زیبایی ها را ببینیم - صفحه 96

به نام اللهِ یگانه.

سلام.

یه بهبود تو قسمت (پروفایل عمومی من)، دیدم.

عنوانِ رد پای من در دوره ها

رد پای من در فایلهای هدیه

برای من جالب و تحسین برانگیزه که این سایت به جزییات کوچولو برای بهبود هم بسیار اهمیت میده.

ممنونم از همگی.

الهی شکرت برای روزی های فراوانی که بهمون میدی هر لحظه.

الهی شکرت برای اینکه پسرم اب میوه نوش جان میکنه.

الهی شکرت پسرم زرده تخم مرغ و سوپ عالی نوش جان میکنه.

الهی شکرت امروز یه خبر فوق العاده شنیدم.

بسیار خوشحال شدم.

فَاللَّهُ خَیْرٌ حَافِظًا وَهُوَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِینَ

الهی شکرت

یا ارحم الراحمین

سلام.

این کامنت رو چند روز پیش میخواستم ارسال کنم، اما وقتش نبود.

کپی کردمش و نگهش داشتم.

الان حسم گفت بفرستش.

—————————————————————————–

19 دی 1403

میخوام به صورتِ شفاف، از بهبودهام بنویسم.

الهی به امید تو.

پسر قشنگم به سلامتی نزدیک 8/5 ماهش هست.

من اوایل تا همین چند وقت پیش وابسته بودم برای بیرون رفتن با حافظ مثلا برای مطب دکتر و … حتما کسی باهام باشه، همراهیم کنه.

همسرم یا مامانم.

کوچولوتر که بود تا حدود 6 ماهگی این قضیه پررنگ بود.

امروز (این کامنت 19 دی نوشته شده، دست نزدم به تاریخش دیگه) نوبت چکاب داشت.

به مامانم چیزی نگفتم.

همسرمم سر کار هست.

با خودم گفتم بهترین زمان برای تغییر و بهبود عملکردم هست.

برنامه ریختم صبح زود بلند شم و کارهای حافظ رو انجام بدم و دوتایی مستقل بریم.

الحمدالله عملیاتی شد.

تپسی گرفتیم، در راحتی و امنیت و ارامش رفتیم، ویزیت شد، همه چیز عالی بود و برگشتیم.

نجوا میگفت ننویس اینو.

بقیه میگن چه وابسته است.

چه بچه ننه است.

خودش از پس بچه برنمیاد و آویزونِ بقیه است و …

اما امروز بهبود دادم خودم رو:

هم از جهت استقلال در رفت و امد با حافظ، خودمون دو تا فقط.

هم از جهت 1- جسارتِ نوشتن در مورد نقطه ضعفم یعنی وابستگی و 2- نوشتن از راه حل و بهبودش.

آفرین سمانه جون.

مرسی که به راحتی در مورد خودت نوشتی.

برام سخته از ایراداتم بنویسم ولی نوشتم که تمرین بشه با خودم راحت تر باشم، خودم رو بپذیرم در وهله ی اول، تا بعد بتونم بهبود بدم خودمو.

الهی شکرت.

الان دیگه به عنوان یه مامان، بلد شدم این کارها رو برای فرزندم انجام بدم، درحالی که قبلا بلد نبودم و حتی سمتشون هم نرفتم، حتی میترسیدم سمت نوزاد یا بچه کوچولوی چند ماهه برم:

شیر دادن به بچه

پوشک عوض کردن

بادگلو گرفتن

شستن پای بچه

حمام کردن

لباس عوض کردن

آب دادن به بچه (با قطره چکان، قاشق، لیوان)

غذا دادن به بچه

آشپزی برای بچه

شستن دست و صورت بچه

خوابوندن

بازی با بچه

تمیز کردن بینی بچه

گرفتن ناخن های بچه

قطره دادن به بچه با قطره چکان

جمع آوری ساکِ بچه

مراقبت از بچه و …

برای حمام کردن حافظ جون، اوایل تا چند ماه با مادرشوهرم حمامش میکردیم، چند بار با مادرم و چند بار با همسرم بردیمش، و در نهایت این مورد رو هم مستقل شدم و خودم تنهایی میبرمش حموم.

برای غذا دادن به حافظ هم اوایل نیاز به کمک داشتم، بعدش اونم مستقل شدم.

من نمیدونم بقیه مامانا کی مستقل میشن و همین افکار گاهی باعث مقایسه کردن میشه تو ذهنم، ولی نهایت تلاشمو میکنم ذهنمو کنترل کنم و حواسمو بدم به کار خودم و یادگیری های خودم.

در بهترین زمان، بهترین اتفاق میوفته.

کاپ قهرمانی نمیدن، مسابقه هم نیست.

مهم اینه من تلاش خودمو بکنم، تمرین کنم، رفته رفته ماهرتر میشم.

خدارو شکر با آموزش ها تونستم با این نگاه بهبودگرایی اشنا شم تا بتونم کمال گراییمو مهار بهتری کنم.

غذا درست کردن برای بچه و خودمون ترس بزرگم بود و هنوزم هست…

آشپزی برای بچه رو ok شدم، اتفاقا عاشق درست کردن سوپ حافظم.

ولی برای خودمون هنوزم ذهنم گاهی خیلی اذیتم میکنه تو با بچه کوچکی که نیاز داره دایم پیشش باشی و مراقبت کنی ازش تا اسیب نبینه چطوری میتونی اشپزی کنی، بری تو آشپزخونه و …

گاهی که خوابه به کارها از جمله اشپزی میرسم.

ولی گاهی شلوغ میشه ذهنم و کلافه میشم که نمیتونم خوب مدیریت کنم که انقدر بهم فشار روانی نیاد…

البته یه ایده خوب هم خدا برام فرستاد.

که لیست تهیه کنم از غذاهای زود اماده شو برای خودمون که با شرایط کنونی استرس کمتری داشته باشم از جهت غذا.

مسیله ی من ناتوانی در انجام نیست.

شلوغ شدن تعداد زیادی کار در ذهنمه.

همیشگی نیستا ولی گاهی بهم فشار میاره.

وگرنه همین الانشم روزهایی هست که کاملا موازی و زیبا و با ارامش از صبح تا شب کلی کار انجام میدم برای خونه، در کنار بچه داری، به سایت سر میزنم، کامنت میخونم و مینویسم، فایل گوش میدم، تو دفترم مینویسم و …

این سند هست که ذهنم شرایط رو سخت نشونم میده.

من باید کنترل ذهن رو بهتر تمرین کنم، مطالعه اش کنم، بهتر یادش بگیرم و بعد اجرا کنم.

یه ترسی درون من بوده و هست گاهی که خودم تنهایی از پسش برنمیام، برای همین متصلم به یکی دیگه، که با حضورش مثلا بهتر شه هر چیزی.

البته کاذبه ها.

من بیشتر، از حضور فیزیکی آدما در کنارم، قوت قلب میگیرم و شجاعتم بالاتر میره، وگرنه کار رو میتونم خودم انجام بدم.

—————————————————————————–

خب تا اینجای کامنت رو 19 دی نوشته بودم که paste کردم، مابقی رو الان یعنی بامداد 27 دی ساعت 1:30 صبح ادامه میدم:

مسیله من مشکلات نیستن.

من فکر میکردم فقط منم که دست و پنجه نرم میکنم با این چالش ها.

منم که انقدر سختم میشه گاهی، بقیه انقدر براشون سخت نیست، چون قوی تر و تواناتر هستن.

من توقع دارم همه چیز کامل باشه و بی نقص.

این غلطه.

ذهنم داره گولم میزنه.

مگه من مادری و مراقبت از بچه و همزمان خانه داری و همزمان خودشناسی رو از قبل بلد نبودم که الان توقع میکنم بتونم خیلی سریع تو انجام همه ی اینا با هم ماهرانه و بی نقص عمل کنم؟

نه.

دارم یاد میگیرم اگه موقع غذا خوردن حافظ، به دلیل تکون دادن سرش و شیطنت هاش غذا میریزه بیرون و رو زمین و رو لباس هاش، کلافگیم رو کنترل کنم بگم فدای سرت، فدای سر سمانه، فدای سر حافظ

مهم اینه غذاشو نوش جان کنه.

چاره اش شستن و تمیز کردنه، همین.

گاهی این راهکارهای ارامش بخش رو خوب اجرا میکنم گاهی نه.

اشکال نداره.

الهی شکر برای مواقعی که خوب اجرا میکنم.

درمان من چیه؟

اینکه قبول کنم اشتباه میکنم.

قبول کنم 100 درصد نیستم.

قبول کنم که شاکرِ 1 درصدِ خودمم باشم.

همونطور که خوشحالم وقتی درصدهام بالا میره و مثلا 80 درصد میشم تو چیزی.

تو عمل مشخص میشه.

سمانه راضی هستم ازت.

تو تلاش میکنی برای بهبودت.

تو فکر میکنی.

تو عمل میکنی سمانه.

توقعت رو بیار پایین.

توقع ناشی از کمال گرایی مثلِ سُرب میچسبه به پات و نمیذاره تکون بخوری چه برسه به بهبود…

این روزها میگذره.

خدا مراقبمون هست.

الهی شکرت.

به قولِ یکی از دوستان عزیزم در سایت که در ستایش خداوند نوشته بود:

تو پروردگار شدن هایی.

و به قول سعیده جان شهریاری که مرهمم شد:

شما اصلا تنها نیستی،اصلا تنها نیستی،استاد تو دوره ی عزت نفس میگه همینکه بدونی تو تنها آدمی نیستی که این اتفاقات رو تجربه کردی،خیلی راحت تر این مسیر رو میای …

شارژ موبایلم 2 درصد هست، خودمم دیگه باید بخوابم، وگرنه دوست داشتم هنوزم بمونم تو این صفحه و بنویسم و بنویسم و بنویسم…

یه کامنت خوب خوندم امشب:

درسته که باید روی نقص های شخصیتی کار کرد و بهبودشون داد.

اما نباید زوم و توجه زیاد کرد روی ضعف ها و ناتوانی ها و کمبودها و نداشته ها.

باید تمرکز و توجه ویژه کرد روی توانمندی ها تا در کنارشون ضعف ها هم بهبود پیدا کنن کم کم.

یادم نیست دقیق نویسنده اش کدوم دوست عزیزم بود.

ولی دمت گرم برای یاد آوریش.

الهی شکرت برای تک تک ردپاهای روزانه ای که تو سایت میذارم.

فَاللَّهُ خَیْرٌ حَافِظًا وَهُوَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِینَ

الهی شکرت

یا ارحم الراحمین

سلام.

گاهی کاملا میفهمم پشت پیامک های قلبی که برای عزیزانم میفرستم، من نیستم.

یعنی من هستم، اون وجهی که روح خدا درونم دمیده شده هستم، نه قسمتی که روحم آلوده شده به ناپاکی.

چون وقتی قلبم رقیق و مهربان میشه، میفهمم کاملا وصلم به اللهِ درونم.

در ظاهر یه پیامک قلب، یا یه تشکر، یا یه تبریک، یا یه احوالپرسی هست، اما در باطن کاملا حس میکنم ساده نیست یه عشق با دست من که فقط پیامرسان خدا هستم، قراره برسه دست یه بنده ی دیگه ی خدا.

در حالیکه خودمم شادم و در صلح و صفا با خودم و درونم و بیرون و جهان.

مثلا چند دقیقه پیش که داشتم اسم مخاطبینم رو ویرایش میکردم با صفت خوبشون، به اسم داییم رسیدم و صفت لطیف رو براش اضافه کردم.

بعد ایده اومد و یادم اومد تبریک روز پدر براش نفرستادم.

یه sms ساده با قلبم فرستادم:

سلام دایی جانم.

روز پدر مبارک باشه (استیکر قلب قرمز)

تنت سلامت باشه همیشه (استیکر قلب دوقولو کوچک و بزرگ صورتی)

تو پرانتز: پروردگارا استیکرهای سایت رو آزاد بفرما، الهی آمین.(استیکر لبخند)

خودم خیلی خوشحال شدم.

اصولا وقتی با قلبم پیامک میزنم منتظر جواب نیستم.

بلافاصله هم جواب تشکر و عشق متقابل میاد.

الحمدالله.

یا یه مثال دیگه: ویرایش کردم اسم خانم مدیر ساختمونمون رو که چند روز اخیر عوض شدن با صفت خانم … عزیز

و بعد پیامک تشکر براشون زدم برای تلاش ها و زحمت هاشون و بهبودهای بلوک مون.

ایشونم پاسخ و تشکر و دعای خیر فرستادن.

خب زندگی من از این زیبایی ها توی پیامک زیاد داره.

باید توجه کنم، چون مهمن.

اصلا ساده نیست، خیلی قشنگن.

خانم مدیر ساختمون (الان دیگه یه نفر دیگه جایگزینشون شده که اون آقا هم خیلی مسیولیت پذیر و تلاشگر هستن و کمک های زیادی به بهبود بلوک کردن از قبل)، خیلی مسیولیت پذیر بودن برای بلوک و بهبودهای زیاد و مهمی رو پیگیری کردن.

تنشون سلامت و دلشون خوش.

میخوام یه اعترافی کنم.

مدیر ساختمان جدید اوایل که ما اومده بودیم خونه مون با ما ناسازگاری داشتن کمی، چون ما در واحدمون رو عوض کردیم با در ضد سرقت و ساختمان از حالتِ درهای متحد الشکل خارج شد توسط ما و یه واحد دیگه که تازه اومدیم تو اون بلوک.

من خیلی اذیت شدم از این ماجرا.

بگذریم، الان بعد 2/5 سال که اینجاییم و تلاش ها و محبت ها و مسیولیت پذیری شون رو نسبت به بلوک دیدم، چیزی جز تشکر و تحسین تو ذهنم نیست نسبت به این آقا.

جالبه اوایل که نمیدونستم، ولی اولین دوست من تو این بلوک پسر کوچک همین اقا بود، چون همون اوایل یه شب جلوی در بلوک به پسر بچه های بلوکمون اوریگامی یاد دادم.

و این پسربچه که اسمش بردیاست، از اول بهم سلام میداد با لبخند و من کلی تحسینش میکردم.

به خودش و مامانش هم گفتم.

میخوام بگم ما ادم بزرگ ها به خاطر عدم شناخت از همدیگه، سوء تفاهم، لج و لجبازی الکی از هم کدورت به دل میگیریم، ولی دنیای بچه ها اینطور نیست، خیلی پاکه.

خدا رو شکر از اون بازیِ مسخره ی کدورت مدتهاست خارج شدیم.

جالبه بردیا و داداشش که یه کوچولو از خودش بزرگتره، وقتی برای اولین بار حافظ رو بغلم دید به واسطه دوستی که با هم داشتیم، گفت میشه ببینمش و منم نشونش دادم.

بعدها یه بار دیگه دیدیم همو، بهم گفت میشه بغلش کنم؟

اول تو دلم گفتم نه خطرناکه، ولی یه لحظه حسم گفت بده بغل کنه حافظ رو، این پسر خوشرو و خندان.

خودمم که کنارش بودم و مراقب.

انقدر حس خوبی داشت اینکه بردیا انقدر مهربونه و با توجه، و منم بهش اعتماد کردم و حافظ رو دادم بغلش.

جالبه الان ویژگی های قشنگ بردیا داره یادم میاد:

یه بار که کلیدمون روی در واحد جا مونده بود زنگمون رو زد و گفت کلیدمون رو برداریم.

ممنونم ازش.

اهالی ساختمونمون حقیقتا خیلی پاک دست و امین هستن، الهی شکرت.

من که نمیدونستم اولش قراره انقدر تمرکزم بره رو زیبایی های اطرافم و بنویسم ازشون.

خوشحالم که الان اینجام.

الهی شکرت.

دوست دارم وقتی درونم این حس زیبا میجوشه، بنویسم ازش….

فَاللَّهُ خَیْرٌ حَافِظًا وَهُوَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِینَ

الهی شکرت

به نام خدا

سلام.

چقدر خوبه و خوشحالم که به واسطه ی پسرم، قند نباتم، منم در کنار حافظ دارم قصه های آموزنده گوش میدم.

الهی شکرت.

امروز داشتم کامنت یکی از دوستانم رو میخوندم که متوجهِ دایره ی آبیِ نازنین کنار پروفایلم شدم.

ممنونم از زهرا جانِ کاسه ساز نازنین که با پاسخش خوشحالم کرد.

امشب حافظ کاملا با اختیار خودش، یهو شروع کرد به دست زدن.

انقدر صحنه ی قشنگی بود که حد نداره.

مجدد که دست زد تونستم چند دقیقه ویدیو بگیرم ازش.

خدایا چقدر شیرینه این پسر ماشاءالله.

خدایا خودت انرژیمو بیشتر کن.

خدایا کنترل ذهن و ورودی هامو بر من اسان کن.

خدایا کمکم کن روی افکار زیبا و امیدبخش توجه و تمرکز کنم و خودم هر روزم رو خوب و اسان و لذت بخش خلق کنم.

الهی شکر.

امشب با عشق قلبی به عزیزانم روز پدر رو تبریک گفتم پیامکی.

بسیار خوشحالم از این حرکت مهربانانه ی سمانه جانم.

فَاللَّهُ خَیْرٌ حَافِظًا وَهُوَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِینَ

الهی شکرت