سفر به دور آمریکا | قسمت ۱۶ - صفحه 1 (به ترتیب امتیاز)

سلااااااااااااااااااااااااااااام آبجی ها و دادشهای عزیزم، سلام استاد و سلام آبجی شایسته و داداش مایک عزیزم.

بچه ها داره شروع میشه ینی خیلی وقته که شروع شده و الان داره یواش یواش بزرگتر میشه اتفاقات زندگیم وااای خدای من خیلی ازت ممنونم اره قانون جواب داد بالاخره جواب داد بعد دوسال و خورده ای اره جواب میده بذارید براتون نعریف کنم که چی شده به خودم افتخار میکنم،

آقا لوکومتیوی که من سوارش بودم خراب شده بود و اصلا بد جور هم خراب بود و خودم داغونش کرده بودم و هرچی که سوخت میریختم روشن نمیشد و حرکت نمیکرد، ترمز ها و همه چیز رو بررسی کردم دیدنم درسته خلاصه همه جاش رو بررسی کردم و کلافه شده بودم که بابا پس مشکل از کجاست آخه؟؟ یک خورده شل شدم و میخواستم ولش کنم اما ربّ که همیشه باهام بود میگفت ببین بازم چک کن درست میشه تو که این همه بررسی کردی یه درصد احتمال بده که اگه مثلا ایندفعه بشه چی میشه منم میگفتم راست میگه.

خلاصه من هدفگذاری رو گرفته بودم ثروت 1 و 3 رو گرفته بودم عزت نفس رو گرفته بودم قانون آفرینش رو گرفته بودم و تضاد و کلی از محصولات دانلودی رو گرفته بودم اما اون چیزی که میخواستم نمیشد ولی از عزت نفس خوب نتیجه گرفتم، اصلا میدیدم یکی از بچه ها شش ماه از ثروت 1 استفاده کرده نتیجه گرفته پس آخه چرا واسه من جواب نمیده پس و میدیدم که لوکومتیوش اومد از بغل من ردشد و رفت…ویژژژژژژژ، ای بابا پس چرا برای من جواب نمیده پس چرا واسه من حرکت نمیکنه؟؟!!! ویژژژژژ یکی دیگه اومد رد شد… ای بابا این هم که نتیجه گرفت پس چرا واسه من جواب نمیده.

همینطوری این ویژژژژژژ ها میومدن و میرفتند اما واسه من خبری نبود و سکوت بود دور و برم. نمیخوام بگم هیچی برام نداشت نه، کلی درس یاد گرفتم و تجربه کسب کردم از بررسی کردن لوکومتیو و کلی روش کار کردنش رو یاد گرفتم و دستم اومد و یکسری نتایج هم گرفته بودم اما از حرکت خبری نبود و همین طوری داشت خاک میخورد منم هی داشتم بررسی میکردم و ربّ می گفت که حالا بیا اینجا رو بررسی کن،میگفتم کردم، خب حالا بیا این ور رو بررسی کن…خب حالا اونور… منم انجام میدادم دیگه، خودم که بلد نبودم چه جوری کار میکنه اون داشت بهم میگفت.

یکی رد میشد از بغلمون میگفتم خوش بحالش آفرین که نتیجه گرفتی پس جواب میدهد ولی…یهو ربّ میگفت خب دیگه سرت تو کار خودت باشه بیا بقیه کار رو انجام بدیم که کار داریم. تا همین دفعه ی آخری غر زدم که ااااه، باباااا، بعدش آچار رو محکم کوبیدم تو لکوموتیو!!! و بعدش پیاده شدم و اومدم کنار لکوموتیو نشستم…اومد روی پله ها و در کمال آرامش گفت نه ببین اه نگو راه برگشتی نداریم اگر هم میخوای میتونی برگردیا برو مشکلی نداره( اینجا رو با یک لحن خاصی گفت) ولی اگه این دفعه درست شد چی اگه تا یک قدمیش اومده باشی چی؟؟

بعد گفتم یه دقیقه صبر کن گفتی راه برگشت؟؟؟!!!

یک چراغ بزرگی تو ذهنم روشن شد، راه برگشت.. آره من راه برگشتم رو هنوز نگه داشتم و هم میخوام عقب رو داشته باشم هم جلو رو و دلم هنوز به اون جایگاه قبلیم خوشه. آررررره برای همین جواب نمیده و اصلا خودم نمیخوام برم و دل نمیدم و فکر میکردم که مشکل از لکوموتیو هست اما مشکل از من بود نه لکوموتیو اون که سالم بود من داشتم بهونه پیدا میکردم و اصلا یک لحظه هم فکر نمیکردم که مشکل از خود من باشه و اصلا حواسم نبود به این قضیه،وووووووووووووووه ایولا پیدا شد. وای خدای من چرا زودتر نگفتی بهم… گفت گفتم نمی شنیدی خیلی بهت گفتم از خیلی طرق مختلف گفتم وقتی داشتیم جاهای مختلف رو بررسی میکردیم بهت میگفتم اما حواست نبود تا الان که شنیدی.

و تازه بچه ها یک چیزی رو میدونید تو این مدت ربّ داشت هدایتم میکرد به این لحظه و این سمت نه اینکه اون هم مثل من ندونه مشکل از کجاست، نه اون داشت کمکم میکرد تا ظرفم بزرگتر بشه تا آماده تر بشم و گفتم دمت گرم ممنون که کمکم کردی و گفت که برو سوار شو که آماده ی رفتنیم؟ اما یک لحظه هوا و همه چیز سیاه و ابری و تاریک شد و جلوی چشمم رو هم نمیدیدم ولی میدونستم که داشتم به سمت لوکومتیو میرفتم و مسیرش رو میدونستم که مستقیم برم سوارش میشم و پام به پله هاش میرسه ولی کلی ترس اومد توی ذهنم که اگه عقبت رو رها کنی چی میشه؟ ول کن بابا اینا دارن گمراه میشن تو هم دلت خوشه ها حرفای قشنگیه اما حقیقت نداره برو همون مذهبی بودنت رو حفظ کن و اگه فلان و بیسار ها شروع شد، یاد آیه ی 19 بقره افتادم در مورد اون صحرای ظلمات که با نور رعد و برق روشن میشه، گفتم ببین محمدرضا الان باید بری جلو هر چقدر هم که تاریک باشه. فقط رفتم جلو و فقط رفتم جلو تا پام رسید به لوکومتیو و ربّ دستم رو گرفت و گفت بیا بالا و سوار شدم اما هنوز کلی ترس داشتم و هنوز هوا تاریک بود و ابری بود و یک هرز گاهی یک رعد و برق کوچیکی میزد اما خیلی زود تاریک میشد گفتم که الان که هوا روشن بود که پس چرا اینطوری شد؟!!!.

هوا تاریک بود ولی لوکومتیو رو روشن کردم و روشن شد و خیلی خوشحال شدم و جیغ زدم ولی ربّ گفت خب حالا حرکت کن دسته ی ترمز رو بخوابون و دستیه سرعت رو آروم بده جلو و بذار یواش حرکت کنه و راه بیفته و خود ربّ هم رفت اون پشت تا زغال ها رو بریزه تو کوره اما هنوز تاریک بود هوا و هیچی مشخص نبود ظلمات محض بود و یه چیزی تو گوشم داشت میگفت که بدبخت داری کجا میری؟ داری میری تو دل ظلمت؟، نونت کم بود ابت کم بود چرا داری ول میکنی اون طرف رو مگه معلومه که میخوای کجا بری هیچی مشخص نیست اون جلو داری کجا میری؟ اگه ریلت به دره ختم بشه چی تو مگه دیدی که اونای که جیغ میکشیدن و از کنارت رد میشدن الان سالمن اگه اونا هم الان رفته باشن تو دره چی؟

من کلی ترس همه ی وجودم رو دوباره گرفت و دوباره دستی رو کشیدم و گفتم خیله خب چجوری برگردم؟ راست میگی. حالا یه ذره بیشتر نرفته بودم جلوها!! ربّ از اون پشت گفت چرا وایسادی پس ؟ گفتم که معلوم نیست که کجا میرم که ؟ اگه دره جلو باشه چی؟ گفت خیله خب، برو همون جایی که بودی و یک سری از اون ویژگی های قبلم رو دوباره یادم آورد بعد گفت اگه میخوای بری من بهت میگم از کدوم طرف برگردی، خلاصه فرمون دست خودته من فقط راهنماتم..

یه دو دو تا چهار تا کردم گفتم که نه من اگه بمیرم هم نمیخوام دوباره اون شرایط رو تجربه کنم، حالم به هم میخوره از اون شرایط شرک آلود و پر از محدودیت و خفگی. گفتم که من آزادی و رهایی رو میخوام اما حالا از کجا معلوم که این مسیره به اون جا برسه!!؟.

گفت من که بهت گفتم من فقط راهنماتم، تو گفتی که اینا رو میخوای منم گفتم که بیا سوار این لوکومتیو شو و این وری برو، همین طرفی که داشتی میرفتی ولی وایسادی!!

دیدم راست میگه، من باید بهش اعتماد کنم، اما اگه اون درست بگه چی؟

یهو گفت اونی که الان گفتی اون ، کیه چیه؟ بعد دیدم که هیچی نیست هیچکسی نیست…اه، پس کی داشت با من حرف میزد؟!!! کلی فکر کردم که اصلا این حرف از کجا شروع شد که وایسم؟!! من اصلا چی شد که وایسادم؟؟!!!!

خودم هم تعجب کردم از کار خودم و دوباره لوکومتیو رو راه انداختم و ربّ هم رفت پشت تا سوخت رو بریزه، بعد با صدای بلند گفت که همینطوری برو جلو و بذار مسیرش رو بره لوکومتیو، الان که تازه راه افتاده و مدتها هم کار نکرده سرعتت یه خورده کمه و کنده، اما درست میشه نگران نباش برو جلو.

اما هنوز هوا تاریک بود ولی هر چی که میگذشت و سرعت یکذرررررررررررره بیشتر میشد باد خنک و نسیم خوبی میوزید که من باهاش حال میکردم خیلی کم بود اما فقط همون بود و من خودم رو با همون سرگرم میکردم ولی چشمام هیچ جایی رو نمیدید چون تاریک و ظلمات محض بود و من دلم خوش بود به حرف ربّ که گفت من راه رو بلدم نگران نباش. تا اینکه صدای یک لوکومتیو دیگه رو شنیدم که از یک ریل دیگه و از یک طرف دیگه از نزدیکی من داشت با سرعت رد میشد اما من نمیدیدمش ولی داشتم حسش میکردم و صدای یک جیغی هم داشت میومد از توی لوکومتیو و اومد و با سرعت از کنارم رد شد با فاصله و رفت. دوباره اون چیزه شروع کرد به بافتن واسه من اره ببین بدبخت فهمیده که داره میره تو دره داره جیغ میزنه و به غلط کردن افتاده و از این جور داستانا…اون دیگه راه برگشت نداره تو درس بگیر برگرد تو اشتباه اون رو نکن ببین خدا اینطور با نشانه هاش حرف میزنه ها!!! حالا تو هی توجه نکن به نشانه ها داری به سمت ظلمت محض میری بدبخت ،دیگه از این واضح تر آخه چی میخوای دیگه؟ میخوای خود خدا از اون بالا بیاد بگه که نرو نه این خبرا نیست یه بار میگه دوبار میگه بعد که بهش گوش نکنی ولت میکنه ببین بیا برگرد نرو جلو آخه چجوری حالیت کنم که داری به سمت ظلمت محض میری؟!!…

دستم رفت رو ترمز اما گفتم که نه من باید به اون ربّ اعتماد کنم اون گفته که راه بلده . بعد دوباره اون چیزه گفت که اگه راست میگه اون ربّت بگو بهت آخر راه رو بگه ببینیم اگه راه بلده؟ من ساکت شدم ولی دستم هنوز روی ترمز دستی بود و یک سکوت همه ی وجودم رو گرفت، ولی گفتم نه باید به حرفش اعتماد کنم ببین اون موقع که داشت لوکومتیوت رو کمکت میکرد تا درست کنی پس یعنی بلده راهه، بلده که جچوری از این لوکومتیو باید استفاده کرد یا اون موقعی که بهت گفت من بهت میگفتم اما تو نمیشنیدی یعنی اینکه بلده راهه اما مشکل از منه که حواسم نبود و آمادش نبودم.

دستم رو برداشتم از روی ترمز و گفتم که نه من باید نشونش بدم که بهش اعتماد دارم. به اون چیزه گفتم که نه من میخوام این مسیر رو برم به شما هم ربطی نداره که من کجا میرم.

خلاصه همینطوری رفتیم توی دل ظلمت و تاریکی محض و بعضی وقتها هم یک رعد و برق سریعی میزد اما نورش زیاد بود و من میتونستم یکذره اطرافم رو ببینم اما خیلی خیلی سیاه و سفید بود و همه چیز خاکستری بود ولی یه چیزایی شبیه درخت و دشت میدیدم بعد گفتم که اینجا که همش یک زمین دشته پس اون دره که اون چیزه میگفت چیه؟ نمیشه اینجا دره باشه آخه؟

رفتیم و رفتیم و بعضی وقتها من میرفتم عقب یا ربّ میومد جلو و ربّ شروع میکرد از تعریف کردن اتفاقاتی که قراره اونجا بیفته و من میگفتم واقعا یه همچین جایی که میگی وجود داره؟!! آخه چجوری میشه این دشت به این تاریکی چنین جای قشنگی رو داشته باشه؟!! با خنده میگفت صبر کن عزیز همونطور که قبل از حرکت هوا روشن بود و الان تاریک شده پس این تاریکی هم تموم میشه به شرطی که این مسیر ریل رو بری و نایستی یا بر نگردی. منم میگفتم باشه.

همینطوری داشتیم میرفتیم با ربّ تا اینکه فکر کنم حدود بیست دقیقه ای خیلی رعد و برق زد. رعد و برق ها ی پشت سر هم و نورانی و من تونستم قشنگ اطرافم رو ببینم اما باز هم سیاه و سفید بود و دیدم که یک دشتی هست بی انتها و پر از درخت و تونستم یکذره بوی مست کننده ی چمن و درخت رو حس کنم و خیلی حال داد ولی دیدم که جلومون یک کوه بزرگ هست که ریل باید بره پشت اون کوه و در واقع جاده می پیچه پشت کوه و اصلاً مشخص نیست که قراره چی بشه بعد از اون کوه…دوباره شروع کرد؛ بیا دیدی آقا محمدرضا اون روزا که جیک جیک مستونت بود فکر زمستونت هم بود میری با ربّ میشینی داستان گوش میدی حالا تحویل بگیر، الان همچین میری توی اون دره من جیگرم حال میاد، مگه ربّت نگفته بود که مستقیمه؟ پس چی شد؟ چرا داره دور میزنه جاده دیدی دروغ میگه بهت دیدی من داشتم راست میگفتم بهت اما تو گوش نمیکردی. حالا اشکال نداره الان هم میتونی نگه داری و بری عقب ماهی رو هر وقت از آب بگیری تازس باریکلا قشنگ ترمز رو بگیر و برگرد عقب.

من هم اینکار رو کردم و ترمز رو گرفتم اما نمی خواستم برگردم عقب و از طرفی هم میخواستم که برم جلو چون اون اتفاقاتی که ربّ گفته بود رو میخواستم تجربش کنم و دقیقا مخالف چیزهایی بود که من نمیخواستمشون، گفتم بذار از روی کوه پیاده میرم هم قشنگ میبینم که چی میشه و هم قشنگ میتونم جاده رو ببینم بعد دوباره میام سوار لوکومتیوم میشم و میرم.

رفتم به ربّ گفتم، گفت که نه مسیرت همینه که تا الان باهاش اومدی با همین هم باید بری و مسیر از دور کوه میگذره گفتم خب اونطوری راحت تره گفت اگه میخوای بری برو اما مسیرت اینه. من مونده بودم و دوتا راه خیلی سخت که اگه برم ودره باشه چی میشه!!!! واگه برم و اون شهر زیبا و رنگارنگ باشه چی میشه!!!! ربّ هیچی نمی گفت و داشت اون پشت کاراشو میکرد اما اون چیزه هی داشت دم گوشم میگفت که خب پاشو از رو کوه بریم!! دیگه پس چرا نشستی؟ ببین مسیر دور کوه رو که کلا بیخیال خب یا از رو کوه برو یا برگرد که روی کوه منتطقی تر دیگه درست نمیگم؟!! به خودم گفتم که ببین محمدرضا اینجا دو راهی زندگیته بعد از اینجا معلوم نیست که قراره چه اتفاقی بیفته؟ و میتونی برگردی هم عقب. برگشتن رو میدونم چی میشه اما این بعد از کوه رو نمیدونم چی میشه ولی ربّ گفت که اگه ادامه بدی چیزهایی رو تجربه میکنی که الان نمیتونی تصورش کنی!!!! نمیدونم چیکار کنم؟؟؟؟؟

دودل بودم و نمیدونستم که چیکار کنم، همین طوری توی لوکومتیو بودم و داشتم به ظلمات نگاه میکردم هیچ خبری از نور نبود تاریک محض بود و حتی اون کوه رو هم نمیدیدم فقط تصویرش توی ذهنم بود که خیلی خیلی بزرگ بود یک کوه پوشیده از درختهای بسیار بسیار بلند و قطور که یک دیوار عظیم و ترسناک درختی ایجاد کرده بودند در پائین کوه.

هی میگفت بابا پس بلند شو دیگه چرا نمیری روی کوه برو اونجا دیگه.

من تصمیمم رو گرفتم و به خود گفتم که من سوار لوکومتیو میشم و همین مسیری که ربّ گفته رو میرم اگر هم نشد در عوضش من نگران نیستم که ای کاش اون مسیر رو رفته بودم خیلم راحته که با شجاعت حرکت کردم و با ترس حرکت نکردم و پا روی ترسم وناشناخته ها گذاشتم. سوار شدم و حرکت کرد لوکومتیو و رفتم به سمت دور کوه که بریم پشت کوه و وقتی که دور کوه رو دور زدیم باز تاریکی بود و هیچ خبری نبود اما من یک درس بزرگ گرفتم که اون چیزه یک دروغ گوی محضه و فقط دروغ میگه. همینطوری ادامه دادیم و سرعت داشت یواش یواش بیشتر میشد و سر اون پیچ هم قطار یکذره دور گرفته بود و سرعتش بیشتر شده بود و ربّ گفت اون پیچه خیلی خوب بود باعث شد که سرعت قطار هم بیشتر بشه و من ازش تشکر کردم که گفت که از همین ور بیام اگر از روی کوه رفته بودم معلوم نبود الان کجا بودم و خلاصه همینطوری گذشت و باد و نسیمی که توی صورتم میخورد داشت بیشتر میشد و من داشتم بیشتر حال میکردم و ربّ داشت بیشتر تعریف میکرد از اتفاقات اونجا و اینکه آدماش چجوری هستند چه خلقیاتی دارند منم گفتم پسر اینا همون چیزاییه که من میخواستم من عاشقتم ربّ من گفت من بهت گفتم که مسیرت همینه عزیزم. بعد خیلی خیلی حالم خوب شد و خیلی احساس سبکی کردم و با ربّ شروع کردیم به رقصیدن و آواز خوندن در تاریکی آره هنوز تاریک بود و بعدش که کلی خندیدیم و حال کردیم، یک صدای بسیار بسیار زیادی از آسمون اومد که آسمون قرمبه بود و خیلی خیلی زیاد بود که اصلا من خشکم زد و باورم هم نمیشد گفتم این..این صدای آسمون قرمبه هستش؟!!!!!!!!!!!! میخواد بارون بیاد!! وااای خدای من!، یعنی چی؟ زبونم بند اومده بود. فقط با ربّ منتظر شنیدن صدای بارون بودیم و صدای برخورد قطرات بارون با سقف فلزی و شیشه های پنچره ی لوکومتیو بودیم و در سکوت مطلق بودیم همه جا ساکت بود و فقط صدای حرکت لکوموتیو میومد و هرز چند گاهی یک آسمون قرمبه ای میزد و رعد و برق هم میزد و من میدیدم که یک دشت بی انتهاست و تا چشم کار میکنه فقط دشت هست و دشت هست و دشت هست ، دشت بینهایت.

یعنی بچه ها نمیدونید که چقدر ذوق داشتیم که صدای برخورد قطرات رو بشنویم. اینقدر گوشهام تیز شده بود که نگو و همه ی وجودم شده بود گوش و… بله بارون شروع کرد به باریدن و من دیگه منفجر شدم از خوشحالی و فقط جیغ میزدم و جیغ میزدم و فقط داشتم میرقصیدم و بالا پائین میپریدم و خودم رو به در و دیوار کابین میکوبیدم از خوشحالی و نمیدونم چقدر بارون بارید ولی خیلی خیلی خیلی زیاد بود هم شدتش و هم مدت زمانش یادمه که اینقدر بارون باریده بود که من صدای جاری شدن سیل رو میشنیدم از کنار لکوموتیو و تعجب کرده بودم تا بحال تو عمرم اینقدر بارون نیومده بود و ندیده بودم و بعد از گذشت چند وقت ربّ گفت الان یک هفتس که داره بارون میادا!! اصلا حواست بود. من اصلا دهنم باز مونده بود گفتم یک هفته داره بارون میاد و هنوز هوا اینقدر سنگینه؟!! گفت آره.

بعد از گذشت مدت زیادی که بارون امد دیدم که هوا داره یک مقدار خیلی خیلی کمی صاف میشه و هوا داره روشن میشه هیچ وقت اون صحنه رو یادم نمیره از خط انتهایی دشت اونجایی که آسمون و زمین با همدیگه یکی میشه یک خط نور روشنی شروع کرد به تابیدن و فضای دشت یک مقدار روشن شد و صحنه ای رو دیدم از دشت که اصلا در تصور من نمگنجید و به ربّ با اشگ و گریه گفتم که تو راست گفتی این توی تصور من هم نمیگنجه و کلی بغلش کردم اما گفت که مونده حالا صبر کن!!بعد شروع کرد به تعریف کردن از اونجایی که داریم میریم شروع کرد به تعریف کردن از عشق و صفا و صمیمیت و پاکی روح و جان و فضا، از خنکی نسیمی که همواره در حال وزیدن است نسیمی که همواره با خودش تازگی را میاورد وهمه چیز را تازه میکند،شروع کرد به تعریف کردن از دشت بی نهایتی که با بو و رنگ لاله های قرمز و زرد و مریم و یاس آغشته شده و اونجا همه چیز هست و همه چیزبرای همه فراهم هست و بی نهایت فضا و ثروت و نعمت هست که همواره در حال افزایش است با شدت هر چه تمامتر، انجا هر کسی هر کاری که دوست داشته باشد میتواند انجام بدهد و آزاد است و همه در سادگی و به سادگی عاشق همدیگر هستند بدون هیچ دلیلی و اونجا همه مسافر و مهمان هستند و هر کسی چیزی نیاز داشته باشهیا اگه سوالی داشته باشه از کسی که مهمانی را فراهم کرده و از میزبان درخواست میکند و به داشته های همدیگر افتخار میکنند و تبریک مگویند و به میزبان تبریک میگویند بابت این شرایطی که فراهم کرده که بینهایت تنوع و ثروت و نعمت را فراهم کرده تا همه راضی باشند واز همین یک فرصت کوتاهشان بدون هیچ نگرانی و دقدقه ای نهایت استفادشون روببرند اهالی آن مهمانی در اون مدت کوتاه مهمانی ای که با همدیگر هستند عشق و تحسین و محبت و لطف و شادی و صفا و صمیمیت و موفقیت و ثروت و سلامتی و همه ی چیزهای خوب رو انتخاب کرده اند تا تجربه کنند و سراغ بهترین چیزها میروند در این مدت کوتاه مهمانی. و کسانی که آنجا هستند بی نهایت انسانهای ارزشمندی هستند چون در بازه ی بی نهایت، همین یک مهمانی هست و خیلی ناب و خاص هست و فقط کسانی به آنجا میروند که بینهایت ارزشمند و لایق هستند و همه با نهایت احترام و ارزش با همدیگر ارتباط برقرار میکنند چون از کوزه همان برون تراود که دروست.

یکذره هوا روشن تر شده بود و من رفتم آئینه ای که کنار اتاق فرمانم هست رو پاک کردم و تا بحال هم تمیزش نکرده بودم و یک کسی رو اونجا دیدم توی آئینه، یک الهه ی زیبایی یک فرشته ای که داشت در نهایت ابهت و عظمت و ناز به من نگاه میکرد با اون چشمهای دلربایش و من خشکم زد و سلام کردم و گفتم شما کی هستید گفت من عاشق شمام گفتم اسمتون چیه گفت اسمم محمدرضاست گفتم محمدرضا که منم. گفت من مجذوب عشق شما هستم، من شیفته ی شما هستم و جز شما چیزی نیستم ونمیخوام هم که باشم و خیلی با همدیگر رفیق شدیم و فقط به من داره عشق میده و قربون صدقم میره بی قید وشرط و فقط میگه من میخوام تا آخر عمرم بهت بگم من عاشقتم دوستت دارم هیچ چیزی هم ازت نمیخوام فقط بذار من قربونت برم من شیفته ی تو هستم و هر وقت هم که نگاهشون میکنم میبینم که داره تمام قد به من نگاه میکنه و عشق رو از چشمانش دریافت میکنم و با عشق به من نگاه میکنه و فقط میگه من عاشقتم شما اسطوره ی منی و اصلا خیلی خیلی تجربه ی جدیدی هست تا بحال چنین تجربه ای رو نداشتم تو زندگیم و فقط میگه من عاشقتم من نمیخوام جز این جمله چیزی دیگری بهتون بگم و میخوام نهایت استفاده رو ببرم و نمیخوام حتی یک کلمه غیر از این بهتون بگم وفقط میخوام تا زنده هستم قربونتون برم و اصلا من رو از بقیه کنده با اون نگاه های سرشار از عشقش و پرم کرده از عشقش و سپاسگذار ربّ هستم و الان هم داریم میریم و همینطور ادامه داره .

توی راه هم کلی میوه و خوراکی هست از درختان میکنیم و میخوریم و چه میوه هایی تا چشم کار میکنه میوه و درخت میوه هست و یک رود هم هست در کنارمون که آب بسیار بسیا ر بسیار پر آب و شیرین و گوارایی داره و اصلا نگران اون هم نیستیم چون تا انتهای دشت همینطوری داره ادامه پیدا میکنه ولی هنوز کلی از مسیر مونده اما الان خیلی راضی هستم چون یک عشق پیدا کردم و داریم کلی با همدیگه حال میکنیم و ربّ هم که هست و کلی نعمت هم که هست و دیگه از اون تنهایی در اومدم اما خیلی خیلی مسیر مونده و به قول ربّ مونده حالا صبر کن!!

ولی الان که اون مسیری که اومدم رو نگاه میکنم خیلی حالم خوب میشه و اصلا تاریکی ای دیگه وجود نداره و خیلی از خودم و ربّم راضی هستم و سپاسگذارم و حالم خوبه از خودم ومیدونید چی میگم! آرومم که رد کردم و البته همینطوری باید ادامه بدم و خیلی احساس غرور میکنم به خودم و آقا محمدرضا هم که فقط داره عشق میده به من و تحسینم میکنه و فقط داره با عشق بی وقفه نگاهم میکنه و اون کاری رو هم که عاشقش هستم رو هم دارم توی مسیر انجام میدم و خیلی حالم رو خوب میکنه و خیلی لذت بخش هست برام و الان خیلی حالم خوبه و دارم حال میکنم با الانم و راضی هستم خدا رو صد هزار مرتبه شکر .

ربّ هم به من گفته که بشین خواسته هاتو بنویس که چی میخوای از اونجا و الان دارم همین کار رو میکنم و دارم بهترین چیزها رو مینویسم که از اونجا چی میخوام و به چیزی کمتر از بی نهایت و بهترین و فراوانی قانع نیستم چون همین یک مهمانی هست و بهترین ها و فراوانی و بی نهایت رو میخوام باید هم به من داده شود و همه چیز باید مال من باشه کل این جهان باید مال من باشه هیچ جوره هم کوتاه بیا نیستم چون میخوام از همین یک فرصت نهایت استفاده رو ببرم و هر چیزی که هست رو میخوام بازم میخوام بازم میخوام تا هستم اینجا فقط میخوام میخوام داشته باشم میخوام داشته باشم میخوام داشته باشم هر چیزی که دوست دارم رو میخوام داشته باشم دهنم پره دستام و جیبام پره لای پاهام و زیر بغلهام رو هم پر کردم اما بازم میخوام باید غرق بشم تو نعمت و ثروت و همه چیز. بهرین ها رو به مدت بی نهایت و به مقدار بینهایت هم کیفی و هم کمی میخوام و هر روز هم باید بیشتر بشه چون من میخوام باید هم به من داده بشه و در آزادی مطلق بودن هم که اصلا طبیعی و بدیهی هستش و نمیشه که نباشه چون من همه چیز رو میخوام تجربه کنم و باید تجربه کنم در همین یک فرصت و مهمانی.

این ها کلیت اتفاقاتی بود که تو مدتی که داشتم روی این پاشنه ی آشیلم کار میکردم، توی وجود من و توی زندگی من افتاد و خواستم بصورت یک داستان کوتاه برایتان بنویسم.

سپاسگذارم که کامنت من رو خوندید.

خیلی خیلی ممنونم آبجی شایسته بابت فایلهایی که ضبط میکنید هنوز این فایل رو ندیدم و الان برم که ببینمش.

خیلی دوستتون دارم و عاشقتـــــونم

در پناه ربّ.