت.

این کامنت شد ردپا از این روزهای حافظ.

از خدا ممنونم که هر لحظه باهامونه و مراقبمونه.

فَاللَّهُ خَیْرٌ حَافِظًا وَهُوَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِینَ

الهی شکرت

سلام.

دیشب فرصتی شد تا بنویسم.

خیلی دلی و دلچسب.

از اینکه خداوند همه چیز می شود برای من…

خیلی لذت بخش بود برام که از خدا بخوام هر اون چیزی که توی ذهنم بود برای من بشه…

خدایا چشم من باش برای دیدنِ قشنگی ها.

خدایا گوش من باش برای شنیدنِ زیبایی ها

خدایا عزت نفس و اعتماد به نفس من باش.

خدایا احساس لیاقت من باش.

خدایا کلمات من باش و جاری شو.

خدایا زبان من باش برای زیبا صحبت کردن.

خدایا درک من باش برای فهمیدنِ زندگی.

خدایا خواب باش برای حافظ.

خدایا ارامش و امنیت و سلامتی باش برای حافظ.

چندین صفحه نوشتم و کیف کردم.

دیشب داشتم حبوبات رو میریختم تو مشمای زیپ دار، که بدم حافظ لمسشون کنه، چند تا افتاد زمین.

گفتم خدایا چشم من شو تا ببیننشون و بردارمشون.

که حافظ برنداره خدانکرده بذاره دهنش.

وقتی انقدر ساده و صادقانه به خدا گفتم، همونم شد.

همون لحظات میاد جلوی چشم هام.

الحمدالله.

نوشتم:

خدایا تو حافظه ام باش برای به یاد آوردن چیزهای زیبا.

تو ذهنم باش برای توجه کردن به زیبایی ها، و توجه نکردن به قضاوت و نظر دیگران.

فَاللَّهُ خَیْرٌ حَافِظًا وَهُوَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِینَ

الهی شکرت

سلام.

پارسال، چنین شبی در آرامش خوابیدم تا صبحش برم برای زایمان.

حافظ جونِ نازنینم، قندِ نباتم، لپو جون، گردو خان

ساعت 13:40 دقیقه ی دوم اردیبهشت 1403، قدم گذاشت روی چشم های من و باباییش و کل خانواده.

من خانواده ی بسیار خوبی دارم.

همه خانواده ی خودم و هم همسرم.

همه شون با صفا و مهربون هستن.

خدا رو شاکرم برای خانواده ی خوبی که خودم و حافظ داریم.

الحمدالله.

یک سال تو مادری غوطه خوردم.

من نمیدونستم مادری یعنی چی تا خودم مادر شدم.

اینکه مادر 9 ماه با عشق فرزندش رو تو دلش حمل میکنه، باهاش همراهه، ازش مراقبت میکنه، به خاطر حضورش شاد میشه، برای سلامتیش نگران میشه، از تکون هاش ذوق میکنه و در نهایت به لطف الله سلامت به دنیا میاد و میره تو بغلِ مامان.

مادر بهش شیر میده.

آغوشش برای فرزندش همیشه بازه.

ازش مراقبت میکنه.

پوشکشو عوض میکنه.

حمامش میکنه.

براش لوسیون میزنه.

ناخن هاشو کوتاه میکنه.

موهاشو شونه میکنه.

لباساشو عوض میکنه.

میبرتش هواخوری.

براش غذا درست میکنه و بهش میده.

به تغذیه و ویتامین گیری هاش رسیدگی میکنه.

داروهاشو منظم بهش میده.

حواسش به گرما و سرماش هست.

باهاش بازی میکنه.

نوازشش میکنه.

براش شعر میخونه، آواز میخونه، داستان میگه.

ازش عکس و فیلم یادگاری میگیره.

به احساسات و نیازش توجه میکنه.

دکتر میبرتش.

به روندِ رشدش توجه میکنه.

بوسه بارانش میکنه و ….

حافظ، من با تو همه ی اینا رو دیدم و کم کم یاد گرفتم.

کم کم بزرگتر شدم.

کم کم رشد کردم و مهارت هام بهتر شد.

تو الان جزیی از وجود منی.

دیدن صورتِ ماهت هر روز، جزیی از زیبایی های هر روزِ منه.

دیدنِ رشدت، حرکاتت، تکاملت، شیرینی هات، جزیی از زیبایی های هر روز منه.

تو، دوست کوچولوی منی.

من، با تو بچه میشم.

میشم سمانه کوچولو که بازی میکنه، شادی میکنه، میخنده، صداش بچه گانه میشه.

چشم هام برق میزنه وقتی اسباب بازی های قشنگتو میبینم.

وقتی اسباب بازی هاتو جمع اوری میکنم هر روز تو خونه چندین بار، دلم میگه الهی شکر من بچه کوچولوی قشنگ دارم.

خدایا شکرت که ساعت 13:40 دقیقه 1403/2/2 منو مامان کردی.

من شدم مامانِ حافظ.

همونی که اسمشم خودت گذاشتی حافظ.

وگرنه من کجا و اسم زیبای حافظ کجا.

خدایا شکرت به من بچه دادی.

به من پسرِ سالم و باهوش و قشنگ و شیرین دادی.

حافظ بدون شک یکی از بزرگترین سپاس گزاری های من برای همیشه است.

خدایا کمکم کن خودمو تربیت کنم.

خدایا کمکم کن تو تربیت خودم ارامش و پشتکار و استمرار داشته باشم.

خدایا کمکم کن صبور و اگاهانه بهبود بدم خودم رو.

خدایا کمکم کن مادر، همراه، تسهیلگر آگاهی باشم برای حافظم.

تا الان دو تا تولد یک سالگی داشته.

یکی سورپرایز عمو و زن عمو جونش 28 فروردین، وقتی شام اومدن خونه مون.

یکی هم امشب، خونه ی مامانم با خواهرای عزیزم.

روی کیکش گفتم بنویسن:

قند عسلم، حافظ جان تولدت مبارک.

آقاجونِ حافظ (پدرشوهرم) هم سورپرایزی اومد.

خیلی خوشحال شدم.

خدایا سپاس گزارم برای تک تک هدیه های بامناسبت و بی مناسبتی که حافظ جانم دریافت میکنه.

الهی شکرت برای روزی حساب و غیر حسابِ پسرم.

الهی شکرت برای کادوهای تولدش.

الهی شکر برای تبریک های تولدی که دریافت کردم.

الهی شکر برای مهربونی هایی که دریافت کردم.

خدایا ممنونم ازت.

فَاللَّهُ خَیْرٌ حَافِظًا وَهُوَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِینَ

الهی شکرت

سلام.

یه لحظه هایی انگار دریچه ی درکم باز میشه و اگاه تر میشم به چگونگیِ انجام تمرین هام.

مثلا امروز یه لحظاتی رو تجربه کردم که به خودم اومدم باید از خدا تشکر کنم.

قلبم شاد بود و اگاه شدم وقتِ تشکر از الله است.

اینکه امروز با برادرزاده ام ریحانه جان، با عشق رفتار کردم.

هر بار گفت عمه، گفتم جانم.

به فاصله ی چند دقیقه یه عالمه عمه گفت، و من هر بار با حوصله گفتم جانم.

اینکه لذت بردم از درک و نحوه ی صحبت کردنش.

اینکه خواهرم حافظ رو مشغول کرد با بازی و من بهش نهار دادم.

اینکه دایی جان حافظ براش اسباب بازی که خودم میخواستم بخرم رو هدیه خرید.

اینکه مادرم عاشقِ حافظ جان هست.

اینکه من به یکی از دانش اموزام فکر میکردم و امروز صبح دیدم مامانِ محترمش برام تبریک روز معلم فرستاد.

اینکه صاحبخونه ی سابقمون، امروز برام پیام تبریک روز معلم فرستاد و سورپرایز شدم.

اینکه پروانه دیدم و ذوق کردم از دیدنش، حافظ هم بغلم بود و اونم خوشحال شد.

اینکه دیشب رسیدم به اهنگ های حیدو هدایتی خواننده ی بوشهری که قبلا اهنگ هاشو گوش دادم و خیلی دوست داشتم، و به محضِ اینکه دیشب صداشو شنیدم انگار پرت شدم به یه خاطره، آشنایی، انگار یه لنگری بود که منو متصل کرد به زمانی که حسم خیلی خوب بوده باهاش، حتی یادمم نمیاد متعلق به چه زمانیه، ولی حسش خیلی ناب و قوی بود برام.

اینکه با محیا خواهرزاده جانم تماس تصویری گرفتم و تلفنو پاسخ داد و دیدیمش و خوشحال شدیم‌.

اینکه حافظ سوپ گوشتِ شامش رو کامل نوش جان کرد.

اینکه حوالیِ ساعت 11 شب، صدای اواز پرنده ای متفاوت اومد و منو به وجد آورد.

اینکه چند روز پیش دلم میخواست برم باغچه داداشم، و امروز اجابت شدم و بسیار سورپرایز شدم.

این چند روز خیلی برام جالبه که چیزهایی که توی فکرم میاد برام اجابت میشه بدون اینکه خودم کاری کرده باشم.

خدا برام میچینه.

اونم خیلی قشنگ.

مثل اینکه دلم میخواست ابجیم بیاد خونه مون، دیروز اومد.

دلم میخواست آقاجون بیاد، دیروز اومد.

خدایا ممنونتم،

برای لحظاتم.

همه شون.

مخصوصا اونایی که حضور قلب دارم و میفهمم تو داری برام میچینی.

بهم شادی میدی.

حس خوب میدی.

خدا جانم مرسی برای چیدمانت برام و اینکه روز معلم زیبایی داشتم.

درست وقتی که هیچ انتظاری نداشتم، ولی کلی حس خوب گرفتم از محبت عزیزانم بهم.

الحمدالله.

اینا بخشی از قشنگی های امروزم بود، شک ندارم بیشتر از اینا بود و تو اون لحظه اون شادی رو حس کردم.

خدایا شکرت برای این همه قشنگی.

امشب طیِ ایده ای به قلبم اومده بود چند روز اخیر، برای یکی از عزیزانم پولی رو واریز کردم.

مطمینم هدایت بود.

مطمینم پشتش خیری هست.

الهی شکرت.

فَاللَّهُ خَیْرٌ حَافِظًا وَهُوَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِینَ

الهی شکرت